คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Love Drug :: Chapter 8 คนที่คุ้นเคย
Chapter 8
Love drug
เสพติดรักร้ายยัยเย็นชา
ปิ๊ง ป่อง ! ปิ๊ง ป่อง !
เสียงออดจากข้างนอกทำให้ฉันกับไทม์หยุดการทะเลาะกันเอาไว้ชั่วคราว แน่แหละฉันยังไม่อยากให้แขกที่มาพบไทม์เห็นว่าเรากำลังทำศึกสงครามกันอยู่หรอกนะ
“ อลิซ “ ฉันเอ่ยชื่อของแขกที่มาพบไทม์ เธอคงแปลกใจที่ฉันมาอยู่ที่คอนโดของไทม์เร็วขนาดนี้ และที่น่าแปลกที่สุดคือฉันเดินออกมาจากห้องนอนของไทม์ยังไงล่ะ
“ ไง ข้าวหอม ไม่คิดว่าเธอจะมาเร็วขนาดนี้ “ อลิซเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนเมื่อเห็นทั้งห้องเงียบแบบนี้
“ เราเองก็แปลกใจเหมือนกันที่เจอเธอที่นี่ “ ฉันตอบอลิซกลับไปตามมารยาท ความจริงไม่แปลกหรอกที่อลิซจะเข้าออกคอนโดของไทม์ คนที่แปลกคงน่าจะเป็นฉันมากกว่า .. ถึงฉันจะเงียบๆแต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่รู้ความสัมพันธ์ของไทม์และอลิซนะ
“ หวังว่าเกมนี้ของฉันคงไม่ทำให้เธอตบะแตกจนต้องมาตะกุยหน้าของฉันหรอกนะ ข้าวหอม “ อลิซพูดติดตลก แต่คนฟังอย่างฉันไม่ตลกเอาซะเลย เธอจะรู้ไหมนะว่าเกมของเธอครั้งนี้ทำให้ฉันต้องปราสาทเสียกว่าครั้งที่แล้วเยอะเลยแหละ
“ น้อยไปสิ ยัยนี่เพิ่งตบหน้าฉันไปเมื่อกี้นี่เอง “ ไทม์โพล่งออกมาหลังจากที่เขานั่งเงียบมานานพลางสำรวจร่องรอยที่ฉันทำเอาไว้
ช่วยไม่ได้นะไทม์ ในเมื่อนายคิดที่จะทำเรื่องอย่างว่าใส่คนอย่างฉัน
“ สมน้ำหน้า ฉันเชื่อว่าคนอย่างข้าวหอมไม่ทำร้ายนายก่อนแน่ๆ ท่านายไม่ทำอะไรยัยนี่ก่อนอ่านะ “ อลิซพูดอย่างคนพอใจ ที่ฉันดันไปตบใบหน้าหล่อๆของไทม์ ที่นานๆจะมีผู้หญิงที่พยศใส่เขา
ถึงอลิซจะมีท่าทางว่าเธอสะใจมากแค่ไหน ท่าทางอลิซจะเข้าออกที่ห้องของไทม์บ่อยซะจนชินแล้วว่าของอะไรอยู่ตรงไหน
อลิซลงมือทำแผลบนใบหน้าหล่อๆของไทม์อย่างเบามือที่สุดที่ผู้หญิงร้ายๆอย่างเธอจะทำได้ นานๆที่ฉันจะเห็นผู้หญิงแบบอลิซอ่อนโยนให้กับใครนะ สงสัยไทม์คงมีอิทธิพลต่อตัวเธอมากเลยทีเดียวแหละ ไม่งั้นยัยนี่ไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก แต่ชั่งเถอะตอนนี้ฉันรู้สึกเป็นส่วนเกินในห้องนี้ยังไงไม่รู้สิ
ฉันเดินออกจากห้องของไทม์อย่างเงียบๆที่สุด เพราะอยากให้อลิซกับไทม์มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคน เพื่อพวกเขาสองคนอาจจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันแบบส่วนตัวที่ไม่อยากให้ฉันรู้
ฉันเดินไปที่สระว่ายน้ำของทางคอนโด ตอนนี้ได้เวลาเย็นมากแล้ว แต่ก็ยังมีคนส่วนหนึ่งยังว่ายน้ำอยู่
ฉันเดินไปนั่งที่ส่วนหย่อมขนาดเล็กที่อยู่ข้างสระว่ายน้ำ ลมเย็นๆพัดเข้าประทะใบหน้าของฉัน บางทีฉันก็รู้สึกอยากร้องไห้กับเรื่องที่ไทม์ทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นใส่ฉัน แต่บางครั้งความโกรธก็บอกให้ฉันต่อสู้กับเขา ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ดีก็ตาม ว่าฉันสู้คนอย่างไทม์ไม่ได้จริงๆ
ฉันนั่งที่สวนหย่อมนั่นสักพักก่อนที่จะเดินอย่างคนไร้วิญญาณไปที่ล็อบบี้ของทางโรมแรม เพื่อที่จะสำรวจคอนโดให้ทั่ว ช่วยไม่ได้ฉันต้องทนอยู่กับไทม์นานจนกว่าเกมบ้าๆนี่จะจบลง มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอที่ฉันจะทำความรู้จักกับสถานที่น่ะ -0-
ทว่าสายตาของฉันดันไปสะดุดกับร่างสูงใหญ่ที่โดดเด่นอยู่ตรงเคาวน์เตอร์ของคอนโด เราเคยพบกันแล้วครั้งหนึ่งที่ร้านอาหาร แต่ทว่าฉันเองนั่นแหละที่คว้าเขาไว้ไม่ทัน
เดาออกไม่ยากใช่ไหมล่ะว่าใคร ใช่เขาคือ คารอส หวังว่าครั้งนี้ฉันคงจะได้คำตอบจากผู้ชายอย่างเขาสักที ว่าทำไมเขามาถึงที่เมืองไทยแต่คิดจะบอกเพื่อนอย่างฉันสักคำ ปล่อยให้ฉันเป็นยัยโง่อยู่ได้ตั้งนาน
คารอสหันมามองฉัน เป็นจังหวะเดียวกันที่เราทั้งคู่สบตากัน เหมือนคารอสจะรู้ดีแหละว่ามีใครกำลังจ้องมองเขาอยู่
ฉันแอบเห็นเขาตกใจนิดๆด้วยแหละที่เขาเห็นหน้าฉัน แต่สายตาเขาก็เปลี่ยนไปเป็นความเย็นชาที่ฉันสัมผัสได้ ตอนนี้ฉันสับสนหรือเกินมันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันกันแน่นะ อะไรที่มันดูเหมือนใช่กับเปลี่ยนไป อะไรที่เปลี่ยนไปกับเป็นอะไรที่ใช่ต่างหาก
คารอสมองฉันสักพักหนึ่งก่อนที่จะหันหน้าหนีเหมือนเขาไม่รู้จักฉันมาก่อน รู้ไหมว่าท่าของเขาน่ะทำให้ฉันอยากจะพุงไปหาเขาและถามให้รู้เรื่อง
ฉันรีบเดินไปหาคารอสทันที เมื่อเห็นเขากำลังเดินหนีฉันไป ฉันจะไม่ยอมให้เขาหนีฉันทั้งๆทีฉันยังไม่ได้คำตอบหรอกนะ
ติ๊ด ... ติ๊ด ... ติ๊ด ..
ฉันก้มลงหยิบไอโฟนสีดำเครื่องหรูของฉันขึ้นมา เมื่อมีสายเรียกเข้าโทรมา ‘ ใครนะที่จะโทรมาตอนนี้ ‘ ฉันคิดในใจพลางก้มดูรายชื่อบนมือถือ
++ Alice ++
ชื่อเจ้าของเบอร์โทรทำให้ฉันต้องรีบกดรับสายทันที สงสัยฉันคงจะลงมาที่ข้างล่างนานไปหน่อยมั้งยัยนี่เลยโทรมาตาม
“ ฮัลโหล .. “ ฉันกดรับสายอลิซพลางมองไปที่คารอส แต่ทว่าเขากลับไม่อยู่แล้ว มีเหตุผลอะไรกันล่ะที่เขาจะหนีฉัน ‘ นายจะหนีฉันทำไมนะคารอส ‘ฉันคิดในใจพลางหันไปมองรอบๆเพื่อเขาจะยังอยู่บริเวณนี้อยู่บ้าง แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
( เธอยังฟังอยู่หรือเปล่าข้าวหอม ) อลิซถามฉันเมื่อฉันไม่ตอบอะไรเธอกลับไปเลยสักคำ
“ ขอโทษทีเราไม่ได้ฟังน่ะ พอดีมีปัญหานิดหน่อย “ ฉันตอบโกหกอลิซกลับไป ฉันยังไม่อยากให้เธอรู้ว่าฉันเจอคารอสที่นี่น่ะ
( ฉันบอกว่านายปีศาจไทม์ บอกให้เธอขึ้นมาได้แล้ว ) อลิซจงใจพูดเน้นทุกคำเพื่อให้ฉันได้ยินอย่างชัดเจน ฉันก็คงต้องขึ้นไปหาไทม์จริงๆแหละ ไม่มีเหตุผลอะไรหนิ่ที่ฉันจะอยู่ข้างล่าง ในเมื่อคารอสก็หายตัวไปแล้ว
“ โอเครๆ ได้ เดี๋ยวเราจะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละรอแปปนึงนะ “ ฉันตอบอลิซกลับไปพลางกดตัดสายทันที ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่ลิพฟ์ของคอนโดทันที
หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะคารอสและครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกทั้งนั้น ไม่งั้นนายได้เห็นฉันพลิกคอนโดทั้งคอนโดเพื่อหานายแน่ๆ
# little_devill :)
มาแล้วนะค่ะรีดเดอร์ทุกคนเน็ตไรต์กลับมาแล้วววววว >___< เดี๋ยวจะมาทยอยลงตอนที่เหลือให้นะคะ ชวงนี้อยู่ในช่วงปรับปรุงนิยายของตัวเองค่าาาาาา ลองติกันได้ในเม้นนะจ้ะ
ความคิดเห็น