Love drug เสพติดรักร้ายยัยเย็นชา

ลำดับตอนที่ #6 : Love Drug :: Chapter 6 ไปอยู่ด้วยกันนะข้าวหอม

Chapter 6
Love drug
เสพติดรักร้ายยัยเย็นชา

     เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นนอนพร้อมลุกขึ้นไปอาบน้ำ ตอนนี้ได้เวลา 6 โมงเช้า ปกติฉันเป็นคนตื่นเช้าน่ะ ทำให้ตอนนี้ทั้งห้องมีฉันคนเดียวที่ตื่นขึ้นมาแถมยังเงียบเอามากๆเสียด้วย
     ฉันเดินไปตรงระเบียงเพื่อไปสูดอากาศอย่าเช่นเคย ตอนนี้ถึงจะเป็นเวลา 6 หกโมงเช้าก็ตามแต่ท้องถนนก็เต็มไปด้วยรถลา อย่างว่าแหละที่นี่คือกรุงเทพ ตามจริงแล้วฉันเป็นคนเหนือค่ะ คุณพ่อคุณแม่ของฉันเป็นคนเชียงใหม่ แต่อย่างที่ฉันบอกไป ท่านน่ะทำงานเกี่ยวกับการส่งออกสินค้าไทยไปต่างประเทศ ทำให้ฉันต้องย้ายมาอยู่กรุงเทพตามครอบครัว เพื่อที่จะทำธุรกิจส่งออกสินค้าได้สะดวก

    ฉันเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า ลมเย็นประทะเข้าที่หน้าฉัน มันชั่งเป็นบรรยากาศที่น่าจดจำตอนเช้ามากๆเลยแหละ แต่ต่อไปนี้ฉันคงไม่มีโอกาสที่จะได้ทำมันอีกแล้วแหละ แค่เวลาที่อยู่อย่างสงบยังไม่มีเลย นับประสาอะไรกับการที่ฉันจะเดินมารับลมเย็นอย่างนี้ล่ะ
     ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนที่จะมาจัดการกับของส่วนตัวอีกครั้ง เห็นฉันแบบนี้ฉันเองก็เป็นคนชอบซื้อเสื้อผ้าเหมือนกันนะ ทำไงได้เสื้อผ้ามันเป็นของคู่กับผู้หญิงอยู่แล้วหนิ่
     “ มอร์นิ่งข้าวหอม เธอตื่นเช้าเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ “ ฉันหันไปตามเสียงที่เจสสิก้าบอกมอร์นิ่งฉัน ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนสีขาวสะอาดตา แต่กับดูเซ็กซี่อย่างน่าแปลก
     “ อย่าบอกนะว่าเจสยังไม่ชินกับนิสัยของเราอีกน่ะ “ ฉันตอบเจสสิก้าพลางดื่มนมร้อนๆไปด้วย
     “ ชินจนฉันไม่คิดว่าเธอยังทำอยู่น่ะสิ ฮ่าๆ “ เจสสิก้าพูดพลางติดตลก จะว่าไปแล้วฉันเพิ่งได้อยู่กับเพื่อนครบทั้งกลุ่มแล้วนะ ต้องจากกันอีกแล้วหรอ
     “ แล้วเธอไม่ต้องไปอยู่กับไนท์แมร์หรอ “ ฉันถามเจสสิก้าด้วยความสงสัย ฉันไม่อยากเป็นคนเดียวที่อยากจากเพื่อนไปหรอกนะ
     “ ตาบ้านั่นน่ะหรอ ไปสิ่ไม่ไปก็ผิดกฏิกานะสิ “ พวกเราต่างรู้กันดีว่าเกมพวกนี้เรามีสิทธิ์ไม่ทำก็ได้ แต่นั่นมันคือศักดิ์ศรียังไงล่ะ มีหลายคนที่สงสัยว่าคนที่เหมือนแม่พระอย่างฉันเข้ามาอยู่ในกลุ่มที่อันตรายแบบนี้ได้ยังไง ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เพื่อนฉันอยู่ไหนฉันก็พร้อมจะลุยไปกับพวกนั้นเสมอ
     “ อ่อ โล่งอกไปหน่อย แต่ก็ใจหายเนอะว่าเราเพิ่งได้อยู่ด้วยกันครบแบบนี้ “ ฉันพูดเหมือนตอนที่เจสสิก้า คริส และก็หมวยซิน ไปเรียนต่อที่อเมริกา ทำไงได้ก็ในเมื่อพวกเราเพิ่งอยู่ด้วยกันครบทั้งห้าคนเองหนิ่
     “ อย่างอแงน่า ถ้าเธอคิดฉันหรือไม่ฉันคิดถึงเธอเราก็นัดเจอกันที่ผับของไทม์ก็ได้นี่ “ เจสสิก้าตอบฉันกลับมา ฉันรู้ว่าลึกๆในใจของยัยเนี่ยก็ไม่อยากจะต้องจากเพื่อนๆไปแบบนี้หรอก ถึงยัยนี่จะมีลุคที่เหวี่ยงและวีน เหมือนคุณหนูเอาแต่ใจ แต่ทว่าข้างในของเธอเหมือนเด็กตัวน้อยๆเลยแหละ
     “ เธออย่าพาฉันดราม่าแต่เช้าสิ่ข้าวหอม ไปเตรียมตัวได้แล้วไป เดี๋ยวไทม์ก็จะมารับไม่ใช่หรอ “ ยัยนี้ไล่ฉันให้ไปเตรียมตัวก่อนที่ไทม์จะมารับ เหอะคนอย่างหมอนั่นเนี่ยนะจะมาตั้งแต่เช้าไม่มีวันเด็ดขาด
     ผ่านไปสักพักพวกเราก็ค่อยทยอยจนตื่นหมดกันหมด ยกเว้นแต่คริส ให้ตายยัยนั่นคือเซาชะมัด
     “ ข้าวหอม ไทม์มาถึงที่คอนโดแล้วนะเมื่อกี้ไทม์เพิ่งโทรมาบอกฉัน “ โซเฟียหันมาเรียกฉันพลางเช็ดผมตัวเองให้แห้ง
     ฉันก้มมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้ เวลาเก้าโมงเช้า ไม่คิดว่าคนอย่างหมอนั่นจะตื่นเช้าแบบคนอื่นเขาเป็นด้วย

     ปิ๊งป่อง ~ ปิ๊งป่อง ~
     เสียงกดออดที่หน้าไปดูดังขึ้นทำให้โซเฟียเดินไปเปิดประตูอย่างเร่งรีบ ภาพตรงหน้าแทบทำให้ฉันเกือบหยุดหายใจ ไทม์เขาขึ้นมาถึงบนห้องแถมยังเดินเข้ามาจับมือฉันอย่างถือวิสาสะ
     “ จะไปกันได้หรือยัง ฉันมีเวลาไม่ว่างนักหรอกนะ “ คำพูดของไทม์ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ก่อนที่จะรีบเดินไปหยิบสัมภาระของตัวเองลงไปข้างล่าง
     “ ไทม์ ข้าวหอมเขาเป็นผู้หญิงนะใจคอนายจะไม่ถือกระเป๋าให้เพื่อนฉันหน่อยหรอ “ โซเฟียบอกไทม์ให้ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของฉันที่ตอนนี้มันถูกฉันเอาเสื้อผ้าทั้งหมดที่อยู่ยัดลงไปในนั้นแล้ว แถมมันยังหนักมากๆอีกต่างหาก TT
     “ มือก็ไม่ได้เป็นไรหนิ่ ถือเองคงไม่มีปัญหา “ ไทม์หันมามองหน้าฉันก่อนที่จะพูดคำเหล่านั้นออกมา
     “ ไม่เป็นไรโซเฟีย แค่นี้เราถือเองได้สบายมาก “ ฉันหันไปยิ้มให้โซเฟียพลางหยิบกระเป๋าตัวเองเดินตามหลังไทม์ออกมา แต่ทว่ามันหนักจนเกินไปจนทำให้มันหล่นทับใส่เท้าฉัน
     “ ซุ่มซ่าม “ ไทม์พูดก่อนที่จะเดินไปถือกระเป๋าฉันออกมา
     “ ถ้านายไม่เต็มใจที่จะถือ ก็วางมันไว้ตรงนั้นแหละ เราคงไม่กล้าทำให้นายเดือดร้อนถือกระเป๋าให้เราหรอก “ ฉันตอบไทม์กับไป พลางพยายามเดินไปถือกระเป๋าของตัวเอง แต่กับโดนเขาแย่งมาซะก่อน
     “ ขาเดี้ยงแล้วยังมาทำปากดี หึ .. ให้มันปากดีได้ตลอดก็แล้วกันข้าวหอม “ ไทม์พูดแค่นั้นเขาก็ถือกระเป๋าผ่านหน้าของฉันไปเลย
     ฉันพยายามเดินตามเขา แต่ให้ตายเถอะไทม์จะเดินเร็วไปไหน จนฉันตามเขาไม่ทันแล้วนะ
     “ เดินให้มันไวๆหน่อยสิ่ “ ไทม์โพล่หน้สออกมาจากนะจกรถสีดำคันหรูของเขา ฉันมองจากภายนอกแล้ว ราคาคงไม่ต่ำกว่าหลักสิบล้านแน่ๆ
     “ ก็เราขาเจ็บนายก็เห็น “ ฉันตอบไทม์พลางรีบเดินให้ไว้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่ผิดนะเขาต่างหากที่เดินเร็วเกินไป
     “ จะต้องให้ฉันอุ้มเธอขึ้นรถด้วยหรือป่าว ถึงจะได้ถึงเร็วๆน่ะ “ ฉันแอบกรีดร้องอยู่ในใจผู้ชายบ้าอะไรทำไมหน้าด้านอย่างนี้นะ ฉันเป็นผู้หญิงนะยังจะมาพูดจาแบบนี้อีก
     ในที่สุดฉันก็เดินมาถึงรถของไทม์ เฮ้อ .. ชีวิตหลังจากนี้ของฉันจะเป็นยังไงฉันยังไม่รู้เลย ขออย่างเดียวอย่าได้ต้องทะเลาะกับเขาอีกเลย พูดตามตรงฉันเองก็เหนื่อยกับเขาแล้วเหมือนกัน  





เย้ๆ วันนี้อัพให้ 2 ตอนนะคะ หลังจากทีหายไป ที่หายไปไม่ใช่อะไรหรอกมันยังไม่มีฟีลอ่ะเลยไม่ได้แต่ง