คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Love Drug :: Chapter 10 คนที่หนีไปลาสเวกัส 1
Chapter 10
Love drug
เสพติดรักร้ายยัยเย็นชา
“ นายอย่าหนีเราอีกเลยนะคารอส “ ฉันพูดเสียงเบาๆพอให้คารอสได้ยิน จะบอกว่าฉันเสียใจก็ได้นะที่เขาทำท่าทางเหมือนไม่รู้จักฉัน ทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้า แถมยังหลบหน้าหลบตาฉันอีกต่างหาก มีเหตุผลอะไรกันล่ะ ที่เขาจะต้องทำอย่างนั้น ฉันยังเป็นเพื่อนของเขาอยู่หรือเปล่า ในขณะที่ฉันรอให้เขากลับมาจากลาสเวกัส แต่เขากลับพยายามปกปิดว่าตัวเองกลับมาที่ประเทศไทยตอนไหนและเมื่อไร ฉันบอกตามตรงฉันเสียความรู้สึกกับเขามากจริงๆ
“ ใครว่าฉันจะหนีเธอแหละ ยัยขี้แง “ คารอสพูดก่อนจึงค่อยๆเอามือของเขาบรรจงเช็ดน้ำตาให้ฉันที่มันไหลมาตอนไหนฉันเองก็ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ฉันจึงรู้สึกไม่ต่างกับการตบหัวแล้วลูบหลังเลยนะ
ฉันสับสนกับคารอสไปหมดแล้วนะ ตอนแรกเขาทำท่าทางจะไม่อยากให้ฉันรู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เขากลับมาทำอ่อนโยนกลับฉัน นายต้องการไรกันแน่คารอส
< บันทึกพิเศษ : คารอส >
เห้ !! อย่ามองว่าผมเป็นคนใจร้ายกับข้าวหอมนักสิ ที่พยายามหลบใบหน้าเรียวได้รูปอย่างเธอ ผมแค่ยังไม่อยากเจอเธอตอนนี้ก็เท่านั้นเอง
เมื่อหลายเดือนก่อน ผมได้ลงเล่นเกมกับอลิซและข้าวหอม จะบอกว่าเกมนั้นเปลี่ยนชีวิตของผมเลยก็ได้นะ เกมของอลิซทำให้ผมกลายเป็นคนและคารอสที่หลายๆคนรู้จัก ผมเองก็ยอมรับนะว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากจริงๆ แต่ไม่ใช่เกมของอลิซหรอกที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป แต่กลับเป็นคนที่กำลังน้ำตาคลออยู่ตรงหน้าของผมมากกว่า
เกมนั้นทำให้ผมตกหลุมรักผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างข้าวหอมเข้าจนได้ ข้าวหอมเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่งที่ผมรู้จัก ถึงเธอจะไม่ได้สวยเหมือนซุปเปอร์สตาร์ แต่เธอกลับทำให้ผู้ชายอย่างผมติดกับของเธอจนได้ ระยะเวลาที่ผมร่วมเล่นเกมกับข้าวหอม ทำให้ผมมีความสุขมากเลยทีเดียวแหละ
แต่ความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นานใช่ไหมล่ะ !! ข้าวหอมเธอดันโมโหที่ผมเป็นใจร่วมเล่นเกมกับอลิซแกล้งเธอ ทำให้เราต้องทะเลาะกันนิดหน่อย ผมจึงหนีไปที่ลาสเวกัสเพื่อไปผักพ่อนกับพวกเพื่อนๆของผม อยู่ที่นั่นสักพักบวกกับการข้าวหอมเพิ่งได้เข้าเรียนใหม่ๆ เราจึงไม่ได้ติดต่อกันหลายปีเลยทีเดียวแหละ
สักพักผมจึงกลับมาที่ประเทศไทย เพื่อมาดูแลกิจการที่คุณพ่อของผมทำไว้ที่เมืองไทย ที่ผมไม่บอกข้าวหอมเรื่องการกลับมา เนื่องจากผมยังไม่พร้อมเจอหน้าเธอตอนนี้ แต่ก็เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งให้ผมเจอเธอบ่อยเหลือเกิน
ทั้งที่ร้านอาหาร ผมตกใจนิดหน่อยที่ข้าวหอมดันมากับผู้ชายที่อันตรายกับไทม์แถมยังเราเจอกันอีกที่คอนโดของไทม์อีก แถมวันนี้ที่เธอพบผมที่นี่ ตอนแรกผมกะจะทำเหมือนไม่รู้จักเธอแล้วเดินหนีไปเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ทว่าครั้งนี้เธอทำให้ผมหนีไปไหนไม่ได้ด้วย น้ำตาของเธอ ผมทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้จึงตัดสินสู้ใบหน้าของเธอซะ
ข้าวหอม .. เธอกำลังทำให้ฉันตกหลุมรักเธออีกรอบรู้หรือเปล่ายัยตัวแสบ !!
< จบบันทึกพิเศษ : คารอส >
“ คารอส นายทำเราร้องไห้รู้หรือเปล่า “ ฉันพูดติดตลกใส่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่เดินหนีฉันไปเหมือนครั้งก่อนๆ พลางเอามือของตัวเองปาดน้ำตาทิ้งซะ
ฉันยังไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของฉันที่มันไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ หรอกนะ ไม่รู้ว่าฉันอาจจะเสียใจที่คารอสกำลังจะเดินหนีฉันไปอีกรอบ หรือดีใจที่เขายอมคุยกับฉันสักที ตอนนี้ฉันสับสนกับตัวเองไปหมดแล้ว ..
“ ไม่เอาน่า ข้าวหอม .. ฉันอยู่นี่แล้วไง “ คารอสบอกก่อนที่เขาจะดึงตัวของฉันเข้าไปสวมกอดไว้เบาๆเหมือนเขาต้องการที่จะปลอบใจฉัน ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะว่าทำไมฉันถึงปล่อยให้เขากอดตัวของฉันง่ายเหลือเกิน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นฉันอาจจะทำร้ายเขาไปแล้ว แต่นี่คือคารอสเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักมากที่สุด
ตอนแรกฉันเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกลายไปเป็นเพื่อนรักกับหนุ่มจอมร้ายเงียบอย่างคารอส ได้เหมือนกัน ฉันรู้จักคารอสเพราะโซเฟีย คารอสเป็นคนหนึ่งที่ฉันคอยปรึกษาเรื่องทุกเรื่องให้เขาฟัง หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นเพื่อนรักกันไปเลย เพราะความผูกพันหรืออะไรไม่รู้ ที่ทำให้ฉันไม่อยากเสียคารอสไป
จะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ คนเราน่ะไม่มีใครเห็นแก่ตัวหรอกจริงไหม ? ..
ฉันปล่อยให้คารอสกอดตัวของฉันไว้ก่อนที่จะซบหน้าของตัวเองเข้ากับไหล่กว้างๆของเขา หมอนี่เป็นผู้ชายที่ฉันจัดว่าเป็นคนที่โรแมนติกคนหนึ่งได้เลยแหละ แต่อย่าให้เขาโกรธนะไม่งั้นเขาจะได้กลายเป็นปีศาจดีๆนั่นแหละ -0-
ฉันค่อยๆเอยหน้ามองไปที่ชั้นสอง เมื่อสัญชาตญาณกำลังบ่งบอกว่ากำลังมีคนมองมาที่ฉันอยู่
ไทม์ เขากำลังมองมาที่ฉันอย่างงั้นหรอ ? แล้วทำไมเขาต้องทำหน้าตาเหมือนไม่พอใจด้วยแหละที่ฉันกอดกับคารอส เฮ้อ .. ปัญหามาหาเธอแล้วไงยัยข้าวหอมเอ้ย !!
# Little_devill :)
มาอัพตอนที่ 10 ให้แล้วนะคะ เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์ถ้าไรท์ว่างอาจจะลงให้สองตอนยาวๆให้ฟินกันเลย ? เข้ามาคอมเม้นนิยายของไรท์ด้วยนะจ้าาาาา
ความคิดเห็น