คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2 ; I fell for you for a hundred time
♡♡♡♡
I fell for you for a hundred time and
this time is one hundred one
♡♡♡♡
Kirogawa Hanabi Side ;
"ว่ายังไงคะ ทุกคนอยากลองฟังกันไหม:-)"
ฉันถามซ้ำทุกคนอีกรอบก่อนที่จะมีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมา
"ผมอยากลองฟังดูนะครับคิโรงาวะจัง"
คุโรโกะคุงพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจคงตื่นเต้นไม่ใช่น้อย
"ดวงตาของฉันน่ะ ไม่ได้ต้องสาปหรืออะไรหรอกค่ะแต่มันแค่เลือกคนที่จะถูกสาปไปกับฉันเท่านั้นเองมันก็แค่มีเรื่องมีราวนิดหน่อยที่ว่าจ้องตากับฉันแล้วจะโชคร้าย7ที โชคดี1หนค่ะ"
ฉันตอบคำถามไปด้วยความจริงก่อนที่จะหันไปจ้องตาคุโรโกะคุง
"ละ..แล้วเมื่อกี้ล่ะ!ที่คางามิจะต่อยเธอแล้วพอเธอสบตากับเขาหลอดไฟก็ตกลงมา!"
ครั้งนี้รุ่นพี่อิซึกิเป็นฝ่ายถามฉันบ้าง
"แค่บังเอิญค่ะอันนั้นฉันไม่รู้จริงๆแต่ฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่เพราะว่าฉันแน่นอนแถมอีกอย่างถ้ามันเป็นเพราะฉัน ฉันคงไม่บอกให้คางามิคุงหลบหรอกนะคะ"
พอฉันพูดจบฉันก็ยื่นสมุดจดบันทึกให้กับโค้ช
"ไม่ค่อยถนัดจดข้อมูลเลยค่ะโค้ชถ้าจดแบบนี้จะพอได้ไหมคะ"
ฉันเอียงคอลงเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนที่จะหันไปมองรุ่นพี่ไอดะ
"เดี๋ยวนะ!คิโรงาวะจังเธอทำได้โดยมองแค่ตอนซ้อมเมื่อกี้แค่ครั้งเดียวเหรอ!"
รุ่นพี่พูดออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จะหันมาจับไหล่ฉัน
"มัน...แปลกเหรอคะ?"
มันแปลกตรงไหนนะ ฉันก็แค่ลองคิดค่าความสามารถเอง...
"ถ้าเป็นอย่างนี้เราต้องได้เปรียบแน่ๆ!ไว้เดี๋ยวภายในอนาคตถ้าได้แข่งกับคู่แข่งเก่งๆละก็ฉันจะส่งเธอไปดูก่อนนะ!"
อ๋า รู้สึกไม่ปลอดภัยสักนิดเลยค่ะ
"แต่จะว่าไปแล้วฉันทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอคะ"
ฉันเอ่ยออกไปพร้อมกับสีหน้างุนงงเล็กน้อย
มันจะดูโกงไปไหมนะ
"ไม่หรอกๆๆ ก็แค่ไปศึกษาข้อมูลมาเอง"
รุ่นพี่พูดออกมาพร้อมกับสีหน้าร้อนลนหน่อยๆ
โกงจริงๆด้วยสินะ
1 อาทิตย์ผ่านไป
"เอาล่ะวันนี้ซ้อมได้ดีมากเลยล่ะนะทุกคน"
โค้ชเอ่ยปากชมทุกคนก่อนจะหันไปรอบๆโรงยิม
"ว่าแต่..ทำไมคนดูเยอะแปลกๆนะวันนี้"
รุ่นพี่ฮิวงะเป็นฝ่ายพูดบ้างก่อนที่จะจับสังเกตว่ามีรุ่นน้องผู้หญิงเข้ามาในโรงยิมเต็มไปหมด
"ห๊าา?อะไรน่ะ"
รุ่นพี่ไอดะทำหน้างุนงงออกมาก่อนที่จะตกใจเพราะว่าคนตรงหน้าของพวกเรานั้นคือ
คิเสะ เรียวตะ
"คุโรโกจจิ!!"
ผู้ชายผมสีเหลืองเข้ามาในโรงยิมและกระโดดเข้าไปกอดคุโรโกะคุง
"ผมอึดอัดนะครับ คิเสะคุง"
"มาที่นี้ทำไมเนี่ย"
รุ่นพี่ฮิวงะเป็นฝ่ายตั้งคำถามกับคิเสะที่จู่ๆก็เข้ามาในเซย์รินแบบนี้
"ก็เห็นว่าแข่งครั้งต่อไปจะเจอกับเซย์รินพอดีจำได้น่ะว่าคุโรโกจจิก็อยู่ที่นี้พอดีเลยแวะมาทักทายนิดหน่อย"
คิเสะพูดตอบพร้อมกับหัวเราะแห้งๆออกมา
ฉันไม่ได้สนใจบทสนทนาของทั้งสองคนตรงหน้ามากนักแต่จะว่าไปแล้วเขาคือหนึ่งในรุ่นปาฏิหาริย์สินะ
ฉันมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางคิดค่าความสามารถ
คิเสะ เรียวตะ
สมรรถภาพทางร่างกาย 10/10
ความอึด 10/10
เทคนิค 10/10
ความสามารถเฉพาะด้าน 8/10
หื้ม มีเพอร์เฟคก๊อปปี้?
คิคิ ไม่ได้หน้าตาดีอย่างเดียวจริงๆด้วยสินะ ถ้าได้เห็นเขาลงเล่นสักครั้งน่าจะเก็บข้อมูลได้เยอะเลยทีเดียว
"อยากได้ลายเซ็นผมเหรอฮะ?มองผมหัวจรดเท้าเชียว"
ผู้ชายผมสีทองที่ตอนแรกคุยกับคุโรโกะคุงอยู่ดีๆก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
เสียงของเขาทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเองภายในทันที
"เปล่าค่ะไม่ได้มีอะไร"
ฉันตอบเขาไปพร้อมกับมองต่ำไปตรงพื้นเพราะเลี่ยงที่จะสบตากับเขา
"ตาสวยจัง ใส่คอนแทคเลนส์เหรอฮะ"
เขาเอ่ยชมตาของฉันออกมาและพยายามที่จะสบตากับฉันให้ได้
"ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ค่ะถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงที่จะสบตากับฉันเถอะนะคะ"
ฉันเตือนเขาไปก่อนที่จะเอามือดันอกแกร่งเนื่องจากเขาขยับหน้ามาใกล้ฉันเกินไปจนไม่ถึงหนึ่งนิ้วแล้ว
"เอ๋...ให้ผมสบตาไม่ได้เลยเหรอฮะ"
เขาพูดพร้อมกับน้ำเสียงอ้อนๆและรวบมือฉันเข้าไปกุม
"ขอผมสบตาได้ไหมฮะ"
เขาย่อตัวลงมาให้อยู่ในระดับสายตาฉันเล็กน้อยก่อนที่จะใช้สายตาลูกหมาน้อยช้อนมองขึ้นมา
ฉ่าาา
หน้าร้อนไปหมด ฉันสัมผัสได้เลยค่ะว่าหน้าฉันต้องแดงมากมากแน่นอนเนื่องจากฉันเขินกับการกระทำคนตรงหน้าจนไปไม่ถูกเลย ไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้เลยนะ
ทำเอาเสียอาการเลยนะ
"เอ่อคือว่าเอ่อ..."
ใครก็ได้ช่วยด้วยคางามิคุง คุโรโกะคุง ทุกคนช่วยฉันที ฉันรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ไม่เป็นนะคะ...
"เฮ้ย!คิเสะออกห่างจากเธอแล้วมาแข่งกันดีกว่า"
พอสิ้นเสียงของคางามิคุงเขาก็ส่งลูกบาสมาให้คิเสะอย่างรุนแรงทันที
"มันเจ็บนะฮะ!..แต่ได้เลยฮะจะมาแข่งก็มา"
เขารับลูกที่คางามิคุงส่งมาได้ทันด้วยแหะ
และผลสรุปของการแข่งก็คือ
คิเสะเป็นฝ่ายชนะ ส่วนคางามิคุงก็แพ้ไม่เป็นท่า
"ทำให้ผมผิดหวังขนาดนี้ต้องรับผิดชอบด้วยนะฮะคุโรโกจจิมาอยู่ทีมบาสที่ไคโจกับผมเถอะนะฮะ"
เด็กหนุ่มผมสีทองเดินเข้าไปหาคุโรโกะคุงก่อนที่จะพูดอะไรแปลกๆออกมา
"ขอบคุณที่ชวนครับแต่ขอปฏิเสธด้วยความจริงใจครับคิเสะคุงเพราะความตั้งใจของผมคือล้มรุ่นปาฏิหาริย์และทำให้คางามิคุงกับทุกคนเป็นที่หนึ่งของญี่ปุ่น"
"คิดว่าจะทำได้จริงๆเหรอฮะคุโรโกจจิ"
"แน่นอนครับ"
มั่นใจจังนะคุโรโกะคุง ฉันชอบความมั่นใจนั้นของนายจัง
"ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกคนก็จะแพ้ไม่ได้นะ!"
โค้ชพูดออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จะตะโกนบอกกับทุกคน
เพิ่งคิดได้ว่าจะแพ้ไม่ได้เหรอคะโค้ช...
"เอาล่ะ!!พวกปีหนึ่งแม่จะฝึกให้หนัก!!!วิ่งรอบโรงเรียน20รอบปฏิบัติ!"
รุ่นพี่ไอดะตะโกนสั่งทุกคนพร้อมกับยิ้มหวานออกมา
แสยะยิ้มหรือยิ้มหวานกันแน่นะ
"ห๊าาาาอะไรนะริโกะเธอจะบ้า- - -"
รุ่นพี่ฮิวงะตะโกนออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จะเริ่มหน้าซีดเพราะในมือของโค้ชกำลังถืออะไรบางอย่างอยู่
"ถ้าบ่นแค่นิดเดียวล่ะก็เพิ่มเป็นสามสิบรอบนะ!ส่วนนายฮิวงะถ้านายไม่ไปฟิกเกอร์นี่หักคามือฉันแน่!!"
"เฮ้ย!เอ้าทุกคนรีบๆไปกันสิวะเดี๋ยวก็โดนยัยนั่นเพิ่มรอบอีกหรอก"
หลังจากสิ้นเสียงของรุ่นพี่ฮิวงะทุกคนก็พากันออกไปจากโรงยิมทันที
"ที่นี่ฝึกโหดกันจังนะฮะ"
เขาพูดออกมาก่อนที่จะยิ้มกว้างมาให้ฉัน
"ก็ปกติดีนี่คะ ไม่ใช่ว่าไคโจก็ฝึกหนักแบบนี้เหรอคะ?"
ฉันถามคำถามเขาออกไปพร้อมกับเอียงคอด้วยความสงสัย
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะปกติก็โดนแต่รุ่นพี่คาซามัตสึถีบตลอดแต่ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะฮะคุณผู้จัดการ!"
หนุ่มหัวทองขยิบตาให้ฉันหนึ่งทีก่อนที่จะเดินออกจากโรงยิมไป
อะไรของเขากันนะ
18:00
"แล้วนี่คิโรงาวะจังบ้านอยู่ไหนเหรอ"
โค้ชหญิงประจำทีมบาสเกตบอลเซย์รินเอ่ยปากถามเด็กสาวตรงหน้าก่อนที่จะหันไปดื่มวนิลลาเชคในมืออย่างสบายใจ
"อ๋า...อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากเท่าไหร่ค่ะโค้ช"
ฉันตอบรุ่นพี่ไปอย่างไม่มั่นใจแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมันมากนักเพราะมีเรื่องที่ฉันเพิ่งจะคิดได้อยู่อย่างหนึ่ง
คิโรงาวะจัง ชื่อดูยาวไปไหมนะ?
"ทุกคนเรียกฉันว่าฮานะหรือฮานาบิก็ได้นะคะ"
ฉันหันไปบอกทุกคนด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่การแสยะยิ้มเหมือนกับตอนที่ฉันไปหลอกคนอื่น
เป็นครั้งแรกที่ฉันยิ้มให้กับทุกคนรึเปล่านะ ?
"น...น่ารัก!"
ในความคิดของทุกคนที่ได้รับรอยยิ้มจากเด็กสาวคนเมื่อกี้ไปก็ได้คิดเหมือนกันว่าเป็นรอยยิ้มที่น่ารักมาก
มากซะจนทำให้พวกเขาลืมเรื่องดวงตานั่นไปเลยล่ะ
แต่จะว่าไปแล้วทุกคนในชมรมก็ไม่ได้ดูกลัวเธอเท่าไหร่เลยนะ
อาจเป็นเพราะดวงตาของคิโรงาวะ ฮานาบิสวยเกินไปที่จะเป็นคำสาปละมั้ง
"ทำไมทำหน้าเหมือนเจออะไรน่าตกใจขนาดนั้นล่ะคะ"
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนที่จะเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดอะไร
"ฮานาบิจังให้ผมไปส่งที่บ้านไหมครับ"
ผู้ชายผมสีฟ้าจางๆถามเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันว่าจะไปซื้อของอยู่ เอาเป็นว่าไว้เจอกันนะคะคุโรโกะคุง ทุกคน!"
ฉันตอบทุกคนไปพร้อมกับมุ่งไปตรงห้างสรรพสินค้าที่หมายตาไว้พอดิบพอดี
เวลาผ่านไปสักประมาณสองชั่วโมงตอนนี้ฉันก็ซื้อของใช้ส่วนตัวกับเสื้อผ้าที่อยากได้เสร็จหมดแล้วล่ะค่ะ แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปยังทางออกนั้นก็ได้เผลอชนใครคนหนึ่งเข้า
"อ๊ะ...โอ๊ยขอโทษด้วยนะคะ"
ฉันกล่าวขอโทษออกไปพร้อมกับเอามือยันพื้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นมา
แต่เมื่อกี้ทำไมชนแรงจังนะ ทำเอาฉันล้มไปเลย
"ใส่สีดำเหรอ เป็นผู้หญิงทำไมไม่ใส่กางเกงซับในล่ะเห็นหมดแล้วนะรู้ไหม"
ผู้ชายผิวสีเข้มตรงหน้าพูดออกมาอย่างไร้ยางอายและมองไปที่ถุงพลาสติกที่อยู่ในมือฉัน
"ใส่คัพดีเหรอเธอน่ะหน้าอกไม่เห็นเล็กเท่าขนาดตัวเลยนะ"
......
"ไอ้คนโรคจิต- - -"
ในทันทีที่ฉันจะตะโกนออกไปก็โดนมือของคนตรงหน้ามาปิดปากไว้ก่อน
"นี่อย่าตะโกนสิเธอเองไม่ใช่เหรอที่เดินมาชนฉันน่ะ หื้ม?"
ในขณะที่เอามือปิดปากฉันอยู่คนตรงหน้าฉันก็ทำท่าทีกวนประสาทออกมา
ฉันจำได้แล้วเขาคนนี้คือ อาโอมิเนะ ไดกิ หนึ่งในรุ่นปาฏิหาร์ยที่ไปอยู่โทโอ
หนอยแน่!ถ้าได้แข่งกันเมื่อไหร่นะฉันจะเอานายให้น่วมไปเลยอาโอมิเนะ!
"ไหนไหนเธอก็เดินชนฉันแล้วไปช่วยฉันเลือกรองเท้าหน่อยสิ"
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากปฏิเสธไปฉันก็ถูกเขาลากไปด้วยซะแล้ว
"เธอว่าสีไหนดีน้ำเงินหรือว่าแดง"
ผู้ชายผิวสีเข้มตรงหน้าฉันชูรองเท้าขึ้นมาสองสีก่อนที่จะหันมาถามความเห็นจากฉัน
"สีน้ำเงินแล้วกันค่ะ"
ฉันตอบเขาไปอย่างไม่สบอารมณ์เพราะนี่ก็ดึกแล้วฉันควรที่จะได้กลับบ้านสิ
"โอเค งั้นเอาสีน้ำเงินหนึ่งคู่"
เขาเชื่อคำพูดฉันด้วยแหะ
"นายก็มาซื้อรองเท้าเหมือนกันเหรออาโอมิเนะ"
ฉันเงยหน้ามองผู้ที่มาใหม่ก่อนที่จะพบว่าเขาคือ
มิโดรินมะ ชินทาโร่ หนึ่งในรุ่นปาฏิหาร์ยที่ไปอยู่ชูโตคุ
ส่วนข้างๆเขานี่น่าจะเป็นทาคาโอะ คนที่มีhawk's eyesคนนั้นนี่เอง
"อ้าวเธอเป็นแฟนของอาโอมิเนะเหรอถึงได้มากับเขาน่ะ"
ทาคาโอะคุงถามฉันออกมาพร้อมกับขยับเข้ามามองหน้าฉันใกล้ๆ
"ย..อย่ามองตาฉันนะคะถ้ามองแล้วคุณจะโชคร้ายเจ็ดทีโชคดีหนึ่งหนเลยนะ!"
พอพูดจบฉันก็เอามือมาปิดตาตัวเองทันที
"โถ่ก็ได้ๆ แล้วสรุปเธอเป็นแฟนอาโอมิเนะเหรอ"
เขาถามฉันย้ำอีกครั้ง
ฉันกับนายโรคจิตนั่นเหมือนเป็นแฟนกันขนาดนั้นเลยเหรอ
"เธอไม่มีทางเป็นแฟนของอาโอมิเนะแน่นอน หมอนั้นปากเสียจะตายคงไม่มีแฟนหรอก"
เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของคนที่เพิ่งเจอกัน
แต่เดี๋ยวนะในมือของเขาทำไมถึงมีตุ๊กตากระต่ายอยู่ล่ะ
"อยากได้เหรอ มันเป็นลัคกี้ไอเท็มของฉันวันนี้น่ะ"
พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ตุ๊กตากระต่ายน้อยที่อยู่บนมือมิโดรินมะซะแล้ว
"เธอเกิดราศีอะไร"
"ราศีกุมภ์ค่ะ"
"ลัคกี้ไอเท็มวันนี้ของราศีกุมภ์คือเชือกรองเท้าน่ะ อีกอย่างวันนี้ราศีกุมภ์จะโชคร้ายเป็นอันดับหนึ่งด้วยระวังตัวด้วยล่ะ"
"เขาแถมเชือกรองเท้าให้ฉันตั้งสี่อันแหนะเอาไปแก้เคราะห์แล้วกันนะยัยเปี๊ยก"
และนี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธออกไปเชือกก็ถูกยัดลงมาในมือฉันแล้ว
"งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่นะ นายโรคจิตอาโอมิเนะ ทาคาโอะคุงแล้วก็มิโดรินมะคุง :-) "
ฉันยิ้มบางๆให้กับพวกเขาก่อนที่จะทิ้งให้สามคนนั้นสงสัยเล่นเล่นว่าฉันรู้จักพวกเขาได้ยังไง
02:00
ในตอนนี้เวลาตีสองแล้วค่ะ ฉันน่าจะเชื่อมิโดรินมะคุงตั้งแต่แรกว่าวันนี้ราศีกุมภ์จะโชคร้ายเป็นอันดับหนึ่ง
"อ...เอ่อผมขอขึ้นด้วยได้ไหมครับ"
เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"ขึ้นมาด้วยกันก็ได้ค่ะมีกันแค่สองคนเอง"
ฉันตอบเขาไปอย่างปกติและมองเขาที่ไม่ยอมขึ้นลิฟต์มาสักที
"ถ้าไม่ขึ้นมาฉันทิ้งให้อยู่คนเดียวจริงๆนะคะ"
เขาก้าวเข้ามาในลิฟต์ด้วยขาที่สั่นๆ
ทำอย่างกับเห็นผีเลยนะ
เอ๊ะ...หรือว่าเขาเห็นผีกันแน่นะ
"อยู่ชั้นอะไรคะ"
ฉันถามเขาออกไปพร้อมกับส่ายหัวเบาๆให้กับความคิดแปลกๆของตัวเองเมื่อกี้
"ช...ชั้นสองครับ"
เขาตอบฉันและขยับไปชิดตรงมุมลิฟต์
อะไรของเขากัน..
ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อยคิดอะไรไปเรื่อยก่อนที่จะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
"คุณเชือกรองเท้าขาดนี่คะ เอาเชือกฉันไปไหมคะฉันมีอยู่พอดี"
พอพูดจบฉันก็ยื่นเจ้าเชือกรองเท้าที่ตอนแรกเป็นของอาโฮ่มิเนะไปให้เขา
"ข..ขอบคุณครับ!"
หน้าเขาแดงลามไปถึงหูเลยแหะ
และพอถึงชั้นสองแล้ว ฉันก็ได้พบกับความบังเอิญที่สองว่า นอกจากพวกเราจะอยู่ชั้นเดียวกันแล้ว พวกเรายังมีห้องอยู่ตรงข้ามกันอีก
"ฉันจำได้ว่าฉันเอามาแล้วนะ..."
ฉันพูดบ่นขึ้นมาเนื่องจากตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสองกว่าแล้วฉันก็ยังไม่ได้เข้าห้องสักทีเพราะหากุญแจห้องไม่เจอ
อ๋า..จำได้แล้วฉันลืมไว้ที่โรงยิม
"งั้นเธอมาพักกับฉันก่อนก็ได้นะ ตอนนี้คงไปติดต่อขอกุญแจสำรองที่นิติไม่ได้แล้วเพราะเขาปิดสี่ทุ่มน่ะเปิดอีกทีก็สิบเอ็ดโมงของวันพรุ่งนี้"
คนห้องตรงข้ามฉันเอ่ยปากบอกก่อนที่จะดันหลังฉันให้เข้าไปในห้อง
"ต..แต่ว่าเดี๋ยวฉันกลับไปเอาที่โรงเรียนก็ได้- - -"
"เธอเป็นผู้หญิงนะ!นี่ก็ดึกแล้วด้วยถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง"
เขาเอ่ยดุด้วยเสียงเข้มๆก่อนที่จะลูบหัวฉัน
"อย่าดื้อนักเลย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกไม่ต้องห่วงนะ"
แต่จะว่าไปแล้วหน้าเขาก็คุ้นๆอยู่เหมือนกันนะ
"ฉ..ฉันชื่อคาซามัตสึนะยินดีที่ได้รู้จัก!"
เขาพูดแนะนำตัวเองด้วยเสียงสั่นๆนิดหน่อยและยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
อ๋า..กัปตันทีมของไคโจสินะ
"คิโรงาวะ ฮานาบิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคาซามัตสึซัง"
ฉันเอื้อมมือไปจับกับมือของเขาก่อนที่จะยิ้มให้
ถ้าผ่านคืนนี้ไปไว้เจอกันอีกทีที่โรงเรียนไคโจนะคุณกัปตัน :-)
Kirogawa Hanabi Side End.
สามารถมาทอร์คทอร์คกันได้ที่
twitter ; @themujux24 นะคะ♡
ความคิดเห็น