มนต์รักดอกเฟื้องฟ้า

ลำดับตอนที่ #5 : ข้าวโพดคั่ว

บางครั้งคนเราก็สามารถสร้างโอกาสให้เกิดขึ้นเองได้ ฉันเชื่ออย่างนั้น

ดันนั้นฉันจึงพยายามสร้างโอกาสด้วยตัวเองมาโดยตลอด

ในเมื่อฉันอยากรู้จักกับเค้าให้มากขึ้น อยากให้เค้านึกถึงฉันบ้าง

ฉันจึงพยายามทำในหลายๆเรื่องเพื่อเค้าไมว่าเป็น…

นาฬิกาปลุก โทรศัพท์สาธารณะ คุณครูสอนพิเศษ เลขาฯส่วนตัว

ซึ่งส่วนใหญ่เพื่อนๆบอกว่าฉันเหมือน “คนรับใช้”มากกว่า

ทุกๆเช้าฉันจะต้องโทรปลุกเค้าให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวมาเรียน

บางทีก็ให้ใช้โทรศัพท์จนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตู้โทรศัพท์สาธารณะเข้าไปทุกที

เวลาไม่เข้าใจอะไรฉันก็ต้องคอยจิก คอยบ่น คอยอธิบายอยู่เสมอๆ

พอไม่มาเรียนฉันก็ต้องค่อยจดเล็กเชอร์ไว้ให้ คอยบอกข่าวสารที่ควรรู้อยู่ตลอดเวลา

ฉันพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดจนบางทีก็รู้สึกเหนื่อยมากๆ

ทำไมฉันต้องคอยเป็นห่วง ทำไมต้องคอยดูแลในหลายๆเรื่อง

ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำให้มากมายแบบนี้…ถึงจะเหนื่อยไปบ้างแต่ฉันก็มีความสุขดี

ฉันจึงทำมันต่อไปทั้งๆที่รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วก็ตาม

ก่อนหน้านี้เราเคยคุยกันอย่างเปิดอก (อกของเค้าคนเดียวไม่เกี่ยวกับฉัน)

เบสเคยบอกว่าตอนนี้เค้าคบกับเด็กผู้หญิง(ม.4)อยู่คนหนึ่ง

ชื่อ ดีดี้ มีตำแหน่งเป็นถึงดาวโรงเรียน

แถมยังพ่วงท้ายด้วยการเป็นนักร้องประจำวง “ข้าวโพดคั่ว”

แหม่!ชื่อวงน่าอร่อยจริงๆเลย

ทุกครั้งที่เราคุยกันเบสจะพูดเรื่องดีดี้ให้ฟังตลอด

ถึงฉันจะรู้สึกอิจฉาดีดี้นิดๆ

แต่ฉันก็คอยโปรโมทวงของน้องเค้าตลอด(ก็น้องเค้าน่ารักจริงๆนี่นา)

ในวันพรุ่งนี้เด็กศิลปกรรมปี1ทุกคนจะต้องไปวาดรูปนอกสถานที่กันอีกครั้ง

ฉันโทรบอกเบสก่อนนอนว่าจะต้องไปอยุธยาซึ่งก็ต้องออกเดินทางแต่เช้าเช่นเคย

เพราะฉะนั้นมาให้ทันด้วย (หอพักอยู่ติดมหา’ลัย…มาไม่ทันก็เหลือเชื่อ)

ว๊าย!!!ตื่นสายซะเอง…ไม่ทันแล้วๆ

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบออกจากบ้านในสภาพที่ยังกระเซอะกระเซิง

พอถึงมหา’ลัยฉันรีบมองหาเบสเป็นอันดับแรก ยังไม่มาอีกหรอเนี่ย?

ฉันรีบโทรติดต่อเค้าแล้วฉันก็ต้องหน้าแตก เมื่อรู้ว่าเค้ามาถึงเป็นคนแรกของห้องเลยด้วยซ้ำ

เบสเดินเข้ามานั่งข้างๆรถแล้วมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ

“วันนี้ฉันจะให้แกนั่งคนเดียว ดูซิว่าเบสจะมานั่งกับแกรึป่าว”

ฟ้าเปิดประเด็นเรื่องที่มันไม่มีทางเป็นไปได้กับฉัน

โดยมีเดิมพันกันว่าถ้าเบสนั่งกับฉันฉันต้องเลี้ยงข้าวฟ้าแต่ถ้าไม่ฉันก็จะได้กินข้าวฟรี

เมื่อทุกคนทยอยกันขึ้นรถ เบสหันมายิ้มให้ฉันทีนึงก่อนที่จะไปนั่งข้างหน้า

ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงก็คงตอบได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร

กลับดีใจด้วยซ้ำที่จะได้กินข้าวฟรีจากฟ้า ฮ่า ฮ่า

วันนี้เราไปกันหลายที่มากในจังหวัดอยุธยา แต่สังเกตุได้ว่า

เบสไม่ค่อยยอมลงมาข้างล่างสักเท่าไหร่ ฉันตามขึ้นไปดูบนรถ

ก็พบกับสภาพที่เรียกว่า ผีดิบ ชัดๆ

“เป็นอะไรสภาพไม่ต่างจากศพเลย เมื่อคืนได้นอนป่าวเนี่ย”

คำตอบที่ได้คือไม่ได้นอนจริงๆ เมื่อคืนทะเละกับน้องดีดี้สภาพตอนนี้เลยเป็นอย่างที่เห็น

“ถึงว่า มาซะเช้าเชียว” แทนที่จะปลอบใจกลับกวนใส่ไปซะอย่างนั้น

แต่ถึงฉันจะพยายามพูดให้เค้ารู้สึกดียังไงก็คงจะดีกว่า

ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นน้องดีดี้ไม่ใช่ฉัน

ซังข้าวโพดอย่างฉัน…จะไปสู่ “ข้าวโพดดคั่ว”ได้ยังไงกันล่ะ(เศร้าจัง)