มนต์รักดอกเฟื้องฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : once up on a time (กาลครั้งหนึ่ง)

มันเป็นกฎของธรรมชาติ...ทุกอย่างต้องมีการเปลี่ยนแปลง

ฉันกำลังนั่งอยู่บนดาดฟ้าของตึกที่สูงที่สุดในมหา’ลัยแห่งนี้ ท้องฟ้ายามเช้าช่างสดใสจริงๆ

เสียงนกและเสียงใบไม้ไหวทำให้บรรยากาศยามเช้าดูอบอุ่น

การที่ได้มาอยู่ในที่สูงๆแบบนี้

มันทำให้ฉันได้เห็นอะไรหลายๆอย่างที่ใครหลายๆคนอาจไม่เคยเห็น

ฉันมองลงไปข้างล่าง ใครหลายๆคนกำลังมีความสุขและใครบางคนกำลังเศร้าเสียใจ

ผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามหา’ลัย

ฉันสามารถมองเห็นส่วนต่างๆของมหา’ลัยได้โดยไม่ต้องเดินไปให้เหนื่อย

ฉันสามารถมองเห็นตึกต่างๆที่อยู่นอกรั้วมหา’ลัย

และไม่ว่าฉันจะมองไปมุมไหนมันก็ทำให้ฉันอดนึกถึงพวกเค้าไม่ได้

ที่เหล่านั้นเคยทำให้ฉันมีทั้งความสุขและความเศร้า

ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นและจบลงด้วยการกระทำของฉันเอง

หลังจากวันนี้ทุกอย่างจะเป็นเพียงความทรงจำที่ฉันจะลืม.....ไม่ได้(เด็ดขาด)

.....ฉันได้รู้จักเค้าครั้งแรกในกิจกรรมรับน้องปี1

ทั้งเค้าและฉันต่างก็เพิ่งก้าวเข้าสู่รั่วมหา’ลัยเป็นครั้งแรก

ฉันมักจะเผลอแอบมองเค้าคนนั้นแล้วอมยิ้มโดยไม่รู้ตัวอยู่เสมอๆ

ระหว่างทำกิจกรรมพี่ๆให้น้องๆแนะนำตัว

“เบส สาขาดิจิฯครับ” ฉันรู้สึกปลื้มคนๆนี้จัง

และที่รู้สึกดีกว่านั้นคือเราเรียนห้องเดียวกันด้วย

ใบหน้าของเค้าขาวหมดจด แก้มป่องใสเด้งน่าหยิกน่าดึง

นัยตาของเค้าดูเศร้าๆ ดูน่าสงสาร แต่ถ้าพี่ๆเรียกให้เต้นเมื่อไหร่ล่ะก็

เบสสามารถทำได้โดยไม่สนใจสื่อเลยสักนิดเดียว

ฉันสามารถมองหน้าเค้าได้ทั่งวันโดยไม่นึกเบื่อเลยด้วยซ้ำ

เพื่อนๆเห็นเบสวาดการ์ตูนเลยแอบแซวฉันนิดๆว่า “เจอคู่แข่งแล้วนะปาล์ม”

ฉันรีบบอกเพื่อนๆทันทีว่าคนๆนี้เค้าจะไม่ใช่คู่แข่งของฉันหรอก

แต่เค้าจะมาเป็นเพื่อนของฉันต่างหาก (ฮิ้ววววว)

เมื่อกิจกรรมรับน้องคณะจบลงพี่ๆก็แจกลูกโป่งรับขวัญน้องๆ

ฟ้า...เพื่อนสาวของฉันถือลูกโป่งออกมาลูกหนึ่งแต่ไม่ถูกใจกับสีๆนี้เลย

ฉันแกล้งชี้ไปที่เบสแล้วบอกฟ้าว่า “ถ้าเป็นสีนั้นล่ะอยากได้ไหม”

ฟ้ามองตามทางที่ฉันชี้ไป แล้วเธอก็ไม่รีรอเดินตรงเข้าไปขอแลกลูกโป่งกับเบสทันที

และเบสก็ยอมแลกซะด้วยนะ .....ฉันอยากได้ลูกโป่งลูกนั้นจังเลย!!!

ฉันและเพื่อนๆเดินตามหลังเบสไปจนถึงหน้ามหา’ลัย

สองวันต่อมาก็มีกิจกรรมรับน้องของภาควิชาศิลปกรรม

วันนี้ฉันคงได้เจอเบสแบบจริงๆจังๆสักทีสินะ

ฉันต้องทำความรู้จักกับเค้าให้ได้ เปิดเทอมมาจะได้สนิทกันเลยไง (แผนสูง!!!)

ฉันนอนเพ้อเจ้อของฉันไปเรื่อยเปื่อยทั้งคืน

แต่พอไปถึง.....

ฉันลืมเบสไปสนิทเลย รู้สึกตัวอีกทีก็…

ตอนที่เพื่อนๆพี่ๆเต้นกันแบบสุดเหวี่ยง(มีแต่ฉันที่ยืนแข็งเป็นหิน)ก่อนกลับบ้าน

อุตส่าห์เตรียมคำพูดมา.....ฉันไม่ได้คุยอะไรกับเบสเลยสักคำ

.....แต่อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ได้เจอเค้าแหละหน่า

นี้คือการรับน้องครั้งแรกในชีวิตของฉัน มันช่าง “มีความสุข” จริงๆเลย