คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“ I’m gonna give you my love ~~ Forever be with you ^o^” เสียร้อเพลอหิสาววัย 20 ปี ผู้มีผมยาวสีำเป็นมัน ผิวสีน้ำาลามสไล์นเอเีย มือหนึ่ลาระเป๋าเินทาใบโ อีมือ็ถือพาสปอร์ เินออมายัหน้าสนามบิน
“ อืมม เอาละ เาหลีเอ้ยยยย ันมาถึแล้วววว”
หิสาวพู ่อนะสูหายใเอาอาาศที่เย็นประมา 27 อศาเ้าปอและ หยิบระาษที่เป็นภาษาไทยึ้นมาู “อ่า ว่าแ่บ้านพันี้มันอยู่ไหนน้อ” หิสาวเินไปามที่เธอไว้
“าหน้าสนามบินเินไปทา้ายแล้ว็ ... เฮอ เินไป่อนแล้ว่อยว่าันอีทีละัน”
หิสาวมีนามว่า มิน แฮยอ เป็นื่อเาหลีอเธอ แฮยอศึษาภาษาเาหลีมาว่า 3 ปี ้วยวามที่เธอหลใหลในภาษาเาหลี รวมถึวามพยายาม ทำให้เธอสามารถสอบเ้ามหาลัยในโล และอทุนาสถานทูไ้ หลัาเินเรื่อเรียบร้อยเธอ็บินรมาเาหลี้วยวามมั่นใเ็มที่
10 : 00 น. หน้าสำนัานนายหน้า
“อันนยอฮาเโย ันื่อมิน แฮยอ่ะ ะมาอรับุแบ้านพันะ่ะ” แฮยอพูภาษาเาหลีอย่าอายๆ แม้ว่าเธอะมีวามสามารถในารพูในระับี แ่นี่็เป็นรั้แรที่พูภาษา่าาิับเ้าอภาษา
“อ้อ เธอเป็นเ็ไทยที่ะมาเ่าใ่ไหมละ อืม พูภาษาเาหลีไ้ีนะ๊ะ เอานีุ่แ้า เี๋ยวันะับรถไปส่เธอที่บ้านพั” หิวัยลาน าวเาหลีพูอย่าร่าเริ่อนะโอบหลัแฮยอไปที่รถอเธอ หน้าอแฮยอแระเรื่อ เิน้มหน้าเ้อๆามผู้หินนั้นไป
ไม่นานนั รถเ๋สีน้ำเินที่มี 2 สาวนั่มา็อลหน้าบ้านหลัเล็ๆหลัหนึ่ แฮยอเปิประู ่อนะเินไปหยิบระเป๋าลาท้ายรถ
“เธอพร้อมะพบบ้านใหม่รึยัสาวน้อย”หิวัยลานพู่อ และไเปิประูบ้านให้แฮยอเินเ้าไป ทุอย่าในบ้านถูัไว้แบบเาหลีผสมผสานับวันธรรมะวัน แฮยอวาระเป๋าลในห้อรับแ “เธอพอใไหม?” หิวัยลานเอ่ยถาม
“พอใมาเลย่ะ อบุมาเลยนะ่ะ บ้านสวยมาๆเลย่ะ” แฮยอพูและโ้เป็นารอบุเธอ
“ั้นันอัว่อนนะ าที่นี่ไปุบเปอร์มาร์เ็็เินรไป พอถึแย 3 ็เลี้ยววา ็ะถึ ส่วนป้ายรถเมล์็ แย 2 เลี้ยว้ายนะ๊ะ านี่ไปมหาลัย็นั่รถไ้ทุสายนะ ันไปละ” หิวัยลานพูและยิ้มให้ ่อนะวาุแบ้านลบนโ๊ะทาน้าวและเินออไป
แฮยอทิ้ัวลบนโฟา “นี่แหละบ้าน มันสุยอไปเลย” หิสาวะโนอย่าพอใ ่อนะลาระเป๋าเ้าห้อนอนไป เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ว่าะัอ และทำวามสะอาบ้านอีรอบเสร็ เวลา็ล่วเลยไปมา
“ี่โมแล้วนะ” หิสาวมอนาฬิาที่แวนไว้้าฝา “เห้ย!!! 4 โมแล้วหรอายๆๆๆ ันาย! ยัไม่ไ้ื้ออาหารไว้ในู้เลย ืนนี้ันหิวายแน่เลย TOT ” หิสาวว้าระเป๋าั ุแ และเิน้ำอ้าวออไปอย่ารวเร็ว
เินมาามทาที่หิวัยลานบอไว้ไม่นานเธอ็มาถึห้าเล็ๆ หิสาวเลือื้อออย่ารวเร็ว เินหยิบนู้นหยิบนี่ไป ำนวไป เธอไม่อยาให้วันแรมา็่ายนหมสะ่อน หลัาเลือื้อออยู่สัพันึ หิสาว็เินมา่ายเิน ฟ้าเริ่มมืลแล้ว หิสาวเิน้าวอย่ารวเร็ว วามหิวบวับวามลัวทำให้เธอเินไวเป็นสอเท่า สายามอไปยับ้านัวเอึ่อยู่้าหน้า
แ่แล้วหาา็เหลือบไปเห็นร่าๆหนึ่ออยู่ับพื้น ้าวอระัระาย าว่าหล่นาถุที่อยู่้าๆ หิสาวหยุเิน “อ้ายยย > < ันลัวนะเนี่ย” หิสาวิในใ ่อนะเินเ้าไปใล้อีนิ แสไฟถนนไม่่อยสว่านัทำให้เธอมอไม่เห็นว่าร่านั้นเป็นร่าใร หลัาเพู่อยู่สัพั ร่าที่นอนแน่นิ่อยู่นั้น เป็นร่าอหิวัยเือบๆ 50 ปี ้วยวามใ หิสาวไม่รอ้าที่ะวิ่เ้าไป
แฮยอวิ่เ้าไปเย่าร่าหิสาวอย่าื่นระหน
“ุป้า่ะ ๆๆๆๆ” แฮยอเย่าัวหิรา ่อนที่ะมอ้ายมอวาเพื่อหาน่วย “่วย้วย่ะ!! ่วย้วย นเป็นลม!! ุ
ความคิดเห็น