คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท-โปรเจกต์เคออส
“อีไม่นาน โลใบนี้ะลายสภาพเป็นุมนร” ายราเอ่ยับเ็น้อยผู้อยู่ในหลอทลอ แสไฟวเล็สะท้อนแววาใสอันื่อบริสุทธิ์อเ็ที่ยัไม่รู้วาม พร้อมทั้เผย้อวามบนป้าย้านหลัึ่เียนไว้ว่า
“ีแสีโร่วัน โปรเ์เออส”
“อันที่ริ มัน็เป็นมานานแล้วล่ะ และนั่นือหน้าที่อเธอไ…ออส”
ออส ือื่ออเ็น้อยนัล่าว เาเิมาาารลอผิลอถูมาหลายรั้ ้วยอ์วามรู้ที่ไ้าารศึษา วามทนและารแพร่ระายัวอพรีออน [1] 
“ัรวาลอันว้าให่ เมื่อออไปเ้าะพบว่า เราเป็นเพียฝุ่นเล็ ๆ ที่รอารแสลายาวามผันผวนแปรเปลี่ยนในอวาศเท่านั้น เพราะแบบนี้มนุษยาิึ้อารนแบบเ้า”
“น… มนุ สะ ยะ…า?” เ็น้อยทวนำพูอายผู้นั้น
“โอ้…” เสียบ่บอถึวามะลึปนประทับใ “เ้านี่เรียนรู้ไวว่าที่พวเราาไว้เสียอี”
“มนุ…สะยะ…า…. มนุษยาิ?” เ็น้อยว่า “ไม่มีที่อยู่…. มนุษยาิ…”
เ็น้อยเผยรอยยิ้มเป็นรั้แร
ยี่สิบปี่อมา
เ็น้อยนัล่าวเิบโมาเป็นายหนุ่มผู้สูส่า และวันนี้ือวันแห่ารเริ่ม้นทำามหน้าที่ที่เาไ้รับมอบหมายมาทั้ีวิ
เาไปามพื้นเรียบมันเาสะท้อนแสไฟบนเพาน เบื้อหน้าอเาือยานอวาศนาเล็ เาไม่แน่ใว่ามันะทน่อวามโหร้ายในอวาศไ้เท่าัวเาเอไหม แ่เพื่อให้มันสามารถอำนวยวามสะวับเาไ้นานที่สุ และ เพื่อวามราบรื่นอภาริ เาึทำารรวสอบสภาพอยาน่อนออบินเเ่นที่นับินทั้หลายวรทำ
ระหว่านั้น นัวิทยาศาสร์ในุาวน์สีาว็ปราัวา้านหลัอยาน ส่ยิ้มให้เา
“พร้อมแล้วนะ ออส”
“พร้อมรับรู” ออสยิ้มอบ “ในที่สุ ฝันในารท่ออวาศอผม ็ะไ้เป็นริสัที”
“เธอือวามหวัเียวอพวเรานะ” นัวิทยาศาสร์ว่า “เ็ที่มีเป้าหมายมุ่มั่นมาลออย่าเธอ ้อทำไ้แน่”
ออสพยัหน้ารับ ึ้นยานไปรวสอบระบบ และาริั้อุปร์วามปลอภัย่า ๆ
“ริ ๆ อพวนี้็ไม่ำเป็นหรอ” ออสเอ่ยับัวเออย่ามั่นใ
ยานอวาศฝ่าทะลุั้นบรรยาาศ ารสั่นสะเทือนยิ่ทำให้เาื่นเ้นมาึ้น ทุอย่าูเหมือนฝัน ผ่านไปไม่นานเา็พบว่าัวเออยู่ในอวาศอันเว้ว้า ไม่ว่าะวาสายาไปทาใ็มีแ่วามื่นะลึน่า้นหาเฝ้ารอเาอยู่ วามรู้สึมามายพุ่สูึ้นแทบทะลุปรอท ไม่มีวันใเลยที่เาื่นมาแล้วะรู้สึเบื่อหน่าย วาวทั้หลายที่เยเห็นแ่ในำรา และูเป็นเพียุเล็ๆ บนท้อฟ้า บันี้ ลายเป็นมวลสารนาให่อันน่าพรั่นพรึแ่็ามในเวลาเียวัน
มีวาวมามายในลิส์ที่เา้อไปสำรว และมีอีมาที่เา้อ้นหาเพิ่มเิมเอ มันูเป็นารเินทาอย่าไรุ้หมาย วามน่าอัศรรย์ใ ในทุ ๆ รั้ที่เาสำรวาวแ่ละวมันมีมาว่า มัน่าเิมเ็มวามฝันอเาไ้นไม่อามีสิ่ใเปรียบ
เวลาผ่านไป
นานเพียใไม่ทราบที่เานั่บันทึวันที่ และ เียนรายาน วาวใน่วหลายร้อยปีแส [2] 
หนึ่ในาวที่เาเยพบสิ่มีีวินั้น น้ำมี่าวามเป็นรแบบสุโ่ และ อาาศ็มีวามเป็น่าแบบสุโ่ ้วยอ์ประอบทาเมีที่ไม่มีบนโล แ่สิ่มีีวิในาววนั้นลับ้อารสภาพแวล้อมแบบนั้นในารอยู่อาศัย หาเป็นเ่นนี้มนุษย์็ไม่อาอยู่ไ้
าวอีวูใล้เียับโลมา แ่โรสร้าอาาศ และพืพรรเป็นนละแบบาบนโลอย่าสิ้นเิ ไม่มีสารอาหารใๆ ที่มนุษย์สามารถย่อยไ้ หามาอยู่็้อใ้อาหารสัเราะห์ แถมยัมีนัล่าุร้ายที่ทุๆ หนึ่ั่วโม หรือรอบหนึ่วันอาววนั้น ะเิสรามออล่าเพื่อลำนวนประารสายพันธุ์อื่นๆ บนาว และ ทุๆ ยี่สิบสี่ั่วโม พวมันะัินันเอเพื่อลำนวนในเผ่าพันธุ์ให้สมุลับปริมาเหยื่อบนาว ัวพวมันเอ็ไม่มีโปรีนเลย มันสร้าาอะไร็ามที่เามั่นใว่าหาอธิบายไป มนุษย์็ไม่เ้าใ
“ไม่มีาวไหน เหมาะับมนุษย์เลยหรือไ” ออสพึมพำับัวเอ “ไม่ แม้แ่โลอพวเาเอ...”
ยานลอบนาววหนึ่สุอบาแล็ีแอนโรเมา
“แม้ะมีธรรมาิสวยาม แ่็ุร้ายเินว่าะให้มนุษย์มาอยู่… แถมอาาศ็เป็นโรสร้านละแบบ” ออสโน้มัวลเท้าแผวบุมรหน้า สอมือุมหน้าผาอย่านปัา “้อหาไลว่านี้…”
นี่็ผ่านมาสัพัแล้ว หลัาเาออสำรว เาเป็นนเียวที่ทน่อารบยี้อวามเร็วาารวาร์ปไ้ ึสามารถเินทาไปยัวาว่า ๆ ไ้ในเวลาสั้น ๆ ระนั้น็ยัใ้เวลาส่วนให่อยู่ในห้วอวาศอยู่ี ึ่่วเวลาที่เนิ่นนานเินไปนี้เอ ารเรียนรู้อันรวเร็วอเาลับนำพาบาอย่ามา้วย
น้ำาไหลออมาเปื้อนใบหน้า เาปามัน้วยวามประหลาใ วามรู้สึหหู่ และหนาวเย็นยิ่ว่าวามหนาวเหน็บในอวาศ มันเหมือนับเาะับหัวใอเานไม่อาทนไหว
“ทำไมัน… ทำไมถึอ้าว้าแบบนี้…” เาอัวล ลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่ มือพยายามส่สัาลับไปยัโลเพื่อแ้วามืบหน้าับมนุษย์ “อะไรที่ทำให้มนุษย์อยู่ไม่ไ้.. เิอะไรึ้นที่โลัน… ทำไมเรา้อมาทำอะไรแบบนี้…”
เาพาผ่านไป เาเยหน้ามอเห็นอุาบานาให่เลื่อนผ่านยานไป แม้ะเรียว่ามอ แ่ในหัวอเาไม่ไ้โฟัสที่ัวมันโยร ลับัน มันำลันึอะไรบาอย่าึ้นมาไ้อย่าับพลัน
“หรือว่า…หายนะอมนุษยาิ็ือ…”
[1] 
[2] 
ความคิดเห็น