แก้วจรัสแสง

ลำดับตอนที่ #8 : แก้วจรัสแสง

                                                                                      บทที่ 8

            
          แก้ววิ่งฝ่าผู้คนโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทั้งๆที่ขณะนี้ผู้คนต่างยืนมุงดูกันอยู่เต็มถนนใหญ่  .....

         "แม่.... "    เสียงแก้ว หวีดร้องที่ได้เห็นสภาพผู้บังเกิดเกล้านอนจมกองเลือดอยู่อย่างน่าอนาถ แก้วโผเข้าไปกอดแม่และร้องไห้ปานใจจะขาด        "แม่จ๋า...แม่...แม่เจ็บไหม...ฮือ...แม่ "

      
     ผู้คนต่างหันมามองเด็กน้อยที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ นั่งกอดแม่อยู่กลางถนนอย่างน่าสงสารที่สุด 

 " น้าขา..ช่วยแม่หนูด้วยค่ะ...แม่หนูยังไม่ตาย "  แก้วเงยหน้ามองผู้คนพร้อมขอความช่วยเหลือผู้ที่ยืนดูอยู่อย่างน่าเวทนายิ่งนัก ทุกคนต่างตกใจไม่รู้จะทำอย่างไรกับเหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วเหลือเกิน 

ยายปุกถึงกับสลบไปตั้งแต่ที่เห็นสภาพแก้วโผเข้ากอดนุชทีแรกแล้ว....แก้วกอดแม่ พลางยกศีรษะแม่ตั้งบนตักตัวเอง ผมเผ้ารุงรังด้วยน้ำตานองหน้า.. ในมือของนุชยังมีถุงอาหารติดอยู่ ทำให้แก้วยิ่งปล่อยโฮขึ้นมาอีก

     "แม่จ๋า..อย่าทิ้งแก้วไปนะแม่...แม่จ๋า..." แก้วร้องไห้พลางเอามือเสยผมแม่ออกจากหน้าเห็นเลือดไหลจากศีรษะอยู่ตลอดเวลา ....
     "  ช่วยแม่หนูด้วย...แม่หนูยังหายใจอยู่....ช่วยด้วย"      
.............  

        
      เหตุการณ์ในครั้งนี้ แก้วได้ยินเสียงแม่ค้าและคนมาจ่ายตลาดพูดต่างพูดถึงก่อนเกิดเหตุการณ์
 "ฉันเห็นนะตอนที่แม่ของหนูเดินออกมาจากร้านอาหาร แต่ไม่ได้สนใจ  สักพักได้ยินเสียงหวีดร้องและเห็นรถคันสีครีมคันโตนะ วิ่งผ่านไป ...ฉันว่าน่าจะชนแล้วหนีนะ " 
ก่อนจะมีเสียงคุยกันถึงเหตุการณ์กันต่อไปนั้น...ทุกอย่างเงียบลง

         "ขอทางหน่อยนะครับ      " เสียงเด็กชายวัยรุ่นหน้าตาดีแต่งกายสุภาพพูดในขณะที่เดินฝ่าฝูงชนเข้ามา 
     "  พ่อครับ.. เร็วๆพ่อ"      ทุกคนเงียบกริบ

  "น้าเป็นงัยบ้างลูก"      เสียงทุ้มและนุ่มหูพูดแทรกเสียงผู้คนที่มุงดูอยู่ ทุกคนต่างหันมามองกันเป็นตาเดียวกันชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดีท่าท่างภูมิฐาน เดินฝ่าฝูงชนด้วยความนิ่งเงียบ  ก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้ว 
  " ไม่ต้องห่วงนะหนู ..น้ามาช่วยแม่หนูแล้ว "
แก้วเงยหน้าตามเสียงที่ดังมาจากน้าใจดีคนนั้น แล้วยกมือไหว้พร้อมน้ำตาไหลเอ่อนองหน้า
 
"น้าขา...ช่วยแม่หนูด้วยนะคะ..หนูมีแม่คนเดียวเท่านั้นค่ะน้า.......ช่วยแม่หนูด้วยค่ะ"

        น้าใจดีคนนั้นไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น ก่อนหันไปบอกลูกชาย
 " ลูกพจน์ รีบไปเปิดประตูรถนะลูก"  สิ้นเสียง พจน์ รีบวิ่งไปที่รถคันงามคันนั้นทันที่

        ผู้คนที่ยืนมุงดูกันอยู่ รู้สึกดีใจที่มีหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาช่วยเอาไว้  น้าใจดีคนนั้นยกร่างนุชผู้ไร้สติเดินไปที่รถ ด้วยสีหน้ากังวลใจ 
"หนูไปกับน้านะครับ  น้าจะพาแม่หนูไปส่งที่โรงพยาบาล  " 
แก้วยกมือปาดน้ำตายกมือไหว้แล้วเดินตามน้าคนนั้นไป  ทุกคนต่างหันมามองหนูน้อยที่เดินตามน้าคนนั้นไปอย่างน่าเวทนายิ่งนัก

        ทันใดนั้น....แก้วถึงกับหน้าซีดเผือด หยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ .....เพราะรถคันที่อยู่ตรงหน้าแก้ว  คือรถสีครีมเหมือนที่แก้วได้ยินชาวบ้านพูดกันก่อนหน้านี้นั้นเอง.....

          แก้วหยุดเดินตามน้าคนนั้นไปปากแก้วสั่นเทาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เพราะเห็นสภาพของแม่ที่น้าคนนั้นอุ้มอยู่   แก้วก้มหน้าอยู่ครู่ใหญ่  

" เร็วๆครับ เดียวไม่ทันการณ์ครับ...คุณแม่เธอเจ็บหนักนะ "

     แก้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ลูกน้าใจดีคนนั้น กำลังเปิดประตูรถรอแก้วขึ้นไป ด้วยสีหน้าเป็นมิตรและสงสาร แก้วยกมือขึ้นเช็ดน้าตา ก่อนผงกศีรษะรับแล้วรีบเดินขึ้นรถด้วยความสับสน.........

         -------------

    "พ่อครับ แล้วโรงพยาบาลอยู่ไกล ไหมครับพ่อ "  พจน์ถามผู้เป็นพ่อด้วยความกังวลใจ เพราะเลือดที่ไหลออกจากศีรษะยังไม่หยุด

  " อีกไม่นานหรอกลูก..เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ผู้เป็นพ่อตอบก่อนหันมองกระจกหน้ารถ เห็นแก้วนั่งกอดแม่น้ำตาไหล ก่อนจะผละสายตาในสภาพที่เห็น.....ด้วยความหดหู่ใจเหลือเกิน
 

     " ไม่ต้องกลัว..เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว ..น้ามั่นใจว่าหมอช่วยแม่เธอได้นะ"
พจน์พูดให้กำลังใจแก้ว ก่อนจะมองออกไปข้างนอก...ไม่มีเสียงตอบจากแก้ว..นอกจากเสียงสะอื้นที่กลายเป็นร้องดังขึ้นอีก........