แก้วจรัสแสง

ลำดับตอนที่ #6 : แก้วจรัสแสง

บทที่ 6   

 ณ  ริมลำธารข้างบ้าน

        นุช นั่งพับผ้าที่เพิ่งเก็บมาจากราวผ้าด้วยความเงียบ เส้นผมนุชปลิวไปตามสายลมที่พัดผ่านมา     หลายครั้งที่นุชหยุดนิ่ง       สายตาเหม่อลอยมองออกไปที่ท้องทุ่ง ยามบ่ายใกล้ค่ำ  เสียงนกกากำลังบินกลับรังทำลายความเงียบอย่างน่าอัศจรรย์ ลมพัดต้นข้าวพริ้วไหวไปตามสายลม เสียงเพื่อนบ้านเดินคุยกันระหว่างทางกลับบ้าน........

     นุชหันกลับมามองบ้านตัวเอง และสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ ต้นรักต้นนั้นอย่างตั้งใจ   ก่อนที่น้ำตาจะไหล ออกมาอย่างไม่รู้ตัว....     
      "สัญญา...ของนุชยังเหมือนเดิม..นุชจะรอนะ ''    น้ำตาไหลลงบนผ้าชิ้นสุดท้ายด้วยความเศร้าสุดขั้วหัวใจ สายตานุชมองต้นรักต้นนั้นเหมือนมองใครคนหนึ่งที่รักเกินสุดพรรณนา.......

              .................

               "พี่...จ๋า พี่.... สัญญาปีนี้ แล้วไม่มาแต่ง ''     เสียงเพลงเศร้าๆดังขึ้น ทำลายความเงียบไปชั่วขณะ นุชรีบยกมือเช็ดน้ำตาแล้วรีบพับผ้าชิ้นสุดท้าย ก่อนที่จะหันหน้าไปตามเสียงเพลงที่ดังขึ้น......แต่ไม่มีวี่แววเจ้าของเสียงจะโผล่มาและเงียบไป    นุช เดินลงจากศาลาริมน้ำไปตามเสียง

               " ว้า... ออกเสียงยากจังเลย  " แก้วบ่นพึมพำอยู่คนเดียว บนจอมปลวก ทางเข้าบ้าน สองข้างทางเขียวขจีไปด้วยต้นข้าว นุชแอบดูลูกรักอยู่ข้างหลังยุ้งข้าว โดยที่แก้วไม่รู้ตัว...เด็กน้อย ร้องเพลงซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง   ในมือกำเนื้อร้องไว้แน่น.....นุชผู้เป็นแม่แอบยิ้มและเดินกลับบ้านอย่างเงียบๆ...ปล่อยให้แก้วทำสิ่งที่แก้วรักต่อไป

--------------------

         
      "  แม่คะ  ''   แก้วเรียกแม่ สองสามครั้ง แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากแม่  แก้วเหลือบตามองมาที่แม่ เห็นแม่นั่งนิ่ง สายตามองออกไปกลางทุ่งนาอย่างเศร้าหมอง

     "แม่คะ  ''  แก้วเรียกซ้ำครั้งนี้นุชตื่นจากภวังค์ความคิด

     " ..มีอะไรหรือแก้ว   ''   นุชก้มลงมองแก้วลูกรักที่นอนหนุนตักอยู่ด้วยรอยยิ้ม อบอุ่น

    " หนูเรียกแม่หลายครั้ง แม่ไม่เห็นตอบเลยหนูเลย แม่คิดอะไรอยู่เหรอคะ  '' แก้วซักถามผู้เป็นแม่ ทำเอานุชหน้าเปลี่ยนสี ก่อนตอบว่า  

" เปล่านี้ แม่กำลังมองทุ่งนาและแสงจันทร์  คืนนี้เดือนสว่าง ทำให้ดูบริเวณบ้านเราสวยมากนะลูก  ''      นุชตอบพลางส่งยิ้มให้แก้ว  แก้วลุกขึ้นจากตักแม่ แล้วมองออกไปกลางทุ่งนา

 " จริงด้วยแม่...แก้วว่าบ้านเราน่าอยู่ที่สุดนะแม่ '' นุชหันมายิ้มเจื่อนๆก่อน จะพูดซ้ำ  " ใช่จ๊ะลูก..บ้านเราน่าอยู่ที่สุด  ''

  " แม่คะ..หนูจะถามอะไรแม่หน่อยได้ไหม  '' นุชผละสายตาจากต้นรัก ต้นนั้น หันมาทางแก้ว  "ได้ซิแก้ว มีอะไรจะถามแม่  ''   
 
 แก้วอ้ำอึ้ง ไม่กล้าถาม นุชมองแก้วด้วยสายตาอบอุ่น ก่อนจะพูดว่า   " แก้วจะถามอะไรแม่จ๊ะ  '' แก้วไม่กล้าที่จะบอก ถึงเรื่องการได้เป็นตัวแทนในการประกวดร้องเพลง แก้วมองหน้าแม่อยู่นานก่อนจะ ลุกขึ้นมาจับมือแม่และมองหน้าแม่ พร้อมพูดว่า

   " คือว่า...เอ่อ   '' แล้วเงียบไป      

 "อืม ..อะไรละลูก..ว่ามาซิ แม่ฟังอยู่นะ เดียวจะไม่ฟังเลย ''    นุชพูดเชิงหยอกล้อแก้ว 

  แก้วมองผู้เป็นแม่ นิ่งอยู่นาน นุชอมยิ้มให้ลูกสาว ด้วยสายตาอยากรู้ว่าจะถามอะไร แก้วก้มหน้าก่อนพูดว่า

" หนูรักแม่ที่สุดเลยค่ะ.... '' แก้วถอนหายใจ โล่งอก ก่อนที่จะดึงลูกน้อยมากอดพร้อมพูดว่า 

    "แม่รักลูกนะ..และแม่จะดีใจถ้าลูกของแม่ มีความก้าวหน้าในอนาคต ..แม่อยากเห็นแก้วทำในสิ่งที่แก้วรัก และมีความสุขกับสิ่งนั้นจ๊ะ ''

    แก้วเงยขึ้นมองหน้าแม่ด้วยความแปลกใจ ทำไมแม่ถึงพูดเหมือนรู้ว่า ตัวเองจะทำอะไร

<SPAN style="FONT-SIZE: 16pt; COL

  “แม่คะ..สักวันแม่จะเห็นหนูทำในสิ่งที่หนูรัก และสิ่งนั้นหนูคิดว่าแม่คงมีความสุขด้วยค่ะแม่   ’’

           นุชลูบหัวของแก้วเบาๆด้วยความทะนุถนอม ก่อนก้มลงหอมลูกรักที่กำลังกอดแม่อย่างรักเหลือเกิน

    
    “หนูดีใจ ที่เกิดเป็นลูกของแม่ค่ะ..เท่านี้หนูก็มีความสุขแล้วค่ะแม่...ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อคงรักหนูเหมือนที่แม่รักใช่ไหมคะ  ’’       แก้วพูดจบแล้วหลับตาพริ้มอย่างอิ่มเอิบกับความรักที่แม่มีให้
       .....แต่นุชรู้สึกอึ้งและวูบไปชั่วขณะกับคำพูดที่ลูกรักพูดออกมาจากความไร้เดียงสา   ก่อนตอบลูกรักด้วยเจ็บปวด  

      “ ใช่จ๊ะ....ถ้าพ่อลูกอยู่..พ่อคงรักลูกมากเหมือนแม่ ’’ นุชหันมามองแก้วอีกที   ก็เห็นลูกรักนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข  ก่อนที่จะผละสายตาไปที่ต้นรักต้นนั้นด้วยความรักความเศร้าและความหวัง.....