แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #3 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

������
������������������������������������������������������������ บทที่ 3�

�"นี่ถ้าพ่อรู้ พี่คงโดนเอ็ดแน่เลย ทำไงดีละ"�

ลักษณ์พูดขึ้นในขณะที่นั่งในรถเก๋งคันงามของตน พูดขึ้น แก้วหันมายิ้ม ก่อนพูดว่า
�
"ก็ดีนี่ค่ะ..พี่ลักษณ์จะได้รู้เสียบ้างว่า แก้วจะรู้สึกเช่นไร .." แก้วพูดย้อนก่อนมองมายังลักษณ์ด้วยรอยยิ้ม ฉลาด ลักษณ์ถึงกับยิ้มอายๆให้กับตัวเองเป็นเชิงรับข้อกล่าวหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"อืม.. นี่ถ้าหนังสือออกมา นายพจน์เอาพี่ตายแน่เลย" ลักษณ์พูดขึ้นด้วยความเข้าใจความรู้สึกของพจน์ดี แก้วถึงกับนิ่งเงียบไป

"แก้วว่าอย่างไรบ้างละ"� แก้วยังคงเงียบ

"แก้ว..แก้ว" ลักษณ์เรียก �แก้วถึงกับสะดุ้งตกใจ ก่อนหันมามองลักษณ์
�
"คะ..มีอะไรหรือคะ" แก้วพูดเหมือนไม่ได้ยิน ลักษณ์ยิ้มให้ก่อนพูดว่า
�
"แก้วต้องไปบอกพี่ชายด้วยนะ" แก้วยิ้มงงๆ ก่อนพูดว่า
�
"บอกอะไรหรือคะ แก้วไม่เข้าใจ"� แก้วยังคงงงๆ ก่อนมองลักษณ์ที่นั่งยิ้มอยู่

"อ๋อ..คงไม่ต้องหรอกค่ะ ทำไมต้องบอกพี่พจน์ด้วยคะไม่เห็นจำเป็น" แก้วพูดหากแต่สายตาเปลี่ยนเป็นเศร้าไปทันที��� ลักษณ์สังเกตุเห็นทุกอย่างก่อนหันมายิ้มพลางพูดว่า
�
"อ้าว..พจน์เป็นพี่ชาย เขาก็เป็นห่วงน้องสาวเขา" แก้วหันไปมองทางหน้า โดยไม่ตอบอะไรอีกเลย ก่อนลักษณ์จะ พูดขึ้นอีกว่า

"อืม..ก็จริงสินะ..พจน์เขาก็ห่วงแฟนเค้าอยู่แล้วนี่นะ" ลักษณ์พูดยิ้มๆ แก้วหันมาทันที ความรู้สึกเจ็บเหมือนเอาเข็มมาทิ่มแทงที่ปลายนิ้ว ก่อนจะยิ้มให้ลักษณ์ แล้วพูดว่า

"ก็ใช่ซิคะ..พี่จีน่าน่ารักและเหมาะกับพี่พจน์มาก"� แก้วพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบหากแต่ตัวเองรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน
�
"อืม..จีน่า เป็นดาวของโรงเรียนที่อเมริกา เป็นคนสวย เก่งและโชคดี ที่ทำให้ทั้งสองเจอกัน เพราะพจน์เองก็เป็นคนที่หล่อถึงขนาดมีคนมาขอให้ถ่ายแบบลงปกหนังสือแต่นายพจน์ไม่เล่นด้วย"

ลักษณ์พูดอดีตวันวานของพจน์และจีน่าให้แก้วฟัง แก้วตั้งใจฟังก่อนยิ้มให้ลักษณ์
�
"แล้ว ..พี่ลักษณ์ไม่สนใจพี่จีน่าบ้างหรือคะ" แก้วพูดติดตลก ก่อนหัวเราะเบาๆ ลักษณ์ถึงกับหัวเราะดังลั่น
�
"อย่างพี่เนี่ยะนะ จะไปคิดรักคนสวยอย่างนั้น ให้ตายเหอะ พี่ไม่อาจเอื้อม" ลักษณ์พูดขึ้นก่อนทั้งสองจะหัวเราะชอบใจ

..............................

���������� "นี่..พี่เอก เมื่อไหร่นินนี่ จะได้ถ่ายแบบเสียทีละคะ นี่มันนานแล้ว"

สร้อยพูดขึ้นในขณะที่ทั้งสองนั่งดื่มในบาร์แห่งหนึ่งเพียงสองต่อสอง นายด่างยังคงนิ่งเงียบก่อนพูดว่า
�
"อย่ารีบซิ..พี่ก็ติดต่อช่างอันดับหนึ่งของเมืองไทยอยู่ รับรองดังแน่"� นายด่างพูดยิ้มๆก่อนส่งสายตาเจ้าชู้ สร้อยถึงกับยิ้มทันที

"พี่เอก ...อย่าช้านะคะ..สร้อยอยากดูตัวเองในหนังสือค่ะ และรับรองขายได้ดีแน่" สร้อยพูดยกตัวเอง ด้วยสีหน้ามั่นใจ นายด่างก้มหน้าเข้ามาใกล้สร้อย ก่อนพูดว่า

"แน่นอนอยู่แล้ว ดังทั่วโลกเลย" นายด่างพูดก่อน สร่อยถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สายตาสร้อยส่งให้นายด่างด้วยความไว้ใจ

"แต่นีนนี่ขออย่างนะคะ" สร้อยพูดขึ้น ก่อนที่นายด่างถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทันที

"อืม..ขออะไรครับ เดี๋ยวจัดการให้ นายด่างพูดด้วยเสียงหวาน สร้อยถึงกับยิ้มก่อนพูดว่า
�
" สร้อยอยากดังเร็วๆ รับรองสร้อยทำได้หมด" คำพูดสร้อยตรงทางที่นายต่างพยายามอยู่พอดีก่อนพูดว่า
�
"ไม่ต้องห่วง พี่เอกเสียอย่าง"� ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้นทันที

"อืม..เดี๋ยวมานะ คุยกับช่างภาพที่พี่ติดต่อไว้แป๊บ" สร้อยถึงกับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เมื่อได้ยินว่าช่างภาพ� ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมา พลางกำไว้แน่น ก่อนพูดว่า

"..มึงจะมาเทียบคนอย่างกูไม่ได้ อีแก้ว...เด็กขอทานข้างถนน."� สร้อยพูดด้วยความแค้นและริษยาออกมาให้เห็นชัดเจน��

��� ก่อนจะหันไปมองนายด่างที่ยืนคุยอยู่อีกมุมหนึ่งอย่างรอลุ้น ก่อนที่นายด่างจะยกหัวแม่มือ เป็นเชิงสำเร็จ สร้อยยิ้มอย่างภูมิใจ�

.........................................

������� "ค่ะ..แม่ไม่ว่าอะไรหรอกลูกลักษณ์"
นุชพูดขึ้นในขณะที่ลักษณ์และแก้วนั่งอยู่บนโต๊ะรับแขกใต้ต้นไม้

"นั่นซิคะแม่..แก้วบอกพี่ลักษณ์แล้วแต่พี่เค้ากลัว"� แก้วพูดขึ้นก่อนมองมายังลักษณ์ที่นั่งเงียบเหมือนรับผิด

"อืม..ลูกลักษณ์นี่เป็นผู้ชายที่ดี คนหนึ่งนะ รู้ตัวบ้างเปล่า" นุชชมด้วยความจริงใจ ลักษณ์ถึงกับขนลูกซู่ทันที ก่อนยกมือไหว้
�
"ขอบคุณครับแม่" ก่อนจะหันมายิ้มด้วยความดีใจ
�
"อืม..ลืมสนิทเลยครับ แม่ผมขอตัวแป๊บนะครับ" พูดจบลักษณ์รีบวิ่งไปที่รถทันที สองแม่ลูกมองหน้ากันด้วยความฉงน

�"อืมว่าแต่ว่างานเป็นไงบ้างลูก" นุชเอ่ยถามด้วยความห่วงใยหลังจากที่ลักษณ์เดินจากไป
�
"สนุกค่ะแม่ ทุกคนเป็นกันเองหมดเลย" ก่อนยิ้มให้ผู้เป็นแม่

"ทำไมหรือคะ" แก้วถามด้วยความอยากรู้
�
"เปล่าจ๊ะ..แม่นึกว่าจะมีอะไรที่มันเกินกว่านี้ เพราะว่าวงการนี้มันมีอะไรที่ซับซ้อนนะลูก" นุชพูดเหมือนจะเข้าใจในเรื่องนี้ดี แก้วยิ้มก่อนพูดว่า
�
"แหม ...แม่พูดเหมือนกับแม่เคยอยู่ในวงการนี้มาก่อน"� ในขณะที่นุชนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนหันมายิ้ม

"เปล่าหรอกลูก..แม่เคยได้ยินข่าวมา"� นุชพูดก่อนหันมาจับมือลูกสาวด้วยความเป็นห่วง แก้วมองมายังผู้เป็นมารดาด้วยรอยยิ้ม
�
"มาแล้วครับ" เสียงลักษณ์ดังขึ้นสองแม่ลูกหันมามองพร้อมกัน มือถือถุงกระดาษที่มีชื่อห้างดังในกรุงเห็นเด่นมาแต่ไกล
�
"แม่ครับ ผมแวะไปที่ร้านเมื่อวันก่อนเห็นเสื้อชุดสวยดีเลยนึกถึงแม่ครับ" ลักษณ์พูดขึ้นก่อนจะยื่นถุงกระดาษให้นุช
�
"ขอบใจมากนะลูกลักษณ์ ที่จริงไม่ต้องก็ได้ แม่มีอยู่เยอะแล้ว" นุชพูดก่อนจะเปิดดูเสื้อที่อยู่ในถุงกระดาษด้วยความตั้งใจ

"อือ หือ.......แม่..สวยจังเลย" แก้วพูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง นุชมองเสื้อด้วยความชอบใจ ก่อนหันมาพูดว่า

"มันแพงนะลูกลักษณ์..แม่ไม่กล้าใส่ลูก" นุชพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ลักษณ์ยิ้มก่อนพูดว่า
�
"แม่ครับ..ทุกครั้งที่ผมมาบ้านแม่ ความรู้สึกดีๆที่แม่ให้กับผมมันแลกกับราคาเสื้อตัวนี้ไม่ได้หรอกครับ" คำตอบของลักษณ์ทำเอานุชอึ้งไป ก่อนหันมามองลักษณ์ด้วยแววตาอันสดใส

"แม่ขอบใจลูกมาก ..ว่าแต่ว่าชุดนี้แม่คงไม่มีโอกาสใส่ไปไหนหรอกลูก" นุชพูดขึ้นในขณะที่เปิดดูเสื้อหมดแล้ว ลักษณ์ยิ้มก่อนเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วพูดว่า
�
"มีโอกาสซิครับแม่" ก่อนหันมายิ้มใก้กับแก้วที่ยังคงมองหน้าแม่งง
�
"พี่ลักษณ์จะพาแม่แก้วไปถ่ายแบบอีกคนหรือคะ" แก้วพูดติดตลกก่อนทั้งสามจะหัวเราะกันอย่างมีความสุข
�
ลักษณ์เริ่มเห็นความน่ารักของแก้วมากขึ้นนอกจากที่เคยเห็นความเรียบร้อยและความกล้า แต่ครั้งนี้การขี้เล่นมีให้เห็นอย่างเด่นชัด ลักษณ์ยิ้มกว้าง ก่อนพูดว่า

"การเปิดตัวเสื้อผ้า ของบริษัทที่พ่อทำอยู่จะมีขึ้นไม่นานนี้ และผมก็ถือโอกาสเชิญแม่ไปด้วยนะครับ" ลักษณ์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนหันมามองแก้วที่ยังคงมองลักษณ์ด้วยความไม่เข้าใจอยู่ดี แล้วหันมามองแม่ด้วยรอยยิ้มมีความสุข

��� .......................

��������� ณ สตูดิโอบลูสกาย

����������� "พร้อมยังจะนินนี่"�
นายด่างพูดขึ้นในขณะที่สร้อยยังอยู่ในอาการไม่ค่อยจะดีนัก

"สร้อยยังประหม่าค่ะ พี่เอก"

สร้อยในชุดว่ายน้ำพูดดังขึ้นก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเบาๆ พลางหันไปมองลูกทีมช่างภาพที่วิ่งแต่งฉากกันอยู่อย่างขมักเขม้น
�
"อืม..แรกๆก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็สนุกเอง"� นายด่างพูดปลอบใจขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าสร้อยไม่สู้จะดีนัก

"ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวภาพจะไม่สวย และการที่พี่ให้สร้อยถ่ายชุดว่ายน้ำ จะเป็นทางลัดที่จะดันให้สร้อยเป็นดาวให้เร็วขึ้น คงเข้าใจพี่นะ"� สร้อยตาโต ขึ้นมาทันทีเมื่อรู้เหตุผลที่นายด่างพูดขึ้น ตรงกับที่ตัวเองตั้งใจอยู่แล้ว
�
"ค่ะ..สร้อยจะทำให้เต็มที่"� ในขณะที่ทุกอย่างเรียบร้อย แล้ว

"เอาละครับ พร้อมแล้วพี่ใหญ่"� เสียงช่างภาพพูดขึ้น ก่อนที่นายด่างและสร้อยหันมามองหน้ากัน
�
"เพื่อการก้าวเป็นดาวนะ.... เต็มที..." พูดจบสร้อยลุกจากเก้าอี้เดินไปทันที สาวน้อยวัยรุ่นผิวขาวหุ่นสูงเพรียวผมยาว ใบหน้าสวยเดินไปในชุดว่ายน้ำอย่างมั่นใจ

������� และแล้วการถ่ายภาพนิ่งก็ดำเนินไปอย่างดี พร้อมกับความตั้งใจของสร้อย ลีลาและท่าทางการถ่ายภาพ สร้อยทำได้ดีเกินคาด ทุกฉากทุกมุมตามช่างภาพสั่ง นายด่างมองมายังสร้อยด้วยความทึ่งและความดีใจ� ก่อนจะยกโทรศัพท์ ขึ้นทันที

"เสี่ยครับ..ตอนนี้ทุกอย่างไปได้ด้วยดี"�

นายด่างพูดพลางยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงด้วยรอยยิ้มแห่งความสำเร็จ.....
�
"ในที่สุด ก้อสำเร็จจนได้ นินนี่"...... พูดจบพร้อมกับดูท่าทางอันยั่วยวนของสร้อยอย่างมีความหมาย

��������������������� หนทางเดินอีกยาวไกล ในทางฝัน
����������อ่อนแอ ท้อแท้ในบางวัน�แต่จะบุกให้ถึงฝัน...ดั่งตั้งใจ
�������������������������������������������������������������������
���������������������������������