แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #25 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

บทที่ 25

���� "เป็นไงบ้างกิจการในผับ...ฉันไม่ได้เข้าไปเสียนาน"�

ชายหนุ่มสูงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับจักกฤษพูดขึ้นในขณะที่เจอลูกน้องคนสนิทซึ่งมาคอยรับที่สนามบิน

"ครับท่าน..ทุกอย่างเรียบร้อยดี"� นายด่างรายงานด้วยรอยยิ้มมั่นใจในผลงาน

"อืม..ดีมาก.."�
เสี่ยเจียงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มดีใจก่อนจะเข้าไปนั่งในรถเก๋งคันงามทันที.....

�"แล้วมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้างใน ช่วงที่ฉันไม่อยู่ ห้าเดือนที่ผ่านมา"�เสี่ยเจียงเอ่ยขึ้นในขณะที่นั่งทอดสายตาออกไปนอกรถ นายด่างซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้ายิ้มก่อนพูดว่า

"ทุกอย่างลงตัวดี นีนนี่ก็กำลังดังสุดขีด..แต่ว่า"� นายด่างพูดพร้อมกับหยุดนิ่งไป เหมือนไม่กล้าพูด เสี่ยเจียงหันกลับมามองหน้านายด่าง ก่อนถามว่า

"อืม..แต่ว่าอะไร.." นายด่างนิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

"ตอนนี้ ผับต่างๆมีการเอาเด็กเอ๊าะๆรุ่นใหม่ขึ้นเวทีทั้งนั้นครับท่าน..ส่วนนางแบบเต้นโชว์คนเก่าๆก็แทบจะไม่มีคนสนใจ ซึ่งผมคิดว่า.." นายด่างพูดไม่ทันจบเสียเจียงหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างรู้สันดานลูกน้องตัวเองดี

"อืม..ฉันเข้าใจ..คงเบื่อนางแบบคนเก่าแล้วซิ"� เสี่ยเจียงพูดเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นดี นายด่างถึงกับนิ่งเงียบก่อนจะยิ้มรับ
�
"อืม..งั้นก็จัดการตามที่นายต่องการแล้วกัน ฉันขอแค่เงินเท่านั้นเอง อย่างอื่น แล้วแต่นาย เข้าใจฉันนะ นายด่าง"��เสี่ยเจียงพูดด้วยเสียงดังฟังชัด ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นทันที นายด่างยิ้มอย่างดีใจทีเสี่ยเจียงเปิดโอกาสให้ตนมากขนาดนี้

.....................................................

��� "นี่ดูซิ..นางแบบคนนี้ไง ที่กำลังดัง"�

เพื่อนๆในวงไฮโซของสร้อยต่างแย่งกันดูรูปนางแบบซึ่งโพสท่าอยู่หน้าหนังสือดาราเล่มโต สร้อยถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวโตทันทีด้วยความไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก เพื่อนๆต่างมองมายังสร้อยด้วยความเข้าใจความรู้สึกของสร้อยในตอนนี้ดี ก่อนจะรีบวางหนังสือลงบนโต๊ะ
�
"นี่นีนนี่..ยังไงเธอก็สวยกว่าอยู่แล้ว ที่สำคัญเธอเองเป็นนางแบบที่มีคนพูดถึงกันเยอะมาก อย่าไปสนนางแบบคนใหม่เลย"� �จินนี่ เพื่อนนางแบบด้วยกันพูดให้กำลังใจสร้อยเมื่อเห็นสร้อยแสดงสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจินนี่จะลุกขึ้นมานั่งใกล้ๆสร้อยริมหน้าต่างบานใหญ่ในคอนโดหรูกลางกรุง�

"เชื่อฉันนะนีนนี่..เธอดูดีกว่านะ"�จินนี่สาวสวยหุ่นสูงเพรียวพูดขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆสร้อยที่ยังหน้าบึ้งตึง

� "เปล่าหรอก จินนี่..ฉันไม่ได้อิจฉา นางแบบไร้เดียงสาคนนั้นหรอก" สร้อยพูดเลี่ยงความจริงก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่ม
�
"และฉันคิดว่า..ไม่มีใครจะมาแย่งตำแหน่งนางแบบเซ็กซี่ที่จะมีการประกวดขึ้นเร็วๆนี้แน่นอน..ฉันมั่นใจ"� สร้อยพูดขึ้นด้วยแววตาอันดุดัน มือจับแก้วเบียร์ไว้แน่น ก่อนจะหันมามองเพื่อนสาวที่นั่งมองสร้อยด้วยความเข้าใจ

"นีนนี่ การประกวดอีกไม่กี่วันข้างหน้านี่ เธอจะลงประกวดจริงๆเหรอ" เพื่อนอีกคนตะโกนขึ้นมาด้วยความสนใจ ก่อนที่เพื่อนๆอีกสามคนที่นั่งใกล้ๆต่างบ่นกันพึมพำด้วยความไม่มั่นใจนัก

"ช่าย...ฉันไปลงสมัครเรียบร้อยแล้ว และฉันมั่นใจว่า...ฉันต้องเป็นสุดยอดนางแบบแน่นอน"� สร้อยพูดด้วยความมั่นใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินด้วยท่านางแบบมืออาชีพไปยังเพื่อนๆที่นั่งอยู่ พลางก้มลงกระชากหนังสือดาราเล่มนั้นขึ้นมา มองเจ้าของภาพซึ่งโพสอยู่หน้าปก ด้วยสีหน้าดูถูก ก่อนพูดว่า

"เธอจะได้เห็นความเซ็กซี่ของฉัน อีเด็กบ้านนอกไร้สมอง" สร้อยพูดพลางโยนหนังสือดาราลงในถังขยะทันที พร้อมๆกับหัวเราะเสียงดังชอบใจ ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องไปทันที ปล่อยให้เพื่อนๆตาค้างมองการกระทำของสร้อยด้วยสีหน้าแปลกๆ ก่อนจะมองหน้ากันด้วยความคิดไม่ถึง�

"นี่ๆพี่จินนี่"
�เพื่อนสาวอีกคนของสร้อย ลุกขึ้นเดินไปยังจินนี่ที่นั่งอยู่อีกที่ในทันทีเมื่อเห็นสร้อยเดินเข้าไปในห้อง

"พี่จินนี่..สงสัยงานนี้ พี่นินนี่ เอาจริงแล้ว..สงสัยจะมันแน่เลย"� จินนี่หันมายิ้มให้ ก่อนพูดว่า
�
"อย่ารู้เลย...ค่อยดูกันวันประกวดแล้วกัน..พี่ไม่อยากพูดอะไรแล้วหละ..."
จินนี่พูดขึ้นเหมือนจะเข้าใจในนิสัยของสร้อยดี ก่อนจะมองทุกคนด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก เมื่อนึกถึงการประกวดที่จะมีขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้

..................................

�����"สวัสดีค่ะ..ไม่ทราบว่าที่นี่คือบริษัทโมเดลลิ่งจัดหานางแบบหรือเปล่าคะ"
�พิจิตรายกหูโทรศัพท์พูดด้วยความไม่มั่นใจนัก�

"สวัสดีค่ะ..ใช่ค่ะ ที่นี่คือบริษัทโมเดลิ่งจัดหานางแบบค่ะ" เสียงหวานดังผ่านสายโทรศัพท์มาทำให้พิจิตรามีสีหน้าดีขึ้นมาก ก่อนจะพูดต่อไปว่า
�
"เอ่อ..ดิฉันชื่อพิจิตราค่ะ..เป็นแม่ของสร้อย ที่เป็นนางแบบในปกนิตยาสารค่ะ"� พิจิตราพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก เพราะกลัวคำตอบจะเหมือนทุกครั้งที่ตนได้โทรไปหาตามบริษัทต่างๆ เสียงหายไปพักใหญ่�

"ค่ะ...ดารานางแบบของบริษัทเราไม่มีชื่อสร้อยนะคะ.." เสียงตามสายพูดดังฟังชัด พิจิตราถึงกับหน้าถอดสีด้วยความหมดหวังอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองรูปภาพของสร้อยที่โพสอยู่หน้าหนังสือเล่มหนึ่ง พร้อมกับเห็นชื่อที่เขียนอยู่ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมกับพูดว่า

"เอ่อ ...ขอโทษนะคะ..นางแบบที่ชื่อนินนี่..ช่วยดิฉันด้วยนะคะ...เพราะลูกสาวหายไปนานเหลือเกินค่ะ" พิจิตราพูดอ้อนวอนพนักงานรับโทรศัพท์ของบริษัท

"ค่ะ..ด้วยความยินดีค่ะ สักครู่นะคะ" พิจิตราปิดตาตัวเองรอฟังเสียงตอบมาอย่างใจจดใจจ่อ

"..ค่ะ..คุณนินนี่เป็นนางแบบในสังกัดของบริษัทเราจริงๆค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ" เสียงพนักงานรับสายด้วยไมตรีจิตที่ดี พิจิตรามีสีหน้าดีขึ้นรอยยิ้มมีความหวังปรากฎบนใบหน้าชัดเจน

.............................................

���� "เอ่อ..คุณผู้หญิงครับ ผมว่าที่อยู่นี้ ...คุณผู้หญิงเขียนถูกหรือเปล่าครับ"

นายชิดถามขึ้นเมื่อมาหยุดอยู่หน้าบริษัทใหญ่ด้วยความไม่แน่ใจ
�
"เขียนถูกซินายชิด"
พิจิตรามองผ่านกระจกใสไปยังหน้าบริษัทซึ่งมียามยืนอยู่สองคน หากแต่นายชิดสั่นศีรษะเหมือนไม่มั่นใจในบริษัทนี้นักเพราะอยู่ในที่ไม่น่าจะเป็นบริษัทได้เลย พิจิตรารีบเดินลงจากรถไปทันที นายชิดรีบวิ่งไปเปิดประตูแต่ช้าไปเสียแล้ว ร่างพิจิตราเดินไปยังยามที่เฝ้าอยู่หน้าบริษัท

�"สวัสดีค่ะ..นี่คือที่อยู่ของบริษัทนี้หรือเปล่าคะ"�
พิจิตราพูดพร้อมกับยื่นที่อยู่ที่ตัวเองเขียนให้กับยาม ซึ่งทั้งคู่มองมายังพิจิตราด้วยสีหน้าแปลกๆ

"ทำไมหรือคะ..ที่นี่หรือเปล่าคะ"
�พิจิตราถามซ้ำ แต่ทันใดนั้นยามสองคนถึงกับเบิกตาค้างสีหน้าตื่นทันที พิจิตราหันไปมองตามยามทั้งสองคน ด้วยความงง

��� นายด่างในชุดยีนแจ็คเก็ตสีดำเดินลงจากรถพร้อมๆกับสาวสวยๆในชุดนุ่งสั้นกว่าสิบคนลงจากรถตู้พร้อมๆกัน พร้อมกับเสียงพูดดังเจี้ยวจ้าว พิจิตราถึงกับยืนนิ่งอึ้งพูดอะไม่ออก ก่อนที่ชายคนดังกล่าวรีบเดินมายังหน้าประตู ...ยามทั้งสองคนก้มหน้า
�
"สวัสดีครับพี่ใหญ่"
ยามพูดด้วยความเกรงกลัว ก่อนจะรีบเดินเข้าไปยังบริษัททันที พิจิตรารู้สึกเย็นวาบเข้ามาในความรู้สึก เริ่มคิดถึงและเป็นห่วงสร้อยผู้เป็นลูกสาวขึ้นทวีคูณ� เมื่อทุกคนเดินเข้าบริษัทไปหมดแล้ว ยามหันมายิ้มด้วยสีหน้าโล่งอก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าดุดันในหน้าที่อีกครั้ง

"ใช่ครับ..นี่คือบริษัทที่คุณถาม..แต่ที่นี้เขาต้องการแต่เด็กๆเอ๊าะๆนะครับ"
ยามพูดพร้อมกับสังเกตุมายังพิจิตราก่อนจะหันไปยิ้มให้กัน พิจิตราเข้าใจในสายตาที่มองมายังตนดี ก่อนจะพูดว่า
�
"ขอบคุณมากค่ะ" พูดพลางรีบเดินออกจากที่แห่งนี้ไปในทันที
�
"คุณนายครับ..คุณนายครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
�นายชิดร้องถามเมื่อเห็นสีหน้าพิจิตราดูซีดเซียวผิดปกติก่อนจะร่วงหล่นลงกับพื้น นายชิดรีบประคองขึ้นรถทันที

...................................................

����� "คุณผู้หญิงอ่อนเพลียและพักผ่อนน้อยไปหน่อยนะครับ ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงมาก" นายแพทย์พูดขึ้นหลังจากที่ทำการตรวจเสร็จแล้ว
�
"ขอบคุณมากครับคุณหมอ"
จักกฤษกล่าวขอบคุณด้วยความสุภาพ ก่อนจะหันมามองพิจิตราที่ยังคงนอนหน้าซีดเซียวอย่างน่าสงสารยิ่งนัก
�
"อืม...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ หากมีอะไรด่วนก็โทรหาผมได้ะครับ"� นายแพทย์พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะรีบเดินออกจากคฤหาสน์ใหญ่ไปทันที

��������� จักกฤษนั่งลงบนเตียงนอนพร้อมกับมองมายังร่างที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัวด้วยความสงสาร ก่อนจะเอื้อมมือมาวางลงบนมืออันเย็นเฉียบของพิจิตรา ด้วยความหดหู่และความรู้สึกผิด พร้อมเสียงอันเศร้าๆกระท่อนแท่นดังผ่านลำคอออกมา
�
"พิจิตรา...ผม...ขอโทษ...ผมขอ..โทษ.."�
น้ำตาหยดลงบนมืออันเรียวงามของพิจิตราอย่างไม่ตั้งใจ ความดีที่พิจิตรามอบให้ตนมากว่ายี่สิบปี ไม่สามารถทลายความรักในอดีตของตัวเองได้เลย ภาพวันวานแห่งอดีตของพิจิตราผุดขึ้นมาให้เห็นอีกครั้ง

"พี่คะ...พิจิตรารู้ว่าพี่ไม่สามารถรักพิจิตราได้...แต่พิจิตราสัญญาว่าจะรักและดูแลพี่ให้เท่าชีวิตพิจิตราเอง...เพราะพิจิตรารักพี่ค่ะ"�

เสียงร้องและคำพูดคำนี้ยังคงมีให้ได้ยินอยู่เสมอ เมื่อตอนที่จักกฤษล้มป่วยลง พิจิตราคือพยาบาลที่ดีที่สุดในตอนนั้น หากแต่พิจิตราไม่รู้หรอกว่า คำพูดจากความในใจของพิจิตราวันนั้น จักกฤษรับรู้และได้ยินชัดเจน จนมาถึงวินาทีนี้ ที่นั่งอยู่ต่อหน้าของพิจิตราเอง น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งในความดีและความรักของพิจิตรา

������ จักกฤษยกมืออันเย็นเฉียบขึ้นมากอดไว้ที่แก้มของตัวเองด้วยความรักและความเข้าใจในความรู้สึกของพิจิตราในตอนนี้ดี ความเงียบในตอนนี้ ปลุกความรู้สึกห้วงอดีตแห่งความดีของพิจิตราให้จักกฤษเห็นทีละเรื่องอย่างละเอียด และทุกเรื่องราวนั้นคือหยดน้ำตาที่ไหลอย่างไม่หยุดเช่นกัน

....................................................

����
�� "ติดต่อไม่ได้เลยครับพ่อ"�

เสียงของพจน์ดังขึ้นเมื่อมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ ก่อนจะปิดโทรศัพท์ทันที วันนี้มีแม่บ้านวิ่งกันพลุกพล่านไม่เหมือนทุกวันที่มีแต่ความเงียบ สำลีรีบวิ่งลงมาจากบันไดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก จักกฤษเอ่ยถามทันที
�
"สำลี ..แม่เป็นไงบ้าง"
พจน์เอ่ยถามด้วยความสุภาพ สำลีหยุดก่อนตอบว่า

"ตอนนี้คุณผู้หญิงไม่เป็นไรแล้วค่ะ..นอนพักผ่อนอยู่ในห้องค่ะ เดี๋ยวสำลีขอตัวก่อนนะคะ"
�สำลีพูดพลางรีบวิ่งออกไปทันที จักกฤษมองสำลีวิ่งไปแล้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปบนห้องนอนของผู้เป็นแม่พร้อมๆกับรีบเดินขึ้นไปด้วยความเป็นห่วง�

������������������������������������������������������������การจะรักใครสักคน รู้ได้ดีเมื่อตอนจากกัน
������������������������������������������������������������� �จงหมั่นดูแล ก่อนวันสุดท้ายจะมาถึง