แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #21 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

������������������������������������������������������������ บทที่ 21

����������� “สวัสดีค่ะแม่...พรุ่งนี้หนูจะกลับบ้านแล้วนะคะ.. แม่ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ”�

แก้วพูดในขณะที่อยู่ในห้องทำงานในตอนบ่ายวันหนึ่ง��ด้วยรอยยิ้มมีความสุข ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงผู้เป็นแม่

“ไม่ต้องหรอกลูก..เก็บเงินไว้ใช้จะดีกว่า..”
ผู้เป็นแม่พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่นั่งเย็บเสื้ออยู่ในบ้านเล็กๆหลังหนึ่งด้วยรอยยิ้มมีความสุข
�
“อืม..งั้นพรุ่งนี้รอแก้วนะคะ..คิดถึงแม่ใจจะขาดแล้ว”�
แก้วพูดด้วยความคิดถึงก่อนจะปิดโทรศัพท์มือถือลงทันที�

“อืม...วันหยุดสองวัน จะพาแม่ไปไหนดีหน่า”
แก้วพึมพำเมื่อนึกถึงวันหยุดในวันพรุ่งนี้ เพราะนานเหลือเกินที่แก้วไม่เคยได้อยู่กับแม่ในวันหยุดแบบเต็มๆวันสักที�

“อ้าว..คุณหมอยังไม่กลับอีกหรือคะ”
�เสียงเพื่อนรักดังขึ้น เมื่อเห็นแก้วนั่งอยู่บนขอบโต๊ะในห้องทำงาน
�
“อุ้ย...ตกใจหมดเลย”

แก้วรู้สึกตกใจเมื่อจู่ๆเพื่อนรักเรียกชื่อตนขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้ม
�
“นก..ถ้าแก้วตกใจตายขึ้นมา เธอต้องรับผิดชอบแม่ฉันนะ”
�แก้วพูดทำหน้างอนๆ�

“โอ...แม่หมอ ...ยอดกตัญญู..ขอโทษจ้าา”�
นกเพื่อนรักคนสนิทพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้ว

“ฉันรู้นะ...แอบคิดถึง...นักร้องคนนั้นละดิ”�
นกพูดก่อนจะยิ้มตาหวาน แก้วถึงกับทำหน้า งงๆ
�
“บ้าเหรอนก..ว่าแต่ว่าใครเหรอนักร้องคนนั้นนะ”�

แก้วทำหน้างงๆก่อนจะมองหน้าเพื่อนที่กำลังทำหน้าเคืองๆ
�
“ก็..คนที่ฝากดอกไม้ให้ฉันนำมาให้เธอวันนั้นไง..แนะ..แนะ ทำเขิน”�

นกพูดขึ้นในขณะที่แก้วกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ก่อนจะยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ พลางหันมาที่นก
�
“ระวังเถอะ..คนที่พูดอยู่บ่อยๆ จะรักเสียเอง..”

แก้วพูดปนยิ้มๆ ทำเอานกถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“บ้านะ..ใครจะมารักคนขี้เหร่อย่างฉัน แม่หมอแก้ว”
นกพูดพลางยิ้ม ก่อนจะ เดินเข้ามาใกล้

“เออนี่..คืนนี้ไปหาอะไรทานกันดีไหม...ที่เดิม อร่อยนะ”�
พูดพลางทำท่าน้ำลายหก แก้วหันมายิ้มในท่าทางของนก

“อืม..ก็ดีนะ งั้นตกลง”
ก่อนทั้งสองจะรีบเดินออกจากห้องไปทันที

......................

��������� ณ ห้องถ่ายทอดสดรายการลูกทุ่งคนเด่น

��� “แม่ครับ..นี่วัฒน์นะแม่..”
�วัฒน์พูดขึ้นในมุมหนึ่งของห้องแต่งตัวที่แสนจะวุ่นวายด้วยชุดของนักเต้นที่กำลังวิ่งกันจ้าละหวั่น
�
“..แม่จำเสียงลูกได้วัฒน์..”�
ขวัญผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแห่งความสุข

“แม่ตั้งตารอดูลูกอยู่หน้าจอโทรทัศน์ที่ลูกซื้อมาแหละจ๊ะ..อยากเห็นหน้าวัฒน์นะลูก”
�ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยความตื่นเต้นอยู่หน้าโทรทัศน์ซึ่งถ่ายทอดการแสดงสดนักร้องลูกทุ่งอย่างเต็มรูปแบบ วัฒน์ฟังผู้เป็นแม่นิ่งเงียบด้วยความตื่นเต้น

“ตอนนี้ผมก็ตื่นเต้นนะครับ กลัวจะทำได้ไม่ดี..แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ..งานวันเปิดตัววันนี้ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”
วัฒน์พูดด้วยความมั่นใจ ก่อนจะมีรอยยิ้มให้เห็น
�
“..แม่คอยดูลูกอยู่นะ..น้องของลูกก็นั่งเฝ้าหน้าจอไม่กระพริบตาเลย”
ขวัญพูดในขณะที่น้องคนเดียวของวัฒน์นั่งจ้องโทรทัศน์ด้วยความสนใจ
�
“แม่ครับ..ผมต้องขอตัวก่อนนะแม่..รอดูผมทางจอนะครับ”�
วัฒน์เอ่ยลาเมื่อเห็นครูสลาเดินเข้ามา

“สวัสดีครับครู”
วัฒน์ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อมเมื่อครูผู้เป็นแรงผลักดันให้ตนมีวันนี้ขึ้นมา ครูสลายังคงยิ้มเงียบๆ

“อืม..วันนี้เป็นวันของวัฒน์แล้ว...ทำให้เป็นธรรมชาติที่สุด..ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองกดดัน...ให้ทุกอย่างไปตามธรรมชาติ เหมือนท้องทุ่งบ้านเรา”
�ครูสลาพูดรวดเดียวจบ วัฒน์ยกมือไหว้อีกครั้งก่อนจะพูดว่า

“ผมจะทำให้ดีที่สุด ให้สมกับเป็นลูกศิษย์ครูสลาครับ”
ครูสลายิ้มก่อนจะพูดว่า

“อย่าลืม..ไปขอบคุณคนที่ทำให้วัฒน์มีวันนี้ดีกว่า โน้นดูซิ ตื่นเต้นไม่แพ้วัฒน์เหมือนกัน..” พูดพลางชี้ไปที่จิตรที่ยังคงยืนชะเง้อไปหน้าเวทีอย่างตื่นเต้น

“ครับผม..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับครู”
วัฒน์ยกมือไหว้ก่อนจะเดินไปยังจิตรทันที�

“สวัสดีครับ...น้าจิตร.....”�
เสียงวัฒน์ทำเอาจิตรสะดุ้งก่อนหันมามองด้วยความดีใจ
�
“วัฒน์...น้ามั่นใจในตัววัฒน์นะ..ไปแต่งตัวได้แล้วอีกไม่นานแล้วนี่”
�จิตรพูดก่อนจะยิ้มให้วัฒน์ที่ดูเหมือนไม่ตื่นเต้นนัก

“ครับน้าจิตร..ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”�
วัฒน์พูดด้วยรอยยิ้มมั่นใจก่อนจะรีบเดินไปยังห้องแต่งตัวทันที

................................

���

��� ณ ร้านส้มตำใหญ่แม่ย่านาง

���� “ �เอาแบบแซ่บๆหน่อยนะคะ”�

นกพูดด้วยเสียงหวานกับเด็กเสิร์ฟอยู่ในชุดสะอาดพร้อมรอยยิ้ม
�
“ได้ค่ะ...รับรองถูกใจ”
�พูดพลางรีบเดินไปทันที� นกหันมามองแก้วที่ยังคงนั่งมองไปรอบๆบรรยากาศร้านที่ล้อมรอบไปด้วยต้นต้นไม้สร้างความร่มรื่นให้กับร้านยิ่งนัก
�
“นี่แก้ว..มัวนั่งมองอยู่นั้นแหละ..”
นกเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่สังเกตุเห็นแก้วมองไปรอบๆบริเวณร้านด้วยแววตาอันเปี่ยมไปด้วยความสุข� ก่อนจะหันยิ้มให้นก

“อืม..ทำไม..แก้วไว้ใจนกนะ..รู้ว่านกสั่งของถูกใจอยู่แล้ว”
�แก้วพูดก่อนยิ้มให้ด้วยท่าตลกๆ ทำเอาเพื่อนสาวหัวเราะชอบใจ
�
“อืม..ว่าก็ว่าเถอะ..พรุ่งนี้เธอจะกลับบ้านจริงเหรอแก้ว”�
นกถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก แก้วหันมามองเพื่อนก่อนตอบว่า

“อืม..ก็ใช่นะซิ..แก้วอยากกลับไปอยู่กับแม่..คิดถึงแม่ใจจะขาดอยู่แล้วหละ”
แก้วพูดจบก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
�
“จริงซิ..ลืมไปว่าเธอรักแม่เธอมาก..แต่ว่าฉันซิ”
นกพูดด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะมองแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าเหมือนคนมีเรื่องไม่สบายใจ�

“นี่นก...ถ้านกรักแม่..เข้าใจแม่..นกจะรู้ว่าการที่เรารักแม่มีความสุขแค่ไหน..ที่สำคัญ..”
แก้วพูดด้วยเหตุผลก่อนจะหยุดลงเมื่อมาถึงจุดที่แก้วเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแก้วกำลังเป็นอะไร นกมองมายังแก้วด้วยสีหน้าสังเกตุจู่ๆเพื่อนรักก็เงียบไป

“แก้ว..แก้ว..”�
พร้อมกับเรียกเบาๆ แก้วยิ้มให้ ก่อนพูดว่า

“รักแม่แหละ ดีที่สุด...เชื่อฉันนะนก”�

แก้วพูดสรุปทันที หากแต่นกฉลาดพอที่จะรู้ความในลึกๆที่ผ่านสายตาแก้วในตอนนี้ ก่อนจะยิ้มให้แล้วพูดว่า

“แก้ว...คนเราต้องมีความรัก ความรักที่ต้องการมีคู่ครองมีชีวิตครอบครัวนะแก้ว..”
นกพูดเหมือนจะเดาความรู้สึกลึกๆของแก้ว แก้วหันมายิ้ม ก่อนพูดว่า
�
"อย่าบอกนะนก..ว่าเธอกำลังมีความรัก”�

แก้วพูดยิ้มๆเหมือนรู้ทัน นกถึงกับหน้าแดง

“บ้าเหรอแก้ว..ถึงฉันอยากจะมีคนรักเหมือนคนอื่นเขา..แต่ฉันก็คงไม่มีใครมารักหรอก..”
�นกพูดด้วยสีหน้าระอากับหน้าตาตัวเอง แก้วยิ้มก่อนพูดว่า

“นก..เธอนะหน้าตาสวย..เป็นนางเอกได้สบายเลยนะ”
�แก้วชม นกถึงกับเขินอาย ก่อนพูดว่า

“นี่เธอ..ไม่ต้องชมเลย ยังไง วันนี้ฉันก็เลี้ยงเธออยู่แล้ว”�
นกพูดด้วยสีหน้าอายๆเมื่อโดนลูกยอของแก้วเข้าเต็มเปา แก้วอดจะขำเพื่อนรักตัวเองไม่ได้ ก่อนจะหันไปมองรอบๆร้านอีกครั้ง
�
������ ครั้งนี้เกือบทุกโต๊ะหนุ่มสาวนั่งคุยกันด้วยสีหน้ามีความสุข แก้วถึงกับยิ้มและรู้สึกมีความสุขไปกับคู่รักทุกคู่ในค่ำคืนนี้ ทันใดนั้น เสียงปรบมือโห่ร้องจากรายการโทรทัศน์ดังขึ้นก่อนที่แก้วหันไปมองตามเสียง

�..................................

�������������“วันนี้�วันที่ใครๆต่างตั้งตารออยากจะรู้จักเจ้าของเสียงทอง ที่ดังไปทั่วรายการวิทยุของเมืองไทย หากแต่ไม่มีใครเคยได้เห็นโฉมหน้าเจ้าของเสียงจริงๆสักที”� พิธีกรชายพูดขึ้นก่อนจะหันไปที่พิธีกรอีกคนด้วยรอยยิ้ม
�
“ครับ..ผมเองก็ยังจำได้ว่า วันนั้นนั่งทานข้าวกันอยู่ ลูกชายผมรีบวิ่งจากโต๊ะไปโดยไม่บอกผม”� พิธีกรขี้เล่นอีกคนถามขึ้นด้วยความอยากรู้
�
“อ้าว..แล้วรีบไหนครับ”
ก่อนจะทำสีหน้าอยากรู้ เรียกความสนใจให้ผู้ชมทั้งในและนอกจอเป็นยิ่งนัก แม้แต่แก้วและนกก็นั่งนิ่งเงียบ

“ก็จะไปไหน รีบไปเปิดเสียงจากรายการวิทยุของหนุ่มนักร้องที่จะมาเผยโฉมเป็นครั้งแรกของเรานี่แหละ”� พิธีกรร้องอ๋อด้วยความเข้าใจ ก่อนหันมาทางกล้องทีวี พลางพูดว่า

“�ต่อไปนี้รายการลูกทุ่งคนเด่น ของเชิญพบกับเจ้าของเสียงเสน่ห์ได้นะบัดนี้ เชิญพบกับ วัฒน์ พัฒนษร ในเพลง...... จดหมายฉบับสุดท้ายครับ”�

�������� เสียงพิธีกรพูดดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงปรบมือโห่ร้องของแฟนเพลงในจอทีวี แม้แต่ในร้านส้มตำอันลือชื่อก็ปรบมือดังขึ้น แก้วหันมามองผู้คนในร้านที่จ้องมองมายังโทรทัศน์จอใหญ่เป็นตาเดียวกัน
�
�� “นี่นก...ดูซิคนเงียบหมดเลย..ใครหรือนกนักร้องคนนี้”
�แก้วถามนกเบาๆ ในขณะที่นกนั่งยิ้ม ฟังดนตรีที่กำลังดังขึ้นพร้อมกับตั้งตารอเจ้าของเสียงเพลง

“นี่นก..นก..”

แก้วเรียกซ้ำอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นผลหากแต่นกหันมาด้วยรอยยิ้มแปลกๆสร้างความแปลกใจให้แก้ว ก่อนนกพูดว่า

“เพลงนี้แหละที่ใครๆเขาฟังกัน... แต่ไม่มีใครรู้หน้าตาของเจ้าของเสียงนะแก้ว...ดังมากเลยแหละ”
พูดพลางหันไปจ้องภาพนักเต้นที่กำลังเต้นช้าๆไปตามทำนองเพลง เรียกความตื่นเต้นให้คนดูยิ่งนัก แก้วไม่กล้าถามเพื่อนรักอีกต่อไปก่อนจะหันไปมองโทรทัศน์ ความรู้สึกหวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อดนตรีที่ดังขึ้นเศร้าเหลือคณา

�“แม้นหากเธอได้อ่านจดหมาย...จบลงแล้วทำลาย ...เผาจดหมายก็ตามใจเธอ� อย่าเก็บเอาไว้..ให้แฟนน้องมาอ่านเจอ....ภาพถ่ายลายเซ็นต์อย่าเผลอ...ให้เขาเจอจะหวาดระแวง”�

���� �เสียงเพลงอันเศร้ากินลึกถึงความรู้สึกแห่งคนพ่ายรักดังออกมา� พร้อมๆกับหนุ่มหล่อผิวเข้มเดินก้าวเท้าออกมาด้วยชุดสีครีมประดับเพชรส่งแสงระยิบระยับ สร้างความโดดเด่นให้น่าจับตามองก่อนจะก้าวลงมาอย่างช้าๆ
�����
������ นกถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าตาของหนุ่มนักร้องคนนี้ได้ชัดเจน น้ำตาไหลด้วยความสุขใจ� ที่ได้เห็นเจ้าของเสียงเพลงที่รอมานาน หากแต่แก้วยังคงมองนกอย่างไม่เข้าใจ น้ำตานกไหลพร้อมๆกับความหมายของเพลง แก้วมองเพื่อนก่อนจะสะกิดให้รู้สึกตัว
�
“นก..นก..เธอร้องไห้ทำไม”�

เสียงแก้วร้องถาม นกหันมายิ้มไม่มีคำตอบ หากแต่สายตาดูมีความสุขยิ่งนัก
�
“แก้ว..ฉันฟังเพลงนี้ทุกคืนก่อนนอน..ฉันอยากรู้ว่าใครร้อง...นี่ไงคนที่ฉันรอคอย”
�นกพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตาตัวเอง เสียงเพลงและดนตรียังคงดังขึ้น

“มาแล้วค่ะ..ส้มตำตามสั่ง”�
เสียงเด็กเสิร์ฟดังขึ้นพร้อมๆกับรอยยิ้ม
�
“ขอบคุณค่ะ..”
แก้วกล่าวขอบคุณในขณะที่นกกำลังตั้งใจฟังเพลง�

“นก..นก”
แก้วสะกิดพร้อมเรียกให้นกตื่นจากภวังค์ของความเศร้า ไม่มีคำตอบก่อนจะหันมามองส้มตำที่ส่งกลิ่นปลาร้าน่ากินยิ่งนัก

“กินก่อนเถอะแก้ว..ฉันอิ่มแล้ว”
นกพูดพลางหันไปจ้องโทรทัศน์ต่อ ความหิวหายไปหมดแก้ว มองเพื่อนขำๆถึงความคลั่งนักร้องคนนี้ของเพื่อน

����� “นี่แหละ เป็นฉบับสุดท้าย จะไม่ขอวุ่นวาย ตามสบาย เถิดนงพนา........ไม่มีอะไรมอบให้ในวันวิวาห์ ..ขอให้โชคดีเถิดหนา ขออำลาเธอด้วยเสียงเพลง”�

���เสียงเพลงท่อนสุดท้ายจบลง พร้อมกับที่นก น้ำตาร่วงอย่างน่าสงสาร แก้วยังคงตั้งใจสังเกตุเพื่อนรักและหันไปมองหนุ่มสาวหลายคู่ที่นั่งคลอเคลียกันอยู่ ทุกคู่ดูเงียบเศร้า�
��
������������� ภาพนักร้องหนุ่มรูปหล่อโค้งคำนับ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มเห็นไรฟันขาวสะอาด ขนคิ้วดกดำ รับสันจมูกที่โด่งเห็นได้ชัดเต็มหน้าจอ นกถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนจะเลื่อนมือมาแตะแก้วหากแต่สายตายังคงจับอยู่ที่รอยยิ้มของนักร้องคนนั้น
�
“อะไร..นก..อะไร”
แก้วร้องถามเมื่อทุกคนอยู่ในสภาพปกติเริ่มมีเสียงพูดคุยกันเหมือนเดิม นกผละสายตาจากจอมามองแก้ว ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“แก้ว..แก้ว..นี่คือ..คนที่ฝากดอกไม้ให้เธอนะแก้ว..ฉันจำได้”

นกพูดด้วยเสียงอันดีใจและมั่นใจ ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาเช็ดน้ำมุกตัวเองที่ไหลพร้อมๆกับน้ำตา แก้วนึกย้อนอดีตวันวานในการประกวดเทพีประจำหมู่บ้าน ก่อนจะหันไปมองภาพหนุ่มหล่อที่ยังคงยืนยิ้มให้สัมภาษณ์อย่างไม่มั่นใจนัก�

���������������������������������������������โลกนี้แม้มีทางเดินอันยาวไกลในที่ราบและทีสูง
����������������������������������หากแต่ความกลมทำให้เรามาประจบกันเสมอ แม้บางครั้งไม่เคยคิด