แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #2 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

���������������������������������������������
�����������������������������������������������������������������������������������บทที่ 2

"ดีใจด้วนะคะ ..ที่หนูแก้วจบการศึกษาเสียที"�

พิจิตราพูดขึ้นในขณะที่นั่งคุยอยู่กับนุชบนเก้าอี้ใต้ต้นไม้หน้าบ้านหลังเล็กในตอนเช้าของวันหนึ่ง นุชในชุดสบายๆนั่งยิ้มด้วยแววตาอันมีสุข และที่สำคัญเข้าใจในจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้ของพิจิตรา ก่อนตอบอย่างฉลาดว่า

"ค่ะ..ขอบคุณมากนะคะ ที่เป็นกำลังใจให้ลูกแก้วมาโดยตลอด" พูดพลางยกมือไหว้

หากแต่พิจิตรามองมายังนุชเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะนุชพูดขึ้นว่า

"จบแล้ว ก็คิดว่าจะกลับบ้านแล้วค่ะ ..เพียงแต่ตอนนี้ติดอยู่ที่ว่าลูกแก้วยังมีงานกับคุณลักษณ์ที่บริษัทค่ะ"� พูดพลางส่งยิ้มให้พิจิตรา เหมือนจะบอกให้พิจิตรารู้ว่าตนไปแน่ พิจิตรายิ้ม�

"เออ..คือ ดิฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกนะคะ..แค่มาแสดงความดีใจ" พิจิตรายังคงแสดงบทผู้ดีได้อย่างแนบเนียนเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น
�
"แล้ว...แก้วรู้หรือยังคะ..ว่าจะต้องกลับไปอยู่ที่บ้านเดิม" พิจิตราถามด้วยความสงสัย นุชมองพิจิตราด้วยสายตาเย็นชารู้ทันความหมาย ก่อนวางผ้าที่กำลังสอยอยู่� อยู่ทันที
�
"แก้ว..ไม่ได้เกิดมาจากกองเงินกองทอง และไม่เคยคิดอะไรที่มากไปกว่านี้หรอกค่ะ... ถ้าดิฉันไป... ดิฉันคิดว่า แก้วต้องไปพร้อมกับดิฉันค่ะ..ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะบอกแก้วให้เตรียมตัวไว้ก่อนนะคะ ...คุณพิจิตราไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฉันสัญญา" สิ้นคำพูดพิจิตรา ยื่นมือมาจับนุชไว้ ก่อนพูดว่า
�
"อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะคะ คือ ..ว่า.. ที่ดิฉันพูดแบบนี้ คือ ...เอ่อ.. อยากจะเห็นลูกพจน์มีผู้หญิงดีๆสักคนเข้ามาในชีวิตค่ะ...กลัวว่า เอ่อ.."� พิจิตราไม่กล้าพูดต่อไป เพราะยิ่งพูดยิ่งเป็นการเปิดความต้องการที่เก็บอยู่และทำให้เห็นสันดานที่แท้จริงออกมา

���������� นุชนิ่งเงียบหากแต่ยังยิ้มให้พิจิตราที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงหน้า �ด้วยความไม่เข้าใจในความนิ่งเงียบของนุช� ก่อนที่นุชจะยกมือขึ้นมาจับมือพิจิตราพร้อมสายตาที่ส่อแววเด็ดเดี่ยว ไม่เหลือให้เห็นถึงความอ่อนโยนอีกเลย

"ดิฉันเข้าใจ ทุกอย่างที่คุณคิด และดิฉันก็ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่นอนค่ะ"� นุชพูดด้วยความมั่นใจ แววตาที่ซ่อนไว้ด้วยความเจ็บปวดหายไปทันที่เมื่อพูดสิ้นประโยคนี้ เช่นกันกับที่พิจิตรายิ้มออกมา�

��������� หากแต่ยังคง ไม่เข้าใจในผู้หญิงที่นั่งตรงหน้านี้ดีนัก เธอ คือใคร และทำไมเธอถึงเข้าถึงความรู้สึกและความต้องการของพิจิตราดี �

"ไว้ใจดิฉันนะคะ...." นุชพูดทิ้งท้าย พิจิตรายิ้มผงกศีรษะรับคำ

"คนเราถ้าหากรักกันจริงใจ ไม่ว่าจะมีฟ้ากั้นสักกี่ชั้น ความรักของคนสองคนก็มาประจบกันอยู่ดี เชื่อไหมคะ"� นุชพูดขึ้นพร้อมๆยิ้มอย่างมีความสุข หากแต่พิจิตราเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เพราะสิ่งที่เธอได้รับอยู่ในปัจจุบันนี้คือการรอรักจากจักกฤษนั่นเอง

�������� ......................

������ ณ สตูดิโอฟีเวอร์ลักษณ์

�"�อีกรูปนะครับ"�

ช่างภาพมืออาชีพพูดขึ้นกับนางแบบ ก่อนกดชัตเตอร์อย่างชำนาญ พร้อมกับที่นางแบบร่างสวยโพสท่าในชุดน่ารัก��ลักษณ์ยังคงนั่งมองด้วยความตื่นเต้น เพราะคนต่อไปคือแก้วคนที่ลักษณ์รอคอย�

"นี่ ...อย่าตกใจนะ แปลงสาวบ้านๆให้กลายเป็นนางฟ้าเห็นๆ" �ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองพูดขึ้นในขณที่เดินมาหาลักษณ์�

"อืม..ผมก็คิดว่าคงสวย เชื่อมือคนแต่งครับ" ลักษณ์พูดชมด้วยรอยยิ้ม

"น้องแก้วออกมาได้แล้ว"� ลักษณ์ถึงกับตาค้างจ้องมองมายังร่างนางแบบจำเป็นที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

"แก้ว..เธอสวยจริง"�
ลักษณ์อุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว แก้วในชุดทำงานสาวออฟฟิศ กระโปรงสั้นสีเทาแค่เข่า เสื้อตัวในสีฟ้าอ่อนและเสื้อสูททับสีเทาผมสั้นแค่ไหล่ ใบหน้าที่อ่อนหวาน ตากลมใบหน้าตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์บางๆ

"นี่...นี่..คุณลักษณ์ ตื่นได้แล้ว"� ช่างแต่งหน้าพูดพร้อมเขย่าร่างลักษณ์ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ต่อหน้าแก้ว

��� ก่อนที่พนักงานในห้องสตูดีโอต่างหัวเราะกันเป็นแถว ลักษณ์มองทุกคนด้วยรอยยิ้มอายๆ ก่อนเดินเข้ามาหาแก้วซึ่งยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก
�
"แก้ว..แก้วสวยมาก" ลักษณ์พูด หากแต่แก้วยังเขินอาย
�
"พี่ลักษณ์คะ..แก้วรู้สึกเหนียวๆที่หน้า" พูดพลางยิ้มๆด้วยความเขินอาย

"อืม ...น้องแก้วไม่เคยแต่งหน้าไงคะ..เลยรู้สึกเหนียวๆ แต่สักพักจะชินแหละ"� ช่างแต่งหน้าซึ่งมีชื่อว่า ชุ พูดขึ้นแล้วยิ้มให้แก้วอย่างเข้าใจ

".คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะคะพี่" แก้วพูดขึ้น ก่อนจะหันมามองลักษณ์
�
"ว้าาาาย...ไม่ได้นะคะ น้องแก้ว พี่ว่า น้องถ่ายแบบแล้วลงนิตยาสาร คงมีคนมาติดต่อให้เป็นดารา นางแบบและเล่นละครอีกแหละ คนสวยไม่เรื่องมากอย่างน้องนะหากย้าาาาาก... ยากในสังคมปัจจุบันนะจ้า"

ชุ พูดด้วยลีลาพริ้วไหว เหมือนรู้จักในวงการนี้ดี� �แก้วมองลักกษณ์ด้วยอาการไม่มั่นใจนัก ก่อนหันมายิ้มให้ชุ ที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างๆ
�
"เอาละครับ ผมว่าเริ่มถ่ายกันเลยดีกว่า "� ช่างภาพพูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที

" โอเคค่ะ..."� ชุพูด ก่อนเดินไปที่ช่างภาพ พลางพูดว่า
�
"นี่เธอ..คนนี้เด็กชั้น อุ้ย..เด็กคุณลักษณ์..ต้องเริ๊ดหน่อยนะ"ชุพูดขึ้นก่อนหันมามองแก้วและพจน์ที่ยืนหัวเราะกันอยู่ใกล้ๆ

���������� การถ่ายภาพขึ้นปกนิตยสารดำเนินไปด้วยความราบเรียบและหลายชุดหลายสไตล์ ถ่ายเดี่ยวถ่ายคู่และถ่ายหมู่�� แก้วเด็กบ้านนอกคอกนาไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้เข้ามาสู่สังคมนี้ หากแต่ความมั่นใจและการมองโลกเป็นทำให้แก้วทำงานด้วยหัวใจ ซึ่งตรงกับที่ทีมงานทุกคนต้องการ

.......................

������� "เป็นไงบ้างเหนื่อยไหมครับ"�

ลักษณ์พูดขึ้นในขณะที่แก้วเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้เพื่อรอเปลี่ยนชุดสุดท้าย

"อ๋อ..ไม่ค่ะ..ทุกคนทำงานน่ารักมากค่ะพี่ลักษณ์" แก้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ลักษณ์ยื่นแก้วน้ำส้มให้ด้วยแววตาแห่งรัก แก้วมองมา หากแต่ต้องก้มลงด้วยรอยยิ้มและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"ขอบคุณค่ะ"� รับแก้วน้ำยกขึ้นมาดื่ม แต่ต้องตกใจ เมื่อ

"ว้าาาาย กรี๊ดดด ว้าาาย.ไม่ได้นะคะ น้องแก้ว...สังคมปัจจุบันผู้ชายไว้ใจไม่ได้ ..จำไว้นะ ถ้าไปไหนในสังคมนี้ ต้องระวังเรื่องการเอาใจของผู้ชายเอาไว้ " ชุพูดเหมือนรู้ดี

� ก่อนจะเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ แก้วยังคงทำหน้างง ก่อนมองมายังลักษณ์ที่ทำตาโตเหมือนไม่เข้าใจที่พี่ชุพูดเหมือนกัน ก่อนชุจะพูดต่อไปว่า
�
"การรับแก้วน้ำมาดื่ม.. ไม่ต้องเลย ...ผู้ชายบางคนมือไวใส่ยา ในขณะที่เราไม่อยู่ แล้วเกิดเราดื่มขึ้นมา... เสร็จเลย... ดับกันทันที... ดีไม่ดีมันถ่ายรูปเก็บไว้อีกต่างหาก.... ว้าาย....ไม่อยากพูด แต่ให้จำไว้นะ สังคมของเมืองคนขายคน" พี่ชุพูดขึ้นด้วยท่าทางฉะฉานก่อนจะรีบลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ที่ดังมาทันที�

����� ลักษณ์กับแก้วหันมามองหน้ากันด้วยความเข้าใจ ก่อนที่แก้วยกแก้วน้ำขึ้นมามองอย่างสังเกต ทำเอาลักษณ์ขำ�

"ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าแก้วสลบ พี่ก็คงสลบไปแล้ว เพราะคนที่ใส่ยาอาจเป็นพี่ชุนั่นแหละ"� ลักษณ์พูดพลางก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะพร้อมกัน� ทันใดนั้น เสียงหวีดร้องดังขึ้นมาอีก
�
"ว้าาาย..ว้าาาาย ต้าย ตายอกอีชุพัง"� เสียงพี่ชุดังขึ้นมาพร้อมกับวิ่งมาที่ช่างภาพ

"นี่...ทำไงดี.. แฟนนายแบบที่นัดกันวันนี้จะถ่ายชุดสุดท้าย ดันโดนรถชน.. ตายเปล่าไม่รู้"� พี่ชุพูดจบ ช่างภาพเกาศีรษะด้วยความผิดหวัง

"อืม งั้นก็งดถ่ายกันก่อนรอให้หานายแบบใหม่มาก่อนแล้วค่อยถ่าย"� ช่างภาพพูดก่อนจะเดินไปนั่งกับพื้นอย่างอารมณ์เสีย

"แล้วทำไงดีพี่ชุ" เสียงของลักษณ์ดังขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังเงียบอยู่
�
"ก็คงต้องหาคนแทน" พี่ชุพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ก่อนจะมองมายังแก้วที่นั่งใกล้ๆกับลักษณ์แล้วมองมายังลักษณ์ด้วยความสนใจ ก่อนพูดขึ้นว่า
�
"โอเค..ได้นายแบบถ่ายชุดแต่งงานแล้วหละ"� พูดจบทุกคนต่างหันมาที่พี่ชุที่กำลังมองมายังลักษณ์และแก้วที่นั่งใกล้ๆกันอย่างเข้าใจ แก้วและลักษณ์ต่างมองหน้ากันงง อย่างไม่ทันเกมส์ของพี่ชุ ที่นั่งยิ้มด้วยความดีใจ

�������������������������� เมื่อทุกอย่างไปตามครรลองแห่งชีวิต
�������������������������� คงไม่ผิดที่พระเจ้าลิขิตให้เรารักกัน

�