แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #16 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

���������������
�������������������������������������������������������� บทที่ 16

�“แหม..นีนนี่ เมื่อคืน แปลงร่างได้ดีทีเดียวเลยนะหล่อน”

�เพื่อนสาวพูดขึ้นในขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องอาหารหรู��� พูดคุยเรื่องที่ออกอากาศกันเมื่อคืนอย่างออกรส สร้อยมองเพื่อนด้วยสายตาจัดจ้าน ก่อนพูดว่า
�
“แหม๋ เธอ..อยู่ในสังคมนี้หากไม่เสแสร้งสร้างภาพกันบ้างเขาก็ไม่เรียกมายากันหรอกนะหล่อน”
พูดพลางนึกขำตัวเองเบาๆ จนเพื่อนสาวอดขำไม่ได้เช่นกัน
�
“ฉันว่าต่อไปเธอต้องระวังตัวเองด้วยนะ เรื่องภาพพจน์ของเธอเพราะเธอเป็นดาวไปแล้ว”
เพื่อนสาวพูดยกยอ ทำให้สร้อยถึงกับยิ้มหน้าบานอย่างภูมิใจ
�
“อืม ...คงงั้นแหละ..และที่สำคัญฉันต้องเปลี่ยนบอดี้การ์ดคนใหม่ด้วย”�
สร้อยพูดพลางยิ้มนัยย์ตาเป็นมัน อย่างมีจุดประสงค์

“อึม..แล้วนายเอกผู้ที่ติดตามเธอไปตลอด เธอจะทำอย่างไร”�
เพื่อนสาวพูดขึ้นถึงนายเอกซึ่งกลายเป็นเงาของสร้อยอยู่ แม้จะเป็นตอนนี้ก็ตาม ก่อนที่สร้อยจะหันไปมองนายเอกที่นั่งส่งสายตาเจ้าชู้มาจากโต๊ะอีกฟาก

“ฮึ..สนมันทำไม ..มันเป็นแค่หมาเฝ้าบ้านฉันเอง”
�สร้อยพูดพลางแสยะยิ้มอย่างถือดี ทำเอาเพื่อนสาวมองมายังสร้อยด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ�
“เออ พี่นีนนี่ หรือเปล่าคะ”�
นักศึกษาสี่ห้าคนเดินเข้ามาในร้านหรู ก่อนจะเดินเข้ามาทักสร้อยที่นั่งยกขาโชว์ให้เห็นผิวขาขาวอย่างไม่แคร์สายตาใคร ก่อนจะยิ้ม

“ค่ะ..พี่นีนนี่เองค่ะ ดูรายการเมื่อคืนด้วยหรือคะน้อง”
สร้อยถามทันทีเพราะอยากรู้�
“ดูซิคะ..เพราะชอบพี่นีนนี่มานานแล้วค่ะ พี่สวยน่ารักนะคะ”
�นักศึกษาวัยสาวพูดขึ้นพร้อมๆกับขอถ่ายรูปทันที สร้อยถึงกับยิ้มให้เพื่อนสาวอย่างมีความสุขก่อนจะเหลือบไปเห็นนายด่างที่ยังคงจ้องไม่คลาดสายตา

.....................................

����������“ก๊อกๆ”�

����� เสียงเคาะประตูดัง พร้อมๆกับจีน่าเดินเข้ามาในห้อง พจน์เงยหน้าขึ้นมา ก่อนยิ้มให้� จีน่าสังเกตุเห็นพจน์ใบหน้าซูบซีดเหมือนคนไมได้พักผ่อนมาหลายคืน พลางเดินเข้ามาชิดขอบโต๊ะ
�
“พี่พจน์คะ..จีน่าสังเกตุเหมือนว่าพี่เหมือนไม่ค่อยสบายเลยนะคะ”
จีน่าพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง พจน์ยังคงนั่งนิ่งก่อนพูดในขณะที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่เอกสาร

“เปล่าหรอก..พี่นอนไม่ค่อยหลับ”
จีน่าเลื่อนเก้าอี้เข้ามาก่อนจะนั่งลง

“พี่พจน์คะ..”

�จีน่าเรียกพจน์ ก่อนมองด้วยสายตาห่วงใย พจน์เงยหน้าจากเอกสาร ก่อนจะหันมามองจีน่ารอยยิ้มยังมีให้เห็นหากแต่แววตาซ่อนไว้ซึ่งความเศร้า
�
“พี่ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
จีน่าถามด้วยความเป็นห่วง พจน์ยังคงยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะทำงานเดินไปชิดกระจกใสมองไปออกไปยังท้องฟ้ากว้างด้วยสีหน้าเศร้าๆเหมือนเดิม

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่กำลังเป็นอะไร และรู้สึกอย่างไรกับชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้”�
พจน์เอ่ยขึ้นเหมือนคนหมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง จีน่ามองด้วยความสงสารและเข้าใจเป็นอย่างดี ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ
�
“พี่พจน์คะ..คนเราก็เป็นแบบนี้กันทุกคน บางวันมีความสุขบางวันมีความทุกข์..แต่มันอยู่ที่ตัวเราเองมากกว่า ที่จะให้เรามีชีวิตเป็นอย่างไร”�
จีน่าพูด ก่อนจะจ้องมองพจน์ที่หันมามองจีน่าด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณจีน่ามากนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนผมมาตลอด”�
พจน์พูดขอบคุณ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของจีน่าไว้ จีน่านิ่งเงียบด้วยความเขินอาย ก่อนจะก้มลงช้าๆ หัวใจเต้นแรงผิดปกติ ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
�
"ก๊อกๆๆ"�

พร้อมกับร่างของโก้และจิกเดินเข้ามา ถึงกับตาเบิกกว้างเมื่อเห็นพจน์และจีน่ากำลังจับมือกันอยู่อย่างไม่ตั้งใจ� จีน่าถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย ก่อนจะยิ้ม�

“สวัสดีครับ...ต้องขอโทษด้วยครับ ที่เดินเข้ามาขัดจังหวะ”
โก้พูดก่อนจะมองด้วยสีหน้าอายๆ พจน์ยังคงนิ่งเงียบไม่มีสีหน้าแสดงอะไรออกมาทั้งนั้นก่อนจะหันมายิ้มให้เพื่อนๆทั้งสองคน

...........................

������ “นี่นายเป็นอะไรไปพจน์ หมู่นี้นายดูเปลี่ยนไปมาก”

โก้พูดขึ้นในขณะที่ทั้งสามอยู่ในร้านอาหาร��พจน์ยังคงนิ่งเงียบ ก่อนจะหันไปมองรอบๆเหมือนคนเบื่อสิ้นทุกสิ่ง
�
“..ฉันพูดอยู่กับนายได้ยินไหมว่ะ”
�โก้พูดด้วยอาการเคืองเพื่อนที่ไม่สนใจคำพูดตนเอง พจน์หันมายิ้มก่อนพูดว่า

“ฉันไม่ค่อยสบาย เครียดนิดหน่อย”
พจน์พูดก่อนจะยกกาแฟขึ้นดิ่ม แต่ต้องหยุดลงทันที เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง

“นี่นายพจน์ เป็นอะไรอีกวะ ถามจริงเถอะนายยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
โก้ถามเมื่อเห็นพจน์ไม่พูดคุยเหมือนวันก่อนๆ จิกมองหน้าเพื่อนพร้อมทำหน้ารำคาญ
�
“นี่โก้..ก็นาย พูดมากแบบนี้ใครจะพูดด้วย”� โก้ถึงกับเงียบทันที ก่อนทั้งสองจะหันไปมองตามที่พจน์มองอยู่อย่างนิ่งเงียบ
�
“คุ้นๆนี่หว่า..”

โก้พูดเมื่เห็นวัยรุ่นจำนวนมากกรี๊ดลั่นอยู่ข้างล่างพร้อมๆกับถ่ายรูปนางแบบคนหนึ่งอยู่ชั้นล่างของร้านอาหาร
�
“สร้อย”
พจน์ถึงกับอุทานขึ้นเมื่อเห็นชัดเจน โก้และจิกต่างมองมาที่พจน์เมื่อได้ยินพจน์เรียกชื่อ

...................................

�������� “ขอบคุณนะคะ..นีนนี่ต้องขอตัวก่อนค่ะ”�
พูดพลางรีบเดินไปทันที คงมีบอดี้การ์ดสองสามคนเดินตามคอยระวังความปลอดภัย พจน์ถึงกับนิ่งเงียบก่อนจะรีบเดินลงไปทันที

“เฮ้ย นายพจน์จะไปไหน”
ไม่มีคำตอบจากพจน์ก่อนจะรีบเดินไปทันที โดยมีจิกและโก้รีบตามไปติดๆ

................................

�������������
“น้องสร้อย”�

พจน์เรียกชื่ออันดังลั่นท่ามกลางผู้คนจำนวนมากที่กำลังมองดารานางแบบอยู่ในขณะนี้ ชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำทั้งสามหันมามองพจน์เหมือนจะเอาเรื่อง แต่ต้องหยุดทันที เมื่อสร้อยจำเสียงพี่ชายตัวเองได้

“หยุดนะ ไม่ต้องยุ่ง”

สร้อยตวาดชายร่างใหญ่ทันที ก่อนที่จะถอยออกไปห่าง สร้อยหันมามองพจน์ด้วยแววตาอันเหย่อหยิ่ง
�
“พี่พจน์ยังรู้จักสร้อยอยู่อีกหรือพี่”
สร้อยพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าพี่ชายที่ไม่เคยสนใจตัวเอง พจน์ยังคงนิ่งเงียบ ก่อนพูดว่า
�
“ทำไมน้องไม่กลับบ้านไปเยี่ยมแม่..แม่ไม่สบายรู้บ้างไหม”�
พจน์พูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ สร้อยยังคงนิ่ง ก่อนพูดว่า
�
“พี่พจน์คะ..สร้อยกำลังยุ่งกับงานที่สร้อยรัก และคิดว่าพี่ว่างพอ ก็ดูแลแทนสร้อยด้วยแล้วกันนะคะ”
�พูดจบสร้อยสบัดหน้าเดินไปทันที
�
“สร้อย”

�พจน์เรียกก่อนจะเดินเข้าไปหา พร้อมกับดึงมือด้วยความแรง สร้อยถึงกับหันมาตามแรงกระชากทันที หากแต่พจน์ต้องล้มลงไปกองกับพื้นห้องทันทีเมื่อโดนหนุ่มร่างใหญ่กระโดดเตะมาแต่ไกล

“โอ๊ะ...”�
หนุ่มร่างใหญ่สามคนจะเข้ามากระทืบพจน์ที่นอนอยู่กับพื้น แต่ต้องหยุดทันทีเมื่อสร้อยร้องห้าม
�
“หยุดที ไปกันได้แล้ว”
พูดพลางสร้อยเดินออกจากร้านไปทันที ปล่อยให้พจน์มองด้วยความโกรธแค้น จิกกับโก้ต่างวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อนด้วยความเป็นห่วง�

“พจน์ น้องนายจริงๆหรือนี่”�
โก้ถามด้วยความแปลกใจ พจน์ไม่พูดก่อนจะลุกขึ้น�

“ขอบใจนายมากนะโก้”�
พูดพลางรีบเดินออกไปทันที
�
“พจน์..พจน์ ..เดี่ยวซิ รอฉันด้วย” จิกและโก้รีบวิ่งออกไปทันที

................................................

����������รถเก๋งคันงาม แล่นออกจากร้านอาหารใหญ่ด้วยความเร็วสูง คงทิ้งให้พจน์ยืนมองออกไปด้วยความเสียใจ
�
“ทำไมน้องสร้อยถึงเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้”�
พจน์เอ่ยขึ้นด้วยความนึกไม่ถึง น้องสาวที่คลานตามกันมาจะกลายเป็นเช่นนี้ โก้และจิกวิ่งมายืนอยู่ข้างๆเพื่อนรักด้วยความรู้สึกเหมือนกัน

� “พจน์..อย่าเสียใจไปเลย ฉันเข้าใจนาย”�
โก้พูดขึ้นในขณะที่นั่งอยู่ในสวนสาธารณะซึ่งมีผู้คนเดินไปมาหลังจากเลิกงาน

“นี่โก้นายไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือว่า”
จิกพูดถามขึ้นเมื่อเพื่อนๆต้องหันมามองหน้ากัน
�
“รู้สึกอะไรวะ ถ้าไม่ใช่เพราะรู้สึกเสียใจ” โก้พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจกับคำถามโง่ๆของเพื่อน หากแต่ต้องหยุดไปทันทีเมื่อจิกถามว่า

“ฉันว่าน้องของพจน์คนเมื่อกี้ คล้ายใครคนหนึ่งที่เราเคยไปนั่งดื่มเหล้าตอนแรกๆมาถึงเมืองไทย”�
จิกพูดก่อนที่พจน์มองมายังเพื่อนด้วยความงง โก้ถึงกับนิ่งเงียบก่อนที่ภาพวันวานผุดขึ้นมาให้เห็นอย่างชัดเจน
�
“ช..ช่า..ช่ายแล้ว ฉันนึกออกแล้ว”
โก้พูดพลางลุกขึ้นด้วยสีหน้ามั่นใจก่อนหันไปมองพจน์แล้วพูดว่า
�
“พจน์..ฉันมีอะไรจะบอกกับนาย”
โก้พูดพลางหันมายังจิกที่มองอยู่ด้วยสีหน้ามั่นใจเช่นกัน คงมีแต่พจน์ที่ยังคงนิ่ง
�
“ไป..ฉันจะพานายไปดูอะไรให้เห็นชัดเจนกว่านี้”�

..................................................

���������
ณ ผับดังเลิฟลี่วูเมน

“นี่นายพาฉันมาที่นี่ทำไม.”
พจน์ถามเพื่อนด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านซึ่งมีสาวๆหนุ่มๆยืนอยู่เต็มไปหมด �พจน์หันไปมองรอบๆด้วยสายตาที่ไม่ชอบกับสถานที่แบบนี้มากนัก ก่อนจะเหลือบไปเห็นรูปผู้หญิงที่ติดอยู่อย่างชัดเจน พลางเดินเข้าไปหาทันที
�
“โน้นโก้ เพื่อนนายคงเข้าใจแล้วหละ”
จิกพูดขึ้นเมื่อสังเกตุเห็นพจน์รีบเดินไปที่ภาพที่ติดอยู่ทันที
�
“คุณพระช่วย น้องสร้อย..สร้อยจริงๆหรือนี่”
พจน์ถึงกับอุทานออกมาด้วยความนึกไม่ถึง โก้เดินเข้ามาเหมือนเข้าใจดีในความรู้สึกของผู้ซึ่งเป็นพี่ชาย
�
“นี่แหละที่ฉันพานายมาให้เห็นกับตา”

โก้พูดขึ้นเมื่อเห็นพจน์ก้มหน้านิ่งไม่กล้าที่จะมองภาพนั้นอีกต่อไป ภาพหญิงสาวในชุดว่ายน้ำ มีเพียงกระโปรงสั้นถึงโคนขาที่โชว์ความพริ้วไหว หากแต่ยัง เห็นทุกสัดส่วนของร่างกายอย่างชัดเจน ไม่มีคำพูดจากพจน์ก่อนจะรีบเดินออกจากสถานเริงรมย์แห่งนี้ไปทันที

������������������������������������ สิ่งที่เห็นเป็นแค่ภาพลวงตา ถึงไม่ใช่ในวงการมายา
���������������������������������� ���จะคบใครต้องใช้เวลาและการเรียนรู้ไปพร้อมๆกัน