แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #12 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

                                                                     
                                                           บทที่ 12

             "แม่ดูสดใสขึ้นแล้วนะคะ"

 แก้วพูดขึ้นหลังจาก กลับเข้ามาอีกครั้งในตอนค่ำ พิจิตราในชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม นังพิงหมอนอยู่บนหัวเตียง ด้วยรอยยิ้ม

"อืม..ขอบใจแก้วมากนะลูก  ที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่"
พิจิตราพูดก่อนจะยิ้มให้ แก้วนั่งชิดขอบเตียง พลางพูดว่า
 
"แม่คะ..ถ้าแม่ทานยาก่อนนอนเม็ดนี้แม่จะสวยขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบเท่านะคะ"
 แก้วพูดด้วยสีหน้าทะเล้นพิจิตรานึกขำ ก่อนจะยิ้มเห็นไรฟันขาว แก้วดีใจที่ผู้เป็นแม่ยิ้มได้ พลางป้อนยาและตามด้วยน้ำทันที
 
"ดูซิแม่.."
แก้วทำตาโต พิจิตรามองแก้วด้วยอาการตกใจ

"อะไรหรือลูก" พลางร้องถาม
 
"ก็จะบอกว่า แม่สวยทันตาเห็นเลยค่ะ"
พิจิตรถึงกับหัวเราะมีความสุข ก่อนที่แก้วจะยกมือผู้เป็นแม่ขึ้นมากุมไว้ด้วยความรักแล้วพูดว่า

"แม่คะ..บุญคุณที่คุณแม่ส่งเสียให้แก้วเรียนจบ แก้วคิดเสมอว่าผลบุญที่แก้วรักษาผู้คนขอให้ผลบุญกุศลทั้งหมดกลับไปหาผู้ที่มีบุญคุณกับหนูค่ะแม่ และขอบคุณนะคะ ที่แม่เลี้ยงหนูมาจนโตจนมีวันนี้"
แก้วพูดพลางยกมือผู้เป็นแม่มากอด พิจิตรถึงกับนิ่งน้ำตาเต็มเบ้าตาอีกครั้งด้วยความตื้นตันใจ ก่อนจะดึงร่างแก้วมาโอบกอดไว้อีกครั้งด้วยความรัก
 
"แม่รักแก้วนะลูก"
 เป็นคำพูดที่มาจากใจพิจิตรา แก้วยิ้มด้วยความดีใจ

              จักกฤษแอบฟังทุกอย่างด้วยความดีใจ มีรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินไปยังห้องตัวเองทันที คงทิ้งให้สองแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง

...................................................

           "อืม จะกลับแล้วหรือลูก"

 เสียงจักกฤษดังขึ้น ในขณที่แก้วเดินลงมาจากบันไดชั้นบน แก้วมองเห็นไม่ชัดเพราะห้องรับแขกมีแค่โคมไฟสลัวๆ ก่อนะจะเดินเข้ามา

"สวัสดีค่ะพ่อ"
แก้วยกมือขึ้นไหว้ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งบนพื้นใกล้ๆผู้เป็นพ่อ
 
"ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ซิลูก"
 จักกฤษพูด หากแต่แก้วยังนิ่งเงียบ ก่อนพูดว่า

"ข้าน้อยมิบังอาจ " ก่อนจะหัวเราะ ทำเอาจักกฤษนึกขำในมุขลูกคนนี้จริงๆ

"นั่งได้ไงคะ พ่อ ถ้านั่งข้างบนเดี๋ยวแก้วก็นวดให้พ่อไม่ได้ซิค่ะ"
พูดพลางใช้มือนวดแขนและขาอย่างชำนาญทันที

"อืม..ดีนะ ที่พ่อส่งให้ลูกเรียนเป็นหมอจะได้มาช่วยพ่อนวด"
จักกฤษพูดพลางหัวเราะ แก้วขำก่อนจะเลื่อนมายืนข้างหลังแล้วใช้มือนวดไหล่และต้นคออย่างชำนาญ
 
"พ่อคะ..งานหนัก ต้องกลับดึกอย่างนี้ทุกวันหรือคะพ่อ" แก้วถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่หรอก..พ่อไม่เหนื่อยหรอก แต่คนที่เหนื่อยคือพี่พจน์ของลูกโน้นแหละ"
แก้วหยุดนิ่งทันที ความรู้สึกสงสารและคิดถึงพจน์เข้ามาแทรกในความรู้สึกอีกครั้ง จักกฤษสังเกตุแก้วหยุดไปก่อนจะบอกว่า
 
"ไม่ต้องนวดแล้วลูกพ่อหายแล้ว ลูกเองก็เหนื่อยไม่ใช่หรือ"
 ผู้เป็นพ่อพูดเหมือนรู้ทุกอย่างตลอดเวลาที่ตนไม่อยู่ แก้วนิ่งไม่มีคำตอบ ก่อนนั่งลงใกล้ๆผู้เป็นพ่อ
 
"พ่อคะ..พี่พจน์ไม่กลับบ้านหลายคืนแล้วใช่ไหมคะ"
 แก้วถามด้วยความเป็นห่วง จักกฤษหันมามองแก้ว ด้วยความไม่เข้าใจนัก ก่อนพูดว่า

"อืม..คงงั้นแหละลูก..แต่ไม่ต้องห่วงหรอกที่ออฟฟิศมีทุกอย่างพร้อมจ๊ะ" พูดพลางยิ้มให้แก้วอย่างเข้าใจ

"พ่อคะ..พรุ่งนี้หนูไม่ไปไหน เดี๋ยวหนูขอไปเยี่ยมพ่อและพี่พจน์ที่ทำงานะคะ"
จักกฤษยิ้มก่อนพูดว่าแล้วแต่สะดวกนะลูกพูดพลางหันมายิ้ม
 
"งั้นแก้วขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แก้วจะได้ตื่นเช้าไงคะ แก้วพูดพร้อมรอยยิ้มมีความสุข
 
"..ฝันดีนะลูก" แก้วยิ้ม
 
"พ่อก็เช่นกันนะคะ"
พูดพลางรีบเดินออกไปทันที คงทิ้งให้จักกฤษนั่งอยู่คนเดียวอย่างสงบในยามนี้

.............................................

   ณ ห้องประชุมค่ายเพลงใหญ่

        "อืม..ผมคิดว่าไม่มีปัญหาครับ อัดเสียงทำเทปวันนี้ได้เลย"

หนึ่งในผู้เข้าร่วมประชุมของค่ายนักร้องนำดังขึ้น ก่อนที่คนอื่นๆอีกหลายฝ่ายตกลงเห็นด้วย

"มีใครสงสัยหรืออยากถามอะไรบ้างหรือเปล่าครับ" ผู้เป็นประธานบริษัทถามขึ้นก่อนจะหันไปมองทุกคนที่นั่งนิ่งกันอยู่

"ถ้าหากไม่มี ผมก็ขอปิดประชุมและสรุปว่า..วัฒน์ คือนักร้องดาวรุ่งดวงใหม่ของบริษัท ดาวเด่น ของเรา ณ วันนี้เป็นต้นไป" 
สิ้นเสียงประธานในการชุมพูดจบทุกคนปรบมือ ก่อนที่ผู้จัดการพยักหน้ากับจิตที่นั่งอยู่ข้างๆ
 
" ผมอยากจะเชิญทุกคนไปที่ห้องอัดเสียงซึ่งวันนี้ เป็นวันที่วัฒน์ พร้อมแล้วครับ" ทุกคนหันมามองจิตซึ่งยืนยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่ทุกคนจะยิ้มเป็นเชิงเห็นด้วย

   ................................
         
ณ ห้องบันทึกเสียง

                 "พอรู้ว่าเธอนั้นเจอคนใหม่... ฉันก็พลอยดีใจ  ผ่านไปฉันยอมอดสู่....ที่แล้วมา..ฉันผิดเต็มประตู ....ความดีที่เธอมีอยู่..ฉันเป็นผู้ทำลาย..เธอ     ไม่คิดติดใจเห็นเธอไปดี...รู้ว่าเธอเต็มที่ กล้ำกลืนฝืนทนเสมอ...... ฉันซิคน..ไม่คำนึงถึงเธอ..ทำตัวแหลกเหลวจริงเออ... เกินใจที่เธอจะทน...

* คนเลว..ได้แค่เพียงสบตา ไม่มีสิทธิ์ ไขว่คว้า กลับมาเหมือนดังแต่ต้น.. กว่าจะรู้ทำเลวก็สายเกินทน   อยากทำความดีแก้ตน แต่เธอก็ไปไกลตา.......... * 

      ทุกคนยืนฟังด้วยความเงียบกริบ เสียงหวานปนเศร้าที่เปล่งออกมาทางเครื่องเสียงของห้องอัด ทุกตัวอักขระชัดเจน ที่สำคัญความรู้สึกของเนื้อเพลงที่ถูกขับออกมาด้วยเสียงร้องอันแสนไพเราะ ทุกคนถึงกับอึ้งไปตามๆกัน จิตยืนมองวัฒน์ด้วยสีหน้าแห่งความหวังใหม่ของวงการเพลงลูกทุ่ง

  "ผมทึ่งในเสียงของเด็กหนุ่มคนนี้จริงๆ เอาละจิตผมทุ่มให้เด็กคนนี้ไม่อั้น"
ผู้จัดการพูดเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆจิต ซึ่งยังคงยืนยิ้มส่งกำลังใจให้วัฒน์อย่างภาคภูมิใจ จิตยกมือไหว้

"ขอบคุณมากครับ แล้วผมจะดูแลวัฒน์ให้ดีที่สุด"
จิตพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปสังเกตุทุกคนที่ยังคงยืนเศร้าไปกับเสียงร้องของวัฒน์

..................................................

        
ณ บ้านทุ่งหว้า

  "เปิดดูซิจุก พี่แกฝากอะไรมา" เสียงดีใจของขวัญดังขึ้นพร้อมๆกับความตื่นเต้น
 
"เดี๋ยวแม่..ทำเป็นวัยรุ่นไปได้" จุกน้องชายของวัฒน์พูดขึ้นก่อนจะรีบเปิดกล่องออกทันที

"แม่สงสัยมีของดีนะครับ" พูดพลางหันมามองผู้เป็นแม่ที่ยังคงนั่งจ้องอยู่ด้วยใจจดใจจ่อ
 
"ไม่รู้ซิลูกเร็วๆๆซิ..แม่จะดูว่ามันเป็นอะไร" ขวัญพูดก่อนที่จุกจะร้องด้วยความดีใจ
 
"แม่ครับเปิดได้แล้ว." พูดพลางรีบเปิดทันที 

"ว้า..นึกว่าของเล่น.."
จุกถึงหยุดไปเลย ขวัญรีบหยิบออกมาจากกล่องทันที

"นี่มันมือถือนะจุก" จุกหันมามองผู้เป็นแม่ก่อนผู้ว่า
 
"อ่อ..แม่..อันนี้ผมเห็นครูที่โรงเรียนเขาใช้กันนะครับ" 
จุกพูดเมื่อหยิบขึ้นมาสังเกตุ ขวัญถึงกับยิ้มดีใจ ก่อนพูดว่า
 
"ขอบใจลูกมากนะ วัฒน์" พลางสังเกตุมือถือรุ่นใหม่อย่างดีใจ หากแต่ต้องตกใจ เมื่อจุกพูดลั่น
 
"แม่ครับ มีจดหมายด้วยนะ" ขวัญรีบดึงจดหมายมาจากมือลูกชายคนเล็กทันที

"ขอแม่อ่านก่อนลูก" พูดพลางรีบดูจดหมายที่จ่าหน้าถึงตัวเองด้วยรอยยิ้มหากแต่น้ำตาเอ่อนองก่อนจะหยดลงด้วยความตื้นตันใจ

"แม่ครับ...แม่" ขวัญหันมามองลูกคนเล็กที่มองมาด้วยดวงตาเศร้าๆ

"จุก พี่เขียนจดหมายมาหานะ" จุกลูกชายคนสุดท้องนอนบนตักของแม่ทันที ณ กระท่อมใต้ต้นไม้ สองแม่ลูกยังคงนั่งนิ่ง ลมพัดเอาความเย็นเข้ามากระทบผิวหนัง  นุชรีบเปิดจดหมายด้วยมืออันสั่นเทา พร้อมกับน้ำตาด้วยความคิดถึง

..............................

                                                                                                                      ณ บ้านพักคนเหงา

  ถึง....แม่ ที่ลูกรักคิดถึงทุกวินาที

                          แม่ครับ..ทุกครั้งที่คิดถึงแม่ ผมหลับตาเสมอเพราะเหมือนอยู่ใกล้แม่...วันนี้ผมยิ่งรักแม่ เมื่อความหวังของผมสำเร็จแล้ว ผมเขียนจดหมายมาถึงแม่ ผมกลับจากห้องอัดเสียง.......ไม่นานแม่คงได้เห็นผมทางจอโทรทัศน์นะแม่...โทรศัพท์คือเงินที่ได้จากการร้องเพลงครับ อยากคุยกับแม่ทุกวันครับ ...ดูแลตัวเองด้วยนะแม่

                                                                                                รักแม่มาก

                                                                                                 ลูกวัฒน์

  ................................................................................................................................................................

     น้ำตาหยดลงพร้อมๆกับกอดจดหมายด้วยความรัก ขวัญทอดสายตากลับมามองมือถือด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา มองลูกชายคนเล็กหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
 
"วัฒน์ลูกรัก แม่ดีใจเหลือเกิน ที่ความฝันของลูกเป็นจริง"
ขวัญพูดขึ้นก่อนจะมองไปยังทุ่งนาที่เขียนขจีอย่างมีความสุขเหลือเกิน พร้อมๆกับที่ตัวเองมีความหวังและทางเดินใหม่อีกครั้ง นั่นคือกำลังใจจากลูกชายอันเป็นสุดที่รัก        

                                 ณ ที่ใดมีรัก ย่อมมีกำลังใจ แม้ปลายทางสุดหยั่งรู้
                                ณ ที่ใดมีความฝัน ที่นั้นมีหัวใจนักสู้ ด้วยความมั่นคง