แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #11 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

                                                               บทที่ 11

    จักกฤษเปิดแฟ้มออกดูทันที  ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ พร้อมกับมองมายังจีน่าที่พร้อมรอคอยคำตอบให้อย่างเข้าใจ

“ค่ะพ่อ..คุณสร้อยค่ะ”

เสียงตอบยืนยันจากจีน่าดังขึ้น จักกฤษปิดลแฟ้ม ลงทันที ก่อนจะยื่นให้กับพจน์ซึ่งนั่งมองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเปิดออกดู พร้อมๆกับถอนหายใจ  พลางหันไปดูบริษัทที่มาของหนังสือเล่มนี้
 
“นี่มันบริษัทผลิตดารานู้ด”
 ก่อนจะวางลงทันที ไม่มีคำพูดใดๆ จีน่านั่งยังคงนิ่งเงียบก่อนจะพูดทำลายความเงียบลงด้วยเหตุผลและมีความรู้ในเรื่องวงการนี้พอสมควร

 “คุณพ่อคะ จีน่าว่าการถ่ายแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไรมากนักค่ะ” 
จีน่าพูดขึ้นทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบที่จักกฤษจะตอบมาคืออะไร

“ลูกจีน่า ผู้หญิงถ่ายรูปอย่างนี้ มันดีซะทีไหนลูก ลูกดูเอาเอง และทำไมต้องไปถ่ายแบบนี้ ทั้งๆที่ยังมีงานถ่ายอย่างอื่นอีกมากมาย” จักกฤษพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยความเครียดทันที พจน์ยังคงนั่งนิ่งใช้ความคิด

จีน่ามั่นใจในคำพูดที่ตัวเองจะพูดต่อไปพลางลุกขึ้นไปยังผู้เป็นพ่อที่ยืนกำมือแน่นแตะอยู่ที่หน้าต่าง 

“พ่อคะ..ที่หนูรายงานเรื่องนี้ให้พ่อทราบด้วยเหตุผลว่า ไม่ต้องการให้พ่อเสียหายในเรื่องที่น้องสร้อยถ่ายรูปพวกนี้ และอีกประการพ่อคะ..” จักกฤษหันมามองจีน่าทันที

“โลกสมัยนี้ สื่อๆต่างมีการเข้าถึงกันหมด มีทั้งที่ลับและที่แจ้ง และทุกคนโดยเฉพาะเด็กสาวสมัยนี้ ต่างนิยมวัฒนธรรมต่างชาติมากขึ้น ซึ่งมีคนรุ่นใหม่หรือบริษัทรุ่นใหม่พยายามเป็นตัวแทนของพวกเด็กเหล่านี้เพื่อให้ถึงฝันของตัวเอง”  จักกกฤษเงียบพร้อมกับๆที่พจน์อึ้งในคำพูดที่มีเหตุผลของจีน่าเลขาจำเป็นคนนี้ ก่อนจีน่าจะพูดต่อไปว่า

“เมื่อเรื่องเป็นมาแบบนี้แล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายสำหรับคุณสร้อยนะคะ เพราะบางทีคุณสร้อยอาจจะชอบในเรื่องนี้ หนูว่าทางที่ดี คุณพ่อต้องคุยกับคุณสร้อยในการถ่ายครั้งต่อไปนะคะ..แต่ถ้าคุณพ่อไม่แคร์ในเรื่องที่มีคนพูดในเรื่องการถ่ายของคุณสร้อย..ก็ดีนะคะ เพราะชีวิตเด็กคนหนึ่งไม่สามารปกปิดสิ่งที่เขาอยากเป็นได้ค่ะ..หนูว่าเรื่องนี้อยู่ที่พ่อนะคะ”
จีน่าพูดด้วยความเป็นกลางและเป็นจริงของสังคมปัจจุบัน จักกฤษนิ่งเงียบยังไม่มีรอยยิ้มก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะรับแขกอีกครั้ง

“ขอบใจหนูจีน่ามากนะลูก..ที่ทำให้พ่อได้รับรู้เรื่องนี้..หากแต่พ่อยังรับไม่ได้อยู่ดี ..ถึงแม้จะรู้ว่าลูกสร้อยจะรักในด้านนี้ก็ตาม แต่เอาเถอะ..อย่างน้อยก็ดีกว่าที่สร้อยจะมีเบื้องหลังที่ไม่ดี”  จักกฤษพูดก่อนหันไปมองพจน์ จีน่ายิ้มด้วยความใจกว้างของจักกฤษ พจน์นิ่งไม่มีคำพูดใดๆ ก่อนพูดขึ้นว่า
 
“พ่อครับ...เรื่องนี้ผมขอจัดการเองนะครับ..พ่อสบายใจได้”
พจน์พูดด้วยความมั่นใจ ก่อนจะมองจีน่าด้วยความทึ่งในหลักการพูดจา ก่อนจะยิ้มเป็นเชิงขอบคุณ

...........................................

      รูปถ่ายของสร้อยแพร่ออกไปทุกมุมเมือง และเป็นที่รู้จักกันในวงที่กว้างขึ้น หลายบริษัทติดต่อให้ถ่ายภาพ ด้วยค่าจ้างตัวเลขหลายหลัก 

    “อืม..สำเร็จ..เด็กคนนี้ทำรายได้ให้กับเราอย่างงามจริง”
 เสี่ยเจียงพูดขึ้นในขณะที่นายด่างนำเงินจากการแบ่งส่วนให้สร้อยไปเรียบร้อยแล้ว

“อืม..ตอนนี้ก็มีหลายบริษัทเข้ามาต่อคิวรอถ่ายกันอยู่อีกเยอะครับ”
 นายด่างรายงานความคืบหน้า
 
“ฮืม..ดีมาก อันนี้แล้วแต่นายจะจัดการ...แต่อย่างไรก็แล้วแต่อย่างลืม เรื่องผับละ ถึงมันจะดังแล้วก็ตาม ฉันคิดว่า ผับเราก็คงมีคนเข้าไปเยอะกว่าเดิม..หึๆๆ ทีนี้ก็ สบาย”
 เสี่ยเจียงพูดด้วยความดีใจ ก่อนจะยื่นเงินอีกปึกใหญ่ยื่นให้นายด่าง

“และนี่คือ..การทำงานดีของนาย” นายด่างรับเงินพร้อมโค้งคำนับขอบคุณ

“นายไม่ต้องห่วงครับ  ผมจะจัดการอย่างดี” นายด่างพูดด้วยสีหน้ามั่นใจก่อนจะรีบเดินออกไปทันที

.......................

“ไม่นะ..ฉันไม่ไป...ทำไมต้องให้ฉันไปเต้นแบบนั้นอีก” 

สร้อยพูดทางโทรศัพท์ด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ในห้องพักของตัวเอง

“ไม่ค่ะ..นีนนี่ขอยืนยัน..ทุกวันถ่ายภาพก็เหนื่อยเกินแล้ว..ให้ไปเต้นที่นั่นอีกไม่เอา..ฉันไม่เอาเข้าใจไหม”
 สร้อยพูดด้วยความรำคาญก่อนจะขว้างโทรศัพท์ลงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ 

“จะบ้ากันไปถึงไหนวะ..กูเหนื่อยจะให้ไปเต้นในผับบ้าๆนั้นอีก..ฮึ”
พูดพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มทันที ก่อนจะเดินไปเปิดโทรทัศน์แล้วนั่งบนเก้าอี้ตัวโตเพียงลำพัง...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกที หากแต่สร้อยใช้หมอนที่วางอยู่ข้างๆขว้างไปทับบนโทรศัพท์ด้วยความรำคาญ
 
 “ฮึ...ยังไม่เท่าไหร่...คิดจะเว่อร์เห็นๆ”
นายด่างพูดขึ้นในลำคอก่อนจะพูดขึ้นว่า

“เดี๋ยว..มึงจะรู้จักกูดี..สักวัน” นายด่างพูดด้วยสายตาดุดันความเจ้าเล่ห์ปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด ก่อนจะซดเหล้าอย่างแรง แล้วเดินออกจากผับไปทันที

..............................

        ณ บ้านฟ้าใส

  “แม่คะ...ทำไมช่วงนี้หนูไม่เคยเห็นคุณแม่พิจิตราเดินมาที่นี่เลยคะ” 

แก้วเอ่ยถามในขณะที่นุชนั่งพักฟื้นอยู่ในบ้าน นุชหันมายิ้มก่อนพูดว่า
 
“นั่นซิลูก หายกันไปหมดเลย สงสัยคงยุ่งเรื่องงานนะจ๊ะ” นุชพูดก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
 
“แม่ว่าจะไปเยี่ยมสักหน่อยก็ดีนะลูก”
นุชพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง เพราะทุกคนเงียบหายกันไปหมด ตั้งแต่ที่เธอล้มป่วยลง สำลียังคงนั่งนิ่ง มองสองแม่ลูกพูดกัน ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แก้วสังเกตุเห็นสำลียิ้มก่อนพูดว่า

“พี่สำลีคะ..ทำไมตึกโน้นถึงเงียบไปคะพี่” 
แก้วถามด้วยความเป็นห่วง สำลียังคงนิ่งเงียบก่อนพูดว่า

“สำลีไม่รู้ค่ะ..รู้แต่เพียงว่า คุณหนูสร้อยไปถ่ายภาพโป้..อุ๊ย ไม่ใช่ค่ะ ถ่าพชุดว่ายน้ำและไม่เคยกลับมาบ้านอีกเลยค่ะ”
สิ้นเสียงสำลี นุชและแก้วถึงกับตลึงงัน ต่างมองกันด้วยความแปลกใจ

“ว่าไงนะคะพี่สำลี” แก้วย้ำคำถามอีกครั้ง สำลียิ้มก่อนพูดว่า
 
“เดี๋ยวสำลีไปหยิบมาให้นะคะ” พูดพลางรีบเดินลงหายไปในครัวทันที
 

“นี่ไงคะ คุณนุช หนังสือที่ว่านะคะ”
 สำลีพูดก่อนจะยื่นหนังสือเล่มโตให้แก้วและนุชดู แก้วถึงกับปิดปากตัวเองด้วยความนึกไม่ถึง
 
“คุณสร้อย จริงหรือเปล่าคะแม่”
หากแต่ยังไม่เชื่อสายตาตัวเองนัก นุชปิดหนังสือทันที ก่อนหันมามองลูกรัก
 
“คุณหนูสร้อยจ๊ะ” หากแต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมาอีกเลย

“อืม สำลีจ๊ะ..” นุชพูดพร้อมๆกับยืนหนังสือให้สำลี

“เอาไปเก็บให้ดีนะจ๊ะ..อย่าให้คุณจักกฤษหรือคุณพจน์เห็นเด็ดขาด”
นุชพูดด้วยเสียงจริงจัง หากแต่รอยยิ้มมีอยู่เสมอ สำลีรับหนังสือพร้อมๆกับยิ้มรับ
 
“แล้วคุณนุชว่าคุณสร้อยสวยหรือเปล่าคะ”
นุชหันมามามองแก้ว แก้วยังคงยิ้มนิ่งก่อนนุชจะหันไปมองสำลี  แล้วพูดว่า

“สำลีก็สวยนะ...สวนในความเป็นผู้หญิง” 
นุชพูดออกมาด้วยปรัชญาแห่งชีวิต ก่อนที่สำลีจะยิ้มอายๆ

“ขอบคุณค่ะคุณนุช ที่ชมว่าหนูสวย”
 พูดพลางรีบนำหนังสือเดินออกไปทันที ก่อนจะหันมามองแก้ว พลางกุมมือลูกสาวไว้แน่น
 
“ลูกแก้ว..หากวันใดผู้หญิงเราไม่มีอะไรจะกิน ไม่มีเงิน หรือไม่มีที่อยู่ ...เป็นขอทานดีกว่านะลูก”
นุชพูดสอนลูกรักด้วยปรัชญาชีวิตที่เคยผ่านมา แก้วถึงนิ่งเงียบก่อนจะโอบกอดผู้เป็นแม่อีกครั้งด้วยความรัก

“ค่ะแม่...” 

......................................

      “ ก๊อกๆๆ” 

แก้วเคาะประตูเมื่อเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องพิจิตราที่ยังคงเงียบเหมือนไม่มีคน

“แม่คะ..แม่คะ”
แก้วเรียกหากแต่ไม่มีคำตอบ เป็นเวลาที่ยายแพรวเดินเข้ามา

“คุณหนูคะ ทางนี้ค่ะ”
 ป้าแพรวพูดค่อยๆก่อนจะดึงมือแก้วลงบันไดมายังชั้นล่าง แก้วไม่เข้าใจ
 
“คุณผู้หญิงมีเรื่องทะเลาะกับคุณผู้ชายหลายวันมาแล้วและไม่เคยลงมาชั้นล่างอีกเลย”
ป้าแพรวพูดด้วยสีหน้าเครียดๆ แก้วถึงกับนิ่งเงียบ ก่อนยิ้มให้แล้วพูดว่า

“ค่ะป้า..เดี๋ยวแก้วจัดการเองนะคะ”  พูดพลางเดินขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง

“แม่คะ..แก้วมาเยี่ยมแม่นะคะ..” สักครู่ต่อมาเสียงประตูถูกเปิดออก พร้อมๆกับที่พิจิตราล้มลงทันที

“ว้าย..คุณแม่” แก้วร้องด้วยความตกใจ

..........................................

   “แม่คะ...ทานยาก่อนนะคะแม่”
แก้วพูดขึ้นพร้อมๆกับป้อนยาให้พิจิตราซึ่งนอนหน้าซีดเซียวเหมือนคนไม่ได้หลับนอนมาหลายคืน
 
“แม่เก่งนะคะ..ไม่กลัวยาเลย” พูดพลางวางศีรษะลงบนหมอนอันขาวสะอาด

     ก่อนจะลงมานั่งชิดขอบเตียงนอนของผู้เป็นแม่ เป็นครั้งแรกที่แก้วได้เข้ายังห้องนอนห้องนี้ ก่อนจะหันมายังพิจิตรที่นอนนิ่ง สายตายังคงมองมายังแก้วแล้วร้องไห้

“แม่คะ..แม่ร้องไห้ทำไมคะ..แก้วจะอยู่กับแม่นะคะ”
เสียงหวานใสจากสาวน้อยหน้าหวานพูดขึ้น พลางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้  พิจิตรายังนอนมองแก้วมีน้ำตาไหลอยู่ตลอดเวลา
 
“แม่คะเดี๋ยวทานข้าวต้มนิดนะคะแม่” แก้วพูดพลางลุกขึ้นยืนทันที แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อพิจิตราจับมือแก้วไว้
 
“ไม่ต้องหรอกลูก”
พิจิตราพูด หากแต่คำว่าลูก มันเสียดแทงความรู้สึกพิจิตราเสียเหลือเกิน แก้วนั่งลงใกล้ๆ มองผู้เป็นแม่ด้วยความเข้าใจ
 
“แม่คะ..หนูเป็นลูกคนของแม่..ถึงแม้ไม่ได้เป็นสายเลือดของแม่..แต่หนูรักแม่เหมือนรักแม่นุชค่ะ”
แก้วพูดพลางยิ้มด้วยความบริสุทธิ์ใจ พิจิตรา โอบศีรษะแก้วเข้ามากอดด้วยความรัก ก่อนพูดว่า

“แก้ว..ยกโทษให้แม่นะลูก”
พิจิตราพูดขอโทษด้วยน้ำตาแห่งสำนึกผิด หากแต่แก้วยังไม่เข้าใจอะไรมาก
 
“แม่คะ..แม่ทุกคนรักลูกนะคะ..ถึงแม้บางทีลูกอาจไม่เข้าใจในความรักของแม่ค่ะ”
 แก้วพูดก่อนยิ้มให้พิจิตรา

“อืม..แม่คะ..อย่าเศร้าเลยนะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว..ทานข้าวต้มนะเดี๋ยวแก้วไปจัดการให้คะ”
พูดพลางเม้มปากยิ้มให้ผู้เป็นแม่ด้วยความเคารพก่อนจะรีบเดินจากไปทันที

            พิจิตรายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยความละอายใจ นี่หรือเด็กที่ตัวเองจะไล่กลับ นี่หรือเด็กที่คิดว่าจะมาแย่งทุกสิ่งจากบ้านนี้ไป น้ำตาร้อนๆไหลลงมาอีกครั้งอย่างสำนึกในความผิด

“นุช..ฉันขอโทษ”
พิจิตราพูดขอโทษนุชด้วยน้ำตาแห่งความผิด ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเสียใจยิ่งนัก

                          ความรักความริษยาทำให้คนเปลี่ยนไปได้
                            มีหรือที่จะเปลี่ยนจากถูกเป็นผิดไม่ได้