แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

������������������������

������������������������������������������������������������������������� วังวนแห่งรัก����

������ "ดีใจด้วยนะแก้ว ต่อไปก็ได้เป็นคุณหมอแล้ว.."�

จักกฤษพูดยิ้มดีใจ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับคางของแก้วด้วยความเอ็นดู �แก้วเงยหน้าขึ้นมองผู้เปรียบเสมือนพ่อแท้ๆของตนด้วยความรักและเคารพ จักกฤษยังคมยิ้มก่อนพูดเศร้าๆว่า

"อืม...สักวันหากพ่อไม่สบายช่วยดูแลพ่อด้วยนะลูก"��

ความรู้สึกเย็นวูบเข้ามาสัมผัสถึงหัวใจดวงน้อยให้อ่อนไหวยิ่งนัก แก้วถึงกับน้ำตาไหลตื้นตันไม่คิดว่า จักกฤษจะพูดคำนี้ขึ้นมา

หากแต่จักกฤษ ยังคงจ้อมมองสาวน้อยด้วยความรัก���

������ ภาพวันวานของเด็กผู้หญิงขอทานคนหนึ่งในชุดสกปรกมอมแมมเดินเข้ามาในบ้านด้วยความน่าสงสาร ณ ที่รับแขกตรงนี้คือที่แรกที่ได้คุยกับเด็กน้อย จนวันนี้เด็กน้อยคนนี้ได้โตเป็นสาวอยู่ต่อหน้า และที่สำคัญอีกไม่นานสาวน้อยคงจะจากไปตามทางของตัวเอง � �จักกฤษน้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัวเมื่อภาพวันวานหายไป

"พ่อคะ..."

แก้วเรียกเมื่อเห็นจักกฤษนิ่งและเงียบไป ไม่มีคำตอบ ก่อนแก้วเข้ามากอดเข่าผู้เป็นบิดาพลางก้มหน้าซบลง

"พ่อคะ...ไม่ว่าแก้วจะอยู่ที่ไหน...แก้วก็ไม่ทิ้งพ่อค่ะ...แก้วรักพ่อนะคะ"�

พูดพลางขยับเข้าไปใกล้ก่อนก้มลงกราบผู้เป็นพ่อด้วยความรัก จักกฤษก้มลงจับไหล่แก้วใว้ ก่อนจะจับให้ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้
�
"พ่อคะ."

แก้วหันไปเรียกพ่อ จักกฤษหันมามองแก้ว� หากแต่แก้วยังคงเงียบไป ก่อนจะโอบกอดผู้เป็นอย่างมีความสุข จักกฤษยิ้มพลางใช้มือโอบกอดแก้วไว้ด้วยความรัก

"แก้วอยากบอกว่า แก้วรักพ่อนะคะ" �จักกฤษยิ้มอย่างมีความสุข

เสียงรถดังมาจอดอยู่หน้าบ้าน ก่อนที่ทั้งสองจะผละจากอ้อมกอดอย่างช้าพลางชะเง้อมอง
�
"อืม..สงสัยลูกพจน์กับพีจิตรามาแล้วหละ"�

ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น เป็นเวลาที่พจน์และพิจิตราเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนทั้งสองจะมองมาที่สองพ่อลูกด้วยความแปลกใจ
�
"อ้าว แก้ววันนี้วันอะไรจ๊ะ ถึงมาที่บ้านนี้ได้"พิจิตราถาม แก้วยิ้มหากแต่รอยน้ำตายังคงมีให้เห็น

"สวัสดีคะแม่..พอดีแก้วอยากมาเจอพ่อ"� แก้วพูดก่อนจะหันไปทางพจน์ที่ยืนมองมายังแก้วอย่างสังเกต
�
"สัวสดีค่ะพี่พจน์" แก้วไหว้พจน์ ก่อนจะมองหน้าพจน์ ด้วยความหวั่นไหว� พจน์ยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้ว

"ลูกพจน์จ๊ะ �เดี๋ยวแม่ของเอาของไปเก็บก่อนนะ" พิจิตรพูดขึ้นก่อนที่พจน์จะงยิ้มให้ผู้เป็นมารดา�

".พิจิตรา คืนนี้ออกไปทานอาหารนอกบ้านกันดีกว่านะ"
จักกฤษพูดก่อนจะหันมามองแก้วแล้วยิ้ม พิจิตราถึงกับมีสีหน้าไม่เข้าใจนัก หากแต่เห็นผู้เป็นสามีมองมายังแก้วด้วยอาการแปลกๆ
�
"วันนี้....พี่นึกอะไรขึ้นมาคะ ถึงได้ไปทานอาหารนอกบ้าน" �จักกฤษลุกขึ้นยืน ก่อนหันไปมองพจน์ แล้วถอนหายใจก่อนพูดว่า

"เลี้ยงยินดีกับลูกแก้ว"
พจน์หันมามองหน้าแก้วอย่างไม่เข้าใจนัก
�
"พ่อครับ ทำไมต้องเลี้ยงยินดีด้วยละพ่อ" พจน์ถามด้วยความอยากรู้ หากแต่ส่วนลึกแล้วพจน์รู้ดีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาโอบไหลพจน์ ก่อนพูดว่า
�
"เป็นพี่ชายอะไรถึงไม่รู้บ้าง ว่าแก้วเรียนจบแล้วนะ"�

สิ้นเสียงพูดของผู้เป็นพ่อ พจน์ถึงกับตะลึงไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน ก่อนหันไปมองแก้ว ด้วยสายตาอันเศร้านัก ปากสั่นพูดอะไรไม่ออก ก่อนจะส่งยิ้มอันข่มขื่นมาให้แก้ว
�
"พี่..ยินดีด้วยนะ" ก่อนจะขอตัวขึ้นห้องไปทันที
�
"ลุกพจน์..ลูกพจน์"
จักกฤษเรียก หากแต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อพจน์รีบเดินขึ้นไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ซึ่งต่างกับพิจิตราที่ยิ้มด้วยความดีใจ เพราะนั่นคือสิ่งที่ตนเองกลัว ก็จะหมดไปจากบ้านนี้� ก่อนจะยิ้มด้วยความดีใจ
�
"แม่ดีใจด้วยนะลูก เดี่ยวแม่ขอตัวก่อนนะ" พูดเสร็จรีบขึ้นบ้านไปทันที คงทิ้งให้แก้วมองผู้เป็นพ่ออีกครั้งก่อนจะมองไปยังประตูห้องของพจน์ที่ปิดสนิทเหมือนไม่สนใจอะไรก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความเศร้าใจยิ่งนัก

.....................................

��������� " แก้ว...."

�เสียงพจน์เรียกในขณะที่กลับจากงานเลี้ยง แก้วถึงกับตกใจ
�
"พี่พจน์" แก้วอุทานขึ้นมาเบาๆ ในขณะที่รีบเดินกลับบ้านหลังจากที่ส่งผู้เป็นพ่อขึ้นบ้านแล้ว แก้วหยุดนิ่งก่อนหันมามองพจน์ซึ่งยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล ความรู้สึกอึดอัดเริ่มขึ้นทันที เมื่อต่างคนต่างไม่พูด พจน์ยังคงมองมายังแก้วด้วยแววตาอันเศร้า และคงไม่ต่างจากแก้วเช่นกัน

"แก้ว...แก้วจะทิ้งพี่ไปเหรอ"
คำพูดอันเยือกเย็นได้ออกมาจากปากผู้ชายที่เงียบขรึมอย่างตรงไปตรงมา หากแต่สายตายังคงจับอยู่ที่ใบหน้าของสาวน้อยซึ่งยืนน้ำตาเอ่อนอง

"พี่พจน์..ทำไมพี่พูดแบบนี้คะ" แก้วพูดพร้อมเสียงสะอื้นดังมา พจน์ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก อยากจะเข้าไปใกล้แต่....ไม่รู้ว่าความในใจของแก้วจะคิดอย่างไร

"พี่...พี่..ต้องการให้แก้วไปไช่ไหม" แก้วพูดประโยคนี้ออกมา ทำเอาพจน์ถึงกับก้าวเท้าออกมาทันที แล้ววิ่งเข้าไปหาสาวร่างบางที่ยืนร้องไห้�� ก่อนจะใช้มือโอบกอดแก้วไว้ด้วยความรักสุดจะพรรณณา แก้วถึงกับปล่อยโฮออกมาทันที

"แก้ว..อยู่กับพี่นะ...อย่าทิ่งพี่ไป" �ไม่มีคำตอบจากแก้ว นอกจากเสียงร้องไห้ของสาวน้อยในอ้อมกอดอันอบอุ่นยิ่งนัก

������������������ นุชถึงกับน้ำตาคลอเบ้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างแก้วกับพจน์ หากแต่จะตัดสินใจอย่างไรในเมื่อคนที่เหมาะสมกับพจน์ที่สุดคือคนอื่น...ที่ไม่ใช่แก้ว ก่อนจะก้มหน้าปล่อยให้คนสองคนตัดสินใจกันเอง

..................................................

���������� "พจน์...มีอะไรหรือเปล่าลูก มาแต่เช้าเลย"
นุชพูดขึ้นในขณะที่เห็นพจน์เดินเข้ามาเขตบ้านแต่เช้า

"...คือ..พจน์มาเดินเล่นแม่เลยแวะมา" พจน์พูดก่อนจะชะเงอมองหาอะไรบางอย่าง นุชรู้ทันหากแต่ยังคงเงียบทำเป็นไม่รู้

"แม่ครับ..เอ่อ..แก้วยังไม่ตื่นหรือครับแม่"� พจน์พูดเหมือนรู้ดี นุชหันมายิ้ม ก่อนพูดว่า
�
"ตื่นแล้วจ๊ะ เห็นว่าวันนี้มีนัด"� นุชพูดไม่ทันจบ ก่อนจะมีเสียงดังขึ้น

"สวัสดีครับแม่"
ลักษณ์ในชุดสุภาพเรียบร้อยเดินเข้ามา ก่อนจะหันไปมองพจน์
�
"อ้าว..พจน์ตาบวมเชียว ใครทำให้ต้องร้องละเนี่ยะ" ลักษณ์พูดเล่น หากแต่พจน์ถึงกับลุกลี้ลุกลน ก่อนหันไปมองนุชที่อมยิ้มอย่างเข้าใจ
�
"จะบ้าหรือ ลักษณ์ ฉันนอนดึก" พจน์พูดเลี่ยงทันทีก่อนจะหันมามองนุชที่นั่งอมยิ้มอย่างรู้ทัน

"นั่งก่อนซิคุณลักษณ์" นุชกล่าวเชิญ

"ขอบคุณครับแม่" ลักษณ์กล่าวขอบคุณก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งใกล้ๆพจน์ พลางทำสายตาเจ้าเล่ห์

"อืม..แล้วทำไมมาแต่เช้า" พจน์ถามด้วยความสงสัย

"มาแล้วค่ะพี่ลักษณ์" เสียงแก้วดังมาจากข้างใน ก่อนจะหยุดลงทันที
�
��� เมื่อเห็นพจน์และลักษณ์นั่งคุยกันอยู่ พร้อมกับที่พจน์เงยหน้าขึ้นมอง แก้วในชุดกระโปรงสีเทาเสื้อแขนยาวสีขาว พลางอุทานขึ้นเบาๆ

"พี่พจน์"� ก่อนจะมองมาที่ลักษณ์

"สวัสดีค่ะ พี่พจน์..พี่ลักษณ์" แก้วยกมือไหว้ทั้งสองด้วยสีหน้าอายๆ

"อืมไปกันได้แล้ว ป่านนี้ทีมงานคงรอกันแล้วหละ" ลักษณ์พูดขึ้นในขณะที่พจน์หันมามองลักษณ์ก่อนจะจ้องมายังแก้วที่ยืนหน้าซีด อยากจะอธิบายให้ฟังหากแต่ไม่มีโอกาส

"อ้าว จะไปกันแล้วหรือลูก"

เสียงนุชดังขึ้น ทำลายความอึดอัดของทั้งสองลงได้บ้าง

"ครับแม่ ผมไปก่อนนะครับ แม่ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลแก้วให้ดีที่สุด"�� ก่อนจะหันมายังพจน์
�
"พจน์ ฉันไปก่อนนะ ขอบใจนาย"�� พูดพลางรีบเดินนำหน้าไปยังรถที่จอดรออยู่ทันที แก้วยังคงยืนมองพจน์นิ่ง ก่อนจะยกมือไหว้

"แก้วไปก่อนนะคะ"�แก้วพูดเหมือนไม่มีเสียงออกมาให้ได้ยินความรู้สึกเจ็บลึกๆมีให้เห็นอีกแล้ว ก่อนจะ�แล้วหันไปทางผู้เป็นแม่

"แม่คะ..เดี๋ยวแก้วกลับนะคะแม่" พูดพลางรีบเดินไปทันที�

�� พจน์ยังคงก้มหน้านิ่งด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหันหน้าไปมองคนทั้งสองที่เดินคุยกันอย่างสนิทสนม นุชถึงกับเศร้าไปทันทีเมื่อเห็นพจน์ทุกข์ใจหากแต่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มยามหันมามอง

��������������������������������������������������������� ��� ยิ่งรัก ยิ่งเจ็บ ยิ่งเจ็บก็ยิ่งรัก
��������������������������������������������������������� � ในเมื่อรักเราใกล้กันเหลือเกิน

�������