ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    แก้วจรัสแสง

    ลำดับตอนที่ #8 : แก้วจรัสแสง

    • อัปเดตล่าสุด 21 พ.ค. 55


                                                                                          บทที่ 8

                
              
    แก้ววิ่งฝ่าผู้คนโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทั้งๆที่ขณะนี้ผู้คนต่างยืนมุงดูกันอยู่เต็มถนนใหญ่  .....


             
    "แม่.... "    เสียงแก้ว หวีดร้องที่ได้เห็นสภาพผู้บังเกิดเกล้านอนจมกองเลือดอยู่อย่างน่าอนาถ แก้วโผเข้าไปกอดแม่และร้องไห้ปานใจจะขาด        "แม่จ๋า...แม่...แม่เจ็บไหม...ฮือ...แม่ "

          
         
    ผู้คนต่างหันมามองเด็กน้อยที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ นั่งกอดแม่อยู่กลางถนนอย่างน่าสงสารที่สุด 


     "
    น้าขา..ช่วยแม่หนูด้วยค่ะ...แม่หนูยังไม่ตาย "  แก้วเงยหน้ามองผู้คนพร้อมขอความช่วยเหลือผู้ที่ยืนดูอยู่อย่างน่าเวทนายิ่งนัก ทุกคนต่างตกใจไม่รู้จะทำอย่างไรกับเหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วเหลือเกิน 

    ยายปุกถึงกับสลบไปตั้งแต่ที่เห็นสภาพแก้วโผเข้ากอดนุชทีแรกแล้ว....แก้วกอดแม่ พลางยกศีรษะแม่ตั้งบนตักตัวเอง ผมเผ้ารุงรังด้วยน้ำตานองหน้า.. ในมือของนุชยังมีถุงอาหารติดอยู่ ทำให้แก้วยิ่งปล่อยโฮขึ้นมาอีก


         
    "แม่จ๋า..อย่าทิ้งแก้วไปนะแม่...แม่จ๋า..." แก้วร้องไห้พลางเอามือเสยผมแม่ออกจากหน้าเห็นเลือดไหลจากศีรษะอยู่ตลอดเวลา ....
         "  ช่ว
    ยแม่หนูด้วย...แม่หนูยังหายใจอยู่....ช่วยด้วย"      
    .............  

            
          เหตุการณ์ในครั้งนี้ แก้วได้ยินเสียงแม่ค้าและคนมาจ่ายตลาดพูดต่างพูดถึงก่อนเกิดเหตุการณ์
     
    "ฉันเห็นนะตอนที่แม่ของหนูเดินออกมาจากร้านอาหาร แต่ไม่ได้สนใจ  สักพักได้ยินเสียงหวีดร้องและเห็นรถคันสีครีมคันโตนะ วิ่งผ่านไป ...ฉันว่าน่าจะชนแล้วหนีนะ " 
    ก่อนจะมีเสียงคุยกันถึงเหตุการณ์กันต่อไปนั้น...ทุกอย่างเงียบลง


            
    "ขอทางหน่อยนะครับ      " เสียงเด็กชายวัยรุ่นหน้าตาดีแต่งกายสุภาพพูดในขณะที่เดินฝ่าฝูงชนเข้ามา 
     
        "  พ่อครับ.. เร็วๆพ่อ"      ทุกคนเงียบกริบ


     
    "น้าเป็นงัยบ้างลูก"      เสียงทุ้มและนุ่มหูพูดแทรกเสียงผู้คนที่มุงดูอยู่ ทุกคนต่างหันมามองกันเป็นตาเดียวกันชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดีท่าท่างภูมิฐาน เดินฝ่าฝูงชนด้วยความนิ่งเงียบ  ก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้ว 
      " ไม่ต้องห่วงนะหนู ..น้ามาช่วยแม่หนูแล้ว
    "
    แก้วเงยหน้าตามเสียงที่ดังมาจากน้าใจดีคนนั้น แล้วยกมือไหว้พร้อมน้ำตาไหลเอ่อนองหน้า
     
    "น้าขา...ช่วยแม่หนูด้วยนะคะ..หนูมีแม่คนเดียวเท่านั้นค่ะน้า.......ช่วยแม่หนูด้วยค่ะ"

            น้าใจดีคนนั้นไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น ก่อนหันไปบอกลูกชาย
     
    " ลูกพจน์ รีบไปเปิดประตูรถนะลูก"  สิ้นเสียง พจน์ รีบวิ่งไปที่รถคันงามคันนั้นทันที่


           
    ผู้คนที่ยืนมุงดูกันอยู่ รู้สึกดีใจที่มีหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาช่วยเอาไว้  น้าใจดีคนนั้นยกร่างนุชผู้ไร้สติเดินไปที่รถ ด้วยสีหน้ากังวลใจ 
    "หนูไปกับน้านะครับ  น้าจะพาแม่หนูไปส่งที่โรงพยาบาล  " 
    แก้วยกมือปาดน้ำตายกมือไหว้แล้วเดินตามน้าคนนั้นไป  ทุกคนต่างหันมามองหนูน้อยที่เดินตามน้าคนนั้นไปอย่างน่าเวทนายิ่งนัก


           
    ทันใดนั้น....แก้วถึงกับหน้าซีดเผือด หยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ .....เพราะรถคันที่อยู่ตรงหน้าแก้ว  คือรถสีครีมเหมือนที่แก้วได้ยินชาวบ้านพูดกันก่อนหน้านี้นั้นเอง.....

              แก้วหยุดเดินตามน้าคนนั้นไปปากแก้วสั่นเทาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เพราะเห็นสภาพของแม่ที่น้าคนนั้นอุ้มอยู่   แก้วก้มหน้าอยู่ครู่ใหญ่  

    " เร็วๆครับ เดียวไม่ทันการณ์ครับ...คุณแม่เธอเจ็บหนักนะ "

       
     แก้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ลูกน้าใจดีคนนั้น กำลังเปิดประตูรถรอแก้วขึ้นไป ด้วยสีหน้าเป็นมิตรและสงสาร แก้วยกมือขึ้นเช็ดน้าตา ก่อนผงกศีรษะรับแล้วรีบเดินขึ้นรถด้วยความสับสน.........



            
    -------------

        "พ่อครับ แล้วโรงพยาบาลอยู่ไกล ไหมครับพ่อ "  พจน์ถามผู้เป็นพ่อด้วยความกังวลใจ เพราะเลือดที่ไหลออกจากศีรษะยังไม่หยุด

     
    " อีกไม่นานหรอกลูก..เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ผู้เป็นพ่อตอบก่อนหันมองกระจกหน้ารถ เห็นแก้วนั่งกอดแม่น้ำตาไหล ก่อนจะผละสายตาในสภาพที่เห็น.....ด้วยความหดหู่ใจเหลือเกิน
     

         " ไม่ต้องกลัว..เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว ..น้ามั่นใจว่าหมอช่วยแม่เธอได้นะ"
    พจน์พูดให้กำลังใจแก้ว ก่อนจะมองออกไปข้างนอก...ไม่มีเสียงตอบจากแก้ว..นอกจากเสียงสะอื้นที่กลายเป็นร้องดังขึ้นอีก........

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×