แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #5 : แก้วจรัสแสง ตอน วังวนแห่งรัก

������������������������������������������������������������
บทที่ 5

ณ สนามหญ้าหน้าบ้านฟ้าใส

“สวัสดีครับคุณพ่อ”

จิกกับโก้ยกมือไหว้จักกฤษหนุ่มใหญ่ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความเคารพ หากแต่จักกฤษ ทำหน้างง ก่อนยกมือรับไหว้ด้วยรอยยิ้ม

“่ครับ..สวัสดีหนุ่มๆ..เอ่อ มาหาลูกพจน์หรือครับ” จักกฤษพูด ก่อนที่เด็กทั้งสองจะเดินเข้ามาใกล้เมื่อรู้ว่า ชายที่ยืนตรงหน้าจำไม่ได้แน่นอน
�
“เปล่าครับพ่อ พอดีจะแวะมาเยี่ยมพ่อด้วยนะครับ”� จิกพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพก่อนหันไปมอง โก้ที่ยืนนิ่งอายๆไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี ก่อนพูดว่า

“พ่อจำพวกผมไม่ได้จริงๆหรือครับพ่อ..” โก้พูดก่อนเข้ามาจับมือแล้วพูดว่า

“ผมโก้เด็กตัวเล็กๆที่วิ่งเล่นอยู่ในบ้านพ่อกับเจ้าพจน์ครับ” สิ้นเสียงโก้ จักกฤษถึงกับยิ้มออก ก่อนจะรวบหนุ่มทั้งสองเข้ามากอด

“อืม..โทษทีลูก..พ่อจำไม่ได้จริงๆ ก็เล่นหายกันไปนาน..อืม..ดีละพ่อเหงาๆอยู่พอดี ไป..ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะกันดีกว่า”

จักกฤษพูดพลางเดินนำหนุ่มน้อยทั้งสองคนไปทันที การพูดคุยถูกคอเริ่มต้นขึ้นทันทีจักกฤษแม้จะอายุมากแล้วหากแต่ความหล่อเหลายังคงมีให้เห็นอย่างเด่นชัด ก่อนที่ทั้งสองจะหยุดลงทันทีเมื่อรถเก๋งคันงามของพจน์เข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน

����� “อืมสงสัยพจน์มาแล้ว..” จักกฤษพูดขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะชำเลืองตาไปมองที่รถเก๋งคันงาม

“พจน์นี่ถอดแบบความหล่อมาจากคุณพ่อจริงๆเลยครับ”โก้พูดขึ้นในขณะที่จักกฤษหัวเราะเบาๆก่อนพูดว่า
�
“เปล่าหรอก พจน์เค้าหน้าตาเหมือนแม่” จักกฤษพูด โก้ทำหน้างงๆ �เพราะพิจิตราไม่มีเค้าที่จะเหมือนพจน์แม้แต่น้อย
�
“พ่อครับ..ผมว่าพจน์ไม่เห็นจะเหมือนกับคุณแม่เลยนะครับ” โก้พูดตรงไปตรงมา ก่อนที่จักกฤษจะหน้าซีดไปทันที
�
“อืม..เหรอลูก”แล้วเงียบไปชั่วขณะ

� “พ่อครับ ไม่นานพ่อก็คงได้ลูกสะใภ้แล้วนะครับ” จิกพูดขึ้นในขณะที่เห็นจีน่าในตำแหน่งเลขาพจน์เดินออกจากรถก่อนทั้งสองจะมีท่าทางสนิทกัน�

“อืมมมม...อิจฉานายพจน์เพื่อนเราเหลือเกิน” โก้พูดขึ้นในขณะที่เห็นทั้งสองใกล้ชิดสนิทแน่นกันเหลือเกิน
�
“อืม..อันนี้ก็ต้องถามลูกพจน์ก่อน ว่าจะเอาอย่างไร” จักกฤษพูดในขณะที่มองเด็กทั้งสองที่เดินเข้ามาหา

������������� “สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะ”
จีน่ายกมือไหว้จักกฤษก่อนจะหันมามองเพื่อนๆของพจน์ซึ่งจำหน้าได้

“�..ขอโทษนะคะ รู้สึกว่าจีน่าเคยเห็นคุณที่ออฟฟิตพี่พจน์ใช่หรือเปล่าคะ” จีน่าทักทายแบบกันเองอย่างไม่เขินอาย ก่อนที่จิกกับโก้พูดยิ้มๆ

“ครับใช่แล้วครับ” จิกพูดด้วยเสียงราบเรียบ ก่อนที่โก้จะพูดต่อทันที
�
“ใช่แล้วครับ วันนั้นผมก็อึ้ง วันนี้ผมก็ยิ่งอึ้ง”� โก้พูดติดตลก� จีน่ามีสีหน้างง ๆ

“ไม่ทราบว่าอึ้งอะไรหรือคะ ไม่เข้าใจคะ” โก้ลุกขึ้นทันทีพลางเดินมาใกล้พจน์แล้วพูดว่า
�
“อึ้ง...ที่...พจน์มีแฟนสวย”� ก่อนจะยิ้มปากกว้างตามสไตล์ตัวเอง พจน์ถึงกับทำหน้าเขินๆ ก่อนหันไปมองจีน่าที่ยิ้มด้วยความเขินอายในมุขตลกของโก้
�
“อืม.. เอาละไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและพักผ่อนก่อนนะลูกแล้วค่อยมาคุยกัน” จักกฤษพูดขึ้นในขณะที่พจน์ หันมามองเพื่อนๆ

“เดี๋ยวจะลงมาสังหารพวกแก” พจน์ทำท่าทางสนุกๆล้อเล่นพลางชี้มาที่โก้และจิกที่นั่งหัวเราะกันอย่างส่ะใจ
�
“อืม..ลูกพจน์ เดี๋ยวก่อน” จักกฤษเรียกในขณะที่พจน์กำลังจะเดินจากไป

“ครับผม ..มีอะไรหรือครับ” พจน์หันมามองพร้อมกับจีน่า

“อืม เดี๋ยวให้หนูจีน่าพักที่นี่เลยก็ได้นะ มีห้องว่างนะลูก” จักกฤษพูดพร้อมยิ้มให้อย่างอบอุ่น หากแต่จีน่าเขินอายก่อนพูดว่า

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เดี๋ยวจีน่ากลับเองได้ค่ะ” จีน่าพูดก่อนหันมามองพจน์ที่ยืนยิ้มอย่างเข้าใจ แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นบ้านไปทันที
�
“เหมาะสมกันดีเหลือเกินครับพ่อ”� โก้พูดขึ้นในขณะที่ทั้งสองเดินขึ้นบ้านไปแล้ว จักกฤษนิ่งเงียบก่อนหันมาพูดว่า
�
“ความรักบางทีไม่ได้อยู่ที่ความเหมาะสมแค่ภายนอกหรอกนะลูกโก้” จิกถึงกับยิ้มสะใจ เมื่อสิ้นคำพูดของจักกฤษ โก้ถึงกับหันขวับมาทางจักกฤษทันทีด้วย ความทึ่ง
�
“โห พ่อ...อะไรจะคำคมปานนี้ ตอนสมัยหนุ่มแสดงว่าพ่อคารมน่าดูเลยนะครับ”

โก้พูดก่อนจะยกมือไหว้อายๆ จักกฤษถึงกับหัวเราะถูกใจในลูกเล่นของหนุ่มโก้ยิ่งนัก บรรยากาสยามบ่ายช่างมีความสุขเสียเหลือเกินของบ้านฟ้าใส

...............................

��������� “นี่นายพจน์ นายพร้อมหมดทุกอย่างแล้วนะ ฉันคิดว่านายน่าจะ.เออ”
โก้พูดขึ้นในขณะที่นั่งกันอยู่ริมสระท่ามกลางบรรยากาสแสงไฟออนของบริเวณสระน้ำ
�
“อะไร�อีก” พจน์พูดลากเสียงล้อเลียนพร้อมกับมองด้วยสีหน้าทะเล้นๆ จีน่าที่นั่งใกล้ๆอดหัวเราะไม่ได้ ไม่บ่อยนักที่พจน์จะมีนิสัยแบบเด็กๆให้เห็น

“เปล่า..แค่เป็นห่วงเพื่อน” โก้พูดพลางหัวเราะรู้ทัน ก่อนที่พจน์จะมองมายังจีน่าซึ่งนั่งยิ้มหวานอย่างเข้าใจ
�
“หรือว่า...นาย...เป็น..เอ่อ” ครั้งนี้จิกพูดบ้าง ก่อนจะทำท่ากลัวพจน์ จีน่าขำก่อนหันมามองโก้ ที่มองจิกเหมือนจะขยะแขยง
�
“นี่ๆๆ..นายจิก อย่างนายนะไม่ต้องกลัวใครหรอก ไม่มีใครพิศวาสนายหรอก”สิ้นเสียงโก้จิกนั่งเป็นปกติทันที
�
ปล่อยให้ทุกคนนั่งขำกันอย่างสนุกสนาน แต่ต้องหยุดเสียงลงทันที เมื่อ มีเสียงรถจอดที่ประตูใหญ่ดังขึ้น

“ใครหรือคะพี่พจน์” จีน่าถามเมื่อเห็นสาวสวยเดินมากับหนุ่มที่คุ้นๆ
�
“เอ๊ะ พี่พจน์นั่นมันคุณลักษณ์นี่คะ”�จีน่าพูดขึ้นหากจิกกับโก้มองหน้ากันด้วยความงง� พจน์ยังคงนิ่งเงียบจ้องมองมาอย่างสนใจ

“อืม สงสัยลักษณ์พาแฟนมาเยี่ยมพวกเรา” พจน์พูดขึ้นก่อนจะจ้องมองมายังหญิงสาวที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

.....................................

��������� “อ้าว วันนี้เป็นวันอะไรเนี่ยะ อยู่กันครับเลย”

�ลักษณ์เดินเข้ามาพูดทักทาย ก่อนหันไปมองจิกกับโก้ที่นั่งนิ่งเพราะไม่เคยเห็นกันมาก่อน จีน่ายิ้มหวานก่อนถามว่า
�
“วันนี้...พี่ลักษณ์พาแฟนมาเยี่ยมพ่อหรือคะ”� ลักษณ์ยิ้มอายๆก่อนมองไปยังร่างสาวน้อยที่ยืนคุยอยู่แม่บ้านเหมือนคนคุ้นเคย

“เออ นี่ลักษณ์ฉันขอแนะนำเพื่อนสมัยเรียนมัธยมด้วยกันนะ”� พจน์พูดก่อนจะหันไปยิ้มให้โก้ พลางพูดว่า

“นี่คือนายโก้ หนุ่มคารมโต้คลื่นมหาสมุทร”�โก้ถึงกับทำท่ากลืนน้ำลายไม่ลง ก่อนจะหันมายิ้มอายๆ
�
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ลักษณ์พูดด้วยวาจาสุภาพ ก่อนจะหันมามองจิก
�
“ผมจิกครับ” จิกชิงแนะนำตัวทันทีเพราะรู้ดีถ้าช้าไปโดนเผาอีกคน ลักษณ์อมยิ้ม ก่อนพูดว่า

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ..ผมลักษณ์ครับ” ลักษณ์กล่าวแนะนำตัวเองทันที

ก่อนจะหันมามองจีน่า ที่ยังคงสังเกตุแฟนสาวของลักษณ์ แต่ทันใดนั้นทุกคนถึงกับอึ้ง เมื่อสาวที่เดินเข้ามาคือ
�
“แก้ว”�

จีน่าอุทานไม่เชื่อสายตาตัวเองนัก ก่อนจะยืนขึ้นพลางเดินก้าวออกไปหาทันที พจน์ถึงกับนิ่งเงียบไม่มีรอยยิ้มตลกให้เห็นอีกเลย ก่อนจะจ้องมองมายังลักษณ์ซึ่งมองแก้วพร้อมยิ้มด้วยความสุข

“แก้ว..ทำไมวันนี้สวยจนพี่จำไม่ได้จริงๆ” แก้วยกมือไหว้เรียบร้อยพลางยิ้ม รอยบุ๋มที่แก้วทั้งสองทำเอาจิกกับโก้ถึงกับนิ่งเงียบไม่มีแม้ลมหายใจไปชั่วขณะ

“พี่จีน่า พูดเกินไปแล้วค่ะ อย่างแก้วยังไงก็เหมือนเดิมค่ะ” แก้วพูดด้วยเสียงอันหวานซึ้งนิ่มนวลตามธรรมชาติของสาวบ้านนา

���� ลักษณ์เดินเข้ามาใกล้เหมือนคนใกล้ชิดรู้ใจประมาณนั้นหากแต่แก้ว ยังคงนิ่งมองมายังพจน์ที่ยังคงมองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพูดขึ้นว่า
�
“ไปไหนกันมาหรอ กลับดึกทุกวันแล้วนะ” พจน์พูดด้วยเสียงไม่พอใจ จีน่าถึงกับหยุดมองอย่างไม่เข้าใจนัก

“เฮ้ย..ดึกที่ไหนกันพจน์ ฉันพาแก้วไป ซ้อมเดินแบบ และไปให้พ่อดูตัว”� ลักษณ์พูดยิ้มๆก่อนจะหันมามองแก้วที่ยังยืนอายๆ

“อะไรนะคะ น้องแก้วเดินแบบเป็นด้วยหรือคะ”� จีน่ามองแก้วด้วยความรักในความไร้เดียงสาของแก้วก่อนพูดว่า
�
“แก้ว..ต่อไปน้องแก้วจะเป็นแก้วที่จรัสแสงแล้วนะคะ” จีน่าพูดก่อนจะเดินเข้ามากอดแก้วด้วยความดีใจ
�
“ขอบคุณค่ะพี่ ..แต่ไม่ใช่ความฝันของแก้วนะคะ” แก้วพูดนิ่งๆ ก่อนหันมามองพจน์ที่ยังคงนิ่งพร้อมส่งสายตาอันยากนักที่จะเข้าใจได้
�
“อืม พี่ลืมไป”
พจน์พูดขึ้นในขณะที่หันไปมองจิกกับโก้ที่นั่งมองหน้ากัน�

“นี่คือเพื่อนของพี่สมัยเรียนมัธยมด้วยกัน” พจน์พูดแนะนำ
�
“สวัสดีค่ะ” แก้วยกมือไหว้ก่อนที่ทั้งสองจะยกมือไหว้รับ
�
“อืม น้องแก้ว สวยนะครับ” โก้พูดออกมาตามความรู้สึกที่เห็น�
�
“อืมว่าก็ว่าเถอะนะ ไม่คิดว่า น้องของแก โตขึ้นมาแล้วจะเรียบร้อย” โก้หันมากระซิบเบาๆหากแต่ทุกคนได้ยิน แล้วก็มีเสียงหัวเราะตามมา โก้ถึงกับงง ก่อนหันไปมองแก้วที่ยังคงสบตาพจน์นิ่ง�

“อืม เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนดีกว่านะ”
�ลักษณ์พูดขึ้นในขณะที่ทุกคนหันมามองหน้ากัน

“จะไปไหนหรือค่ะพี่ลักษณ์” จีน่าเอ่ยถามเมื่อจู่ๆลักษณ์ขอลาขึ้นมา

“อ๋อเปล่าครับ จะไปบ้านแก้วครับ พอดีนัดแม่ทานข้าวคืนนี้” ลักษณ์พูดแสดงความสนิทสนมอย่างออกหน้าออกตา พจน์ยังคงนิ่งความเจ็บปวดรุมเร้าเพิ่มขึ้นทวีคูณหากแต่พูดไม่ได้ ก่อนจะหันมายิ้ม
�
“ตามสบายนะ” พจน์พูดสั้นๆ ก่อนที่แก้วจะหันมามองหาแต่ดูเหมือนว่าพจน์ไม่รู้สึกห่วงและไม่เข้าใจในความรู้สึกที่แท้จริงของตนแม้แต่น้อย
�
“ถ้าไม่รังเกียจ เชิญที่บ้านนะคะ” แก้วเอ่ยชวนทุกคนด้วยรอยยิ้ม หากแต่ต้องหยุดยิ้มลงทันทีเมื่อพจน์พูดขึ้นว่า
�
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่จะไปเลี้ยงกันนอกบ้าน เชิญตามสบาย” สิ้นเสียงพูด เพื่อนๆถึงกับหันหน้าไปมองพจน์อย่งไม่เข้าใจ ลักษณ์ยิ้ม พลางพูดว่า

� “อืม งั้นขอให้ทุกคนสนุกกันเต็มทีนะครับ ผมต้องขอตัวก่อน” ลักษณ์พูดพลางส่งยิ้มให้แก้ว ที่ยืนมองพจน์ด้วยความเสียใจ ก่อนหันไปมองให้จีน่า
“ แก้วไปก่อนนะคะ”
แก้วพูดก่อนหันไปมองพจน์ที่ยังคงนั่งนิ่งไม่สนใจ ความรู้สึกอึดอัดและความไม่มั่นใจในตัวผู้ชายคนนี้เริ่มมีขึ้นทุกวินาทีที่ได้เจอ..หากแต่บางทีผู้ชายคนนี้เช่นกันที่ซ่อนอะไรไว้ในสายตา แก้วตัดสินใจเดินจากไป ทั้งๆที่ใจอยากรู้คำตอบเหลือเกิน

�������������������������� รักมากแค่ไหน หวั่นใจมากแค่นั้น แม้ความจริงทุกวันใจฉันจะอยู่ใกล้เธอ
�������������������������

�