แก้วจรัสแสง

ลำดับตอนที่ #4 : แก้วจรัสแสง

���������������������������������������������������������������������� บทที่ 4��������

����������������� “แก้ว...ลูกแก้วจ๋า ตื่นลูก’’ นุชเรียกแก้วให้ตื่นในตอนเช้าวันหนึ่ง ก่อนที่จะออกจากบ้านเพื่อไปขายของในตลาด� แต่ไม่มีเสียงตอบกลับเหมือนเช่นทุกวัน นุชรีบขึ้นไปบนบ้านเปิดมุ้งนอน แต่ไม่เจอแก้ว....นุชตกใจที่ไม่เจอแก้วรีบวิ่งลงข้างล่าง� สายตามองหาแก้วไปทั่วบริเวณบ้านพลางร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง..

�

����� “ แม่คะ..แก้วอยู่นี่ค่ะ ’’ นุชหันไปตามเสียงเรียก เห็นแก้วเหงื่อท่วมตัว นุชเข้าไปกอดลูกสาว พลางมองดูแก้วด้วยด้วยความแปลกใจ� “ลูกแก้วไปไหนมาลูก แม่หาลูกแก้วทั่วบ้านแล้วนะ ’’

� � � �แก้วยิ้มให้แม่และยกมือไหว้ขอโทษผู้เป็นแม่..ที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ “ แม่คะ..หนูขอโทษ หนูวิ่งออกกำลังกายมาค่ะแม่..ร่างกายจะได้แข็งแรงไงคะ..’’ นุชยกมือเช็ดเหงื่อลูกสาวอย่างเอ็นดู�

���� �“ อ๋อ เหรอลูก..ดีจ๊ะ ทีหลังบอกแม่นะ รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงแก้วนะ...แม่ไปก่อนนะลูก เดี๋ยวเย็นๆแม่จะกลับมานะวันนี้ลูกไม่ต้องไปช่วยแม่ที่ตลาดนะ’’� แก้วเข้าไปกอดแม่ แม่ลูบศีรษะแก้วเบาๆ� “แม่คะ..หนูรักแม่ค่ะ’’ นุชยิ้มก่อนตอบว่า “ลูกแก้วคือหัวใจของแม่นะจ๊ะ ’’ แล้วก็เดินจากแก้วไป แก้วมองแม่เดินหอบของพะรุงพะรังจากไปด้วยความสงสาร�

�������� �“ แม่คะ..สักวันหนูจะช่วยแม่นะคะ.. ’’ แก้วพูดด้วยเสียงสั่นเทาน้ำตาเอ่อนองเต็มสองเบ้าตา กำมือทั้งสองข้างไว้แน่น

������������������������������������������� �����������.........................................................................

�

�������� ����ณ โรงเรียนบ้านทุ่งขี้ไก่ ตอนพักกลางวัน

��������������� เสียงติโหน่งดังลั่นมาแต่ไกล นักเรียนต่างมองตามเสียงกันเป็นแถวด้วยความตกใจ
��“ตายแล้ว...เธอตายแล้ว...ตายแน่เลยเธอ’’ เพื่อนๆที่นั่งอยู่ใต้ต้นหูกวาง เสลา มะลิ แก้ว ต่างหันไปตามเสียงทันที ทุกคนเห็นหน้าตาและผมเผ้าติโหน่งเหมือนวิ่งหนีเสือมาประมาณนั้น

������������� เสลาเพื่อนคู่หู...ลุกขึ้นกระโดดออกจากกลุ่ม และยกมือสกัดให้ติโหน่งหยุด ก่อนที่จะวิ่งมาถึงกลุ่มๆเพื่อนๆ พลางพูด�� “ หยุด’’
����������� เท่านั้นแหละ ติโหน่งหยุดตัวเองแบบอัตโนมัติ ด้วยท่าประจำตัว เพื่อนๆต่างหัวเราะกันลั่น� เสลา เอามือลง แล้วทำท่าเชิญให้ติโหน่งเข้าประจำกลุ่มอย่างเด็กเรียบร้อยคนหนึ่ง...เพื่อนๆหันไปมองเสลา ซึ่งยกหัวแม่มือให้เป็นเชิงว่า ปราบนางติโหน่งสำเร็จ

���������� “นี่พวกเธอ รู้ไรหรือเปล่า ’’ ติโหน่ง เริ่มเรื่อง เพื่อนๆต่างจ้องมาที่ติโหน่งเป็นตาเดียวกัน ทำเอาติโหน่งพูดไม่ออก ก่อนที่จะเขินอายแล้วก้มหน้า .. “นี่มีอะไรเหรอเล่ามาดิ..คราวนี้หวังว่าไม่ใช่เรื่องแมวคลอดลูกหลังห้องน้ำอีกนะ� ’’

����������������� �เพื่อนๆต่างหัวเราะกันลั่นอีกครั้ง� ติโหน่งงอน “เออ..งั้นไม่เล่าก็ได้ เสียแรงอุตส่าห์หวังดี ’’ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากกลุ่ม เพื่อนๆต่างมองหน้ากันแล้วหันไปมองติโหน่ง ....ก่อนที่ติโหน่งจะหันมามองแล้วตะโกนว่า “อาจารย์พิรุณ เรียกแก้วไปพบที่ห้องพักครูหลังเลิกเรียน ’’

������������ สิ้นเสียงติโหน่ง� แก้วและเพื่อนๆต่างมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ�� “อาจารย์พิรุณ� ’’�
ทุกคนเอ่ยชื่อนี้แล้วก็วิ่งตามติโหน่งไปทันที เพราะทุกคนในโรงเรียนนี้ต่างรู้กิตติศัพท์อาจารย์พิรุณดีเรื่องความโหดและเจ้าระเบียบ.......

�

�������������� .................................................................................

���หลังเลิกเรียน ณ ใต้ต้นหูกวาง

��������� มะลิ ติโหน่ง และเสลา ต่างนั่งมองหน้ากันอย่างคิดไม่ออก ทำไมอาจารย์พิรุณจึงเรียกแก้วเข้าพบ ทั้งๆที่แก้วไม่เคยทำผิดอะไร

�� “ นี่เธอ..นานแล้วนะ ไม่เห็นแก้วออกมาเลยนะ ’’ ติโหน่งโพล่งคำพูดออกมา� ในขณะที่มะลิ และเสลาส่ายหน้าแทนคำตอบ��� “ ฉันไม่น่าเดินผ่านห้องพักครูเลยเมื่อตอนเที่ยงนะ แต่กลั้นฉิ่งฉ่องไม่ได้นะเลยต้องเดินผ่าน’’� มะลิและเสลา นั่งฟังติโหน่งเล่าถึงเหตุการณ์วันนี้ก่อนที่แก้วจะโดนเรียกตัวไป

�������“แล้วไงต่อละติโหน่ง ’’ มะลิเอ่ยถามด้วยความอยากรู้���� “ฉันก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าได้ยินอาจารย์ทารุณ นะเอ๊ย! อาจารย์พิรุณนะ พูดถึงชื่อแก้วเสียงดังนะเหมือนโกรธอะไรประมาณนี้แหละ ’’�� �������� �“เหรอ ’’ มะลิและเสลามองหน้ากันด้วยความตกใจ��� �“เสลาฉันสงสารแก้วจังเลยนะ ไม่รู้ว่าไปทำผิดอะไรนะ อาจารย์พิรุณถึงได้เรียกไปพบ’’������� เสลาแสดงท่าครุ่นคิดก่อนเอ่ยว่า������������� �“ฉันว่าแก้วต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างนะเพราะหมู่นี้แก้วเงียบๆไป ’’ มะลิแสดงท่าทางเห็นด้วยกับคำพูดของเสลาจอมวิจารณ์�

������������ “จุ๊ๆๆๆ’’������� เสียงติโหน่ง บอกเพื่อนๆให้เงียบ� �แล้วชี้ไปที่ห้องพักครู ซึ่งขณะนี้ เห็นครูลดา ครูพิรุณ และคุณครูอีกหลายคนเดินออกมาจากห้องพัก��� �แต่ไม่เห็นแก้ว...สักครู่ใหญ่ก็เห็นหน้าต่างปิดที่ละบาน ทุกคนต่างมองตากัน ก่อนจะพูดพร้อมกันว่า “แก้วยังมีชีวิตอยู่...เย้ๆๆ ’’ ติโหน่งทำท่าเต้นดีใจสไตล์ตลกของเขาทำเอามะลิและเสลาอดขำไม่ได้ และแล้วก็เห็นแก้วเดินออกจากห้องพักครูและปิดประตูห้อง ก่อนที่จะเดินออกมาด้วยสีหน้าเศร้าๆอย่างเคย เพื่อนในกลุ่มต่างมองหน้ากัน ก่อนจะตะโกนแล้ววิ่งไปหาแก้ว แก้วน้ำตาคลอเบ้ามองเห็นเพื่อนรัก แล้วทั้งหมดก็เดินไปพร้อมๆกัน โดยไม่พูดอะไรสักคำ

�

.........................................................................................