แก้วจรัสแสง

ลำดับตอนที่ #1 : แก้วจรัสแสง

                                                                      บทที่ 1

ณ หมู่บ้านทุ่งขี้ไก่ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีผู้ใหญ่บ้านใจดีดูแลลูกบ้านอย่างทั่วถึงและเป็นกันเองกับทุกคนชื่อลุงจอน หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ติดกับลำคลองมีน้ำไหลผ่านร่มรื่นน่าอยู่ ทุกปีจะมีการจัดงานประจำปีหมู่บ้านอย่างเช่นปีนี้เช่นกัน ….
 

...........................
 

   ลานกว้างของหมู่บ้านในคืนนี้ดูคับแคบไปถนัดตาเพราะผู้คนต่างหลั่งไหลกันมาเยอะแยะเหลือเกิน ในงานมีการแสดงมหรสพต่างๆมากมายรวมถึงสินค้าต่างๆที่อยู่เต็มบริเวณงาน เสียงดนตรีและโฆษกดังมาเป็นระยะๆ หนึ่งปีจะมีสักครั้งที่ทำให้หมู่บ้านแห่งนี้มีชีวิตชีวาขึ้น
 

......
   ในมุมเงียบๆ มุมหนึ่งของหมู่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสถานที่จัดงาน มีเด็กน้อยคนหนึ่งผมยาวน่ารักผมเผ้ามัดไม่เข้าที่บ่อยครั้งที่เอามือมาเสยผมไม่ให้เข้าตาแต่งตัวมอมแมมด้วยเสื้อผ้าเก่าๆซึ่งกำลังสาละวนกับการล้างจาน พลางๆชะเง้อมองไปที่งานซึ่งพอเห็นแสงวับๆแวมๆมาแต่ไกล ดูท่าทางหนูน้อยคงอยากไปร่วมงานเต็มที 
 

  “แก้วล้างจานเสร็จหรือยังลูก ได้เวลากินข้าวแล้วนะ”  เสียงแม่ตะโกนมาจากข้างในกระท่อมๆเล็กๆซึ่งมีเพียงแสงตะเกียงสลัวๆเท่านั้น
 
“ อีกใบเดียวจ๊ะแม่จ๋า”  แก้วตอบพลางล้างน้ำผ่านครั้งสุดท้ายแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะชะเง้อไปตามเสียงที่มาของดนตรี
 
“ รีบหน่อยนะ เดียวดึกลูก พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีกนะ”  ผู้เป็นแม่ตะโกนมาด้วยความเป็นห่วงที่เห็นแก้วลูกรักคนเดียวของหล่อนหายไปนาน
 
“ จ้าแม่ เสร็จแล้วมาแล้วจ้า”  พลางเดินถือกะละมังที่ใส่จานล้างเสร็จเรียบร้อย  เดินขึ้นมาบนบ้านและจัดการคว่ำเรียบร้อย ซึ่งแม่ก็กำลังยกสำหรับกับข้าววางบนเสื่อเก่าๆ ซึ่งมีแก้วนั่งสังเกตแม่อยู่  
 

......................

           แก้วเป็นเด็กไม่มีพ่อมาตั้งแต่เล็กๆ ด้วยสาเหตุอะไรนั้นแม่ไม่เคยบอกและแก้วก็ไม่เคยถามถึงพ่อ เพราะความรักที่แม่มีให้บางครั้งทำให้แก้วไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้  บ่อยครั้งที่เห็นแม่เหน็ดเหนื่อยที่กลับจากขายของในตลาดแต่แม่ไม่เคยที่จะแสดงมันออกมาเลย 

“ เอ้าแก้วกินข้าวซิ วันนี้แม่ได้กำไรนิดหน่อย ถึงได้ซื้อปลามาทำแกงที่ลูกชอบงัย”  พลางตักใส่จานของแก้ว และเอามือเสยผมที่ห้อยลงมาเกือบถึงจานข้าว

  “ ขอบคุณค่ะแม่”   แก้วขอบคุณแม่ พลางตักอาหารใส่ปาก
 

“ แม่อร่อยจังเลยค่ะ “ตักใส่จานตัวเองอย่างชอบใจ แม่หันมามองลูกน้อยด้วยความรักที่ยังไร้เดียงสาเหลือเกิน
 
“ แม่จ๊ะ”  แก้วเรียกแม่และหยุดไป แม่เงยหน้าขึ้นมา
 
“ อะไรหรือแก้ว จะถามอะไรแม่จ๊ะ” แก้วอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
 
“มีอะไรหรือแก้ว” แม่พยายามคาดคั้นคำตอบ
 
“เอ่อ คือ ว่า” ทันใดนั้นมีเสียงเรียกดังมาขัดจังหวะเสียก่อน
 
“แก้ว แก้ว “ แก้วหันไปตามเสียงที่ดังมาแต่ไกล แล้วหันหน้ามามองแม่ด้วยความเขินอาย  แม่หัวเราะเบาๆรู้ว่าแก้วจะถามอะไรและจะขออะไร

  “จะขอไปเดินเที่ยวงานละซิ”  แม่ตอบแกมยิ้ม
 
แก้วก้มหน้าเพราะเขินที่แม่รู้ทัน อันที่จริงแล้วแก้วไม่เคยที่จะออกไปไหนนอกจากอยู่กับบ้านและช่วยแม่ทำงานมาโดยตลอด แม่ยิ้มพลางพูดเชิงหยอกล้อกับลูก
 
“อ๋อ ลูกแก้วจะไปประกวดเทพีกับเขาด้วยเหรอ” แก้วก้มหน้ายิ้มให้แม่ด้วยความอายทั้งแม่ทั้งลูก หัวเราะกันอย่างมีความสุขประสาแม่ลูก  
 

   ......ผู้คนเดินกันขวักไขว่มีรอยยิ้มสนุกสนาน แต่จะมีใครที่จะรู้ว่าหนึ่งในกลุ่มคนคืนนี้...ยังมีความเศร้าติดอยู่ในหัวใจคนชื่อนุช.....