คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขอความรักบ้างได้ไหม
ขอความรักบ้างได้ไหม…....
พิบูลศักดิ์ ละครพล
ฉบับพิมพ์ ครั้งที่ 8
นิยายที่ถูกจัดพิมพ์ขึ้นในชุดรักวรรณกรรมไทย จากแพรวสำนักพิมพ์
**********************************************************
ฉันรักเธอไม่ได้ต้องการสิ่งใด
ฉันรู้ได้ในยามเขาหยุด ปรารถนา...
ไม่เคยสูญเสียเดือนฉายความหมายศรัทธา…
แสงเดือนรู้ว่า ฉันรักเธออย่างไร...
ฉันรักเธอไม่เคยรักใครเทียบเธอ...
ถึงแม้จะเก้อมีเธอเพียงความฝันใฝ่
ไม่เคยเรียกร้องขอเป็นเจ้าของหัวใจ...
ฉันรู้ได้ยามเธอมีคนอื่นปอง
เดือนรู้ดีฉันนี้ขาดสิ่งใดบ้าง...
ทุกสิ่งทุกอย่างใครๆก็เป็นเจ้าของ...
รู้ตัวดีชีวิตนี้เปื้อนละออง...
หนึ่งคำขอร้องไม่เคยรักเธอตอบมา
แสงเดือนเอย แสงเดือนนี้แจ้งประจักษ์
รักบริสุทธิ์ ถึงแม้หยุดปรารถนา
ไม่เคยสูญเสียเดือนฉาย ความหมายศรัทธา...
แสงเดือนรู้ว่า ฉันรักเธออย่างไร
*************
เนื้อเพลงแสนอ้างว้าง ของมาช หนึ่งในตัวละครหลักสามตัว ที่ปรากฏในนิยายเรื่องดังกล่าว เล่าเรื่องราวความรู้สึกของตัวเองต่อ ณู หญิงสาวที่บังเอิญผ่านเข้ามาและร่วมเดินในทางชีวิตของเขาและแบงค์ ได้อย่างลึกซึ้งถึงแก่น แม้ว่าสุดท้ายแล้ว คนที่บอกตัวเองอยู่ทุกวันว่าไม่ได้ต้องการ ไม่อยากได้ ... ทั้งๆ ที่โหยหาอยู่ตลอด ก็ต้องแพ้ตัวเอง แต่ก็ทำให้ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะหยิบยกนิยายอายุ 31 ปี เรื่องนี้ มาเล่า และแนะนำ....ด้วยความอยาก
ความรู้สึกเจ็บปวดจากสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว คือจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตในป่าเขา ห่างไกลผู้คน และการทำงานที่เสี่ยงอันตราย ท้าทายความต้องรู้สึกสะใจลึก ๆ ของมาชและแบงค์ และด้วยเหตุผลเช่นเดียวกัน ที่นำพาหญิงสาวผู้หนึ่ง เข้ามาในหนทางเดินของผูชายสองคนที่บทสุดท้าย เรื่องราวที่ไม่มีใครอยากให้เกิดหรือคาดคิด ก็เกิดขึ้น
เหตุการณ์ต่างๆ ผู้เขียนเล่าได้กระชับ จับความเท่าที่อยากเล่า ทำให้ข้าพเจ้าต้องสานต่อจิตนาการเอาเองระหว่างทางไม่น้อย รวมถึงนึกแปลกใจกับความคิดของตัวละครของ ณู หญิงสาวที่ดูเหมือนมุ่งมั่น ตั้งใจ แต่กลับตัดสินใจไม่ได้ในภาวะที่ควร ขณะเดียวกัน มิตรภาพระหว่างเพื่อนที่ผูกพันสานต่อกันมายาวนานของมาช และแบงค์ กลับกลายเป็นการซ้อนเร้น ปิดบังความคิดอ่านระหว่างเพื่อน ต่อเพื่อนไปได้อย่างน่าผิดหวัง (ในความเป็นเพื่อนของตัวละครนะ)
"ขอความรักบ้างได้ไหม" เรื่องราวที่ยาวนานกว่า 31 ปีในวันนี้ข้าพเจ้าคิดว่ามันยังสะท้อนความเป็นจริงของผู้คนที่ยังมีลมหายใจ ที่ต่างก็โหยหาความรักกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันได้มาตลอด และอีกต่อๆไป ไม่ว่าจะกับครอบครัว หรือกับเพื่อนร่วมโลก ....
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่านิยายละเอียดอ่อนเรื่องนี้ เป็นต้นแบบของนิยายรักสามเศร้าที่ตัวละครใช้ความรู้สึกของตัวเองเป็นตัวตัดสิน โดยการการลาจากชั่วนิรันดร์ ให้กับนิยายที่ตามหลังกันมาหรือไม่ แต่หลังจากอ่านเรื่องนี้ ข้าพเจ้าได้ข้อคิด อย่างหนึ่งว่า ... " ความรักนี้หนอ ขอก็ใช่ว่าจะได้ ให้ก็ใช่ว่าจะรัก" ...ตามผู้ที่เขียนคำนำสำนักพิมพ์ว่าเอาไว้ ไม่ผิดเพี้ยนเลยทีเดียว ... และอีกหนึ่งความรู้สึกคือ ...นิยายเรื่องนี้ มันผ่านมาแล้ว 31 ปีแน่หรือ? ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนเพื่อนเพิ่งจะมาเล่าเรื่องราวส่วนตัวให้ฟังกับเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อเดือนสองเดือนที่ผ่านมานี่เอง .......
ด้วยความเคารพ
อินทีวร ...
ความคิดเห็น