คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ` n e r d ♡ - 07
ชี้แจง : เกิดเป็นมาร์คต้วนแสนลำบาก อนุญาตให้มีพาทได้ ครั้งที่ 1
n e r d ♡ - 07
“งั่ง”
“งี่เง่า”
“เต่าตุ่น”
“ไม่ได้เรื่อง”
ผมนั่งมองเด็กผู้ชายตรงหน้า ที่ตอนนี้ลงไปนอนเลื้อยบนเก้าอี้ หลังจากที่พยายามทำการบ้านมาสามนาที แต่เด็กนั่น.. แบมแบม ทำหน้าเหมือนจะตายมาสามปี ทั้งที่เนื้อหาก็ไม่ได้ยากอะไร เด็กนี่โอเว่อร์ชะมัด
ผมถึงได้บอกไงว่าเจ้าเตี้ยมันไม่ฉลาด
“พี่มาร์ค แบมไม่ไหวแล้ว แบมจะนอน ฮื้อออออ” ผมมองไปยังคนที่พูด ก่อนจะละสายตาจากเจ้าตัวก้มลงอ่านหนังสือในมือ อาทิตย์หน้าจะมีควิซอีกครั้ง ถ้ารู้ว่าวิชานี้จะควิซบ่อยขนาดนี้จะไม่ลงให้เสียเวลาหรอก
“นี่ๆ พี่มาร์ค แบมหิวอะ หาอะไรกินกันเหอะ” แบมแบมที่เหมือนกับจิตวิญญาณกลับคืนสู่ร่าง ลุกขึ้นมาแล้วลากผมให้ออกไปจากโรงยิม เพื่อไปหาอะไรกิน
อ่า.. ที่วันนี้เด็กนั่นมาที่นี่ก็เพราะมานั่งรอจินยอง.. ผมหมายถึงจูเนียร์นั่นแหละ เพราะแบมต้องกลับบ้านกับเนียร์มัน แต่รายนั้นเกิดอยากออกกำลังกายก่อนถึงได้มารวมตัวที่โรงยิมของมหา‘ลัย ลำบากผมที่ไม่มีอารมณ์ร่วมกับพวกมันเพราะอากาศร้อนต้องมาสอนการบ้านเด็ก แต่ดูมัน.. นอกจากจะไม่ทำแล้วยังชวนมาหาของกิน
“ขอบคุณครับ พี่มาร์คดีที่สุดเลย” แต่ทำไงได้ว่ะ สุดท้ายผมก็ตามใจจ่ายเงินค่าขนมให้เด็กนั่นไปแล้ว เกิดเป็นมาร์ค ต้วนนี่ลำบากจริง “ลองมั้ย อร่อยนะพี่” แบมแบมยื่นแก้วน้ำที่ภายในมีโกโก้มาให้ ผมมองไปที่แก้วนั่นเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจลองชิมดู หวานชิบ
“หวาน”
“หวานตรงไหนว่ะพี่ ขมจะตาย” แบมแบมพูดก่อนที่จะดูดโกโก้ในมืออีกครั้ง ไม่พอยังหันมามองค้อนผมด้วย จะมองค้อนอะไรเบอร์นั้นหละ ตาจะหลุดจากเบ้าอยู่แล้ว “พี่แม่งโม้อ่ะ ไม่เห็นหวานเลย” ไม่เถียงกับมันละ ไร้สาระชะมัด
＼(；￢_￢)
“อยากกินนั่นอ่ะพี่ เลี้ยงอีกดิ่” นี่ถามจริง เห็นกูรวยหรอ เอะอะให้เลี้ยงให้เลี้ยง ค่าขนมที่มีหายไปไหนหมดว่ะ “ตังค์หมดอะพี่ เติมเกมส์ไป..”
“เท่าไหร่ครับ” และอย่างที่รู้ผมไม่สามารถขัดใจเด็ดตรงหน้านี่ได้เลย บ้าชะมัด J
แอ๊บเนิร์ดแล้วลำบาก.. กลับมาเป็นมาร์คแบบเดิมดีกว่า ฮริง.
“เออพี่ แบมพูดเลยนะ การบ้านหน่ะ.. แบมจะไม่ทำ” ผมเงยหน้ามองแบมแบมที่บ่นออกมาระหว่างทางที่กำลังเดินกลับ พวกคุณเชื่อมั้ยว่าที่มือผมเต็มไปด้วยของกินจุกจิกขนาดไหน นี่ถ้าบอกว่าซื้อไปกินเป็นเดือนก็เชื่ออะ “เพราะงั้น.. แบมฝากพี่ทำให้ด้วยนะ แบมจะไปเล่นบาส” เท่านั้นแหละเด็กนั่นก็เดินดูดน้ำเข้าไปในโรงยิมทันที ปล่อยให้ผมหอบขนมในมือที่เจ้าตัวไม่เคยจะรับรู้ถึงมันเลย
ผมเดินตามเข้ามาในโรงยิม มองไปที่สนามก็เห็นเพื่อนอันเป็นที่รักสามคนกับรุ่นน้องอีกประมาณสี่ถึงห้าคน รวมถึงเด็กมัธยมอีกสามคนที่กำลังแบ่งทีมเล่นกันอย่างมีความสุข เสื้อผ้าก็หลุดลุ่ยกันไปตามระเบียบ ขนาดคนที่พึ่งเข้ามาใหม่อย่างแบมแบม เนคทงเนคไทด์คืออะไรไม่รู้จัก เห็นแต่อีเส้นอะไรก็ไม่รู้กองอยู่กับเสื้อตัวนอก
เรื่องเล่นนี่ก็เร็วจัง ทีเรื่องเรียนนี่สามนาทีอย่างกับจะตาย
“ยูคยอม ส่งมาให้กู้ววว”
“เชี่ยบีมึงกันมันด่วนเลย ไปดิว่ะยืนมองน้องอยู่ได้”
“จินยอง แลกทีกันเดี๋ยวกูกันน้องยองแจให้”
“ฝันไปมึง ไปกันไอ่ยูค”
“ซองแจฮยองรับ !”
รำคาญ รำคาญเชี่ยๆ เล่นกันเบาเบาไม่เป็นไงว่ะ คนจะทำงาน !
เอ้อออ ไม่ต้องมองหรอกหนะ สุดท้ายผมก็มานั่งทำการบ้านของเด็กม.ปลายปี2 น่ารักเหลือเกิน กว่าผมจะทำเสร็จก็ใช่เวลาค่อนข้างนานพอสมควร อาจจะเป็นเพราะเสียงมันดังเลยทำให้สมาธิหลุดไปบ้างบางที
..หรืออาจจะเป็นเพราะหน้าท้องขาวๆ เอวคอดๆ ที่มันมักจะโผล่พ้นเสื้อยามเมื่อกระโดด หรือแบบตอนนี้
“ไนซ์ชู้ต แบมแบม”
น่ า จั บ ฟั ด เ หี้ ย เ หี้ ย
(≖ ‿ ≖)
อืมม ดีกับใจ
....
“เหนื่อยแล้ว~”
“ร้อนนนนนเชี่ย”
“น้ำอยู่หนายย น้ำ น้ำ น้ามมมม”
ความรู้สึกหนวกหูกลับมาอีกครั้ง ผมมองไปรอบๆพื้นสนามเห็นเป็นฝูงคนนอนแผ่หลากันอย่างหมดรูป หัวนี่แทบจะติดกับเท้าเพื่อน หรือไม่ก็นอนทับกันให้ร้อนกว่าเดิม สุดท้ายก็โยนขวดน้ำที่มีน้ำอยู่น้อยนิดให้พวกมัน ไม่คิดว่าจะเล่นกันขนาดนี้ น้ำครึ่งขวดนี่ แบ่งกันกินให้หมดทั้งสนามนั่นแหละ
“พี่มาร์ค โกโก้แบม ~” เว้นแต่แบมแบมแล้วกัน ที่ขยับเสื้อไล่ความร้อนในตัว เดินโอนเอนมาถึงโต๊ะที่เต็มไปด้วยของกิน “ขอบคุณครับ การบ้านเสร็จแล้วใช่ม้ะ” ผมพยักหน้าตอบรับคำเด็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างส่งๆ ก่อนที่จะเริ่มเก็บของใส่กระเป๋า “เหย้ดดดด เจ๋งว่ะ ขอบคุณมากพี่” แบมแบมเปิดดูสมุดผ่านๆแล้วเก็บใส่กระเป๋าอย่างทันที
อากาศเริ่มกลับมาเย็นอีกครั้ง เพราะเริ่มเป็นช่วงที่พระอาทิตย์เริ่มจะตก พวกเราทุกคนตัดสินใจแยกย้ายกันกลับบ้านหลังจากที่ทำความสะอาดโรงยิม เรียกว่าดูความเรียบร้อยน่าจะดีกว่า
“แบม กลับบ้านกัน” จูเนียร์ตะโกนเรียกเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆผม หลังจากที่เดินไปส่งยองแจกับยูคยอมที่หน้ามหา’ลัย.. ตอนแรกมันก็จะไปส่งที่บ้านนะ แต่น้องเขาสั่งรีบปฏิเสธบอกว่าจะเดินกลับกับเพื่อนตัวโตทันที ก็เลยต้องเดินคอตกตะโกนเรียก น้องชายจำเป็นเนี่ยแหละ ด้อนท์ครายเพื่อนเนียร์ ด้อนท์คราย
แบมแบมตะโกนตอบอีกฝ่ายว่าให้รอแปบนึง ก่อนที่จะหันหน้ามาหาผม พร้อมกับแปะโพสอิสสีฟ้าบนเสื้อบริเวณหน้าอกของผม “พี่มาร์ค นี่เบอร์แบมนะถ้าคิดถึงก็โทรมา ถ้าอยากเจอก็ไลน์หา ถ้ายังไม่พอคาเคาก็มีนะพี่” คนตรงหน้าพูดออกมาอย่างเร็วก่อนที่จะยกมือบ๊ายบายแล้ววิ่งไปหาจูเนียร์ ปล่อยให้ผมยืนตั้งสติอยู่กับที่..
“พี่มาร์ค นี่เบอร์แบมนะถ้าคิดถึงก็โทรมา ถ้าอยากเจอก็ไลน์หา ถ้ายังไม่พอคาเคาก็มีนะพี่”
ฮื้ออออ แบมแบมอยากจะพาหัวของตัวเองไปสนทนากับผนังห้องจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันจะเจ็บ แบมจะไม่มานอนโอดครวญอยู่บนโซฟา โดยมีพี่จูเนียร์นั่งมองอยู่แล้วขยับออกห่างจนย้ายไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวหรอก
เกิดมาพึ่งรู้สึกว่าตัวเองแรดก็ตอนนี้แหละ ฮอลลลล
Rrr Rrr
หื้อออ !? เห่ยย เบอร์แปลก ไม่ได้เมมไว้ ต้องเป็นพี่มาร์คแน่เลยอ่ะ ฮวื้ออออ สงสัยพี่มาร์คจะต้องคิดถึงมากแน่เลย จะรับดีมั้ยอ่ะ มันจะดูเร็วเหมือนนั่งรอเกินไปป่ะ ถ้าไม่รับอ่ะ ไม่ดิไม่ได้ ที่พี่มาร์คโทรมาเพราะพี่มาร์คคิดถึงไง
“แบมรับโทรศัพท์ซะที พี่จะดูหนัง”
“เดี๋ยวดิขอทำใจก่อน”
“ทำใจอะไรรับๆไปเหอะ”
พี่ไม่มีทางเข้าใจหรอกน่า มันตัดสินใจลำบากมากเลยนะเว่ย ถ้าเกิดว่ากดรับขึ้นมาแล้วพี่มาร์คบอกว่าคิดถึง แบมจะทำหน้ายังไงหล่ะ ไม่เอานะเว่ย แบมต้องระเบิดตัวตายตรงนี้ให้พี่เนียร์ทำความสะอาดบ้านแน่เลย โอ้ยยย เอาไงดีอ่ะแกร รับก็ได้.. นี่ไม่ได้ใจง่ายเลยนะ *สูดหายใจ*
‘สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ทางเรามีบริการอินเตอร์เน็ตไร้สาย ใช้ได้แม้ตอนใกล้ตกส้วมตายมานำเสนอค่ะ...’
อืมม
จ่ะ..
จ้า..
อิดอก
ความคิดเห็น