ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ` n e r d ♡ - 24 { 60 % }
n e r d ♡ - 24
“ง่าว !”
“กูผิดตรงไหนหรอเพื่อนรัก บอกกูสิกูจะได้ทำให้มันถูก”
“มึงผิดตั้งแต่โจทย์แล้ว นั่นเครื่องหมายบวกไงไม่ใช่ลบ แล้วก็ใช้อีกสูตรนึงไม่ใช่สูตรนี้ เฮ้ออ คุณคิมเราจะสอบอยู่แล้วนะ มึงจะมาตายแบบนี้ไม่ได้ เราต้องใช้วันหยุดให้คุ้มค่าไม่ใช่สอบซ่อม” ผมนั่งมองยูคยอมกำลังเครียดกับคณิตศาสตร์อย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่พบว่าผมเรียนเข้าใจเรื่องที่จะสอบ(หลังจากไม่ฉลาดวิชานี้มานาน) นี่ไงให้สรุปคณิตไม่ยอมทำ เอาไปโยนให้คนอื่นทำ เป็นไงหละคุณ ~
นั่นแหละครับ พอกลับจากสวนสัตว์ก็ต้องมาหน้าดำคร่ำเครียดเพราะอาทิตย์หน้าจะสอบ ตื่นตัวหนึ่งอาทิตย์ก่อนสอบสุดๆ หลังจากที่คราวก่อนตื่นตัวคืนก่อนสอบแล้วคะแนนออกมา โดนไล่ออกจากบ้านไปสองคืน โดนจริงๆครับ ไปเสนอหน้านอนบ้านยูคยอมคืน ยองแจคืน เสื้อผ้าก็ชุดเดิม ใช้ปั่นแห้งเอา เป็นช่วงเวลาที่ทรหดมากหลังจากที่ลืมตามาดูโลก
พูดแล่วจะร่องหั้ย ｡ﾟヽ(ﾟ´Д｀)ﾉﾟ｡
“พอเข้าใจหน่อยนี่ข่มกันเลยเนอะคนเรา” ปากบ่นมุบมิบอยู่คนเดียวไปพร้อมกับทำข้อที่ผิดซ้ำอีกครั้ง
“พวกมึง” ผมกับยูคยอมหันไปตามเสียงเรียกจากยองแจที่อยู่อีกมุมนึงของโต๊ะ “วันนี้พวกพี่จูเนียร์เขาจะมาช่วยติวให้ พวกมึงจะไปด้วยกันมั้ย ?”
“ที่ไหนวะ วันนี้กูกลับบ้านได้ไม่เกินสองทุ่มครึ่งอะ” ยูคยอมบอก
“ห้องสมุดตรงหัวมุมข้างโรงเรียนเราอะ ที่มันเปิด24ชั่วโมง”
“ขนมอร่อย กูเคยไปกิน” ผมพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มนิดๆ “ว่าแต่พวกพี่เขาว่างกันมากหรอวะ ทำไมพี่มาร์คไม่เห็นบอก”
“เขาจะหนีมึงไปมีกิ๊กไง ไม่รู้หรอ”
“เอ้า นั่นปากหรอ”
“แล้วสรุปยังไง พวกมึงจะไปไหม กูจะได้บอกพี่เขา” ผมกับยูคยอมมองหน้ากันพักนึง ก่อนจะพยักหน้าให้กับยองแจที่ดูเหมือนอดกลั้นอารมณ์เพราะ(รำคาญ)ผมกับยูคยอมอยู่ “กูบอกไปแล้วนะ เดี๋ยวกริ่งดังแล้วไปกันเลย” ส่งเสียงตอบรับในลำคอไปก่อนจะสลายตัวเมื่ออาจารย์ประจำวิชาย่างกรายเข้ามาให้ห้อง
สองวิชาสุดท้ายผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อนึกภาพแอร์เย็นๆและขนมอร่อยทั้งหลายแหล แต่แล้วความคิดก็วูบลงเมื่อพบว่าเงินในกระเป๋าคงเหลือไม่เพียงพอต่อความต้องการ
“อ้อนป๋ามึงสิ มาอ้อนกูทำไม กูไม่มีเงิน” ยูคยอมทำหน้าขยาดพร้อมกับพูดประโยคทำร้ายจิตใจออกมาด้วยท่าทีเฉยชา หลังจากที่ผมเอาลูกอ้อนเข้าใส่โดยการเป่าหูให้แชร์ขนมกันกินระหว่างทางที่เรากำลังเดินไป
“ยองแจก็ได้ มึง.. หารค่าขนมกัน นี่นานทีกูชวนหารเลยนะ” ปกติให้คนอื่นจ่ายเต็มราคาครับ
“ขอโทษว่ะแบม กูก็ช็อตพอๆกัน เมื่อวานเกมส์มันออกซีรีส์ใหม่มา”
“โห่ กูก็นึกว่าอ่านหนังสือไม่ตอบแชทเพื่อนเลย”
“เรื่องกูสิ” ยองแจยักคิ้วกระตุกมุมปากมองมาที่ผมอย่างอารมณ์ดี โอเค ทางเลือกสุดท้าย ผมออกเองคนเดียวก็ได้ ถึงแม้ว่าอันที่จริงจะแอบเสียดายจนอยากเป่าหูพี่มาร์คด้วยอีกคนนิดหน่อยก็เถอะ แต่ไม่เอาอะ พี่เขาเดินเข้ามาในสถานะเป็นคนที่ผมชอบ ไม่ใช่ตู้เอทีเอ็มซะหน่อย
ถึงแม้จะแอบเผลอตัวคิดว่าพี่แกเป็นตู้เอทีเอ็มไปหลายครั้งก็เถอะน้าา ◍´Д‵◍
.
“ไหน.. งงข้อไหน อ่า– ดูนะ นี่ตรงนี้โจทย์เขาบอกแบบนี้ มันแปลว่าเขาให้ค่านี้มา ถูกไม๊ ? อาฮ่ะ แล้วทีนี้ดูสูตร ตรงนี้กับตรงนี้มันสัมพันธ์กันอยู่ โดยที่เราใช้สูตรนี้เข้าช่วย ตามทันมั้ยเนี่ย” อาจารย์จำเป็นอย่างพี่จูเนียร์กำลังอธิบายข้อสอบฟิสิกส์ที่พี่เขาบอกอย่างมั่นใจว่าถ้าเราทำได้หมด เราก็ไม่ต้องกลัวข้อสอบที่โรงเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจในหน้าที่ ซึ่งขัดกับผมที่ค่อนข้างปวดหัวกับมันพอสมควร อย่าได้ตัดภาพไปที่ยูคยอมเลยด้วย รายนั้นคิดๆอยู่ก็วาดรูปเฉย อาการหนักกว่าผมอีก
“กลับบ้านไหมมึง” พี่แจ็คสันถามเจ้าร่างยักษ์ในขณะที่ตัวเองก็อ่านชีทของตัวเองไปพลางๆด้วย เพราะพวกพี่เขาก็ใกล้สอบแล้วเหมือนกัน แต่ก็หยุดไม่ตรงกันหรอกนะ ของผมไฟนอล ของพวกพี่เขามิดเทอม แต่เขาก็ยังมาติวให้ ซึ้งใจสู้ดสู้ดด ~
“ฮะ ? เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ” เหมือนสติที่พึ่งกลับมาจะทำให้เจ้าตัวประมวลผลคำพูดที่จบแล้วไม่ทัน จนทำให้พี่แจ็คสันต้องถามออกมาอีกทีนึง “กลับเลยก็ได้ เอ้อพี่ ผมกลับด้วยนะ ไม่ได้เอาจักรยานมา”
“เออๆ เห้ยมึง กูกลับก่อนนะ ฝากบอกมันด้วย” ตอบยูคยอมก่อนที่จะหันไปบอกพี่เจบีที่อ่านหนังสือขั้นเวลาเล่น ครับไม่ผิดหรอก พี่เขาจีเนียส(เจ้าตัวเขาบอกมาแบบนั้น੧| ‾́ー ‾́ |੭)เลยไม่ต้องรีบอ่าน
“ไงเรา ทำไมหน้าบูดแบบนั้นหละ” เสียงทุ้มๆกับมืออุ่นๆที่กำลังทำลายทรงผมของผมเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าคนสุดท้ายของกลุ่มพี่เขามาแล้ว “แล้วแจ็คสันอะ มันกลับไปแล้วหรอ” ปากพูดไปมือก็เล่นหัวผมอยู่ แล้วไงหละ ไม่ห้ามหรอก ก็ชอบ อบอุ่นใจดี
“อือ” จีเนียสกายตอบกลับมาโดยที่ยังไม่ละสายตาออกจากหนังสือในมือ พี่มาร์คพยักหน้ารับก่อนจะทิ้งตัวลงข้างผมที่ก่อนหน้าเป็นยูคยอมที่นั่งอยู่ก่อน
“เหนื่อยจังเลย” ไม่ครับ นี่ไม่ใช่เสียงผม มันเป็นเสียงของพี่มาร์คที่พอทิ้งตัวลงนั่งปุ๊บก็ทิ้งร่างมาพิงผมโดยทันทีพร้อมกับท่าทีแปลกที่มันเริ่มปรากฏมาเดือนกว่าตั้งแต่ที่ไปสวนสัตว์กันคราวนั้น อีกข้อที่ผมเพิ่งรู้คือพี่เขางอแง.. ซึ่งผมพอจะปรับตัวได้บ้างแล้วหละ “นี่จูเนียร์มันติวอะไรให้อะ”
“ฟิสิกส์.. ติวให้ยองแจนู้นแหนะ ส่วนผมขอบาย”
“งั้นให้พี่ติวให้มั้ย ถ้าทำถูกจะได้รางวัลเหมือนคราวนั้นไง*” สาบานเลยว่าผมไม่เห็นดวงตาประกายแปลกๆใต้แว่นของคนพูดหนะ
“รางวัลคราวนั้นอะไร ?” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น พี่จูเนียร์ที่ผมไม่รู้ว่าเขาได้ฟังบทสนทนาตั้งแต่ตอนไหนถามขึ้น คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน อ่า.. อาการคุณพ่อทูนหัวผู้ขี้หวงขึ้นสมองอีกแล้วสิ
“ไม่ยุ่งสิครับเพื่อน”
“กูต้องรู้ความเป็นไปของน้องกูสิครับเพื่อน”
“รู้ความเป็นไปของเรื่องตัวเองให้ดีก่อนเถอะน่า” บทสนทนาจบลงเมื่อปากกาลอยกระแทกเข้าที่หัวของพี่มาร์ค แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะร่าในขณะที่โดนคนปาหรี่ตามอง “หิวมั้ยแบม เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“จะดีหรอพี่ แต่ผมว่าผมอยากกินร้านตรงข้างๆมินิมาร์ทอะนึกออกมะ ผมได้ส่วนลดมา”
“พอจะนึกออกอยู่ งั้นไปกินกัน” พูดจบพี่มาร์คก็จัดการช่วยโกยของของผมลงกระเป๋าทันที “งั้นกูไปแล้ว อย่างแผ่รังสีอึดอัดใส่กันนะพวกมึงอะ” เขาหันไปบอกเพื่อนของเขาก่อนจะกอดคอผมลากไปที่รถมอ‘ไซต์คันเก่งของเจ้าตัว ก่อนออกได้ยินเสียงแว่วๆดังมา
“กูผิดตรงไหนหรอเพื่อนรัก บอกกูสิกูจะได้ทำให้มันถูก”
“มึงผิดตั้งแต่โจทย์แล้ว นั่นเครื่องหมายบวกไงไม่ใช่ลบ แล้วก็ใช้อีกสูตรนึงไม่ใช่สูตรนี้ เฮ้ออ คุณคิมเราจะสอบอยู่แล้วนะ มึงจะมาตายแบบนี้ไม่ได้ เราต้องใช้วันหยุดให้คุ้มค่าไม่ใช่สอบซ่อม” ผมนั่งมองยูคยอมกำลังเครียดกับคณิตศาสตร์อย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่พบว่าผมเรียนเข้าใจเรื่องที่จะสอบ(หลังจากไม่ฉลาดวิชานี้มานาน) นี่ไงให้สรุปคณิตไม่ยอมทำ เอาไปโยนให้คนอื่นทำ เป็นไงหละคุณ ~
นั่นแหละครับ พอกลับจากสวนสัตว์ก็ต้องมาหน้าดำคร่ำเครียดเพราะอาทิตย์หน้าจะสอบ ตื่นตัวหนึ่งอาทิตย์ก่อนสอบสุดๆ หลังจากที่คราวก่อนตื่นตัวคืนก่อนสอบแล้วคะแนนออกมา โดนไล่ออกจากบ้านไปสองคืน โดนจริงๆครับ ไปเสนอหน้านอนบ้านยูคยอมคืน ยองแจคืน เสื้อผ้าก็ชุดเดิม ใช้ปั่นแห้งเอา เป็นช่วงเวลาที่ทรหดมากหลังจากที่ลืมตามาดูโลก
พูดแล่วจะร่องหั้ย ｡ﾟヽ(ﾟ´Д｀)ﾉﾟ｡
“พอเข้าใจหน่อยนี่ข่มกันเลยเนอะคนเรา” ปากบ่นมุบมิบอยู่คนเดียวไปพร้อมกับทำข้อที่ผิดซ้ำอีกครั้ง
“พวกมึง” ผมกับยูคยอมหันไปตามเสียงเรียกจากยองแจที่อยู่อีกมุมนึงของโต๊ะ “วันนี้พวกพี่จูเนียร์เขาจะมาช่วยติวให้ พวกมึงจะไปด้วยกันมั้ย ?”
“ที่ไหนวะ วันนี้กูกลับบ้านได้ไม่เกินสองทุ่มครึ่งอะ” ยูคยอมบอก
“ห้องสมุดตรงหัวมุมข้างโรงเรียนเราอะ ที่มันเปิด24ชั่วโมง”
“ขนมอร่อย กูเคยไปกิน” ผมพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มนิดๆ “ว่าแต่พวกพี่เขาว่างกันมากหรอวะ ทำไมพี่มาร์คไม่เห็นบอก”
“เขาจะหนีมึงไปมีกิ๊กไง ไม่รู้หรอ”
“เอ้า นั่นปากหรอ”
“แล้วสรุปยังไง พวกมึงจะไปไหม กูจะได้บอกพี่เขา” ผมกับยูคยอมมองหน้ากันพักนึง ก่อนจะพยักหน้าให้กับยองแจที่ดูเหมือนอดกลั้นอารมณ์เพราะ(รำคาญ)ผมกับยูคยอมอยู่ “กูบอกไปแล้วนะ เดี๋ยวกริ่งดังแล้วไปกันเลย” ส่งเสียงตอบรับในลำคอไปก่อนจะสลายตัวเมื่ออาจารย์ประจำวิชาย่างกรายเข้ามาให้ห้อง
สองวิชาสุดท้ายผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อนึกภาพแอร์เย็นๆและขนมอร่อยทั้งหลายแหล แต่แล้วความคิดก็วูบลงเมื่อพบว่าเงินในกระเป๋าคงเหลือไม่เพียงพอต่อความต้องการ
“อ้อนป๋ามึงสิ มาอ้อนกูทำไม กูไม่มีเงิน” ยูคยอมทำหน้าขยาดพร้อมกับพูดประโยคทำร้ายจิตใจออกมาด้วยท่าทีเฉยชา หลังจากที่ผมเอาลูกอ้อนเข้าใส่โดยการเป่าหูให้แชร์ขนมกันกินระหว่างทางที่เรากำลังเดินไป
“ยองแจก็ได้ มึง.. หารค่าขนมกัน นี่นานทีกูชวนหารเลยนะ” ปกติให้คนอื่นจ่ายเต็มราคาครับ
“ขอโทษว่ะแบม กูก็ช็อตพอๆกัน เมื่อวานเกมส์มันออกซีรีส์ใหม่มา”
“โห่ กูก็นึกว่าอ่านหนังสือไม่ตอบแชทเพื่อนเลย”
“เรื่องกูสิ” ยองแจยักคิ้วกระตุกมุมปากมองมาที่ผมอย่างอารมณ์ดี โอเค ทางเลือกสุดท้าย ผมออกเองคนเดียวก็ได้ ถึงแม้ว่าอันที่จริงจะแอบเสียดายจนอยากเป่าหูพี่มาร์คด้วยอีกคนนิดหน่อยก็เถอะ แต่ไม่เอาอะ พี่เขาเดินเข้ามาในสถานะเป็นคนที่ผมชอบ ไม่ใช่ตู้เอทีเอ็มซะหน่อย
ถึงแม้จะแอบเผลอตัวคิดว่าพี่แกเป็นตู้เอทีเอ็มไปหลายครั้งก็เถอะน้าา ◍´Д‵◍
.
“ไหน.. งงข้อไหน อ่า– ดูนะ นี่ตรงนี้โจทย์เขาบอกแบบนี้ มันแปลว่าเขาให้ค่านี้มา ถูกไม๊ ? อาฮ่ะ แล้วทีนี้ดูสูตร ตรงนี้กับตรงนี้มันสัมพันธ์กันอยู่ โดยที่เราใช้สูตรนี้เข้าช่วย ตามทันมั้ยเนี่ย” อาจารย์จำเป็นอย่างพี่จูเนียร์กำลังอธิบายข้อสอบฟิสิกส์ที่พี่เขาบอกอย่างมั่นใจว่าถ้าเราทำได้หมด เราก็ไม่ต้องกลัวข้อสอบที่โรงเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจในหน้าที่ ซึ่งขัดกับผมที่ค่อนข้างปวดหัวกับมันพอสมควร อย่าได้ตัดภาพไปที่ยูคยอมเลยด้วย รายนั้นคิดๆอยู่ก็วาดรูปเฉย อาการหนักกว่าผมอีก
“กลับบ้านไหมมึง” พี่แจ็คสันถามเจ้าร่างยักษ์ในขณะที่ตัวเองก็อ่านชีทของตัวเองไปพลางๆด้วย เพราะพวกพี่เขาก็ใกล้สอบแล้วเหมือนกัน แต่ก็หยุดไม่ตรงกันหรอกนะ ของผมไฟนอล ของพวกพี่เขามิดเทอม แต่เขาก็ยังมาติวให้ ซึ้งใจสู้ดสู้ดด ~
“ฮะ ? เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ” เหมือนสติที่พึ่งกลับมาจะทำให้เจ้าตัวประมวลผลคำพูดที่จบแล้วไม่ทัน จนทำให้พี่แจ็คสันต้องถามออกมาอีกทีนึง “กลับเลยก็ได้ เอ้อพี่ ผมกลับด้วยนะ ไม่ได้เอาจักรยานมา”
“เออๆ เห้ยมึง กูกลับก่อนนะ ฝากบอกมันด้วย” ตอบยูคยอมก่อนที่จะหันไปบอกพี่เจบีที่อ่านหนังสือขั้นเวลาเล่น ครับไม่ผิดหรอก พี่เขาจีเนียส(เจ้าตัวเขาบอกมาแบบนั้น੧| ‾́ー ‾́ |੭)เลยไม่ต้องรีบอ่าน
“ไงเรา ทำไมหน้าบูดแบบนั้นหละ” เสียงทุ้มๆกับมืออุ่นๆที่กำลังทำลายทรงผมของผมเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าคนสุดท้ายของกลุ่มพี่เขามาแล้ว “แล้วแจ็คสันอะ มันกลับไปแล้วหรอ” ปากพูดไปมือก็เล่นหัวผมอยู่ แล้วไงหละ ไม่ห้ามหรอก ก็ชอบ อบอุ่นใจดี
“อือ” จีเนียสกายตอบกลับมาโดยที่ยังไม่ละสายตาออกจากหนังสือในมือ พี่มาร์คพยักหน้ารับก่อนจะทิ้งตัวลงข้างผมที่ก่อนหน้าเป็นยูคยอมที่นั่งอยู่ก่อน
“เหนื่อยจังเลย” ไม่ครับ นี่ไม่ใช่เสียงผม มันเป็นเสียงของพี่มาร์คที่พอทิ้งตัวลงนั่งปุ๊บก็ทิ้งร่างมาพิงผมโดยทันทีพร้อมกับท่าทีแปลกที่มันเริ่มปรากฏมาเดือนกว่าตั้งแต่ที่ไปสวนสัตว์กันคราวนั้น อีกข้อที่ผมเพิ่งรู้คือพี่เขางอแง.. ซึ่งผมพอจะปรับตัวได้บ้างแล้วหละ “นี่จูเนียร์มันติวอะไรให้อะ”
“ฟิสิกส์.. ติวให้ยองแจนู้นแหนะ ส่วนผมขอบาย”
“งั้นให้พี่ติวให้มั้ย ถ้าทำถูกจะได้รางวัลเหมือนคราวนั้นไง*” สาบานเลยว่าผมไม่เห็นดวงตาประกายแปลกๆใต้แว่นของคนพูดหนะ
“รางวัลคราวนั้นอะไร ?” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น พี่จูเนียร์ที่ผมไม่รู้ว่าเขาได้ฟังบทสนทนาตั้งแต่ตอนไหนถามขึ้น คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน อ่า.. อาการคุณพ่อทูนหัวผู้ขี้หวงขึ้นสมองอีกแล้วสิ
“ไม่ยุ่งสิครับเพื่อน”
“กูต้องรู้ความเป็นไปของน้องกูสิครับเพื่อน”
“รู้ความเป็นไปของเรื่องตัวเองให้ดีก่อนเถอะน่า” บทสนทนาจบลงเมื่อปากกาลอยกระแทกเข้าที่หัวของพี่มาร์ค แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะร่าในขณะที่โดนคนปาหรี่ตามอง “หิวมั้ยแบม เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“จะดีหรอพี่ แต่ผมว่าผมอยากกินร้านตรงข้างๆมินิมาร์ทอะนึกออกมะ ผมได้ส่วนลดมา”
“พอจะนึกออกอยู่ งั้นไปกินกัน” พูดจบพี่มาร์คก็จัดการช่วยโกยของของผมลงกระเป๋าทันที “งั้นกูไปแล้ว อย่างแผ่รังสีอึดอัดใส่กันนะพวกมึงอะ” เขาหันไปบอกเพื่อนของเขาก่อนจะกอดคอผมลากไปที่รถมอ‘ไซต์คันเก่งของเจ้าตัว ก่อนออกได้ยินเสียงแว่วๆดังมา
“ระวังเพื่อนผมดีๆนะพี่”
ไม่ดิยองแจ.. มึงควรให้เพื่อนระวังพี่เขาสิ ไม่ใช่ให้พี่เขาระวังเพื่อน
— 60 % —
หายไปนานขนาดนี้.. ยังจะกล้ากลับมาอีกหรอแก
จะบอก.. ตอนนี้เราจะเคลียร์ปัญหา บีเนียร์แจ (อาจลามไปตอนหน้าด้วยถ้าไม่จบ)
ก็คือมาร์คแบมนี้ตัวประกอบละ ตัดจบบทสรุปไปละ บรัยส์ — ล้อเล่น55555555
// ขอใช้จูเนียร์แทนจินยองไปจนจบเลยแล้วกันนะ .___.
ปล. จริงๆยังไม่คิดบทสรุปคู่(?)นี้เลย ฮาาา เครียด - - จรุมมมมมม ~
จริงๆอยากแต่งแนวหมอมั่งอะ แต่เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนแล้วกัน
อยากแนวเครียดๆเงี้ยหมอผีเงี้ยะ ฮาาาาาา.
อยากแนวเครียดๆเงี้ย
*อ้างอิงตอนที่สิบหกเน้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น