คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ` n e r d ♡ - 17
n e r d ♡ - 17
แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านช่องว่างระหว่างผ้าม่าน เสียงนกร้องในยามเช้าที่ดูสดใส เสียงกริ่งจักรยานของเด็กส่งนม เสียงต่างๆพากันดังลอดเข้ามาภายในห้องที่เคยมืดสนิท
อาจจะเป็นเพราะแสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่สดใส
อาจจะเป็นเพราะเสียงนกร้องในยามเช้าที่ดูไพเราะ
อาจจะเป็นเพราะเสียงกริ่งจักรยานของน้องที่ส่งนมในตอนเช้าดูมีชีวิตชีวา
หรืออะไรก็แล้วแต่เถอะ ดูมันจะดีไปหมด.. เหมือนจะแย่งเรื่องราวดีๆในเช้าวันใหม่ของเขาไปซะหมด เพราะหลังจากที่ดวงตาคู่คมเปิดขึ้นมาในยามเช้าอันสดใส กระพริบตาถี่ๆไปไม่กี่ทีก็รับรู้ถึงความหนักของช่วงท้อง พอลองยกตัวเองขึ้นไปนั่งดีๆ แล้วมองถึงได้รู้ว่าเป็นแขนของใครบางคนพาดไว้.. ไอ่เด็กยักษ์คิม ยูคยอม
โอเค.. แจ็คสัน สติจงกลับมา สติจงกลับมา *ทำท่าดึงสติวิญญาณ นึกภาพออกไม๊ ? ไม่ออกก็ช่างมัน*
โอ่ยอีเหี้ยยยย สติคงกลับมาหรอกเนอะ แหมม ~ ก็ดูดิทั้งไอ่เด็กยักษ์ทั้งเขามันล่อนจ้อนเว่ย โป๊อะโป๊เข้าใจป่ะวะ จะมาเข้าใจผิดว่าอ้วกใส่ก็ใช่เรื่อง คืออันเดอร์แวร์อะไรก็(เสือก)ไม่มี จะให้คิดว่าอ้วกรดบ็อกเซอร์ มันคงไม่ทะลุถึงข้างในมั้งงง.. แต่ให้คิดว่าได้เสียกันมันก็ขนลุกไม่แพ้กัน..
ไอ้เด็กโข่งนี่กูเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าขี้มดนะครับ จะให้คิดว่าถูกมันแทงก็ใช่เรื่อง // ทึงหัว
“พี่ทำอะไรของพี่ ?” ยูคยอมที่ตื่นมาได้สักพัก นอนมองพี่ชายคนสนิทด้วยความมึนงง แขนแกร่งถูกใช้เป็นที่รองหนุนหัว รอยแดงเต็มหลังเลยแฮะ J
....
“ไม่ไปโรงเรียนไงมึง” แจ็คสันกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดหันไปถามไอ่เด็กยักษ์ที่นอนเหยียดตรงไปตามความยาวของโซฟาบ้านของเขา หลังจากที่ไล่มันไปอาบน้ำที่บ้านตัวเอง ส่วนเขาก็รีบจัดการธุระของตัวเองเช่นกัน
“ไม่อ่ะ.. พึ่งสอบเสร็จอาจารย์ไม่สอนหรอก” ตอบกลับมาทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องไปที่โทรศัพท์เครื่องหรูของตนเอง
หากเป็นเมื่อก่อนแจ็คสันคงลุกขึ้นเดินไปเตะมัน พร้อมกับไล่ให้อีกฝ่ายไปเรียนแน่ๆ
แต่นี่ไม่ใช่ไง..
นี่มันปัจจุบัน ดวงตาคู่คมจับจ้องไปยังรอยแดงจากลำคอขาวของอีกฝ่าย ไหนจะรอยข่วนที่เกิดเป็นรอยที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างของยูคยอมแล้ว อึก.. ตอนนี้แจ็คสันพอจะเริ่มนึกเรื่องราวออกแล้วครับ
“แถมพี่ยังทิ้งรอยไว้ตั้งเยอะแยะ ขี้เกียจปิดรอย” เขาถามนิดเดียว ตัวเองตอบซะยาวเลยเน้อะ เฮ้อะๆ
“ที่สำคัญ.. ผมคงไม่เดินท่าแปลกๆไปให้พวกมันสองคนถามหรอก” คนตอบละสายตาจากโทรศัพท์เครื่องหรู หลังจากที่จบเกมส์ หันไปมองคนเป็นพี่จนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ รอยยิ้มมุมปากถูกส่งไปให้อีกคนอย่างสดใส
ผิดกับเขา แจ็คสัน ที่นั่งยิ้มแห้งๆส่งตอบกลับไป รู้สึกผิดขึ้นมาเลยทีเดียว (๑´•__ • `๑)
“มึง.. กูขอโทษแล้วกัน เรื่องเมื่อคืน”
“ช่างมันเหอะพี่.. ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร” คิม ยูคยคอมช่วยอย่าพูดอะไรที่ทำให้กูรู้สึกผิดกว่าเดิมได้ป่ะสัส แจ็คสันรู้สึกผิดจริงๆนะ เพราะเมื่อคืน.. ยูคยอมมันมาหาเขาที่บ้าน บอกให้ช่วยฉลองหน่อยเพราะมันสอบเสร็จแล้ว ด้วยความเป็นพี่ที่ดีก็เออออกับมันไป(ไม่มีห้ามด้วยนะ) สุดท้ายสติก็เริ่มหาย ทุกอย่างจึงจบลงที่.. เตียง
ไม่ใช่อ้วกแตกครับ ย้ำอีกทีว่าที่แตกนี่ไม่ใช่อ้วกครับ.. น้ำกูนี่แหละที่แตก ‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚
กากาขอโทษที่ทำให้ฟิคเรื่องนี้ไม่ใสอีกต่อไป กากาขอโท๊ษษษ กากายอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว
“กูไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นจริงๆนะเว่ย”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไม่ถือสาหรอก พี่ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น” น้ำเสียงบอกปัดอย่างชัดเจน “อีกอย่าง โดนพี่‘เอา’ครั้งเดียว ผมไม่เสียเชิงชายขนาดนั้นหรอกน่า J”
ประโยคเดียวเล่นเอาคนฟังหน้านี่ชาเลยครับ.. แม่งไม่สะท้านอะไรเลยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“แต่พี่ระวังไว้หน่อยแล้วกัน..”
“..ระวังจะโดนผม‘เอา’คืน :P”
ไอเชี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ท้องฟ้าสีคราม ดวงดาวส่องแสงแพรวพราวระยิบระยับ แสงนวลจากดวงจันทร์สาดส่องให้เห็นเป็นระยะๆ ดวงตาคู่กลมจ้องมองไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม ริมฝีปากกระตุกขึ้นราวกับเจอของที่ถูกใจ เสียงพึมพำดังขึ้นมาอย่างเป็นสุข แต่ใครๆมักก็บอกว่าความสุข.. มันอยู่กับเราได้ไม่นาน..
ดวงตาคู่กลมโตเบิกขึ้นอีกครั้ง เมื่อภาพที่วาดฝันไว้ไม่ได้เป็นจริงเหมือนที่หวัง แบมแบมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ ริมฝีปากถูกกัดจนขึ้นเป็นสีม่วง คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ก่อนที่จะเปล่งเสียงอันแหบพล่าออกมา..
“เชี่ยแจ มึงฮิลให้กูก่อนดิ่” แบมแบมกำลังเครียดครับ เลือดก็จะหมด มานาก็ไม่มี แถมเสือกง่วงจนหาวออกมาอีกด้วย ไม่โอเคครับ.. กันต์พิมุกต์ไม่โอเค
‘แปบดิสัด แม่งกำลังดีบัฟ เดี๋ยวไม่ทัน ให้ไอยูคฮิลก่อน’
‘ฮิลห่าไรคร้าบบ แบมมึงอะต้องมารีไวว์กูก่อนครับเพื่อน‘
“เออๆ แปบ” นิ้วเรียวขยับไปตามคำสั่ง จากแป้นพิมพ์สลับกับตัวเมาส์อย่างตั้งอกตั้งใจ “เปรี้ยวไปละมึง” สบถออกมาเล็กน้อยเพื่อเป็นพิธี
“คยอมมี่” ผมส่งเสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายผ่านไมค์ที่ติดไว้กับหูฟังคอมพิวเตอร์ อีกฝ่ายก็ครางอื้ออึงตอบรับมา “ทำไมวันนี้มึงไม่มาเรียนว่ะ”
‘เออ นั่นดิ’ ยองแจเสริม ‘มีสติหน่อยดิมึง แม่งบัฟขึ้นเลย’ หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรดังตอบกลับมา มีเพียงแค่ซากศพของยูคยอมที่นอนตายอยู่ข้างดงหญ้า ปล่อยให้ผมกับยองแจช่วยกันตีบอสจนผ่านมาได้ ..กูเล่นมาสามวันแล้ว ไม่ผ่านก็ว่าจะเปลี่ยนเกมส์อยู่พอดี
“เอ้า.. คยอมมี่ มึงยังอยู่ป่ะเนี่ย ?” เงียบครับ.. เงียบมาก “คยอมมึงยังอยู่ม่ายยย”
‘เบาดิ่แบม.. กูไปส้วมมา เมื่อกี้มึงถามว่าอะไรนะ’
“กูถามว่าทำไมมึงไม่มะ... เอ่อ ไม่ถามละ.. หมดอารมณ์เสือก ง่วง.. พี่แบมไปแล้วนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่มาโคกัน ไนท์คิสครับ” หลังจากพูดจบผมก็รีบเซฟเกมส์แล้วกระโดดขึ้นเตียงเตรียมนอนเลยครับ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนตีสามแบบวันนี้ ผมจะยังคงเล่นต่อ แล้วยิ่งพรุ่งนี้วันหยุดด้วย ฮึ่มม มันส์เลย
แต่นี่.. พ่อยืนกดดันเหมือนจะกินหัวเลยครับ
“แหะ.. พี่มาร์คมานอนดิพี่ ยืนทำไม ไม่ง่วงอ่อ” ครับ.. พ่อคนที่สอง ยืนกดดันผมเล่นเกมส์ เพราะผมสัญญา(ต่อรอง)ว่าจบบอสนี้จะไปนอน พี่มาร์คส่ายหน้าสองถึงสามทีก่อนที่จะเดินไปปิดไฟ ผมผู้ซึ่งอยู่ใกล้โคมไฟหัวเตียงกว่าก็เลยเปิดขึ้น เพื่อให้พี่เขามองทางเห็น
“แล้วถ้าไม่ตื่นนะ..” พี่มาร์คล้มตัวลงนอนข้างๆผม โดยท่านอนหงายกางแขนกางขาทับผมอยู่ซักพัก ก่อนที่เขาจะถอดแว่นวางไว้ข้างๆโคมไฟ “..ก็บอกแล้วว่านอนดึกมากๆแล้วสมองจะทำงานไม่ดี ทำไมไม่ฟัง”
“ก็ถ้าผมฉลาดผมก็หาข้ออ้างอย่างให้พี่ติวให้ไม่ได้อะดิ”
“อยากเจอ ?” ผมพยักหน้ารับ ก็นะจะให้ซึนมันก็ไม่ใช่ ผมมันปากกับใจตรงกัน..(หรอม) “มีทุกช่องทางติดต่อแล้วหนิ ไหนจะที่อยู่บ้านก็รู้ ขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรอีก อยากเจอก็มาหา ไม่เห็นยาก"
“หืออ พูดขนาดนี้นี่อ่อยผมหรอ” ผมหันไปมองพี่มาร์คที่นอนอยู่ข้างๆกัน ผมเคยคิดว่าความมืดมันน่ากลัว.. แต่ผมว่าตอนนี้พี่มาร์คน่ากลัวกว่า.. ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ผมก่อนแล้ว ภาพลางๆภายในดวงตาคู่คมนั่น.. ผมมองไม่เห็นหรอกนะ แต่ถ้าให้เดา มันคงสะท้อนเป็นภาพของผมอยู่แน่ๆ
บางทีแบมแบมก็แค่ต้องการพื้นที่เล็กๆให้ตัวเองมีความสุข..
“เออ อ่อยขนาดนี้ยังไม่ได้ผลเลย จะทำยังไงเจ้าตัวก็ยังสนใจเกมส์มากกว่า”
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
“พี่แม่ง” ผมรีบเอาผ้าห่มคลุมตัวเองแล้วหันหนีพี่มาร์คโดยทันที คนบ้าอะไรวะ แค่แสงไฟสลัวๆยังทำให้ดูดีได้ขนาดนี้ แค่นี้ใจก็เต้นรัวแล้ว
“J”
....
“ตื่นได้แล้วนะครับ..” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นบริเวณศีรษะ มือหนาค่อยๆปัดปลายผมที่ปรกหน้าอีกฝ่ายออกอย่างแผ่วเบา กลัวว่าหากอีกคนลืมตาตื่นขึ้นมา.. อาจจะทิ่มตาเอาได้ แบมแบมส่งเสียงอื้ออึงออกมาอย่างขัดใจ เมื่อมีคนมาขัดจังหวะการนอน “บอกแล้วว่าอย่านอนดึกก็ไม่เชื่อ”
หลังจากที่ใช้เวลาปลุกอีกฝ่ายนานพอสมควร คนเป็นพี่ก็ไล่ให้อีกฝ่ายไปล้างหน้าแปรงฟันดีๆ ก่อนที่จะลงไปกินข้าวเช้า นั่งรออยู่พักหนึ่ง แล้วพากันลงไปด้านล่าง ใบหน้าหวานของผู้หญิงคนเดียวในบ้านฉีกยิ้มมาให้
“หลับสบายมั้ยมาร์ค.. น้องเล่นเกมส์จนรบกวนหรือปล่าว” มาร์คตอบกลับเธอไปพร้อมกับรอยยิ้มโชว์เขี้ยวของตน
อ่า.. จริงสิ เหมือนจะลืมบอกว่ากันต์พิมุกต์กลับมานอนบ้านตัวเองแล้วครับ..
บ้านแบมแบมหลังเดิม เพิ่มเติมคือพ่วงพี่มาร์คมาด้วย ฮิฮิ
จริงๆพี่เขาจะทำธุระที่มหา‘ลัย แล้วเหมือนพี่เนียร์.. จะไม่อยู่บ้าน จะให้พี่เขาดุ่มๆเข้าไปนอนทั้งที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ก็ยังไงอยู่นะ ผมเลยบอกให้พี่เขามาค้างบ้านผมแทนไง อ่า.. พี่แบมนี่ดีทั้งหน้าตาและจิตใจจริงๆ *ยิ้มรับคำชม*
“จะไปกับพี่เขาก็ทำตัวดีดีหล่ะแบม” คุณนายหันมาสั่งผมที่ใส่รองเท้าอยู่แถวประตูบ้าน ซึ่งผมก็พยักหน้าตอบกลับไป
“แค่ให้พี่เขาไปส่งเอง ไม่ต้องห่วงน่า” จริงๆแล้ว พี่มาร์คไปทำธุระที่มหา‘ลัย ยังไงก็ต้องผ่านโรงเรียนผมอยู่แล้ว ผมก็เลยให้พี่มาร์คไปส่งผม เห็นแบบนี้.. วันหยุดก็ไปโรงเรียนนะครับ ไปซ่อม.. ถุ้ย
เอาใหม่ครับ..เมื่อกี้พี่แบมล้อเล่น จริงๆที่ไปนี่ก็เพราะจะไปดูงาน เห็นกากๆ สติไม่อยู่กับตัวแบบนี้ คนคุมสแตนนะครับขออวด วันนี้ก็ว่าจะไปเคลียร์ ไปจัดระเบียบเวลาเปลี่ยนแสตนอยู่ เพราะอีกเดือนกว่าๆจะมีงานกีฬาเชื่อมมิตรสัมพันธ์ต่างโรงเรียน.. ซึ่งกูคิดว่ามันสร้างศัตรูมากกว่าสร้างมิตรครับ
“เออ นั่นแหละ.. อย่าดิ้นตกรถ เข้าใจนะยะ”
“คร้าบบบบ คุณนาย”
“ยังไงแม่ก็ฝากดูน้องด้วยนะ”
“ครับ ผมต้องดูแลน้องดีอยู่แล้ว..”
“..ก็ แบมแบมเป็นของผมนี่ครับ”
อื้อ..... พูดแบบนี้...
พาแม่มาสู่ขอเลยดีกว่ามา
ความคิดเห็น