คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ` n e r d ♡ - 15
n e r d ♡ - 15
“ตื่นสายนะมาร์ค” ผมที่เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน หันไปมองตามเสียง เห็นเป็นโจอี้ทักขึ้น จึงพยักหน้าส่งๆไปให้มัน ก่อนที่จะเดินเข้าครัวไป ...พอตื่นละแม่.งก็หิว กินเสร็จก็นอนต่อ อ้วนตายแน่กู
กว่าจะพาสังขารตัวเองเดินมาถึงห้องครัวนี่ก็ชนไปหลายที รู้สึกมึนๆหลังจากที่ต้องปั่นแบบแปลนอาคารที่กว่าจะเสร็จก็เมื่อตอนเกือบแปดโมง ได้นอนชั่วโมงกว่าๆ นี่แม่งทรมานชิบ ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบไปส่งงานก่อนบ่ายโมงนะ พ่อจะไม่ตื่นเลย เปิดตู้เย็นก็เจอช็อคโกแลตกับนมเต็มไปหมด ทำไมมันเยอะกว่าปกติว่ะ ?.. กินเป็นชาติยังไม่หมดอ่ะ
แต่ช่างเหอะ สงสัยโจอี้แม่.งคึก ซื้อมาไว้เต็มบ้าน หยิบออกมากินซักหน่อยคงไม่เป็นไร ว่าแล้วผมก็หยิบกล่องช็อคโกแลตที่คิดว่าขนาดเล็กที่สุดออกมา พร้อมกับนม.. ก่อนที่จะเดินไปดูทีวี
“ทำไมวันนี้ดูการ์ตูนวะ”
“นี่ไง” ผมขมวดคิ้วไปให้น้องชายตัวดีอย่างสงสัย ก็มันชี้ลงไปข้างล่าง คือหมายถึงอะไร ? โจอี้น้อยมึงอยากดู ? บ้าบอแล้วน้องกู
“อามาร์ค !”
ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
....
“อามาร์ค อามาร์ค หยวนไปเล่นตรงนู้นนะ”
“เออๆ ไปเหอะ” ผมสะบัดมือไล่(?)ไปให้เด็กพูดมาก ที่อยู่ดีๆ ก็มันก็ร้องตามผมมา ทั้งๆที่ผมแค่ออกมาส่งแบบแปลนแล้วจะกลับบ้าน เท่านั้น !
เผื่อพวกคุณสงสัย หยวน หรือ หวาง หยวน เด็กชายอิมพอร์ตจากจีนเป็นลูกชายของเพื่อนพี่สาวผม แต่ถ้าลองนับญาติกันดีๆก็เหมือนญาติห่างๆ ( ห่างแบบเหี้ยๆ ชนิดที่ว่าบอกไม่ใช่ญาติยังน่าเชื่อกว่า)
ซึ่งเราก็ค่อนข้างสนิทกันเล็กน้อยถึงปานกลาง.. ปานห่าไร แม่.งเล่นหัวผมสามเวลาเช้าเย็น หลานเวร..
*ล้มโต๊ะแม่ง* (ﾉಥ益ಥ）ﾉ ┻━┻
ซึ่งบ้านหยวนกับบ้านผม(หมายถึงบ้านพี่สาวผมที่จีนนั่นแหละ)ก็อยู่ไม่ไกลกันมาก ก็ประมาณ.. หนึ่ง สอง สาม อ่า.. สี่ ..หนึ่งรั้วกั้น ให้สรุปง่ายๆก็เด็กข้างบ้านนั่นเอง
เดี๋ยวนะ.. บ้านผมไม่ได้อยู่ไต้หวันหรอวะ ?
“สรุปคือ.. มึง” จูเนียร์ชี้มาที่ผมก่อนจะหันไปชี้ที่หยวน ซึ่งออกไปวิ่งเล่นกลางแดด.. คนเดียว ? บางทีผมก็ไม่เข้าใจอารมณ์ติสมัน มีเพื่อนที่มองไม่เห็นหรอหรือยังไง “ต้องดูแลอ่า.. ชื่อไรนะ”
“หยวน”
“เออ หยวน ตลอดทริปว่างั้น” ผมได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป พร้อมกับดูดน้ำจากแก้วไป วันนี้มีแค่ผมกับมันนี่แหละที่ต้องมาส่งแปลนงาน
“โอ่ยเชี่ยแม่ง ไม่เจอกันวันเดียว มึงกลายเป็นพ่อคนไปแล้ว กูยินดีด้วยนะมึง” ผมแทบจะเอาเท้าไปสะกิดเพื่อนรักที่นั่งขำอย่างมีความสุข “กูว่าดูๆไปก็ไม่น่ามีอะไรหนิหว่า”
“เพราะแม่งไม่มีอะไรนี่แหละ มันถึงน่ากลัว”
“เด็กอายุสิบกว่าขวบจะทำอะไรมึงได้”
“ทีตอนสิบกว่าขวบมึงยังเข้าผับเลยสัด”
“เออหว่ะ..”
“อามาร์คคคค หยวนร้อนนนนนนนนนน”
ก็แล้วใครสั่งให้มึงไปเล่นกลางแดดวะเห้ยย !!! แล้วนั่น นั่นอะไรรรรรรร
“ไอพวกเชี่ยยยย นั่นหลานกู ห้ามต๋อย !!”
“...อ่า พี่อยู่ร้านกาแฟข้างในอ่ะ.. ใช่ๆตรงนั้นแหละ รีบมาดิ มาถูกใช่ม้ะ?... โอเคๆ” ผมหันไปมองเนียร์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จริงๆมาร์คไม่ใช่คนขี้เสือกนะ แต่ตอนก่อนรับมาร์คแค่เห็นว่าเป็นน้องแบมที่โทรมา.. รูปมันเป็นรูปคู่ไง หมั่นไส้ว่ะ “ห้ะ.. แจ็คกับเจบีอะนะ ไม่อยู่ๆ.. ไอ่มาร์คอะนะ อยู่ๆ มันมากับลูกมันอ่ะ.. จริงๆ ไม่เชื่อมาดู.. เดินมาดีๆอะ อย่าไปเกรียนใส่ใครเขา.. แถวนี้มีแต่ตีนหนักๆ... เออบาย”
“เก็บหน้าตาอยากรู้อยากเห็นของมึงด้วยครับ เพื่อนมาร์ค” ผมหันไปค้อนใส่อีกฝ่ายที่พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ คือ.. หน้ามันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอว่ะ ว้าาา มาร์คว่ามาร์คเก็บอาการละนะ
“อามาร์คชอบทำหน้าหื่น”
“พูดถูก.. หยวนแท็กมือหน่อยมา เอ้ ~”
“กินดีๆดิหยวน เลอะหมดแล้ว โตแล้วป่ะวะ มูมมาม” จะว่าไป.. ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพ่อมันเหมือนกันแหะ ติดแค่กูหยาบคายเนี่ยแหละสังคม..
“อย่ามาพูดเหมือนไอ่บ้าจุนไคนะ” ใครวะ ? ว็อททท นี่ผมพลาดอะไรไปหว่า แล้วหยวนก็นั่งกินเงียบๆ แม้ว่าบางครั้งจะเอาเท้ามาเตะผมบ้างอะไรบ้าง.. มันสูงเกือบ 170 ละพวกคู้ณณณณ
“อามาร์ค.. หยวนชอบคนนั้นอ่ะ” ผมที่ก้มลงไปอ่านหนังสือต้องเงยหน้าขึ้นมามองตามนิ้วของหยวนที่ชี้ไปบริเวณประตูร้าน.. ใช้เท้าสะกิดด้วยนะครับ แหมะ ไม่ใช่หลานนี่หน้าคว่ำไปล้ะ
นั่นมัน.. แบมแบม ?
“รู้จักกันด้วยหรอ ?” หยวนถามผม เพราะเห็นว่าเด็กคนนั้น แบมแบมกำลังเดินตรงมาที่โต๊ะที่เรานั่ง ผมจึงพยักหน้าตอบกลับไป “เอ้ ~ อย่างนี้ก็ดีเลยดิ” นี่จริงจังหรอวะ - - “แบบนี้มันจะได้ง่ายขึ้น”
ง่ายพ่องงงงงงงง ของกูครับหลาน ༼ಠل͟ಠ༽
สุดท้ายผมก็ได้แต่ตอบในใจไป ส่วนไอเนียร์อ่ะนะ นั่งอั้นขำอยู่ไง ไม่มีไรมาก.. เห้อออออออะ !
พอแบมแบมมานั่ง หยวนก็เริ่มแนะนำตัว แล้วชวนคุยนู้นคุยนี่คุยต่างๆนาๆ ด้วยความที่หยวนเองก็พูดมาก รวมถึงแบมแบมเองก็มีอัธยาศัยดี และนั่นหมายความว่าทั้งผมและจูเนียร์ก็นั่งเป็นใบ้ไปตามระเบียบ ได้แต่ภาวนาให้หมดเรื่องคุยกัน แต่ก็ไม่ซะที.. จนหลังๆหยวนมันเริ่มเอาเรื่องผมมาเผาละครับ แหมะ อามาร์คภูมิใจในตัวหยวนมากครับ
จนสุดท้าย พอเห็นว่าเวลาเริ่มเย็นแล้ว ผมก็สะกิดเท้าไอ่เนียร์ให้รีบๆพากันกลับได้แล้ว ขนาดตอนจะกลับ หยวนมันยังบอกจะไปนอนบ้านแบม แล้วไง เออออออ เด็กมันก็เล่นด้วยไง ดีครับดี พี่มาร์คไม่นอยด์ครับ ไม่นอยด์ โอ้เอ้โอเอ้ ~ ไม่ร้องนะมาร์ค ไม่ร้อง..
“แล้วเจอกันใหม่นะ พี่แบมแบม”
chub ♡
ตามนั้นครับ.. แบมแบมยืนค้างไปเล็กน้อย หลังจากที่โดนเด็กโข่ง หอมแก้มไป.. แหมะ วัฒนธรรมมึงเปลี่ยนไปละหรอหลานรัก กลับบ้านนี่รู้เรื่องเลย เดี๋ยวรู้เรื่อง..
“กลับบ้านดีดีนะ” หลังจากที่ดันหยวนออกไปได้แล้ว ผมก็ได้แต่บอกแบมแบมแค่นั้น.. วันนี้แค่ประโยคเดียว ครั้งหน้าต้องขังหยวนไว้ที่บ้านละ “กลับบ้านไปได้แล้วครับ”
“พี่มาร์ค.. ขับรถดีดีนะครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะดูจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายขึ้นรถไปแล้ว ถึงจะกลับบ้าน ถ้าถามถึงความสัมพันธ์ตอนนี้ของผมก็เด็กนั่น.. อ่า มันเป็นความลับครับ J
“โจอี้~ วันนี้หยวนไปเจอคนนึงมา น่ารักมากมาก” หยวนพูดพร้อมกับทำท่าประกอบที่บ่งบอกขนาดว่าใหญ่มาก ส่วนโจอี้ก็หันไปพยักหน้ารับ ก่อนที่จะหยิบป๊อปคอร์นในถังที่ผมครอบครองไว้ “รู้จักกับอามาร์คด้วย”
“จริงอ่ะ” โจอี้หันไปถาม พร้อมกับอินเนอร์ที่มันบิ้วมาระยะหนึ่ง.. โจอี้มันอวยหลานมากครับ มาร์คคอนเฟิร์ม ตามใจหลานทุกอย่าง.. ไม่เชื่อก็ดู ขนาดหลานไม่เรียกอา มันยังไม่ว่าเลย “ชื่ออะไร เผื่อโจอี้รู้จัก”
“อ่า.. แบม พี่แบมแบม”
“จริงหรอ มาร์ค” โจอี้หันมาถามผมแทน ซึ่งผมก็พยักหน้าตอบกลับไป มันทำหน้าเสียดายเล็กน้อย “รู้งี้น่าจะไปด้วยว่ะ” แหมะะะ
“อย่ามาเยอะ”
“โห่ย แค่นี้ทำตาขวาง” มันพูดก่อนที่จะหยิบป๊อปคอร์นมาปาใส่ผม..เดี๋ยวก็ไม่ให้แดกแม่มม
“ทำไมอามาร์คพูดแบบนั้นอ่ะ โจอี้”
“นั่นก็เพราะ.. อามาร์คของหยวนขี้หวงมากกกกกกกกกกก”
“ทำไมอามาร์คต้องหวง”
“เพราะวะ..”
ไลน์ ~ ไลน์ ~
“ไลน์มาร์คโค่ดขัดจังหวะ เอาไปเลยไป” แล้วโจอี้มันก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะ ข้างๆมันให้ ผมก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็รับมา ก่อนที่จะกดอ่าน แล้วพิมพ์ตอบไปบ้าง
ข้อความจากแบมแบม J
น้องส่งมาเหมือนจะอ้อน ก่อนจะจบด้วยการบอกว่าอยู่ร้านขนมที่ปากซอยบ้านของผม แล้วยังไงต่อละ ก็สั่งให้น้องนั่งรอห้ามไปไหนเลยไง
ทันทีที่เห็นคำว่า Read ขึ้น ผมก็กดล็อคหน้าจอโดยทันที ก่อนที่จะวิ่งไปหยิบกุญแจมอ‘ไซต์ ส่วนหมวกกันน็อคก็.. ช่างมันก่อนละกันเนอะ ขี้เกียจหาละ เอาไปอันเดียวก็ได้
จะมา.. ทำไมไม่รู้จักบอก ?
“เดี๋ยวมา” ผมพูดเท่านั้นก่อนจะจูงมอ‘ไซต์ออกไปข้างนอก อะโห้ววว หนาวชิบ ลืมไปว่าใส่แค่บ็อกเซอร์กับเสื้อยืด อยากจะเข้าไปเปลี่ยนนะ แต่ผมเป็นห่วงเด็กนั่นมากกว่าเนี่ยสิ.. อุบาทว์ครั้งเดียวมันคงไม่ทำให้ความรู้สึกติดลบใช่ม่ะ เฮ้ย.. ไม่ขำนะ นี่ผมเครียดจริง
“ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมา ?” พอจอดรถไว้หน้าร้านเสร็จ ผมก็รีบเดินเข้ามาในร้าน ก่อนที่จะพบกับเด็กเตี้ยที่นั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เมื่อผมทักขึ้น เจ้าตัวก็รีบเด้งตัวขึ้นมาโดยทันที แล้วก็ทำปากเบะใส่ผม ..อ้าวว กูทำไรผิดอะสังคม ?
“พี่โกรธผมหรือป่าว ?” แล้วจู่ๆเด็กนั่นก็ถามขึ้นมา หลังจากที่นั่งจ้องตากับผมมาได้ซักพัก “พี่ตอบผมก่อนดิ พี่โกรธผมป่าว ที่ผม.. ไม่ได้สนใจพี่” น้ำเสียงดูเบาลงเรื่อยๆจนแทบจับใจความไม่ได้ จากตอนแรกที่สบตาก็ก้มลงไปอีกที.. “ผมไม่อยากให้พี่น้อยใจ ผมขอโทษนะ”
เป็นห่วงความรู้สึกผมด้วย.. น่ารักชะมัด
“ชอบมั้ย..”
“ฮะ ?” แบมแบมขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนที่จะมองมายังผม ที่นั่งจ้องเจ้าตัวอยู่ก่อนแล้ว
“หยวนกับโจอี้หน่ะ.. เห็นว่าสนิทกันดี ชอบมั้ยหล่ะ” แล้วน้องก็หน้าเสียไป.. ผมว่าผมปรับน้ำเสียงดีแล้วนะ แต่ขนาดเมื่อกี้.. ผมฟังเองผมยังรู้สึกไม่ดีเลย อย่างกับประชดแหนะ “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่า.. พี่ไม่ได้โกรธเราซะหน่อยนะ” ผมเอื้อมมือไปขยี้ที่ผมของอีกฝ่าย จนเจ้าตัวครางหงิงๆออกมา.. อย่างกับน้องหมาเลยแฮะ
“ยิ้มหน่อยดิเตี้ย ยิ้มมมมมม อย่าทำหน้าบึ้งดิ” ดึงแก้มมากขึ้นอีก ไม่ยิ้มดีนัก “กลับมาเป็นไอ่เด็กติดเกมส์พูดมากได้แล้ว พี่ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย อย่างหง่อยดิว้า”
“จริงๆนะพี่.. พี่ไม่โกรธผมจริงๆนะ”
“อือออ ไม่เป็นไรหรอกน่า.. กินๆเข้าไปเลยเนี่ย หื้มมม กินเค้กตอนจะสองทุ่ม อ้วนแน่ อ้วนแน่” ผมพูดพร้อมกับแซวอีกฝ่ายไปด้วย โดยที่หวังว่าน้อง.. จะกลับมาเป็นปกติ ..เห็นแบมเฟลเรื่องผม แล้วผมมีความสุข
“เห่ยพี่ อย่าพูดดิ” แล้วแบมแบมก็กลับมาเป็นปกติ.. ดูได้จากการที่ผมบ่นน้องเรื่องกิน แล้วเจ้าตัวก็ประเคนแรงสะกิด(?)มาที่หน้าขาผม “อ่าว‘โทษพี่ สงสัยสะกิดแรงไป ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“กินไปเลยไป”
“คร้าบๆ.. แล้วพี่ไม่สนอ่อ ?”
“ไม่เอาอ่ะ.. อ้วนไปคนเดียวดิว่ะ เห่ยๆ อย่าเตะ แล้วมานี่บอกคนที่บ้านยัง ?”
“บอกคุณนายแล้วว่าจะมาหาพี่อ่ะ” ผมพยักหน้าตอบรับ ซึ่งเป็นอันว่าจบบทสนทนา ผมนั่งมองเด็กดื้อกินขนมอย่างมีความสุข รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยิ้มอยู่เลยแฮะ J
“สรุป โจอี้กับหยวนอ่ะ ชอบมั้ย”
“ถามทำไมอ่ะ” ตอบมาทั้งๆที่ขนมยังเต็มปากอยู่
“เห็นสนิทกันดี เลยอยากรู้ ก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยหนิ” ผมสาบานเลยนะว่าผมไม่ได้ประชดหรืองอน(เป็นตุ๊ด) ใดใดอะไรทั้งสิ้น
“ชอบดิพี่ ไม่ชอบจะสนิทได้ไง” แบมแบมตอบกลับผมออกมา พร้อมกับขนมชิ้นสุดท้ายหมดลง รวมถึงเครื่องดื่มด้วย
“แล้วชอบใครมากกว่ากัน”
“เอ้ ~ พี่อยากรู้จริงอ่ะ”
“จะไม่บอกก็ได้”
“เห่ยๆ บอกแล้วๆ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะพี่.. คืนนี้ให้ผมนอนด้วยดิ ผมเครียมชุดมาล้ะ“
“ก็ไม่มีตัวเลือกแล้วป่ะว่ะ”
“งั้น.. ชอบใครมากกว่ากัน..”
“ถามโง่ๆว่ะพี่.. ก็ต้องชอบ.."
"ชอบ...."
“ชอบ.. เอ้ ~ "
"ไม่ลีลาได้มั้ย เดี๋ยวไล่กลับบ้าน"
"ล้อเล่นน่าพี่.. บอกแล่วๆ"
"ก็ต้องชอบพี่ดิ ไม่งั้นจะมานั่งอ่อยทำไมว่ะ” แบมแบมพูดพร้อมกับสบตาผมอย่างตั้งใจ... ไม่มีใครละสายตาออกจากกัน มีแต่รอยยิ้มเล็กๆที่ส่งให้กันแค่นั้นก็เพียงพอ
ความลับของผม.. ความสัมพันธ์ของเรา ตอนนี้มันยังไม่มีจุดตายตัว เราทั้งคู่สุขใจที่จะไม่พัฒนามัน เราต่างไม่เรียกร้องสถานะ สถานะของเรามันมากกว่าพี่น้อง แต่ไม่ใช่แฟน มันไม่มีคำนิยามหรอกนะ
“เมาเค้กป่ะ.. กลับบ้านๆ”
“คร้าบบบบบ”
ผมว่าผมลืมอะไรไปบางอย่างนะ
เอ้าาาาาาา
ไอ่เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บ้านกูมีโจอี้กับหยวนหนิหว่า
ชี้บบบบบบบบหาย
(สั)สเตตัส – พี่มาร์คทดลองเป็นหมาหัวเน่าอะเกนครับ บรั้ยยยยยยยส์ OTL
— TBC —
อ่าว.. พี่มัคก็หมาดีดีนี่เอง ฮาาาาาาาาาาาาา
จริงๆน้องหยวนน่ารัก เลยยืมมาปั่นประสาทอามาร์คนิดหน่อยไม่มากมาย
เอาพอกรุบกริบให้ดีกับใจนี่เองเท่านั้น
ตอนนี้น้องโตกันแล้ว สู้งงงสูง ดีงามเหลือเกิน รู้สึกเกิดเร็วไปเลย
// เสียใจเล่นบทโศกแปบ
ความคิดเห็น