( bts & got7 ) i like you - kookv♡ ft｡markbam |END

ลำดับตอนที่ #9 : ❥ 좋아해 : 8

 

i like you – 8

          ✖BAMBAMM
          ห้ะๆ แล้วพี่ก็งอนเพื่อนแบมแล้วเดินหนีมาเลยว่างั้น
          ✖BAMBAMM
          อ๊าาาา ขำชะมัด

Read   ใช่มั้ยหล่ะ จองกุกงี่เง่ามากเลยเน้อะ -3-           
Read   อะไรกัน แค่นี้ก็ดูไม่ออก เดี๋ยวก็เสยให้เลย          
Read   คิดได้ยังไงว่าพี่กับมาร์คจะกิ๊กกัน โห่ยย ขนลุกอะแบม -  -          




 

          ✖BAMBAMM
          คิคิ คบกับพี่มาร์คก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นซะหน่อยนะฮะ

น้องแบมโดนอิพี่ต้วนล้างสมองมาหรอ T_____T          




 

          ผมเบ้ปากใส่โทรศัพท์เล็กน้อย เมื่อได้รับข้อความล่าสุดจากคู่สนทนา ข้อความที่ดูจะอวยกันเต็มที่มาจากแบมแบม อ่า.. พึ่งไปขอไลน์น้องเขามาเมื่อ 3 วันก่อนนั่นแหละ จะว่ายังไงหล่ะ.. ตอนช่วงแรกๆก็ถามแบมแบมเหมือนกันว่าคาบนี้เรียนอะไร คาบต่อไปเรียนที่ไหน ก็จะได้เนียนๆไปเดินถูก เพราะทั้งแบมแบม จีมิน และจองกุกก็อยู่ห้องเดียวกัน แต่ดูเหมือนน้องเขาคงจะเห็นใจผมมาก (หรือรำคาญว่ะ -0-) เลยถ่ายตารางเรียนมาให้เลย -...-




          ส่วนสาเหตุที่ผมต้องมานอนคุยไลน์กับน้องก็เนื่องจากภายในบ้านตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย ผมหน่ะกลับมานอนบ้านตัวเองละนะ กลับมาวันนี้แหละ เพราะงอนจองกุก บอกเลย.. สะดิ้งแตกจนไม่กล้าสู้หน้าจองกุก น้องวีไม่ได้แซดนะ แค่เสียใจเล็กๆเท่านั้นแหละ ถึงจะรู้ว่าตัวเองมุ้งมิ้งควีโยมิเท่าไหนก็เฮ้อะ




          หิว-_______- เมื่อไหร่จะกลับมากันซะที ผมก็ได้แต่บ่นในใจเท่านั้นแหละ เพราะสาเหตุหลักที่ทุกคนไม่อยู่คือพากันไม่ส่งมาร์คที่คอนโดนั่นแหละ เพราะแม่บ้านมาเคลียร์ห้องให้แล้ว พ่อคนหน้าตาดีก็เลยโบกมือลาลากกระเป๋าไปที่คอนโดของตัวเองทันที









          ✖BAMBAMM
          แต่คบกับพี่มาร์คก็ไม่ได้ดีอะไรเลยเหมือนกันหล่ะฮะ






          ผมขำพรืดออกมาทันทีที่ได้เห็นข้อความ ต่อมรับความรู้สึกทำงานจนดีเกินสาเหตุ ขำมากจนผมแทบจะกลิ้งตกเตียงเลยหล่ะ ถถถถถถถ




          “ขำเชี่ยไรน้องวี - -” หื้ออ ? เสียงเหมือนบุคคลที่สามที่อยู่ในบทสนทนา ผมหันไปมองมาร์คที่เดินเขามาด้วยความสงสัย “ลืมของหน่ะ แล้วเมื่อกี้ขำไร” ผมเลิกคิ้วมองมาร์คที่นั่งลงบนเตียงข้างผม ก่อนจะกดล็อคโทรศัพท์ทันที




          “ไม่บอกหรอก”












 

          ชิ้งงง


          ชิ้งงงงงงง


          ชิ้งงงงงงงงงงง


          จองกุกกำลังรู้สึกเหงื่อตก เพราะทุกสายตา ไม่สิ เกือบจะทุกสายตาที่มองตรงมายังเขา ยกเว้น มาร์คฮยอง และ.. พี่วีที่นั่งอยู่ตรงข้ามมาร์คฮยอง  ไม่ว่าจะหันซ้าย ก็เจอกับสายตาของจีมิน หันขวาก็เจอแบมแบมที่มองมา โดยมีมาร์คฮยองคอยนั่งเต๊าะคนตัวเล็กกว่าอยู่ หรือจะเงยหน้าไป ก็เจอกับรุ่นพี่สามคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีที่มองกันมาเป็นตาเดียว



          โทรเรียกพี่จินมารับกลับบ้านซะเลยดีมั้ยเนี่ย -  -; 




          ปึ้กก




          จองกุกหันไปมองจีมินที่เตะเข้าที่ขาของตนเอง ส่งคิ้วขมวดที่เป็นปมมาให้เขา โดยที่สายตามองตรงไปยังคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับมาร์ค เขาหันไปตามสายตาเพื่อนสนิท พบว่าพี่วีนั่งมองไปโดยรอบ ทั้งที่เมื่อก่อนมองมาที่เขาตลอดแท้ๆ



          จากนั้นก็โดนรุ่นพี่ทั้งสามคนพลัดกันเตะขาเขาไปมาเป็นเชิงว่าให้ง้ออีกฝ่าย อ่า.. ใครใครก็ดูออกว่าพี่วีงอนเขาขนาดไหน เพราะปกติอีกฝ่ายนั่นแหละที่จะเป็นคนชวนคุยซะมากกว่า จะว่ายังไงดีหล่ะ เขาหน่ะดันโชคร้ายที่ง้อใครไม่เป็นด้วยนี่สิ จะให้ทำตัวน่ารักมุ้งมิ้งใส่มันก็ไม่ใช่ป่ะ เขาไม่ใช่สายแบ๊วซะหน่อย =[]=  




          วีมองไปรอบๆโรงอาหาร ก่อนจะเหลือบมองบุคคลฝั่งตรงข้ามที่สะดิ้งหลังจากที่ได้เต๊าะน้องด้วยสายตาหนั่นไส้ นี่แค่จีบยังขนาดนี้ คบกันทีนี่จะขี่กันกลางโรงอาหารป่ะ น้องวีไม่ได้อิจฉา บอกไว้ก่อน -3-



          ผมส่ายหน้าเอือมๆให้กับภาพตรงหน้า สวีทกันไม่เห็นใจกันแม้แต่น้อย อยากจะหันไปมองจองกุกแบบเดิมอย่างที่เคยทำ แต่ต้องพึงระลึกไว้ว่างอนอยู่ ถ้าย้อนกลับไปได้ จะไม่สะดิ้งใส่จองกุกเลยจริงๆนะตัว.. ผมรู้สึกเหมือนโดนมอง ผมรู้ รู้ว่ากำลังโดนใครมองอยู่ มองมาอย่างเดียว..




          มองจนตัวจะพรุนละ เมื่อไหร่จะง้ออ้ะ   TT[]TT 
















 

          เฮ้อ ~




          ผมแทบจะถอนหายใจออกเป็นครั้งที่ร้อย วันนี้ห้องของจองกุกมีเรียนพละ ตอนแรกก็ห้ามใจว่าจะไม่มา แต่ไอบ้าหัวแดงที่นั่งยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆพุ่งหลาลากผมออกมา กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็โผล่ที่โรงยิมซะแล้ว ผมนั่งมองเด็กที่อยู่ห้องเดียวกับจองกุกแยกย้ายกันไปเล่นกีฬาตามสนุกเนื่องจากอาจารย์ที่เข้าสอนมีประชุม.. โดยส่วนมากผู้ชายจะเล่นบาส แล้วผู้หญิงจะเล่นวอลเล่ย์ อ่อ.. ผู้หญิงส่วนน้อยที่ไม่ได้เล่นก็คอยลอบมองพ่อหนุ่มหน้าตาดีที่จู่ๆก็โผล่พรวดเข้ามา ซุบซิบมโนกันหลากหลายว่าพี่เขาต้องมองฉันแน่ สนใจฉันแน่



          ก็ไม่อยากจะบอกให้เสียกำลังใจในการมโนหรอกนะว่าคนที่เจ้าตัวมาหาหน่ะ คือคนที่ลงไปกองกับพื้นฝั่งที่เล่นบาสอยู่นู้น ใบหน้าน่ารักที่ยิ้มให้กับเพื่อนร่วมทีมเมื่อตัวเองทำผิดพลาด ทำเอาคนมองเผลอยิ้มตามไม่ได้ แม้ว่าเมื่อกี้มันจะแถบถลาเข้าไปแบกน้องเข้าห้องพยาบาล



          เอ้ะ.. นี่น้องวีพาลขึ้นหรือปล่าว ไม่นะ โนโนโน ~ -...-



          “อยากเล่นบาสว่ะ” มาร์คพูดขึ้นก่อนจะลุกเดินเข้าไปในสนาม เสื้อตัวนอก.. ถูกโยนทิ้งไว้ที่บ้านตั้งแต่เช้า แขนเสื้อถูกพับขึ้นอย่างลวกๆ เนคไทถูกถอดออกและโยนมันใส่หน้าผมที่นั่งพิงผนังโรงยิมอยู่บนพื้นไม่ไกลจากสนาม กระดุมคอถูกปลดออกสองเม็ด เผยให้เห็นผิวด้านใน ทำเอานักเรียนหญิงที่นั่งมองอยู่กระอักเลือดกันเป็นแถบ



          มาร์คเดินเข้าไปคุยกับน้องที่เล่นกันอยู่ ก่อนจะหันไปพูดอะไรกับน้องแบมแบม เจ้าตัวยู่ปากใส่คนเป็นพี่เล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วเดินมานั่งข้างผม ผมยิ้มไปให้แบมแบม ก่อนที่จะได้รอยยิ้มที่ยิ้มจนตาปิดมาให้



          ผมมองตรงเข้าไปยังสนาม สายตาจับจ้องไปที่ใครบางคนที่ดูไม่ถึงกับโดดเด่นมาก แต่กลับโดดเด่นในสายตาของผม ใบหน้าเข้ารูปที่เหงื่ออยู่ประปราย เส้นผมที่ดูเปียกชื้นไม่ได้ทำให้ความดูดีลดลงไปแม้แต่น้อย ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มออกมาตลอดการเล่น หลายครั้ง.. ที่ดวงตาทั้งสองหันมาสบกัน หลายครั้ง.. ที่รู้สึกหัวใจเต้น หลายครั้ง.. ที่ยิ้มออกมาไม่รู้ตัว



          “หน่ะๆ ถ้าจะยิ้มขนาดนี้ หายงอนแล้วอะดิ  เลยมาดูจองกุกใช่ปะละ”



          “ปล่าวซะหน่อย”



          “แล้วทำไมไม่มองแบมที่เป็นคู่สนทนาหล่ะ?”



          “ก็.. ก็ มองนั่นแหละ”



          “อ้าาา พี่วีน่ารักจังเลย” แบมแบมพูดก่อนจะโถมตัวเข้ามากอดคอผม.. เปลี่ยนคนกอดได้ม้ะอ่ะ -.,-



          “แบมแบม นั่งดีดีสิ” เสียงที่ดังออกมาจากในสนาม ทำเอาเจ้าของชื่อที่โดนเรียกเบะปากเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงดีๆ ผมกับแบมแบมมองคนในสนามเล่นกันไปนานพอสมควร และดูเหมือนใกล้จะหมดคาบแล้วด้วย คาบนี้ก็เป็นคาบสุดท้ายดังนั้นจึงแถบไม่เหลือนักเรียนแล้ว เหลือเพียงแค่จองกุกกับมาร์คที่มีน้ำใจคอยเก็บอุปกรณ์ที่เพื่อนๆเล่นแล้วชิ่งหนีไปภายในสามวินาที จองกุกดูเหมือนจะถามบางอย่างกับมาร์ค ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมา แหม่ะ.. หมั่นไส้ว่ะ-______________-




          “แบมแบม..” ผมจงใจเรียกคนเป็นน้องให้เสียงมันดังพอสมควร มันอาจจะไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้คนสองคนในสนามหันมามอง ส่วนหนึ่งเพราะมันเงียบด้วย อีกอย่างนี่ก็เป็นยิมปิดจึงไม่แปลกใจที่ทั้งคู่จะได้ยิน แบมแบมที่โดนเรียกหันมามองผมด้วยความสงสัย ก่อนที่ผมจะขยับเข้าไปหาเจ้าตัว และกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากอีกคน แปบเดียว เพียงแค่แปบเดียวเท่านั้น..



          หวาน ♥



          “ขอจูบหน่อยนะ” ผมพูดก่อนที่จะยิ้มออกมาให้อีกคน แบมแบมดูเหมือนจะตกใจจนพูดอะไรไม่ออก มีเพียงใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั่นที่เป็นคำตอบ






          .

          ตัดภาพไปที่ มาร์ค ต้วน & จอน จองกุก



          “ขอจูบหน่อยนะ”



          ขอพร่องส์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เมื่อกี้จูบก่อนขออีกนะเว่ย



          “จูบแบบพี่น้อง คงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” มาร์คกับจองกุกหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างสนาม ใบหน้าน่ารักนั่นเงยขึ้นมาสบตากับคนเป็นพี่ หยาดเยิ้มไปละพวกมึ.ง -_________________- แบมแบมส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร..



          ถามพวกกูที่ยืนหัวโด่สองคนสิ..



          โอเค.. แบมแบมไม่เป็นไร

















          แต่พวกกูนี่เป็นชิบหาย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





          มาร์คอยากจิกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดTTTTTTTTTTVTTTTTTTTTT อิจฉาชิบง่ะ;^;




          จองกุกอยากจะสกรีมมมมมม ว็อท-เดอะ-ฝรั้ด o[]o! 

 

 

           ก้าวเท้าลาไปอย่างเงียบเงียบ.. บาย จาก ผู้แต่ง #ฟิคพี่แทคนแมน << ในที่สุดก็แมน 55555555555555.
          อุ้บส์ นี่มันตอนสนองนี้ดของตัวเองหนิหว่า วีแบมคือสนองนี้ด ทุกคนคือชอบ มาร์ควี แต่เลาวีแบม สนองนี้ดเองก็ได้ว่ะ555555555 เรื่องนี้จิไม่แคร์  ใครเข้าใจอารมณ์ชั่ววูบพี่แทมั้ย.. มันแค่หมั่นไส้ชั่ววูบอ่ะ แบบเด็กๆ เห็นคนที่ตัวเองชอบไม่สนใจ ก็จะเรียกร้องความสนใจ ประมาณนั้น กี้สกี้ส ><♥ 
          ตอนหน้าาาา จะยกให้เป็นพาทของกุกวีเต็มๆเลยนะ กี้สสสกี้ส ~ น้องจอนจะต้องไปง้อพี่วีให้เป็น ต้องไปฝึก..
          ที่จองกุกง้อใครไม่เป็น เพราะนางไม่เคยง้อ.. ชีวิตนี้ทำผิดไปเยอะนะ แต่ไม่ง้อ 555555555. ก็บั่บเอออ ทุกคนก็ตามใจ แค่เชยตาใส่เข้าหน่้อยก็หายโกรธ แต่เสียใจ พี่วีไม่หาย ก้ากกกกก อกแตกตายดีมั้ยจองกุกอา ~ ทาด้าทาด้า -..-
          อยากจะหลบไปสกรีม ฮารุมัน จองกุกหล่อไป.. พี่แทแมนแล้วจริงๆนะเออ แมนเกินไป ;______;

[ ทดลองรอ 20 คอมเม้นท์ในตอนที่ 8 -..,- ]
มิชชั่นคอมพลีส.. ตอนหน้าเอาเป็นสามสิบดีม้ะ55555555555.









 

｡SYDNEY♔