คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ` n e r d ♡ - 05
n e r d ♡ - 05
“กว่าจะลงมาได้นะมึง ทำห่าไรอยู่” พี่เจบีถามขึ้นในขณะที่พวกเราทั้งหมดกำลังกินข้าวกัน อาฮ้า ในที่สุดก็รู้ชื่อของพี่เจบีและแจ็คสันแล้ว ก็เล่นย้ำชื่อตัวเองแถบจะทีที่มีโอกาส(มีการแทนชื่อตัวเองตอนพูดด้วยนะ)
ผมที่นั่งเยื้องกับพี่มาร์คเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัว พี่มาร์คที่ตอนนี้กลับมาใส่แว่นแล้ว เบะปากแล้วมองรอบข้างราวกับไม่ได้ยินประโยคที่พี่เจบีถาม ถ้าผมเป็นพี่เจบีละก็กระโดดเสยหน้าให้ละ
“ล้างตู้มั้ง” พี่มาร์คตอบออกมาลอยๆ ผมจึงได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากัน.. ล้างตู้ ? ล้างตอนไหนทำไมผมไม่รู้ว่ะ สงสัยล้างในห้องน้ำมั้ง -3-
“เชี่ยมาร์ค หุบปากไปเลยมึงอะ” พี่จูเนียร์ที่นั่งตรงข้ามพี่มาร์คสั่งให้อีกฝ่ายเงียบพร้อมกับทำท่าทีจะกระโจนเข้าไปบีบคอให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่ามีพี่เจบีที่นั่งอยู่หัวโต๊ะห้ามไว้ซะก่อน “มึงไม่ควรพูดแบบนี้ต่อหน้าน้อง อย่าลืมดิวะ” พี่มาร์คพยักหน้ารับคำแล้วจัดการกินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อ่าวแบม.. ทำไมไม่กินหล่ะ พึ่งกินไปนิดเดียวเอง” พี่แจ็คสันที่นั่งตรงข้ามผม ถัดจากพี่มาร์คถามขึ้น เมื่อเห็นว่าผมเริ่มเขี่ยข้าวเล่น ไม่ใช่นิดเดียวปะพี่.. นี่จานที่สองแล้วไง
“น้องเขาอยากไดเอทป่าว ลดหน้าท้อง”
“พี่มาร์คอยากลองกินกำปั้นหรอครับ ?”
“แหมะ.. กินหมัดน้องพี่คงอิ่มไปทั้งชาติ J”
“ผมกลัวว่าสุนัขในปากพี่จะแย่งกินซะหมดก่อนเนี่ยสิ”
ถือว่าใจเด็ดมาก..
จบงานแบมอาจไม่อยู่เจอหน้าม๊านะครับ
ปากพาความวอดวายมาอีกแล้วหละ..
“อยู่ด้วยกันดีดีหล่ะ ไอมาร์คก็อย่าไปแกล้งน้อง แบมแบมครับ.. เดี๋ยวไอมาร์คจะทำงาน น้องแบมดูทีวีไปก่อนนะ” ผมพยักหน้าตอบรับพี่จูเนียร์ที่พูดสั่งไว้ก่อนจะออกไปซื้ออุปกรณ์มาทำโมเดลอะไรซักอย่างเนี่ยหล่ะ ที่ผมจำไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้น ผมมันเป็นพวกไม่อยู่นิ่งเนี่ยสิ สุดท้ายมองก็นั่งแอบมองคนตรงหน้าทำงานต่อไป ใบหน้าหล่อมองตรงไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยมนั่นอย่างตั้งใจ ริมฝีปากได้รูปพึมพำออกมาอย่างไม่ขาดสาย บางเวลาก็เอื้อมมือไปหยิบเอกสารต่างๆมาประกอบการใช้งานทั้งที่ดวงตาคู่คมนั่นยังคงจ้องมองไปยังจอสี่เหลี่ยม
ทุกองค์ประกอบที่เกี่ยวกับคนตรงหน้า หรือทุกกริยาที่อีกฝ่ายทำ ยอมรับเลยว่า.. ผมละสายตาจากพี่มาร์คไม่ได้จริงๆ
“พี่มาร์ค ให้แบมช่วยม้ะ” ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายไป ก็ดูเหมือนว่างานของพี่เขาเยอะนี่น่า ถึงจะทำไม่เป็นแต่ถ้าฝึกก็น่าทำได้(มั้งนะ) แต่ประเด็นคือเหมือนพี่มาร์คไม่ได้ยิน(หรือไม่ได้ฟังวะ)ที่ผมพูดเนี่ยสิ “พี่มะ..”
“แบมเงียบก่อน” โห่ว.. สั่งซะเหมือนแบมเป็นหมาเลยนะครับ.. ส่วนผลลัพธ์หน่ะหรอ ไม่น่าถาม ผมก็นั่งตัวหดเหลือไม่ถึงเซนอยู่นี่ไง
แต่ก็หดไม่ได้นานหรอก ผมก็เดินว่อนทั่วบ้านราวกับเป็นบ้านของตัวเอง เข้าห้องนู้น นอนเล่นห้องนี้ เข้าห้องครัว ออกไปหน้าบ้าน หรือบางทีก็ไปยืนคุยกับปลาในตู้ จนได้ยินพี่มาร์คบ่นอุบอิบออกมา หาว่าผมบ้า
“พี่มาร์ค แบมได้ยินนะเว่ย !” ผมตะโกนกลับไป แต่ยังไม่หายหมันไส้ จนเดินมาหาพี่มาร์ค เจ้าตัวเงยหน้ามองผมเล็กน้อยอย่างสงสัย ก่อนที่ผมจะฉีกยิ้มให้แล้วเตะเข้าที่ก้นพี่มาร์ค แล้วจึงนั่งลงที่โซฟาตัวเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหลือบมองอีกฝ่าย พี่มาร์คก็แค่หันมามองค้อนเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร
สุดท้ายผมก็นอนแผ่บนโซฟามันเนี่ยแหละ แล้วก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมส์ เล่นไปได้สักพักก็รู้สึกหิว.. เอ่อ ไม่แปลกใจที่พี่มาร์คทักเรื่องพุงละ ว่าแล้วผมก็เดินเข้าไปหาอะไรกิน เดินออกมาเหลือบมองนาฬิกา คือสองทุ่มกว่าแล้ว พวกพี่เขาออกไปตอนหกโมงกว่าๆ หลงทางหรอ ? กูเกิ้○แมพมีไว้ทำไม..
“พี่มาร์ค.. เมื่อไหร่พวกพี่จูเนียร์จะกลับอ่ะ” ผมเดินออกมาพร้อมกับขนมในมือ เอ่ยถามอีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่าตอนนี้งานจะเสร็จแล้ว เพราะผมได้ยินเสียงหนังจากโน๊ตบุ๊คของเขา
“พรุ่งนี้เช้ามั้ง” ผมเลิกคิ้วทำตาเหลือกใส่อีกฝ่าย ส่วนพี่มาร์คก็แย่งขนมในมือผมไปกินทันทีที่ผมนั่งลง
“ดูไรอะ” ผมชะเง้อหน้าเข้าไปมองด้วยความอยากรู้ เห็นเป็นตัวการ์ตูนผู้หญิงกำลังเปิดประตู..
ตึ้ง !
Σ(っﾟДﾟ；)っ
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่มาร์ค ทำไมทำแบบนี้”
“หยุดขำเลยนะเว่ย !”
‘วันนี้ไม่กลับนะ แบมไปนอนห้องพี่แล้วกัน อีกห้องให้ไอมาร์คนอน’
ผมมองข้อความจากพี่ชายเจ้าของบ้านอีกรอบ กลับมาตอนเช้าแบบที่พี่มาร์คบอกจริงด้วยแฮะ
พูดถึงก็รู้สึกโกรธ จริงๆตอนแรกก็ไม่อะไรหรอก แต่ตอนหลังเนี่ยสิขนาดรู้ว่าผมกลัวยังขู่ให้ผมดูต่อเลยอ่ะ ส่วนผมก็บ้าจี้ดูต่อนั่นแหละ เออ ดี สรุปความผิดผมเองนั่นแหละ สุดท้ายผมก็เลยนอนกลิ้งอยู่บนเตียงของพี่จูเนียร์..
ด้วยความที่ผมรู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลานอนเลยถือโอกาสสำรวจห้องเล็กน้อย.. สำรวจไปมาก็เจอกับกล่องที่วางอยู่ใต้เตียง ขนาดปานกลาง มีฝาปิดไว้ อยากรู้แต่ก็ไม่อยากจะเปิดเท่าไหร่ เพราะจริงๆแล้วที่บ้านก็สอนเป็นคนมีมารยาท นี่ก็เชื่อฟังไง แต่มันเป็นอดีตไปล้ะ *เปิดฝากล่องด้วยความเร็วแสง*
แหง่ะ..
หนังโป๊..
เต็มกล่องเลย
หื้อ.. เรื่องนี้ไม่สนุกเคยดูกะคยอมมี่ละ
คิคิ (◍´͈ꈊ`͈◍)
หลังจากที่ผมเก็บของเข้าที่เดิมและเริ่มเดินดูไปเรื่อยๆ ก็เริ่มที่จะง่วง คาดว่าใช้พลังงานในการสำรวจเยอะไปหน่อย จึงตัดสินใจปิดไฟแล้วเปิดไฟที่โคมไฟหัวเตียงเอา นอนแผ่แบบหมดรูปบนเตียงของพี่จูเนียร์ แอร์เย็นๆทำเอาเคลิ้มแถบจะหลับ ดวงตาปิดลงเรื่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา..
“เหี้ยย !” จะหลับแล้วนะ จะหลับแล้ว แต่ภาพที่ดูวันนี้มันผลุดขึ้นมาอ่ะ หันซ้ายขวารีบถลาเข้าไปเปิดไฟรัวรัว กลับมาที่เตียงอีกครั้ง ขอไม่ปิดไฟคืนนึงแล้วกันนะ คุณป้าคงไม่ว่าหรอก คุณป้าเอ็นดูพี่แบมจะตาย ว่าแล้วก็ข่มตาหลับอีกรอบ “สัส ! ” ข่มตาแล้วมันก็ยังไม่หาย เพราะพี่มาร์คคนเดียวเลย จะรับผิดชอบยังไง ห๊าาา ~
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อกก
ผมรีบเคาะประตูห้องที่แขวนป้ายปูรินเร็วถี่ยิบ กลัวว่าถ้านานกว่านี้จะต้องนอนตายอยู่หน้าห้องเนี่ยแหละ คือแบบระหว่างทางที่จะเดินมานี่ต้องเผชิญกับความมืดมาเลยนะเว่ย ไหนจะซาวน์ประกอบที่ถูกเวลาของน้องหมาบ้านข้างๆ หอนทำไมหละแกร..
โอ่ยย นี่ก็อีกคน จะซ้อมตายทั้งวันเลยหรือไง รีบเปิดเร็วเซ้ !
หลังจากนั้นไม่นานผมก็เลยได้มานั่งแหมะบนเตียงห้องเดียวกับพี่มาร์ค โอเค แบมจะหายโกรธคืนนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาโกรธต่อ.. หันไปข้างๆเห็นพี่มาร์คนั่งพิงหัวเตียงอ่านบทประพันธ์อังกฤษอยู่ ตอนแรกพี่มาร์คก็จะลงไปนอนพื้นให้ (ดูมีความเป็นสุภาพบุรุษ) แต่คือผมกลัวที่จะนอนคนเดียว พี่มาร์คเลยต้องมานอนด้วยนี่แหละ
“ง่วงก็นอน” พี่มาร์คพูดออกมาทั้งที่ยังอ่านหนังสืออยู่
“ไม่เอา นอนด้วยกันดิพี่ แบมกลัวผี ”
“มานอนนี่มา”
พี่มาร์คพูดพร้อมกับตบที่ตักตัวเองเบาๆ ผมยิ้มไปให้อีกคนแม้จะรู้ว่าพี่มาร์คไม่เห็นก็ตาม ล้มตัวลงนอนหนุนตักของพี่มาร์ค ลอบมองอีกคนเล็กน้อย เห็นอีกฝ่ายยิ้มที่มุมปากเล็กๆ มือของเขาที่เคยกอดอกไว้เปลี่ยนมาลูบเบาๆที่ผมของผมอย่างอบอุ่น จนสุดท้ายผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
“หือ.. ยังไม่นอนอีกหรอพี่มาร์ค” ผมที่นอนไปได้ไม่นานตื่นขึ้นมาเพราะแสงที่ส่องเข้าตา เงยหน้าขึ้นไปเห็นอีกฝ่ายยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ “นอนเถอะ ดึกแล้ว” ผมพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อที่พี่มาร์คจะปิดไฟ ไม่หรอก จริงๆเพราะผมจะนอน
พี่มาร์คเลื่อนหนังสือออกก้มลงมองหน้าของผมเล็กน้อย “แสงเข้าตาหรอ ขอโทษแล้วกันนะ” พูดเพียงเท่านั้นก่อนที่หนังสือจะถูกปิดละวางไว้บนโต๊ะด้านข้างที่มีโคมไฟวางอยู่ แสงไฟถูกปิดลงเหลือเพียงแสงที่มาจากดวงจันทร์ด้านนอกที่ส่องสว่างเคียงข้างกับดวงดาว
พี่มาร์คปรับท่าให้ผมนอนบนหมอนดีๆ ก่อนที่เขาจะล้มตัวนอนลงด้านข้าง เรานอนหันหน้าเข้าหากัน ต่างกันเพียงแค่แสงที่ส่องเข้ามา.. มันทำให้ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าของอีกคนได้ แต่พี่มาร์คเห็นใบหน้าของผม มันออกจะไม่แฟร์เลย
ก็ผมอยากเห็นหน้าเขาหนิ “ฝันดีครับ พี่มาร์ค”
“ฝันดีครับ” ผมยิ้มให้กับอีกคน ในห้องมีเพียงเสียงที่ดังออกมาจากเครื่องปรับอากาศ อากาศที่ตอนนี้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่ใช่คนขี้หนาว แต่ช่วงนี้อากาศเวลากลางคืนมันเย็นกว่าปกติ
ผมเริ่มขยับเข้าไปซุกคนตรงหน้า พี่มาร์คสะดุ้งด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สอดแขนข้างหนึ่งมาให้ผมหนุนพร้อมกับลูบผมของผมเบาๆ ยองแจกับยูคยอมบอกว่าผมเหมือนแมว ชอบให้คนอื่นลูบผมเล่น ผมเองก็แย้งมาตลอด จนตอนนี้ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง..
แบมแบมชอบให้พี่มาร์คลูบผมแบบนี้.. อยากให้ทำแบบนี้ตลอดไป
....
ดวงตาคู่คมจ้องมองไปยังร่างตรงหน้าที่หลับสนิทเนื่องจากลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอนั่น มุมปากถูกยกยิ้มขึ้นมาตามความเคยชิน ริมฝีปากกดจูบเบาเบาที่หน้าผากของอีกฝ่าย แล้วยิ้มเหยียดให้ตัวเองอีกที..
แบมแบมครับ.. แบมแบมกำลังจะทำให้พี่มาร์คเป็นบ้ามากที่สุดของที่สุดเลยนะ
ถ้าจะให้ดี อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ
ความคิดเห็น