คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ` n e r d ♡ - 04
n e r d ♡ - 04
เสียงดนตรีดังขึ้นตลอดทุกช่วงเวลา ผู้คนต่างพากันออกสังสรรค์ น้ำอำพันสีสวยถูกลิ้มรสด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บ้างก็ออกไปโยกย้ายตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน ดวงตาแต่ละคู่ต่างมองหาสิ่งที่ถูกใจในยามวิกาลที่เรียกว่าความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน..
สิ่งที่ดูโดดเด่นที่สุดในคืนนี้ คงหนีไม่พ้นดีเจที่คอยทำหน้าที่อย่างไม่ขาดสาย เสียงบีทที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆยิ่งทำให้ผู้คนต่างสนุกมากขึ้น ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆและกวาดสายตามองไปยังผู้คนเบื้องล่าง ที่ห่างกันไม่มาก
ไม่นานนักเจ้าของใบหน้าหล่อฉีกยิ้มให้กับเพื่อนอีก 3 คนที่นั่งอยู่บนชั้นสองโซนวีไอพี หันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานทันทีที่นั่งลง ดวงตาคมมองไปยังด้านล่าง ร่างกายขยับไปตามจังหวะดนตรีที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้
“ฮอตนะ คืนนี้” เจ้าของใบหน้าคมอย่างหวัง แจ็คสันเอ่ยแซวเพื่อนสนิทอย่างห้ามไม่ได้ นั่งมองผู้คนด้านล่างจากตรงนี้ เห็นหมดนั่นแหละว่าใครบ้างที่จ้องจะงาบเพื่อนเขาไปต่อ คนโดนแซวยักไหล่อย่างไม่แคร์ก่อนที่จะคว้าแก้วน้ำอำพันสีสวยขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
“เป็นไง ? เจอเหยื่อที่ถูกใจหรือยังหล่ะ” ใบหน้าได้รูปเอ่ยถามขึ้นมา สีผมควันบุหรี่ที่ทำให้ใบหน้าดูคมขึ้น ขาที่นั่งไขว่ห้างกันอยู่ขยับเล็กน้อยตามจังหวะดนตรี
“ยังว่ะ” คนโดนถามเบะปากออกมาก่อนที่จะมองลงไปด้านล่างต่อ ผู้คนที่ต่างพากันโยกย้ายมีทั้งที่คุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้า ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เรียกได้ว่ามีฐานะทั้งนั้น ที่คุ้นหน้าอยู่ ถ้าไม่เคยเห็นผ่านทางข่าวก็คงจะเห็นกันบนเตียงทั้งนั้น “พวกมึ.งว่าคนนู้นเป็นไง ?”
“หื้อ ?” ดวงตาทั้งสามคู่มองไปยังร่างของหญิงสาวด้านล่าง ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ตัวชุดที่ดูจะเปิดเผยไปหมดแทบจะทุกส่วนนั่นอดไม่ได้ที่จะสะดุดตาทันทีที่เจอ “ไม่มีทาง ยัยนั้นติดหนึบจะตาย”
“เคย ?”
“ประมาณนั้น” จูเนียร์ไหวไหล่ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก มันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดา ต่อให้พวกเป็นคนดีเท่าไหน แต่ผู้ชาย.. ยังไงก็เป็นผู้ชายวันยังค่ำ
“อ่า.. แล้วนั่นหล่ะ”
“หึ ใช้ได้หนิ..”
เจ้าของดวงตาคู่คมจับจ้องไปยังร่างที่อยู่เบื้องล่าง ริมฝีปากกระตุกยิ้มออกมาราวกับเด็กที่เจอของเล่น ก่อนที่จะลุกขึ้นเต็มความสูง “แจ็คสัน กูขอห้องนึงนะ”
คนโดนเรียกพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ใช่.. ที่แห่งนี้เป็นธุรกิจของพี่คนสนิทของแจ็คสัน ธุรกิจที่ทำร่วมกับกลุ่มเพื่อน ที่มีตระกูลหนุนหลัง สถานที่เริงรมณ์ที่มีเจ้าของอายุยังไม่ถึง 25 ฮึ เจ๋งดีใช่มั้ยหล่ะ..
กล่องสี่เหลี่ยมขนาดพอดีมือถูกโยนออกมาให้อีกคนที่ยืนอยู่ก่อน “อย่าลืมอ่ะมึง” ไม่มีคำห้ามใดออกจากปากของเพื่อนสนิททั้งสาม มีเพียงคำเตือนสั้นๆที่เป็นอันรู้ดี
“ปล่อยข้างนอกก็ได้มั้ง” คนพูด พูดทีเล่นทีจริงจนเพื่อนทั้งสามต่างพากันส่ายหน้า ชีวิตมันจะชิวเกินไปแล้วมั้ง..
“โรคนะมึง” คนโดนเตือนจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับไป.. จะว่าก็ถูก แม้ที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยผู้คนระดับสูง แต่ใช่ว่าจะปลอดภัยเสมอไป จะมีอะไรมายืนยันว่าอีกฝ่ายไม่มีสิ่งใดแปลกปลอมมาด้วย
เสียงน้ำแข็งกระทบกับตัวแก้วเบาๆเนื่องจากแรงเหวี่ยง เจ้าของแก้วมองลงไปยังด้านล่างที่เพื่อนของตนเอง “ถ้ามีคนมาเห็นเด็กเรียนดีที่หนึ่งของมหาวิทยาลัยที่ต่างคิดกันว่าเรียบร้อยนักหนา ดีนักหนาในที่แบบนี้จะเป็นยังไงวะ”
“หึ.. คราบเด็กเนิร์ดที่สร้างขึ้นมานี่มันแค่ภายนอกจริงๆ”
"มาร์คต้วนแม่งตัวล่าแต้มชัดๆ J"
‘ไม่เอาอะ ! แบมไม่ไป เอฟวรี่บลอวเด้ เซย์ โน้วว’
นั่นคือประโยคสุดท้ายของแบมแบมที่คุยกับคุณม๊าเมื่อชั่วโมงก่อน เนื่องจากคุณม๊าเกิดอารมณ์ดีจัดอยากไปเที่ยวโดยตัดหางลูกรักไว้ที่กรุงโซลคนเดียว ด้วยความที่คุณม๊านั้นรู้ว่าพี่แบมหน้าตาดีจนอาจจะโดนพวกพี่สาวขืนใจได้ จึงออกความคิดเห็นให้ว่า
‘งั้นแบมก็ไปอยู่กับหนูจินยองแล้วกัน จะได้ให้พี่เขาไปส่งที่โรงเรียน เพราะยังไงทริปนี้ฉันก็ไปกับบ้านนู้นอยู่แล้ว ให้เวลา 15 นาทีในการเก็บกระเป๋านะจ๊ะ ถ้าขัดใจคุณม๊าคนสวยพี่แบมรู้ใช่มั้ยคะ ว่าจะโดนอะไร เอ๊ ~ ห้องพี่แบมเริ่มรกอีกแล้ว เก็บคอลเล็คชั่นไปทิ้งดีกว่า’
ออกความคิดเห็น.. บ้าน (ตื้ด) สิ นี่มันขมขู่ชัดๆ เห็นคอลเล็กชั่นนูนาที่สะสมมาคืออะไร.. ไหนจะเกมส์ที่ต้องยอมติดหนี้เงินห้องไปซื้ออีก
จิตวิญญาณพี่แบมทั้งนั้น พี่แบมจะไม่ยอมเสียมันแน่นอน
และนั่น.. คือเหตุผลที่ทำให้แบมแบมมายืนที่จุดนี้ ยืนกดกริ่งมาเป็นเวลา 5 นาทีแล้วแหละ แต่ยังไม่มีใครมาเปิดประตูเลย ไม่รู้ว่าตายกันไปหมดหรือยังเหมือนกัน ว่าแล้วก็ *สแปมกดกริ่งรัวๆต่อ*
“จะกดหาเตี่ยมึ.งอ่.. อ่าวแบม มาแล้วหรอ เข้ามาก่อนสิ” อะโห้ว.. เล่นถึงบรรพบุรุษเลย คุณเตี่ยอย่าสะดุ้งนะ เดี๋ยวซี่โครงหัก..
ผมยิ้มให้กับเจ้าของบ้านที่เดินออกมาด้วยสภาพพึ่งตื่นนอน เงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนบนผนังห้องนั่งเล่นทันทีที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน เข็มสั้นเลยเลข 3 ไปเล็กน้อย หื้ออ บ่าย 3 สงสัยซ้อมตายกันแหง (￢ε￢ )
“เดี๋ยวแบมเอาของขึ้นไปเก็บที่ห้องริมสุดฝั่งขวานะ มีป้ายปอมปอมปูรินแขวนอยู่ ห้องนั้นเอาไว้ให้เพื่อนที่มาบ้านนอนหนะ” ผมพยักหน้าตอบรับพี่จูเนียร์ที่เดินเกาหัวเข้าไปในห้องครัวก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ลืมอะไรไปป่ะวะ ? ฮึ้ ~ ช่างเหอะ” ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมากิน
ผมเดินขึ้นบันไดมาอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะเดินเลี้ยวขวาไปห้องริมสุด เจอล้ะปูรินนอนพุงปลิ้น แล้วเปิดประตูเข้าไป.. อันดับแรกต้องชะโงกหน้าเข้าไปก็เจอกับกำแพงและกำแพง ตามด้วยลำตัว แล้วจึงก้าวขาพร้อมกับลากกระเป๋าเป้เข้ามา(ขี้เกียจสะพายแล้ว) ความรู้สึกแรกที่รับรู้ได้คือ.. เย็น เดินเข้ามาอีกนิดจึงเจอกับเตียงขนาดคิงไซต์กับผู้ชายคนนึงบนเตียง
ดะ– เดี๋ยวนะมีคนอยู่ นี่พี่แบมเข้าห้องผิดอ่อวะ !? ขอโทษนะครับ แต่อย่าเพิ่งตื่นเลยเนอะ
ว่าแล้วก็รีบพาร่างของตัวเองออกมาให้ไว ก่อนจะหันซ้ายขวาว่ามีปูรินอีกมั้ย.. ก็ห้องนี้หนิหว่า หรือเมื่อกี้อาจจะเป็นภาพหล่อน ทำใจดีสู้เสือเข้าไปในห้องอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าภาพหลอนไม่กี้ไม่ใช่ภาพหลอน
พี่มาร์คมึงงงงง นั่นมันพี่มาร์ค เพราะเมื่อกี้พลิกตัวเลยได้เห็นว่าเป็นใคร ขอบคุณสำหรับอาหารตานะสวรรค์ รักนะอยากขอบคุณ
อันที่จริงถ้าเป็นพี่มาร์คหละก็.. จะนอนด้วยก็ได้นะ เพราะงั้นจัดเสื้อผ้าเลยแล้วกัน ٩(♡ε♡ )۶
ผมค่อยๆเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างเงียบที่สุด เพราะกลัวว่าพี่มาร์คจะตื่น ประตูตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออก ก่อนที่ผมจะจัดเรียงชุดเข้าไปด้านใน จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น หันไปมองด้วยความตกใจก็พบพี่ชายคนนึงที่.. รู้สึกคุ้นหน้าแต่นึกไม่ออกเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อกล้ามสีดำสนิทกับกางเกงบ๊อกเซอร์.. เส้นผมลู่ลงมา มีน้ำเกาะอยู่เล็กน้อยซึ่งมันไม่ได้ทำให้ความดูดีลดลงแม้แต่น้อย
พี่ชายตัวเล็ก(?)กระตุกยิ้มมาให้ในขณะที่ตัวเองเช็ดผมด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างยกขึ้นมาทำสัญญาณบอกให้เขาเงียบๆ ก่อนที่จะพูดแบบไม่ส่งเสียงออกมาประมาณว่าให้ปลุกคนบนเตียงด้วย ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปนอกห้อง
แหมะ ให้นี่ปลุก.. ก็กลัวพี่มาร์คจะ(ทำให้แบมแบม)ไม่ได้ตื่นหนะสิ อุอิอุอิ
หลังจากที่ผมเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้เสร็จ ก็เดินตรงมายังเตียง หมายจะปลุกคนที่นอนพริ้มอยู่บนเตียง แต่ก็รู้สึกเสียดายที่จะไม่ได้มองใบหน้าที่ไร้แว่นนั่น ว่าแล้วก็นั่งจ้องซะเลยแล้วกัน *ฉีกยิ้มกับตัวเอง*
“จ้องขนาดนี้ กินเลยดีมั้ย” แบมไม่ได้พูด พี่มาร์คก็หลับ แล้วใครพูดวะ
หันซ้ายไม่มี หันขวาไม่มี ชะเง้อไปมองที่ประตูก็ไม่มี หรืออาจจะเป็นผี !! ไม่เอาอะ ถ้ามีจริงจะไม่อยู่ จะยอมเสียคอลเล็คชั่นจริงๆนะ “มองไปไหนหนะ” หื้อ..
“อ่าว พี่มาร์คตื่นแล้วหรอ งั้น.. งั้นแบมไปแล้วนะ เอ่อ.. บาย” หน้าพี่มาร์คใสมากอะแกร ขนาดพึ่งตื่นนะ คือน่าฟัดมากอ่ะ บอกเลย สนใจมาอยู่ในฮาเร็มพี่แบมมั๊ยครับคนดี ?
ผมเตรียมตัวที่จะลุกไป แต่อีกฝ่ายก็คว้าเข้าที่เอวแล้วดึงลงมา ทำให้ผมถลาเล็กน้อยบวกกับความสำออยมากล้นจนนั่งลงไปบนเตียง โดยที่มีพี่มาร์คนั่งซ้อนหลังอยู่ ใบหน้าไร้แว่นซุกลงบนไหล่ของผมเหมือนเด็กๆ อู้ฮู้วว รู้สึกฟินจริงจัง เสียงอู้อี้ที่ดู(เหมือน)อ้อนราวกับเด็ก โห่ย.. ใจแบมลอยละลิ้วตั้งแต่โดนกระชากละ พี่มาร์คพูดอะไร แบมไม่มีสมาธิฟังโลยยย (♡´艸`)
ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆอีกฝ่ายก็ดึงผมเข้าไปใกล้อีก จนรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังของผมใกล้กับตัวของเขามาก.. มือของพี่มาร์คยังคงโอบรอบเอวของผมไว้ มืออีกข้างลูบหน้าท้องของผม พี่มาร์คเลิกซุกหน้าลงที่ไหล่ของผมก่อนที่จะกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“แบมแบมครับ.. พุงออกละนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตบเบาๆที่พุงน้อยน้อยของผม.. แล้วลุกออกไปอาบน้ำ
เห้ยยยๆ เดี๋ยวนะ.. เมื่อกี้อีพี่มาร์คมันพูดว่าอะไรนะ
พุงออก
พุงออก
พุงออก
พุงออก(ตื้ดดดด)
.
เฮอะ !
ใครว่ามีแค่แบมแบมที่ชรังไรส์ตอนโรแมนติก.. ขอเถียงขาดใจ เพราะพี่มาร์คมันขั้นกว่ามาก ว็อทเดอะ–!! กว่าจะรู้ตัวว่าโดนด่า อีกฝ่ายก็หายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว พี่มาร์คคคคเลววววววววววมากกก
“แบมแบม..” ผมหันขวับไปทางที่อีกฝ่ายเรียก เห็นหน้าละอยากเอาพุงหนีบหน้า “อย่าพึ่งลงไปนะ รอด้วย” ว่าจบก็วิ๊งค์ใส่มาให้ แล้วกลับเข้าไปในห้องน้ำตามเดิม
โง้ย.. อยากแขม่วพุงตาย
ว่าแต่.. เมื่อกี้นี้ตัวตนพี่มาร์คหรอวะ ??
— TBC —
ความคิดเห็น