คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ` n e r d ♡ - 03
n e r d ♡ - 03
‘หัดสนใจเรื่องเรียนเหมือนเรื่องของพี่บ้างก็ดีนะครับ น้องแบมแบม’
สนใจเรียนเหมือนสนใจเรื่องของพี่เชี่ยไรรรร นี่สนใจเรื่องเรียนตลอดเหอะ ถึงแม้มันจะไม่รุ่งก็ตามแต่ (*´艸`*) พี่เนิร์ดมั่วมากไม่มีข้อเท็จจริงเลย
‘หัดสนใจเรื่องเรียนเหมือนเรื่องของพี่บ้างก็ดีนะครับ น้องแบมแบม’
อ๊ากกกกก ออกไปจากหัวซะทีเส้ ~ *ทึงหัวตัวเอง* จะวนเวียนอะไรในหัวหนักหนาวะ สามวันแล้วนะว่อยยยย
‘หัดสนใจเรื่องเรียนเหมือนเรื่องของพี่บ้างก็ดีนะครับ น้องแบมแบม’
ก๊าซซซซซซซ *ดึงผมตัวเองสามที*
คือ.. อยากให้พี่แบมลองหันมองบุคคลรอบข้างบ้างอะไรบ้าง
- -
‘หัดสนใจเรื่องเรียนเหมือนเรื่องของพี่บ้างก็ดีนะครับ น้องแบมแบม’
เห้ยเดี๋ยวนะ..
‘หัดสนใจเรื่องเรียน..’
ไม่ใช่ประโยคนั้น = =
‘..เหมือนเรื่องของพี่บ้าง..’
โว้ยยยยย ไม่ใช่
‘..น้องแบมแบม’
เอออออออออออออออ
‘..น้องแบมแบม’
ทำไมพี่เนิร์ดรู้ชื่อหละ ตอบบบบบบ
ปึกก !
แล้วจู่ๆแบมแบมที่ทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก็ก้มลงในซุกกับโต๊ะ พร้อมกับเสียงที่เหมือนบทสวด ให้เพื่อนร่วมห้องเงิบไปตามๆกัน ได้แต่ภาวนาในใจว่ามันจะไม่บ้าคลั่งอะไรไปมากกว่านี้ แค่นี้ห้องก็ดูเพี้ยนๆละ แล้วอิหน้าห้องก็เล่นไททั่นกันอีก
นับวันห้องนี้ยิ่งเหมือนบรรจุคนไม่เต็มไว้ด้วยกัน เฮ้ออ เครียด..
“มึง !” ผมที่ลงไปกระฟัดกระเฟียดกับโต๊ะเรียนจนโต๊ะสะอาดแล้ว เรียกเพื่อนสนิททันทีเมื่อเงยหน้าขึ้น
“มีไรมึง” ยูคยอมที่กำลังคุยอยู่กับยองแจหันมาถาม
“พี่มาร์ครู้ชื่อกูด้วยอ่ะ”
“หื้อ ?” ยองแจทำตาโตเมื่อผมพูดจบ ส่วนยูคยอมก็ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่าง งงๆ
“รู้ได้ไง ?”
“ก็กูได้ยินพี่เขาพูดชื่อกูอะ”
“หูฝาดป่าว”
“ไม่นะ..”
“อาจจะหูฝาดก็ได้ไง อาจจะหิวจัดจนเพี้ยนไปแล้ว”
“งะ.. งั้นหรอ อื้มม” นั่นสิ.. ผมอาจจะหิวจนหูฝาดไปก็ได้มั้ง เพราะผมจำได้ว่าตอนที่อยู่ที่ห้องสมุด ผมไม่ได้แทนชื่อตัวเองกับพี่เขาเลยหนิน่า “สงสัยคงใช่มั้ง” แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็อดฟินอะดีว่าพี่มาร์ครู้จัก อุตส่าห์มโนไป
ปึกปึก
เสียงเคาะของชีทกองใหญ่ดังขึ้น ทำให้นักเรียนที่เดินกันสะล่อนกลับเข้าไปนั่งที่ทันที ก่อนที่อาจารย์หนุ่มจะแจกชีทมหาประลัยไอเฮทยูออลไทม์มาให้ กะด้วยสายตาได้ว่าชุดหนึ่งค่อดหนา(มาก)พอสมควร นักเรียนมีไม่ถึงยี่สิบห้าคนต่อห้อง แต่ชีทนี่เป็นรีมนะครับ เป็นแบบหน้าหลังด้วยไง
“ส่งภายในวันพรุ่งนี้ตอนเย็นนะ.. เดี๋ยวครูต้องไปประชุม นั่งกันเงียบๆหล่ะ เดี๋ยวจะให้รุ่นพี่มาคุม” อาจารย์แกพูดเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียนโดยทันที
“ไปประชุมก็ไปสิ ไม่เห็นต้องให้ของไว้ดูต่างหน้าเลย” เพื่อนผู้หญิงหน้าห้องโอดครวญออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ตั้ง7หน้า ใครจะไปทำหมดหล่ะ ฮื้อออ”
“เย็นนี้ไปไหนดีว่ะ” ถ้าคุณทิ้งการบ้านแล้วชวนกันไปเที่ยว เราคือเพื่อนกัน
“เห่ยมึงๆ ดูพี่คนนั้นดิ น่ารักชะมัด” บุรุษข้างหน้าต่างกล่าวอย่างไม่เดือดร้อน แน่หละเพราะยังไงพวกเราทั้งห้องก็จะ.. ลอกอยู่แล้ว เรื่องง่ายๆ หาตัวแทนทำก็จบ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็ขอไปฆ่ามังกรหน่อยแล้วกัน
ครืด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ไม่ได้ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ของตัวเองเท่าไหร่ ผมยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ เก็บเงินซื้อเกราะซื้ออาวุธเงี้ยะ มันชอบมีเงินลอยมาตอนเป็นคัทซีน ต้องมีสมาธิกันหน่อย
“แบม หยุดเล่นก่อน เงยหน้าขึ้น” ยองแจที่อยู่ข้างๆสะกิดให้ผมเงยหน้าขึ้น แต่ผลที่ได้คือเสียงครางในลำคอ ก่อนที่ยูคยอมที่นั่งด้านหลังจะสะกิดผมด้วยการถีบเก้าอี้เบาเบา..
เบาเบามันไม่ทำหรอก
โครม
ไอ่เชี่ยยูคยอม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
( ಠ皿ಠ )
“พี่แบ๋มมม.. น้องคยอมขอโท๊ษษษษษษษษษษษษษษษษ” ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความเคืองแบบสุดขีด บอกเลยเจ็บก้นมากอ่ะ แต่ตอนนี้เป็นห่วงโทรศัพท์มากกว่า ขอคาดโทษไว้ในใจก่อนค่อยระเบิดนะมึงนะ นะคยอมนะ
ผมค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ให้เรียบร้อยแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่จะมองตรงไปหน้าห้อง..
รุ่นพี่ ปาร์ค จินยอง หรือ พี่จูเนียร์ หืออ พี่เนียร์น่ารัก แต่ว่าตอนนี้เขากำลังยืนกลั้นขำผมอยู่ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น ประเด็นอยู่ที่ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว มีพี่มาร์คด้วยอีกคน.. ทำไมผมต้องร่วงทุกทีที่เจอพี่มาร์ค หรือมันอาจจะเป็นหลุมรักที่พี่เขาขุดไว้ อืมมม อาจจะเป็นไปได้แฮะ
“แบมเป็นไรป่าว” พี่จูเนียร์ถามผมขึ้น เขารู้จักกับผม เพราะเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ผมเลยเนียนเกาะเขากลับบ้านบ่อยๆ(หมายถึงเมื่อตอนที่พี่เขายังเรียนอยู่มัธยมแล้วโดนเพื่อนเทหนะนะ)
ผมส่ายหน้าตอบกลับไปว่าไม่เป็นไร ก่อนที่จะหันไปสนใจ(แทะโลม)อีกคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง “พี่มาร์ค” คนโดนเรียกหันมามองจนหน้ายุ่งอย่างห้ามไม่ได้ ผมคงไม่ได้บอกว่าพี่เขากำลังอ่านหนังสืออยู่สินะ “สอนเลขผมหน่อยสิ มันยากมากเลยนะ” พี่มาร์คทำหน้าเบื่อโลกเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
“ไหนขอดูหน่อยสิ” พี่จูเนียร์ที่ยืนอยู่หน้าห้องเดินเข้าไปขอดูชีทจากเพื่อนหน้าห้อง ก่อนจะทำหน้าเหยเกออกมา “ยากอยู่แฮะ ให้เด็กปีสองทำเนี่ยนะ ไม่ลองวอร์มมือหน่อยหรอมึง”
คนโดนเรียกเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มอย่างสบายใจ ก่อนจะเดินมาหาพี่จูเนียร์แล้ววางหนังสือไว้บนโต๊ะ โดยที่ไม่ลืมจะหยิบชีทในมือของพี่จูเนียร์ไปดูเล็กน้อย แล้วเริ่มเขียนตัวแปรต่างๆลงไป ผมก้มลงไปหยิบดินสอใต้โต๊ะขึ้นมา แต่ก็ทำหลุดมือไปก่อน ต้องก้มตัวแล้วยืดไปเก็บมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งดีๆ
เอเก๊ะ..
ไอ้ตัวหนังสือที่อยู่เต็มกระดานนั่นมันอะไร มิน่าหล่ะถึงห้องถึงสะตั้น เหลืออยู่แค่พี่มาร์คที่ยังคงเขียนต่อไป กับพี่จูเนียร์ที่นั่งบนโต๊ะห้อยขาแกว่งไปมา พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“...บ้าน ...ตื่น..”
“อื้ออ ~” ผมครางอื้ออึงออกมาในลำคอ ก่อนจะปัดป่ายเมื่อรู้สึกว่ามีคนเล่นผมของผมอย่างสนุกมือ เฮ.. ล้างมือหรือยังก่อนเล่นผมคนอื่นหนะ
แต่ดูเหมือนเจ้าของมือจะยังไม่หยุดก่อกวนการนอนของผมซะที ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะหันซ้ายขวาอย่างรู้สึกเบลอๆ จนไปสะดุดสายตากับใครบางคนตรงหน้านี่แหละที่จ้องมาที่ผม ทำเอาหน้าร้อนผ่าว..
ถ้าจะมองกันแบบนี้.. เขมือบกูเข้าไปเลยเถอะ ได้โปรด (//∇//)
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงรีบหันหน้าไปทางยองแจ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ว่างเท่าไหร่ เพราะมีพี่จูเนียร์นั่งอยู่ข้างกัน (เนียน)สอนเลขเพื่อนของผมอยู่ แหม.. อย่าคิดว่าดูไม่ออกนะครับ เอิ้กก ~
“นี่”
“ห้ะๆ ครับ ?” ผมหันไปตามคำเรียก แต่ดูเหมือนจะคิดผิดไปที่ว่าพี่เขาคงไม่ได้จ้องมาอีกแล้วเพราะพี่เขายังคงมองอยู่ อยากจะลงไปดิ้นกับพื้น ยิ่งตอนเม้มปากแล้วมันแบบ ฮอลลลลลล
“ยังไม่ได้ทำเลยหนิ” พี่มาร์คเปลี่ยนมามองที่ชีทของผมที่มันสะอาดว่างเปล่าพร้อมกับขมวดคิ้วจนมันแทบจะกลายเป็นปม
“เออ.. แห้ะๆ พอดีผมไม่เข้าใจที่พี่เขียนอ่ะ” ผมพูดออกไปตามตรงไม่กล้าสบตาพี่เขาเท่าไหร่ ก็แหม่.. เป็นคนบอกให้สอน แต่ตัวเองกลับหลับไม่สนใจที่จะลอก(?)
พี่มาร์คมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เรียบนิ่งจนผมอ่านไม่ออก ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร ใบหน้าที่ดูเหมือนไร้ความรู้สึกใต้แว่นนั่น.. มันเริ่มทำให้ผมกลัว
กลัวอดใจไม่ไหว ปล้ำพี่มาร์คกลางห้อง ก๊ากกกกกกกกกก ♥
โอเค เลิกเล่นก็ได้
“งั้นเดี๋ยวสอนแบบตัวต่อตัวเลยแล้วกัน J” พี่มาร์คพูดก่อนที่จะยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ
เชี่ยละ.. ใจเต้นแรงเลยอะ
.
“ไม่ใช่แบบนี้สิยองแจ นายต้องเอามันไปแทนค่าตรงนี้สิ” จูเนียร์พูดพร้อมกับหยิบยางลบมาลบจุดที่ผิดให้อีกคนที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตกไม่เลิก
“หื้อ.. ? อ่า ครับๆ”
“ยองแจอา..” คนเป็นพี่เรียกชื่ออีกฝ่ายที่มัวแต่ทำเลขอยู่อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ สนใจกันบ้างสิ “นายมีคนที่ชอบหรือยัง”
“หืม ?” คนถูกถามหันไปมองอีกฝ่ายก่อนจะหันหน้ากลับมาแทบไม่ทัน เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเท้าแขนมองตนเองราวกับจะกลืนกิน
“ยะ.. ยังครับ”
“อ่าดีเลย.. เพราะพี่หน่ะ สนใจนายนะเด็กน้อย” จูเนียร์ลูบไปที่ผมของอีกฝ่ายเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ส่วนคนโดนเรียกว่าเด็กน้อยก้มหน้างุดทันที ก็จู่ๆโดนรุกขนาดนี้ เป็นใครจะทนไหว แล้วยิ่งเคยเป็นรองประธานนักเรียนคนดังที่กว่าครึ่งโรงเรียนปลื้มอีก
แบมอ่า.. รีบมาพาพี่ชายร่วมหมู่บ้านกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ
ยูคยอมมองไปที่เพื่อนสองคนอย่างนึกหมั่นไส้.. ทำไมเขาต้องอะโลนแบบนี้วะ ไม่แฟร์เลยนะเว่ยย
คนตัวสูงพาร่างของตัวเองเดินไปที่ประตูด้านหน้าห้อง เพื่อที่จะออกไปเดินเล่นก่อนกลับบ้าน ยังไงก็ต้องกลับพร้อมกับยองแจอยู่แล้ว ทิ้งกระเป๋าเอาไว้ก็ได้ โด่วว ~
ทันทีที่ออกมานอก ตอนแรกก็ว่าจะเดินไปแบบเงียบๆนะ แต่สนใจคนที่เกาะกระจกดูในห้องเขา พร้อมกับข่วนกำแพงอย่างกับแมว ก็จะไม่สนใจ เท่าไหร่นะถ้าเขาไม่รู้จักบุคคลตรงหน้า
ยูคยอมเดินไปพร้อมกับมองไปภายในห้องที่คนรู้จักเขามองอยู่.. หือ ที่แบมแบม ไม่สิ.. ยองแจกับพี่จูเนียร์ ?
“ทำไรอ่ะ !” คิดได้ดังนั้นก็อดจะแกล้งไม่ได้ และพอเรียกไปอีกฝ่ายก็สะดุ้งโหยงพลิกตัวมานั่งพิงกับผนังทันที
“ไอ่เด็กบ้าหนิ จะไปไหนก็ไป ไป๊ ~ ” คนโตกว่าอดไม่ได้ที่จะหันมาแว้ดใส่เพื่อนรุ่นน้องที่นั่งขำเขาอย่างสะใจเต็มประดา ก็แหมะ.. ถ้าเป็นพวกคุณจะขำไม๊หล่ะครับ เมื่อเห็นพี่ชายมาดขรึมอย่าง อิม แจบอม หรือ เจบี สะดุ้งโหยงม้วนตัวตีลังกาพลิกตัวมานั่งดีๆ แล้วทาบมือไว้ที่อกอย่างตกใจ ขำชะมัดอ่ะะ !
ความคิดเห็น