คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ❥ 좋아해 : 3
i like you – 3
หุ้ยยยย ให้ทายวันนี้วันอะไร ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก
เดาไม่ถูกละเซ้ ~
คิคิ วันนี้น้องวีจะได้กลับบ้านล้าวววว *หมุนตัวตีลังกาสามพันท่าห้าวินาที*
“ยุนกิ ยินกุ”
ใครมาเรียกเพื่อนน้องวีตั้งแต่เช้ากัน – w – อยากจะบอกว่าผิดเวลามาก เพราะเพื่อนกิยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง ไม่อยากจะอวดเลยว่าผมตื่นเช้ากว่า คุคุ ♥ ตื่นมาดูโตโตโร่ตอนเช้า
ผมวางรีโมทก่อนจะเดินไปหาคนที่มาเรียกเพื่อนของผมตั้งแต่เช้า ผมเดินตรงไปที่ประตูพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่าย ซึ่งเขาก็มองมายังผมเหมือนกัน ..เขาคือใครว่ะ =[]= ?
“ผิดบ้านหรอ..” คนตรงหน้าพึมพำออกมาเบาๆ ซึ่งผมดันเจือกได้ยิน บอกเลยว่าไม่ได้ตั้งใจ -~- “ก็ถูกนิหว่า.. ”
“ยุนกิยังหลับอยู่ฮะ คุณเอ่อ..”
“จิน ซอกจิน” ซอกจิน..? คนที่ชูก้าบอกว่าเป็นพี่ของจองกุกเมื่อคืน
“คิม แทฮยอง เรียกว่าวีก็ได้ครับ เพื่อนของยุนกิ”ผมพูดแนะนำตัวก็จะส่งยิ้มให้เขา ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบกลับมา “คุณใช่.. พี่ชายของ เอ่อ..จองกุก ?”
อีกฝ่ายมองผมพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย คือนี่... ผมทำหรือทักอะไรผิดไปป่ะ ทำไมเขาต้องขมวดคิ้วใส่ผมแบบนั้นด้วยอะ ;^; น้องบวีจิฟ้องหม๊าม๊า
“อื้ม”เขาตอบกลับผมมาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ “งั้นก็ดีเลย วันนี้พี่ฝากดูจองกุกหน่อยนะ พี่ต้องรีบไปแก้โปรเจคที่มหาลัย อ่า..” เขาพูดกับผมพร้อมกับก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง แล้วก็เงยหน้ามาพูดกับผมอย่างรีบร้อน “ตอน 9 พี่โมงฝากไปปลุกจองกุก กับหาอะไรให้จองกุกกินด้วยนะ อ๊ะ.. นี่กุญแจบ้าน พี่ไปละ เออ ห้องครัวใช้ได้นะ ตามสบาย” พี่จินพูดก่อนจะโบกมือลาผมแล้วเดินไปขึ้นรถหน้าบ้าน พร้อมกับขับออกไป
นี่พี่เขาไม่กลัวน้องชายโดนปล้ำเลยหรอ -..-?
ไม่ใช่ละ =^= คือสรุปว่าผมต้องไปปลุกจองกุกในอีก 2 ชั่วโมงข้างหน้า พร้อมกับหาอะไรให้น้องกิน พร้อมกับบอกให้ใช้ห้องครัวได้... แหมะ สงสัยพี่เขาคงอยากให้ครัวไหม้ ㅋㅋㅋㅋ
“เมื่อกี้ใครมา ?” หลังจากที่ผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน ก็เจอกับยุนกิที่เดินสะลึมสะลือ ถามขึ้น “หื้อ.. นั่นอะไร?”
“อ่อ.. พี่จินหน่ะ บอกให้ช่วยปลุกจองกุก พร้อมกับให้กุญแจบ้านมาด้วยหน่ะ” ผมพูดพร้อมกับชูกุญแจบ้านในมือให้อีกฝ่ายดู ยุนกิพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะเดินมาที่โซฟาตัวยาว แล้วทิ้งตัวนอนหลับต่ออย่างง่ายดาย ...แล้วจะลงมาเพื่อ !?
อีกห้าวินาที..
5
4
3
2
1
เข็มสั้นชี้เลขเก้า พร้อมกับเข็มยาวที่ชี้เลขสิบสอง บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าพอดิบพอดี ซึ่งเป็นเวลาที่ผมต้องมาปลุกจองกุก อ่า.. ทำยังไงดีหล่ะ ผมไม่อยากเสียมารยาทเข้าบ้านคนอื่นจริงๆนะ มันเลยทำให้ผมตอนนี้..
ยืนอยู่หน้าประตูห้องจองกุกล้ะ ผมนี่ค่อดกลัวเสียมารยาทอ่ะ -..- ไม่ตรงเวลาเขาก็เรียกว่าเสียมารยาทไง เอ้ออ ~
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะจับลูกบิดประตู ให้ตายเถอะ ทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยเล้า
‘...เพราะพี่ตอนจมูกแดงจริงๆมัน.. ก็น่ารักดี’
‘น่ารักดี’
‘น่ารักดี’
‘น่ารักดี’ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด ทำไมจู่ๆต้องนึกประโยคนี้ขึ้นมา น้องวีไม่ได้เขินเลยจริงจริง .//////////.
ผมสูดหายใจเข้าอย่างช้าๆอีกครั้ง ก่อนที่จะ..
ถอนหายใจออกมาให้อีกรอบ ทำอยู่แบบนี้ประมาณ 4-5 ครั้ง ก็ผมไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปง้ะ ผมผิดหรอ ;____;
กริ๊ก..
อุ้บส์ ประตูไม่ได้ล็อคด้วยอ่ะ นี่ที่ไม่ล็อคเพราะจะอ่อยพี่วีหรอฮับ ‘.’-
ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ พยายามทำให้เบาที่สุด ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน และตรงไปยังเตียงนอนของจองกุก ไม่อยากจะเซดคือห้องเป็นระเบียบมากอะเมื่อเทียบกับห้องของยุนกิ รายนั้นห้องรกอิ๋บอ๋าย - -
ถึงแม้ว่าส่วนหนึ่งของความรกก็มาจากผมเหมือนกัน
ผมเดินเข้าไปที่จะปลุกเขา โดยเริ่มต้นจากการเรียกชื่อเขาเป็นอันดับแรก อุอิอุอิ จริงๆก็ไม่อยากเรียกเท่าไหร่ อยากจะมองแบบนี้ไปนานๆ โฮ่ยยย ทำไมน่ารวักซ์แบบเน้ เทลมี นาว นาว ♥ “จองกุกอา..” ยังเงียบอยู่ “จองกุกอา..” อ๊ะ.. เริ่มขยับ
เห่ย เดี๋ยวๆ ที่ขยับไม่น่าใช่จองกุกละ =”= ตัวอะไรดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ผ้าห่ม หรือว่าจะเป็น..
งื้ออออออออออออออออ. น่ารักมากเลย น้องวีอยากสกรีมคือเมื่อกี้ตอนมันมุดออกมา คือโมเอ้อ่ะ คือมุ้งมิ้งอ่ะ เลิ้ปเลย
“อื้อ.. พุล โกกี อย่า.. ขยับสิ” เสียงคนบนเตียงนอนพูดออกมาอย่างเนือยๆ โดยที่มือก็ปัดป่ายไปทั่ว ราวกับควานหาอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะเจอกับน้องหมาตัวน้อยแล้วเจ้าตัวก็ผลิกมากอดมันอย่างน่ารัก คือ.. จะอิจฉาหมา ;^;ไม่ผิดช้ะ
แต่เดี๋ยวนะ พุลโกกีหรอ ไม่ใช่หรอก.. น่าจะหูฝาด หมาบ้าอะไรจะชื่อเนื้อย่าง -____________-
“จองกุกอา.. ตื่นได้แล้วนะ 9โมงกว่าแล้ว” ผมก้มตัวลงไปเล็กน้อยเพื่อพูดกับอีกฝ่าย ซึ่งผลตอบรับที่ได้กลับมาคือเขาขอเวลานอนต่ออีก 5 นาที ซึ่งผมก็ตามใจเขาอย่างง่ายดาย - - แล้วปลุกเขาขึ้นมาอีกครั้ง..
“หื้อ ? พี่.. วี แล้ว.. พี่จินไปไหนหรอฮะ”
ผมกำลังยืนมองจองกุกทำอาหารอยู่ในครัว ถึงแม้พี่ชายของเขาจะวานให้ผมทำอะไรให้เขากินก็เถอะ แต่ดูจากท่าทางแล้ว.. ผมว่าให้จองกุกทำเองจะปลอดภัยกว่ากันเยอะ
กลิ่นอาหารค่อยๆลอยออกมาจากบริเวณห้องครัว เอาเป็นว่าผมจะอยู่ที่นี่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยกลับบ้าน ปล่อยให้ยุนกินั่งหง่อยไปอะโลน ครั้งก่อนทิ้งผมดีนัก ชิชะ -^- นี่ไม่ได้งอนพูดเลย
“เอ่อ.. พี่วีฮะ ช่วยหาพุลโกกีหน่อยสิฮะ”
“หื้อ.. พุลโกกี ?”
“อ่า.. ผมหมายถึงเจ้าตัวเล็กหน่ะฮะ”
เจ้าตัวเล็กหรอ.. คงหมายถึงลูกหมาเหมือนเช้าสินะ รู้แล้วหล่ะว่าหมาบ้าอะไรชื่อเนื้อย่าง - - อื้มจ้ะ ตอนตั้งชื่อนี่หิวหรอ
ผมพยักหน้าตอบรับเขา ก่อนที่จะเตรียมตัวเดินออกไปตามหาเจ้าตัวเล็กที่หลบไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ อ่า.. ผมว่าตอนนี้มันคงจะต้องหิวแน่ๆ ซึ่งก่อนที่ผมจะเดินออกไป จองกุกก็ขอให้ผมช่วยหยิบจานในตู้ไปให้เขา..
“อ้ะ !” เพล้ง ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินเอาจานไปให้อีกฝ่าย พุลโกกีก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ วิ่งตัดหน้าผมไป ซึ่งมันทำให้ผมตกใจ.. จนทำจากตกลงมาแตก =______= แอมโซซอรี่บัทไอเลิฟยู./\.
จองกุกรีบหันกลับมามองที่ผมทันที ก่อนจะลงมาช่วยผมเก็บเศษจานที่แตกอยู่ และคอยห้ามไม่ให้พุลโกกีเข้ามาดมเศษจานที่แตก.. ผมกลัวพุลโกกีโดนจานบาดจมูกอะ พี่วีขอโทษนะฮับตัวเล็ก TvT
“ไม่เป็นไรฮะ พี่ไม่ต้องเก็บหรอก เดี๋ยวผมเก็บเอง พี่ไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก็ได้” จองกุกพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม ในตอนที่เราทั้งสองคนช่วยกันเก็บเศษจานที่กระจาย..
“แต่ว่าพี่เป็นคนทำแตก..” ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่ก้มเก็บเศษจานไป ห้ามสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กไม่ให้เข้าใกล้ของมีคมไป
“นะฮะ.. งั้นพี่ดูพุลโกกีให้ผมแทนแล้วกันนะ” จองกุกเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มมาให้ผม งื้อ น่ารักไม่ทน ;///; ใครจะเชื่อหล่ะว่ารอยยิ้มเดียวจะทำเอาผมทำตามอย่างไม่คิดขัดอะไร
ผมพยักหน้าตอบรับจองกุกว่าเดี๋ยวผมจะไปนั่งรอ โดยที่ผมขยับเข้าไปเพื่อที่จะอุ้มพุลโกกีเจ้าตัวเล็กพันธุ์ชิบะออกไป โดยไม่ทันได้นึกคิดว่าผมทำจานแตก ทั้งเท้าและมือบางส่วนจึงถูกบาดไปโดยปริยาย และทันทีที่จองกุกเห็นเลือดที่ออกมา เขาก็รีบหยุดเก็บข้าวของต่างๆ แล้วพาผมมาที่โซฟาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเดินไปหยิบกล่องยา... มาให้ผม
อ่าว นี่เขาไม่ได้จะทำแผลให้ผมแบบในซีรี่ย์ ในหนังหรอ -^- เออ ทำเองก็ได้.________.
ผมค่อยๆเปิดขวดแอลกอฮอร์อย่างช้าๆ แล้วก็ใช้แหนบคีบสำลี คีบสำลีขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะเอาไปจุ่ม(?)แอลกอฮอร์สีฟ้านั่น โดยมีพุลโกกินั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆด้วยสายตาแป๋ว ซึ่งไม่ได้ทำให้น้องวีอดนึกถึงความแสบของแอลกอฮอร์ได้เลย
“งื้ออTAT”แสบมากน้องวีคอนเฟิร์ม นี่ขนาดแค่แตะรอบแผลไปนิดเดียวเองนะ ยุนกิอยู่ไหน มาทำแผลให้น้องวีที ฮื้ออออ
พุลโกกีหมอบคลานเข้ามาพร้อมกับเอาหัวถูที่ต้นขาผม เป็นเชิงปลอบ หลังจากที่เห็นผมทำหน้าตาอยากจะร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ โอเค พุลโกกี เดี๋ยวพี่วีจะอดทนนะ
“!?”
ผมที่กำลังสูดลมหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้า ที่จะทำแผลที่เท้า ก็โดนจองกุกที่เดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ นั่งชันเข่าขึ้นมาหนึ่งข้าง แล้วจับเท้าผมวางไว้ที่ขาของเขา แล้วหาอุปกรณ์ทำแผลอื่นๆขึ้นมา เขาค่อยๆทำแผลให้ผมอย่างช้าๆ โดยที่มีผมที่นั่งอยู่บนโซฟา มองเขาที่นั่งอยู่บนพื้น ทำแผลให้ผมอย่างตั้งใจ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาบอกว่าทำแผลให้ผมเสร็จแล้ว และเขาก็เดินไปล้างมือ ซึ่งมีสิ่งหนึ่งที่น่าแปลกใจ.. คือผมไม่รู้สึกแสบตอนที่แผลสัมผัสกับตัวยา
พวกคุณเชื่อมั้ย ว่าใครบางคนจะทำให้คุณลืมความเจ็บปวดทุกอย่าง เมื่อมองเขา ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ.. จนตอนนี้
...ผมเชื่อ
“ขอดูที่มือหน่อยสิครับ” จองกุกพูดก่อนจะแบมือมาให้ผม ผมค่อยๆยื่นมือออกไปให้เขา ซึ่งมันเป็นเพียงแผลถลอกเล็กๆ แต่นั่นก็ทำให้เขาแอบดุผมออกมา ทำไมต้องดุด้วยเล้า;_________;
“ครั้งหน้าพี่ต้องระวังกว่านี้อีก เข้าใจไหมครับ อย่าเหม่อตอนที่ต้องอยู่กับของมีคมทุกชนิด มีสติเมื่ออยู่กับของมีคมหรือเศษกระเบื้องเศษจานอะไรพวกนั้น..” เขาพูดบ่นขึ้นขณะที่ทำแผลให้ผม อย่างนุ่มนวล
“ทำไมต้องดุด้วยอะ._________.”ผมก้มหน้าลงซุกกับหมอน โดยที่มีพุลโกกีขยับมานั่งอยู่บนตัก มองเจ้านายของตัวเองทำแผลให้ผมอย่างสงสัย จองกุกเงียบไปซักพักก่อนจะหันไปดุพุลโกกีแทน
“เราก็เหมือนกัน บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้วิ่งซนแบบนั้น เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน” เหมือนเจ้าตัวก็ดูจะรู้เรื่อง อาจจะเพราะน้ำเสียงที่ใช้พูดเป็นตัวสื่อ เจ้าตัวน้อยจึงได้แต่คอตกลงมา ส่งเสียงหงิงหงิงอย่างน่าส่งสาร
“อย่าดุพุลโกกีสิ.__________.”
จองกุกเงยหน้ามองผมที่พูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเนือยๆ อ่า.. ผมว่าผมไม่น่าพูดแบบนั้นออกมาเลยจริงๆนะ รู้สึกไม่ดีชะมัด มานั่งนึกอีกที ผมก็ไม่ได้ทำอะไรดีๆเลย หนำซ้ำยังทำให้เขาวุ่นวายมากขึ้นอีกด้วย ):
“ทั้งคู่เลย..” จองกุกที่เงียบอยู่เนื่องจากการถอนหายใจเงยหน้าขึ้นมามองผมสลับกับพุลโกกีที่อยู่บนตัก แล้วใช้มือข้างหนึ่งกดหมอนที่ผมซุกอยู่ลงมา ก่อนที่จะเปลี่ยนไปลูบที่หัวของพุลโกกีเบาๆ แล้วจ้องมองไปที่เจ้าตัวน้อยอย่างเอ็นดูและอบอุ่น “ไม่เข้าใจหรือไง” ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาผม
“ว่าผมเป็นห่วง..”
จองกุกพูดออกมาพร้อมกับมองมาที่ผมอย่างไม่ลดละ จ้องมองมาที่ตาของผม ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้ๆ ผม.. ละสายตาจากดวงตาคู่นั้นไม่ได้
ปึง !
“โว้ยยยย หิวแล้ว คิม แทฮะ.. อุ้บส์ สงสัยจะมาผิดเวลา -..-”
to be continued.#ฟิคพี่แทคนแมน ตอนสาม ลงล้าวว อะคึอะคิ >< ไม่อยากจะอวดนะเว่ย ว่าตอนแต่งนี้เมามาก -______________- คือดูไปไม่น่ารอดครบ 100 เปอร์เซ็น ถัมถัม แต่ผ่านมาได้เว่ยแกร เกร้ด รู้มุ้ยยย ว่าตอนที่แล้วยังไม่ได้ตรวจถูกผิดเลย 555555555555. ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านมาละ =[]=
ถึงอย่างนั้นก็ตอบ ก็ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านฟิคกากกากก๊ากกากนะฮับ คัมซาฝุด -/\- ติมตามตอนต่อไปเน้อววว ~
จุจิกิกะ เล่นแท๊กได้คอมเม้นท์ได้ คือบั่บไม่น่าเชื่อว่าจะได้เม้นท์ครบสี่สิบ หลบไปกรี้ดแปบนะแกร 55555555555555 -..-
ความคิดเห็น