คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❥ 좋아해 : 2
i like you – 2
“คิม แทฮยอง ! เสร็จยัง เดี๋ยวไปสายยยยยยยยยยยย”
อา.. หนวกหูจริงจัง จะตะโกนทำไมก็ไม่รู้
“เออๆ เสร็จแล้ว รีบมากไง =[]=” ผมหันไปมองหน้ายุนกิที่นั่งรออยู่ที่โซฟา ให้ทายผมอยู่ไหน.. อ่า พวกคุณทายไม่ผิดหรอก ผมยังอยู่บ้านยุนกิเหมือนเดิม คือเรื่องของเรื่อง นอกจากหม๊าม๊าจะยังไม่ให้เข้าบ้านแล้ว..
ยังเอาชุดมาให้ถึงที่เลยอ่ะ ! แถมบอกอีก 2 วันค่อยกลับไป ก็คือวันพรุ่งนี้ ผมถึงสามารถกลับบ้านตัวเองได้
อะโฮ้.. นี่คิมแทฮยองยังสำคัญอยู่ไหม T^T ?
ยุนกิไม่ตอบอะไรกลับมา แต่ดันผมให้เดินออกไปด้านนอกเพื่อที่เตรียมตัวจะไปเรียน เราทั้งสองคนเดินพูดคุยกันตามปกติ ก่อนจะขึ้นรถประจำทางเพื่อที่จะตรงไปยังโรงเรียน
“เหย้ดดดด อันนี้เด็ดจริง” หลังจากที่พวกเราสองคนเดินตรงขำมาที่โรงอาหารในโรงเรียนแล้ว ก็ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทสองคนคุยกันดังลั่น จนไม่สนใจรอบข้าง ที่มองพวกมันราวกับจะกินเนื้อ - -
ขอบอก.. ต่อให้พวกมันโดนกินผมก็จะไม่ช่วยหรอก
เพราะผมรู้ว่าโลกนี้ยังต้องการทรัพยากรคนหล่ออีกเยอะ -~-
“ดูไรกันอยู่อ่ะ” ผมถามออกไป พลางชะเง้อมองโทรศัพท์ในมือของเจโฮป อุ้บส์หื้อ.. นี่มัน..
คลิปน้องหมาอาบน้ำ เออจ้ะ.. เด็ดมากกกกกกกกกกก -_________________-
“ไร้สาระ”ผมพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ ที่มียุนกินั่งอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับห่อขนมที่คาดว่าจะเป็นของอิแร็พที่แอบไว้ แต่ไม่พ้นสายตายุนกิ พูดตามตรงผมว่า มินยุนกิ มีเรด้าในการหาของกินดีเลิศเลยหล่ะ
พวกเรานั่งคุยกันต่อซักพัก ก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้น นักเรียนทั้งหลายก็พากันเตรียมขึ้นเรียน เว้นผมกับยุนกิไว้แล้วกัน พวกเรา ไม่เรียนคาบโฮมรูมกันหรอก แค่ขี้เกียจ เหตุผลแค่นี้หล่ะ.. ทำไมมองผมแบบนั้นหล่ะ ? ไม่เอาน่า ผมรู้ว่าพวกคุณต้องเคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันนั้นแหละ
“อ่าว.. พี่ยุนกิ”
ในขณะที่พวกเราทั้งสองคนกำลังเดินคุยเรื่องสัพเพเหระที่ดูจะไม่มีวันหมดสิ้นก็ได้มีเสียงใครบางคนขัดขึ้นมาเรียกเพื่อนของผม..เสียงคุ้นมาก.. เสียงจองกุก ผมจำได้ แม่นเลย ./.
“อ่าว.. ว่าไง จองกุก ติดต่อเรื่องเรียนเสร็จแล้วหรอ” ผมบอกแล้ว ผมจำเสียงจองกุกได้ ~ อ่า.. ผมจะดีใจทำไมกัน
“เสร็จแล้วฮะ เมื่อเช้าพี่จินเขาเข้ามาคุยให้ก่อนไปทำงานหนะ” ผมยืนมองยุนกิกับจองกุกคุยกัน งื้อ.. ดูรอยยิ้มสิ งื้อออ ~ “อ่าว..” เสียงของเด็กตรงหน้า ทำเอาผมสะดุ้งตามไปด้วยเล็กน้อย อ้ะฮื้อ.. ขนาดตอนแปลกยังดูมุ้งมิ้งอ่ะ มาให้พี่วีดูแลดีมั้ย T////////T
เอ้ะ ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโคแก่เลยอ่ะ -0-
“พี่ที่ใส่ชุดนอนโตโตโร่เมื่อคืนก่อน อรุณสวัสดิ์นะครับ”
จองกุกพูดก่อนจะส่งยิ้มทักทายมาให้ผม แถมยังไม่การเอียงคอใส่เล็กๆด้วย บอกเลย โมเอ้มากกกกกกกกกกก แต่ติดอยู่นิดเดียวนี่แหละ.. ทำไมถึงต้องจำได้ตอนภาพพจน์ติดลบขนาดนั้นแหละ -0 -
“อะ.. อะ อรุณสวัสดิ์” สาบานเลย ผมไม่ได้ต้องการให้ตัวเองเสียงสั่นนะ ผมสาบาน
“อ่ออ จริงสิ จองกุกนี่วี หรือคิมแทฮยองนะ.. อ่าวเห้ยจะไปไหนอ้ะ” ยุนกิมองตามหลังเพื่อนสนิทไป โดยที่มีจองกุกยืนงงเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ..
เผลอไปแล้ว เผลอสบตาจองกุกไปง่ะ.. ทำไมเขินอ่ะ ./////////////////.
“ห้ะๆ อะไรนะ เดี๋ยวก่อนดิ”
อ๊ากกกกกกกกกก ว็อทแฮปเพ้น คืออะไร นี่น้องวีใกล้จะไม่ทนแล้วนะ นัมจุนคืออะไรหนีกลับบ้านไปก่อน เพราะต้องไปอัพเวล เหตุผลคือดีไปไหม และนี่ก็อีกคน เจโฮป โฮปเฮิ้ปอะไร อย่าให้คิดไฝว้นะ หนีกลับไปก่อนโดยโบ้ยว่าจะไปซื้อของให้คุณน้องสาวลูกของคุณอา อย่าให้เจอ จำได้ว่าคุณอาพี่แกมีลูกชาย - - ส่วนอีกคนคืออะไร มินยุนกิ คนอื่นนี่กลับก่อนจะไม่แซดเท่านี้เลย นี่คือไปทางเดียวกัน รอกันหน่อยไม่ได้หรือไง แค่คิมแทคนนี้โดนอาจารย์เรียกพบเนื่องจากไปยืนหน้าหล่อใส่
มินยุนกิคนบ้าาาาาาาา เดี๋ยวก็ร้องไห้ใส่เลย ฮื้อออออออออออออออออ
อย่าถาม ! อย่าถามว่าน้องวีเป็นอะไร อย่าถามว่าน้องวีอยู่ที่ไหน ตอนนี้ปล่อยน้องวีไว้คนเดียว น้องวีจิครายยยย โดนยุนกิทิ้ง เพราะอีกฝ่ายเห็นร้านขนมหน้าหมู่บ้านสำคัญกว่า TvT
“อ่าว.. พี่วีทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะ” โว้ยยยย จะทำหน้ายังไงก็เรื่องของน้องวีสิ จะมายุ่งทำมะ.. เดี๋ยวนะ
จองกุก.. เห่ยยย เมื่อกี้ผมทำหน้าแบบไหนออกไปกัน โอ้ยยย เสียเซลฟ์ชะมัดเลยให้ตายเส้
“อ่า.. อยู่นิ่งๆก่อนนะฮะ” ผมเงยหน้ามองจองกุกที่ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาใส่ที่จ้องมองมายังผม ใบหน้าใสที่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้.. ผมได้แต่กระพิบตาถี่ๆใส่อีกฝ่ายที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ..จนทำให้ผมต้องหลุบตาเพื่อหลบสายตานั่น ก่อนที่จองกุกจะปัดอะไรบนผม ของผมเสร็จ...
หน้าร้อนจริงจัง ให้ตายเถอะ นี่ผมกำลังเป็นอะไรกัน
“เสร็จแล้วฮะ.. อ่า แล้วนี่ทำไมอยู่คนเดียวหล่ะ พี่ยุนกิกลับไปแล้วหรอฮะ” จองกุกถอยหลังออกไป ก่อนจะเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“อื้อ.. กลับไปแล้ว ไปกินเค้กหน้าหมู่บ้าน”
พูดถึงแล้วขึ้นเลยนะเนี่ย - -
“งั้นเรากลับพร้อมกันเลยนะฮะ ยังไงผมก็จะกลับบ้านอยู่แล้ว”
“อะ อื้อ”
“ฮะ ฮะ ฮัดชิ้ว” อ่า.. สงสัยจะไม่สบายแล้วสิ
“อา.. ผมไม่น่าให้พี่กินไอติมเป็นเพื่อนผมเลย ขอโทษนะครับ” จองกุกรีบหันมามองผมพร้อมกับบอกขอโทษที่เขาให้ผมกินไอติมกับเขาเมื่อกี้ จะว่ามันเป็นความผิดเขาตรงๆก็ไม่ได้หรอก เพราะเป็นผมเองที่ร้องอยากกินไอติมแต่ตัวเองดันตัดใจทำหน้าหงอยเพราะอยากกิน จนเด็กข้างๆเห็นท่าทีถึงได้ชวนผมเขามากินไอติม
ผมไม่ได้บอบบางนะ บอกไว้ก่อนเลย แต่นี่อากาศมันเย็นไง ผมเลยปรับตัวไม่ทันเท่านั้น ส่วนจองกุกถือเป็นข้อยกเว้นสิ - - คนอะไรกินไอติมตอนหน้าหนาวแล้วกลับรู้สึกสบายๆ -_-
ผมโบกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่ใช่ความผิดเขา ไม่ต้องขอโทษอะไรขนาดนั้น แต่เขาก็ยังทำหน้าตาลุกลี้ลุกลน คิ้วขมวดใส่กันไม่หาย โห่ยย นี่ผมควรดีใจใช่มั้ยอา..
“พี่ไม่เป็นอะไรแน่ใช่มั้ยครับ” จองกุกหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมา ก่อนที่จะยื่นมาให้ผมที่ยืนปิดจมูกอยู่ ก็กลัวน้ำมูกย้อยออกมาง่ะ -x- “ขอโทษนะครับ”
เขาบอกผมแล้วจับมือข้างที่ผมปิดจมูกไว้ออก ก่อนที่จะเชิดหน้าผมขึ้นเล็กน้อยแล้วถึงได้เอาผ้าเช็ดหน้าของเขามาเช็ดที่จมูกของผมเบาๆ แล้วพึมพำออกมา ประมาณว่า โชคดีที่น้ำมูกผมไม่ไหลออกมา.. คือโชคดีที่ผมไม่เป็นอะไรหรือน้ำมูกผมจะไม่เปื้อนผ้าเช็ดหน้าเขาวะ =________________________= ?
แต่.. กลิ่นของจองกุก หอมมากๆเลยหล่ะ -..-
“อื้อ.. ไม่เป็นอะไรแล้วหล่ะ” ผมพูดออกไปก่อนที่จะสะบัดหน้า(เล่นตัว)เล็กน้อย แล้วจึงกดผ้าเช็ดหน้าของจองกุกเข้ามาซับที่จมูกตัวเองเบาๆ และเดินนำออกไปก่อน ผมแค่รู้สึกเหมือนตัวเองจะระเบิด ถ้ายังคงอยู่ในสภาพแบบเมื่อกี้ อ่า.. หวังว่าจองกุกจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจผมนะ
เราสองคนเดินเข้ามาเรื่องๆจนถึงหน้าบ้านของยุนกิที่ผมมาอาศัยอยู่ ซึ่งผมได้ยินเสียงมันหัวเราะดังออกมาข้างนอกบ้านเลยหล่ะ นี่ถามจริงเถอะ.. ลืมว่ามีผมอยู่ด้วยหรือไง
ผมเดินไปเปิดประตูบ้านโดยมีเพื่อนร่วมทางอีกคนยืนมองอยู่ห่างๆ.. ไม่เข้าบ้านเร้อะ =^= หลังจากที่ผมเข้ามาในรั้วบ้านได้แล้ว กำลังจะเดินเข้าบ้าน ก็ถูกอีกฝ่ายเรียกไว้ซะก่อน
“อย่าลืมกินยานะครับ..” ผมพยักหน้าตอบรับไป และเตรียมตัวที่จะเดินเข้าไปในบ้าน “..แต่ว่า..” ผมหันกลับไปมองจองกุกที่ยืนอยู่ด้านนอกของรั้วและยกแขนขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเอง ด้วยใบหน้าที่ดู.. ยิ้มๆ “..พี่ยังไม่ต้องรีบกินยาก็ได้นะฮะ เพราะพี่ตอนจมูกแดงจริงๆแล้วมัน.. ก็น่ารักดี”
จองกุกพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผมอย่างน่ารัก.. พร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิท แต่ตอนนี้.. ผมกลับรู้สึกหน้าร้อนๆ รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นไข้อย่างหนัก ต้องรีบทำการรักษาอย่างเร็ว ผมจึงรีบวิ่งเข้าบ้านไปโดยทันที
“พี่ยุนกิอา.. น้องวีรู้สึกหน้าร้อนมากเลย ยุนกิต้องพาน้องวีไปหาคุณหมอนะ”
#ฟิคพี่แทคนแมน ตอนที่ 2 คอมพลีต อ้ากฮ้าาาาาาาาา เกร่ดดดดดด ♥ โห่ยนี่บอกเลย ที่ไม่อัพนี่ไม่ใช่อะไรเว่ย แค่ขี้เกียจเอง เกร้ดดดดด 5555555555555555. อะคึอะคึ ลืมกันไปหรือยัง .3. ยังหรอกเน้อววววว ขอโทษที่ทำให้รอนานด้วย
แบบว่ามาปั่นให้จบภายในสามชั่วโมง =__________________= ยังคงคอนเซปกากตนกากปลายอย่างไม่มีที่ติเน้อวววว ~ ก็ยังคงจะบอกว่าฝากติดตามตอนต่อไปฮับ และมิลืมคอมเม้นท์นะจุ้บ ><
ความคิดเห็น