คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ❥ 좋아해 : 9
i like you – 9
หลังจากที่ผมอ่า..จุ๊บน้องแบมแบมไป ไม่กี่วินาทีถัดมาผมกับน้องก็โดนลากให้ห่างจากกันไปโดยทันที น้องแบมโดนมาร์คลากออกไปจากโรงยิมพร้อมกับกระเป๋าของทั้งสองคน ทิ้งผมไว้กับจองกุกที่มองมาด้วยสายตาสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะชนกัน เจ้าตัวเม้มปากเล็กน้อยแล้วมองลงมาที่ผม ที่นั่งชันเข่าอยู่ที่เดิม ก่อนที่จะตัดสินใจลงมานั่งข้างๆ ผมขมวดคิ้วส่งไปให้ แต่จองกุกกลับส่งยิ้มตอบกลับมา หมั่นไส้อย่างไร้เหตุผลอ่ะ.. ว่าแล้วก็หันหน้าหนี
“ยิ้มอะไร”
“ป่าวนะครับ.. อ่า พี่ฮะ ทำไมต้องทำแบบนั่นกับแบมแบมด้วย” ผมหันไปมองคนถามทันที บทจะตรงก็ตรงจนหน้าใจหาย อยากจะครายแล้ววิ่งไปซุกอกพี่ก้า ;_______; ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยเล่า
“ถ้าพี่จะไม่ตอบก็ไม่เป็นอะไร แต่อย่าทำแบบนั้นอีกนะครับ” อีกฝ่ายลดน้ำเสียงลง แต่เปลี่ยนมาเป็นการใช้สายตาแทน สายตาของผู้ชาย สายตาที่เหมือนกับที่จองกุกใช้มองแบมแบมบนรูปนั่น.. “เพราะผมหวง”
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตู้มมมมมม !
ผมรีบหันหน้าหนีทันทีที่จองกุกพูดจบ อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าที่บอกว่าหวงนั่นหมายถึงเขา.. อยากให้หวง อยากเข้าข้างตัวเองว่าอีกคนไม่ได้หวงเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง ขอแค่นั้น.. “มะ..ไม่รู้ไม่ชี้” ผมรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโรงยิมไปทันที
จู่ๆในโรงยิมก็รู้สึกร้อน.. จู่ๆมันก็รู้สึกอึดอัด.. จู่ๆมันก็รู้สึกเหมือนหายใจติดขัด.. จู่ๆก็ใจเต้นแรงจนแทบจะควบคุมไม่ได้ -/-เรื่องงอนก็อีกเรื่อง เรื่องนี้ก็อีกเรื่อง เอาเป็นว่าถึงน้องวีจะเขินแต่ก็ยังไม่หายงอนหรอกนะ -w-
“รอผมด้วยสิ” ได้ยินเสียงอีกคนแว่วออกมาจากโรงยิม ก็ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ แล้วตอบกลับไป
“ไม่ ไม่ ไม่ ไมมมม่ !” ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่เชื่อเถอะ.. ให้ตายยังไงผมก็รอเขาอยู่ดี
“ขอบคุณ” ผมบอกขอบคุณจองกุกที่ยื่นแก้วโกโก้มาให้พร้อมกับฉีกยิ้ม จองกุกดูเปลี่ยนไป.. หลังจากที่คุยกับอีนังพี่ต้วน-_____________- ว่าแต่อิหัวแดงมันคุยอะไรกับน้องว้ะ-[]- “เมื่อกี้คุยอะไรกับมาร์ค”
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน.. หมายถึงบ้านของผมนั่นแหละ จองกุกลากผมลงจากรถประจำทาง พวงด้วยความใจง่ายผมก็ตามอีกฝ่ายลงมาดื้อๆนี่แหละ น้องวีไม่ผิด อันนี้ต้องโทษความใจง่ายไม่ใช่น้องวี -..- จองกุกหันมาเลิกคิ้วใส่ผมพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“อยากรู้หรอครับ? ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะฮะ” ผมทำปากคว่ำใส่อีกฝ่ายทันทีที่ได้ยินคำว่าข้อแลกเปลี่ยน “เข้าร้านนี้กัน” จองกุกพูดแล้วจูงมือของผมเข้าไปในร้านขายเครื่องดนตรี และหลังจากนั้นเขาก็ลืมเรื่องที่คุยกับผมไว้ก่อนหน้าหมดเลย.. ดีจย้าา น่าดีใจจังเยยยยย -____- ~ ผมเดินวนดูเครื่องดนตรีหลายชนิดที่วางเรียงกันไว้เพื่อฆ่าเวลารออีกคนที่คุยอะไรบางอย่างกับเจ้าของร้าน
“ขอบคุณครับ.. พี่ฮะ ไปกันเถอะ” จองกุกบอกขอบคุณคุณเจ้าของร้าน( ดูเหมือนเขาจะนำกีต้าร์มาทำ ) ก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบกระเป๋าที่ใส่กีต้าร์ไว้สะพายขึ้นบ่าและเดินมาชวนผมออกจากร้าน ผมพยักหน้าตอบรับให้เขาเล็กน้อยแล้วเดินนำออกมาก่อน เดี๋ยวจะนอยด์เพิ่มขึ้นเมื่อเห็นเด็กบางคนเห็นกีต้าร์สำคัญกว่าน้องวี -~- โป้งแม่มมม
“แล้วจะบอกได้หรือยังว่าคุยอะไรกับมาร์ค” ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่เดินมองซ้ายขวาอย่างมีความสุข จู่ๆเจ้าตัวก็หยุดเดินจนผมแทบจะเบรกไม่ทัน
“ก็ไม่มีอะไรหรอกฮะ ผมแค่ถามว่าพี่ชอบกินอะไรจะได้เอาไปง้อถูก แต่พี่มาร์คเขาบอกว่าพี่กินทุกอย่างเลยหล่ะ”
อิต้วน.. เลวววววว =____________= ขอแช่งให้น้องแบมไม่รัก ให้น้ำมันพราย(?)ที่มันดีดน้องเขาไว้หมดฤทธิ์(??)
“แล้วก็อีกอย่างนะครับ.. พี่กำลังเดทกับผมอยู่ อย่าพูดถึงคนอื่นสิฮะ”
ตู้ม ตู้ม ตู้ม *ระเบิดตัวให้เต็มทุ่งข้าวสาลี*
จอน จองกุกอันตรายเกินไปแล้วจริงนะ.. พี่ก้าอยู่ไหน? มาช่วยน้องวีที ;////////////////;
“กิ๊บนี่.. เหมาะกับพี่ดีนะครับ” จองกุกพูดขึ้น ซึ่งมันทำให้ผมรู้ตัวว่า ผมหายไปจากมิติปกติชั่ววูบ.. ไม่รู้ตัวจริงๆว่าเดินมาถึงร้านกิ๊ฟช็อปนี่ได้ยังไง ไม่รู้ว่ามีกิ๊บมุ้งมิ้งนี่มาติดบนหัวได้ยังไง รู้เพียงแต่.. ตัวการ์ตูนบนกิ๊บนี่มัน.. โตโตโร่ อ่า.. คุ้นๆนะ
“ประชดป่ะ - -” อีกฝ่ายไม่ตอบแต่กลับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง นี่ถ้าไม่ใช่จองกุกผมจะเดินหนีจริงๆด้วยเอ้า..
“ป่าวนะฮ่ะ มันเหมาะกับพี่จริงๆ”
“แต่เจ้านี่มัน..”
“เชื่อผมสิฮะ มันเหมาะกับพี่จริงๆนะ เพราะเป็นพี่มันถึงเหมาะ”
“...”
“เพราะมันคือพี่ในความทรงจำของผม”
“เพราะผมได้คุยกับพี่ครั้งแรก ตอนที่พี่ใส่ชุดนั้น”
“เพราะพี่ที่อยู่ในชุดนั้น..”
“ทำให้ผม..ชอบ”
“อ่าา.. ผมให้พี่ละกัน” จองกุกหันไปจ่ายเงินให้คนขาย(หูจองกุกแดงหน่อยๆด้วยหล่ะ) แล้วจัดการหยิบกิ๊บมาหนีบไว้ที่เนคไทของผมไว้อย่างตั้งใจ แล้วยิ้มออกมาให้กับผลงานของตัวเองแบบเด็กๆ น่ารักกก ฮวื้ออออ T/////T
“กลับกันเลยมั้ยครับ นี่มันก็เริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวผมไปส่ง แต่พี่ต้องนำทางไปแล้วกันนะฮะ”
“อ่า..อื้ม”
ผมก้มลงมองข้อความที่ได้จากแบมแบมเมื่อช่วงสายของวันอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากันแล้วทำปากยู่เล็กน้อย
✖BAMBAMM : วันนี้จองกุกบอกว่าจะมาเรียนช่วงบ่ายนะครับ J
ที่ต้องนั่งคิ้วขมวดเข้าหากันก็คงไม่พ้นเรื่องของเจ้าตัวนั่นแหละ เพราะนี่ก็พักกลางวันแล้ว แต่กลับยังไม่เห็นจองกุกเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างไม่รู้ว่าสมาชิกที่เหลือเอาหัวไปมุดไว้มุมไหนก็หมด บอกจะเดินไปซื้อข้าว ซื้อน้ำ ซื้อขนม นี่ก็ปาไปห้านาทียังไม่มีใครกลับมาที่โต๊ะ ..สงสัยท้องแตกตายกันอยู่หน้าร้าน -~- คือน้องวีอะโลนอ้ะ อย่าให้เซด
“ทำไมถึงทำคิ้วขมวดเข้าหากันแบบนั้นหล่ะครับ ?” ผมที่นั่งเหม่ออยู่หันไปจะแว้ดใส่คนพูด เพราะเจ้าตัวไม่พูดเปล่า กลับเอานิ้วมาจิ้มๆบริเวณคิ้ว แต่ก็ต้องกลืนคำที่จะแว้ดทั้งหมดไปเมื่อพบว่า คนตรงหน้าคือใครบางคนที่บอกว่าจะเข้ามาเรียนช่วงบ่าย
“ก็.. ปล๊าว ~” ผมตอบกลับไปโดยที่ไม่มองหน้าจองกุก ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้เจ้าพวกนั้นกลับมาเร็วๆซักคน อยู่กับจองกุกทีไรเหมือนไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลยง่ะ งวื้ออ
“พี่ฮะ.. ดีกันนะ” จองกุกพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มมาให้ผมที่หันมามองเขาหลังพูดจบ นิ้วก้อยของอีกคนถูกชูขึ้นมาให้อยู่ในระดับของสายตา เจ้าตัวส่งสายตาอ้อนๆมาให้ ไม่พอยังทำตาปริบๆเรียกความสงสาร แต่ตอนนี้ผมขอใจแข็งไว้ก่อนได้มั้ยอ่ะ ก็บั่บบ อยากให้จองกุกมองด้วยสายตาแบบนี้นานๆอ่ะ ทำม้ะ ? อิจฉาหรอ ก้ากกกกกกก
“นะครับ น้าา” ปากของจองกุกเริ่มจะเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนพ่อแม่ตอนอยากได้ของเล่น ประกอบกับดวงตาอ้อนๆที่เป็นประกายนั่น โห่ย อย่าให้พูดเลยนะว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง เอาเป็นว่าจิตวิญญาณน้องวีเซย์กู้ดบายไปตั้งแต่จองกุกชูนิ้วก้อยละ
เมื่ออีกฝ่ายเป็นว่าผมไม่ยอมตอบอะไรกลับไป เขาเลยหันไปหยิบของที่อยู่ข้างๆเขา ก่อนจะนำมันขึ้นมาวางบนโต๊ะ ตรงหน้าผม ผมมองไปยังของในกล่องพบว่ามันเป็นขนมอย่างหนึ่งที่เป็นสไตล์ฝรั่งเศส รูปร่างที่เหมือนคุกกี้ขนาดเล็กแล้วมีไส้อยู่ตรงกลางนั่น มองครั้งแรกก็รู้ได้เลยว่ามันคืออะไร ขนมโปรด 3 อันดับแรกอย่าง มาการอง..
“ผมถามพี่ชูก้า พี่เขาบอกว่าพี่ชอบมัน ผมเลย.. ให้พี่ชายช่วยสอนทำ ไม่รู้ว่าพี่จะชอบมันหรือปล่าว..”
“คือ.. พี่จินเขาชอบทำขนมแล้ววันนี้ช่วงเช้าพี่เขาก็ว่าง”
“อ่า.. ถึงมันจะไม่อร่อยเหมือนที่เขาขายกันทั่วไป แต่ว่าผม..”
“ก็ตั้งใจทำมันมาให้พี่ พี่ฮะ.. ดีกันนะ”
จองกุกพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มตามแบบฉบับของเขามาอีกรอบ ครั้งนี้ไม่มีสายตาที่ราวกับเด็กน้อยเหมือนครั้งแรก แต่กลับมีสายตาที่มุ่งมั่น แสดงถึงความจริงจังตามแบบฉบับลูกผู้ชายออกมา.. สายตาของจองกุกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้มอง สายตาที่ทำให้ผมใจเต้นแรง
“..ไม่อ่ะ” แต่พอผมพูดไปแบบนั้น จองกุกเลยก้มหน้ามองโต๊ะด้วยสายตาละห้อย
“..."
“ขนมนี่ 2 ชิ้น ก็ปาไป 293 กิโลแคลอลี่ ให้กินหมดนี่ก็ลั่นกันพอดี”
“.______________.”
“แต่ช่างเถอะ น้ำหนักเอาไว้ลดทีหลังก็ได้เน้อะ” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้จองกุก อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพร้อมกับยิ้มมาให้อีกรอบ ผมว่า.. รีบๆดีกันไปให้มันจบๆไปเถอะ จะได้หาเรื่องงอนใหม่ :P พวกคุณรู้มั้ย หน้าของจองกุกตอนที่ผมบอกว่าไม่ มันน่าจับฟัดขนาดไหน งื้อออออ ♥
หลังจากที่จองกุกง้อผมสำเร็จ.. ก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นะว่าง้อตอนไหน - -; ผมหยิบขนมที่อยู่ในกล่องขึ้นมาลองทาน สีอ่อนๆของมันทำให้ดูสบายตา รสชาติของมันนุ่นละมุ่นต่างจากที่เคยลิ้มลอง ความหวานที่แปลกใหม่ มันอาจจะไม่ได้ดีเหมือนที่เขาวางขายกันทั่วไป แต่มันกลับเป็นอะไรที่ผมชอบมากที่สุด เพราะจองกุกทำมันมาให้ผม..
“พี่ฮะ วันเสาร์นี้ พี่ว่างมั้ย ?” จองกุกถามขึ้น ซึ่งผมก็พยักหน้าตอบรับเขาไป ขอโทษทีพอดีขนมเต็มปาก ถถถถถถ. “มาหาผมที่บ้านได้มั้ยฮะ ?” วร้ายแกรรร จองกุกชวนไปบ้าน ว้ายยว้ายยย เขินชรุง
“พุลโกกิเหงา พี่ช่วยมาเล่นกับมันทีนะครับ” แหมะ- - ก็ดีจย้า ~
Flashback
“แบมแบมทำไมถึงบอกวีว่าไม่เป็นไรเล้า” คนเป็นพี่บ่นออกมาตลอดทางที่จะไปส่งอีกฝ่ายไม่หยุดหย่อน หลังจากที่ยืนสตั๊นกับน้องชายคนใหม่(ที่พึ่งซี้กันวันนี้- -)เพราะภาพที่บาดตา คืออิจฉามาก จุดนั้นมาร์คค่อดอยากสิงอินังน้องวีอ่ะ -^-
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ แค่พี่น้องเอง” แบมแบมตอบกลับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม.. ต่างจากอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง “อีกอย่างพี่บีไอก็จุ๊บแบบนี้ทุกคืนอยู่แล้วด้วย”
ฟังจากอีกฝ่ายพูดก็ได้แต่นึกหน้าไอเด็กหน้าตาค่อนข้างดีที่น้อยกว่าเขา ที่มีศักย์เป็นพี่ชายคนตัวเล็กตรงหน้า ยังจำได้เลยตอนที่ไปจีบแบมแบมโดนมันเล่นสารพัดเพราะดีกรีความหวงน้องของมันนี่อย่างกับหมาบ้า.. แต่ถ้าสมมุติให้เขาเป็นมัน แล้วมีน้องแบบคนตัวเล็กตรงหน้านี่ละก็ เขาอาจจะยิ่งกว่าหมาบ้าอีกก็ได้ ก็แบมแบมน่ารวักซ์อ้ะ ♥
หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดใดเกิดขึ้นอีกเลย จนกระทั่งถึงบ้านของอีกฝ่าย จึงได้เรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังเข้าบ้านไป.. “แบมแบม..” แบมแบมเดินเข้ามาหาคนที่เรียกตัวเองด้วยใบหน้าที่สงสัย
“ฮ่ะ ?”
“ขอจูบบ้างได้มั้ย แบบพี่น้องหน่ะ.. แบบที่วี..”
“ไม่อ้ะ”
“-3-“
“ฮ่ะๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ”
“ก็แบมแบมไม่ให้จูบอะ ขนาดขอก่อนจูบอีกนะเนี่ย แค่แบบพี่น้องเอง-3-“
“พี่มาร์คบ่นเหมือนคนแก่”
“ปู้วว-3-“
“ถึงมันจะเป็นจูบแบบพี่น้อง แต่ที่ไม่ให้ มันก็มีเหตุผลนะ..”
.
.
“เพราะกับพี่มาร์ค แบมไม่ได้อยากให้มันเป็นแค่พี่น้อง”
เหย้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ! มาร์ค ต้วน ขอลาตายครับ...
#ฟิคพี่แทคนแมน จบตอนเถ้อะ ยิ่งแต่งยิ่งเมานั่นนั่น มาร์คแบมมาแย่งซีนอีกละ แต่ช่างเถ้อะะ ตอนหน้าพาพี่น้องบวีไปบ้านน้องจ๋อนดีกว่าา ไปหาพุลโกกิกันเต้อะะะ เย้เย้เย้ ~ รู้สึกว่าพักนี้แต่งแล้วมันอืดอืด.. หมายถึงฟิค มิใช่พุ่ง =[]= แต่ก็ยังจะมีคนติดตามใช้ไม๊ *มำซาวน์ให้ตัวเองรัวรัว* ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามฮะ..
กิกิขอบคุณฝุด จย๊าาาจย้าา แล้วเจอกันตอนหน้าน้อววว ~ ปล. อย่าลืมไปดล่นแท๊กกันเน้อวว
คิดถึงพี่ฮันบิน ฮื้ออออออออออออออออ
[
ครบด้วย.. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์เค้อะ.
ความคิดเห็น