ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ( bts & got7 ) i like you - kookv♡ ft。markbam |END

    ลำดับตอนที่ #1 : ❥ 좋아해 : 1

    • อัปเดตล่าสุด 14 ก.พ. 59








    i like you – 1








     

              “มิน ยุน กิ ฮื้อออออออออออออ”



              ข้างบ้านจะว่ายังไงก็ไม่สนแล้วนะเว่ย ;^;



              คือตอนนี้ต้องการความช่วยเหลือ เป็น-อย่าง-มากกกกกก !



              ไม่งั้นจะถ่อสังขารพาตัวเองไปเบียดในรถไฟทำไมตั้ง 20 นาที



              แถมยังต้องเดินน่องบวมเป็นตออีก



              “ชูก้าาาาาาาาาาาาาา ฮวื้อออออออออ”



              มัน.. ไม่ยอมเปิดอ่ะ
    T-T ไม่รักกันแล้วใช่มั้ย *สแปมกดกริ่งรัวๆ*



              “คิม แทฮยอง
    ! จะกดหาอะไรนักหนาครับ ไม่เห็นหรอว่าบ้านล็อคอยู่”  



              เฮ้.. ล็อคอยู่ ? อ่า.. จริงด้วย .______________________



              “เอ้า แล้วยังจะยืนเซ่ออีก หลีกสิเห่ย จะได้เข้าบ้าน - -“



              แล้วยุนกิก็ดันผมออกไปเบาๆ หลังจากที่ยืนขว้างประตูบ้านมันอยู่ ผมไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยนะ สาบาน “โดนไล่มาอีกแล้วอะดิ”


              “รู้ได้ไง เก่งที่สุดอ่ะ –
    w-


              “คราวนี้อะไรอีกอ่ะ”


              “เค้าทำครัวไหม้ ตอนต้มรามยอน .
    _____.” ผมตอบก่อนจะเดินตามคนข้างหน้าเข้าไปในบ้านแล้วตรงไปที่โซฟาพอดี


              บ้านยุนกิก็เหมือนบ้านผม ทุกครั้งที่หม๊าม๊าไล่ ผมก็จะต้องมาบ้านมัน เช่นเดียวกันถ้ายุนกิโดนไล่ มันก็จะมาบ้านผม แต่ผมจะเป็นฝ่ายมาบ้านมันซะส่วนใหญ่ หม๊าม๊าก็นะ ขยันไล่ผมจัง - -  “แล้วพวกคุณอาไปไหน”



              “หนีไปฮันนีมูนเมื่อเช้า กว่าจะกลับก็อีกห้าวันนู้น เออ..เล่นเกมส์ป่ะ เดี๋ยวไอ่พวกนั้นก็จะมา”


              มันถามก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เป็นเชิงว่าให้ผมเดินตามไป



              ถ้าจะทำแบบนี้ จะถามทำไมว่ะ =_____________________
    = …แล้วผมก็เดินตามขึ้นไป


















     













     

              สนุกกันมากมั้ยพวกมริงงงงงงง -______________________________________________-



              นั่งเล่นกันไม่แบ่งน้องวีเนี่ย เล่นกันสองคนตั่งแต่บ่ายสามยันหกโมง คงสนุกสินะ ใช่เส้ ~



              แม่-งน่าน้อยใจอ่ะ ตอนเจอหน้ากันก็ถามทันที ว่าโดนไล่มาหรอ;____;
              

              ใช่เส้ ไม่เคยดีในสายตานี้ ฮึกฮึก


              เดี๋ยว.. นี่ดราม่าทำไม ? วายยยยยย ? =[]=



              “ยุนกิไปไหน”ผมถามขึ้นหลังจากที่มองหาเจ้าของบ้านไม่เจอ


              เจอแต่อิแร็พ กับอิหวัง..  คือหิว แต่ขี้เกียจเดิน แต่นี่ต้องเดินเองสินะ เออ ไดดดด้
    !







              ปึ๊ก


              งวื้อออออออ อิฉัดด เจ็บง่ะ บันไดบ้านนี้เลวที่สุด ใจร้าย T^T 




              นี่สะดุดตั้งแต่ขั้นแรกเลยอะ ยังดีที่จับราวบันไดได้ทัน ไม่งั้นจะครายให้ดู



              ผมค่อยๆเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ เกาะราวบันไดลงมาเหมือนเด็ก ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปอย่างเงียบๆ และพยายามหาของกินที่ทำไม่ต้องลำบากทำ
    =  = กลัวทำบ้านยุนกิที่รักพัง..


              ผมแค่กลัวไม่มีที่ซุกหัวนอน -3-


              หลังจากที่เปิดตู้เย็นไปเจอพายหนึ่งถาด ผมก็ตัดสินใจคว้ามันออกมาทันที ก่อนจะเหลือบไปเห็นนมกล้วยข้างตู้เย็น แน่นอนผมไม่มีทางที่จะลืมหยิบมันขึ้นมา หลังจากที่ผมจัดการกับของที่จะกินเสร็จ ผมก็ยกไปวางที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะเหลือบไปเห็นเพื่อนกิที่รักคุยกับใครซักคนอยู่หน้าบ้าน แอบซุกกิ๊กไว้ตอนผมไม่อยู่ ผมกำลังจะโดนนอกใจ
    !?



              สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของผมบอกว่า ต้องไปแอบดูซะหน่อยล้าวว กิ________________กิ ❤


               มันเกี่ยวกับสัญชาตญาณการเอาตัวรอดยังไงวะ ??






              ตอนนี้ผมกำลังเกาะอยู่ตรงหน้าต่างริมประตู เห็นยุนกิคุยกับผู้ชายคนนึง ผิวขาวสว่างทั้งทีตอนนี้เป็นตอนเย็น(อย่างกับหลอดไฟยืนคุยกัน - - ) ดวงตาใสกลมโต โครงหน้าที่ได้รูปรับกับริมฝีปากบางสีชมพูนั่นมัน.. เห้ยๆ เมื่อกี้ยิ้มด้วยอ่ะ ยิ้มจนตาปิด ฮวื้อ.. 


              น่ารักฉิบหายเยยยยยยย
    ชอบอ้ะ ขอบคุณหม๊าม๊าที่ไล่ออกจากบ้านนะครับ


              “อะแฮ่ม.. แอบมองอะไรอยู่หรอครับ” เสียงยุนกิถามผมที่ยังมองลอดหน้าต่างออกไป



              กลับมาตอนไหนทำไมไม่บอกอ่ะ
    ;_____________;




              “ป่าววววว” ผมรีบลุกขึ้นมาอย่างทันทีก่อนจะทำเนียนไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี แล้วยุนกิก็มองผมก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆกัน เราทั้งสองคนจ้องมองจอสี่เหลี่ยนอยู่ซักพัก จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว..



              “ทีวีจะพังละ ซักช่องเถอะ - -“ ผมเหลือบสายตาไปมองคนพูดก่อนจะหันกลับมาเปลี่ยนทีวีเหมือนเดิม ไม่รู้ไม่ชี้ไม่สน เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่เริ่มนั่งขัดสมาธิ (ผมเหลือบมองเมื่อกี้) ก่อนจะหยิบจานที่ผมตัดพายจะกินแต่ลืมไว้ไปกินอย่างหน้าตาเฉย ชิ้นนั้นมันของผมนะว่อยยยย
    !



              “จองกุก” ผมหันไปมองคนพูดที่นั่งกินพายอย่างสบายใจอย่างสงสัย และอีกฝ่ายก็ดูออก..


              “เด็กคนเมื่อกี้ จอน จองกุก เพิ่งย้ายบ้านมา อยู่กับพี่ชายสองคน บ้านข้างๆกันเนี่ยแหละ”


              จองกุกซินะ


              “หรอ.. แล้วบอกทำไม”


              “ก็เพื่อสนใจ เห็นมองตามไป”


              “สนใจ ? ไม่ได้สนซะหน่อย โห่ย อย่ามั่วเด้”


              “อะหรออออ” ยุนกิลากเสียงยาวจนรู้สึกหน้าหมันไส้ ก่อนจะเตรียมตัวลุกไป แต่ผมคว้าแขนไว้ก่อน
    -__-;;



              “แล้ว.. อย่างอื่นอ่ะ”



              “อย่างอื่น ? อ่อ.. หมายถึงจองกุกอะหรอ ไหนเมื่อกี้บอกไม่ได้สนใจไง ?”



              ก็ไม่ได้สนใจไง.. ไม่ได้สนใจแค่นั้น สนใจมากกว่านั้นอ่ะ
    ! TwT



              “จองกุกเด็กกว่าเราปีนึง เดี๋ยวอีกสองวันเขาก็ไปเรียนที่เดียวกับเรา ” ยุนกิพูดก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน




              ผมจะได้ยินเสียงมันไล่สองคนข้างบนให้กลับบ้าน ก็นี่มันทุ่มกว่าแล้ว ยุนกิมันอนามัยจะตาย.. คงไม่ต้องบอกว่าผมโกหกนะ
    -_________________-

     
     










      









     

              ติ๊งงงง หน่องงงงง



              “เชี่ยน้องวี ไปดูให้หน่อยดิว่าใครมา”เสียงยุนกิดังลอดออกมาจากห้องน้ำบอกผมที่นอนเล่นบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ คือไม่เข้าใจหรอว่าผมขี้เกียจ -0-?



              สุดท้ายผมก็พาร่างตัวเองเดินลงมาพร้อมกับชุดนอนโตโตโร่ คือมีหางด้วยไง เฮ้อะๆ - - ผมไม่ได้สมัครใจจะใส่มันจริงๆนะ แต่นาทีนี้ผมลืมเอาชุดนอนมาไง ก็ต้องใส่ชุดที่ผมเอามาทิ้งไว้ที่นี่.. โตโตโร่เนี่ยหล่ะ ดูดีๆมันก็น่ารักนะเว่ย -3- เอ่อ.. เดี๋ยวนะ ตอนนี้ผมถึงไหนแล้วนะ อ่อ..


              ผมเดินลงมาถึงชึ้นล่างแล้วสูดหายใจอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเปิดประตูก้มหน้าเดินออกไป




              “เอ่อ.. ขอโทษนะครับ”เสียงคนที่คาดว่าจะเป็นคนที่มากดกริ่งเมื่อกี้ดังขึ้น แปลว่าผมถึงรั้วบ้านแล้วสินะ



              “พี่.. ยุนกิ ?”



              เขาถามออกมา ผมก็ส่ายหัวตอบไป



              “งั้นผมฝากอันนี้ให้พี่ยุนกิด้วยนะครับ”



              ผมพยายามจะรับมา แต่เพราะมองไม่เห็นจะทำให้ผมปัดป่ายไปมั่ว



              สุดท้ายก็ต้องเงยหน้าขึ้น.. เลยเห็นใครบางคนที่ทำให้ผมรีบรับของมา



               และวิ่งกลับเข้ามาในบ้านอย่างเร็ว



              จอน จองกุก



              ฉ่า -//////////////////////////////////-



               แถม.. ยิ้มด้วยง่า.. 


              ฉ่า -///////////////////////////////////////////////////////////////////////////-




               ณ๋องวีจิไม่ทลลลลลลลล ><




              ฟอลลิ่งอินเลิฟอะเกนทูไนท์ งื้ออออออ























              to be continued.
              #ฟิคพี่แทคนแมน ตอนแรก.. อัพตอนเกือบตีสาม // โดนตบ คือเมามาก เละมาก ไม่อยากจะอวดเลย55555555555555555555. ตอนต่อไปก็เละแบบนี้แหละ หนูจะแก้ตัวใหม่นะ -..- ก็ยังอยากให้ติดตามนะ ฮรึกฮรึก ;^; คือจะบอกว่า วีก้าไม่มีซัมติงหรอก -3- กิกิ 

                คือแก้ไขคำผิดล้าวรอบที่สอง ~ // ทำไมอยากได้คอมเมนท์ง่ะ -w-





             
    。SYDNEY♔
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×