คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ❥ 좋아해 : 1
i like you – 1
“มิน ยุน กิ ฮื้อออออออออออออ”
ข้างบ้านจะว่ายังไงก็ไม่สนแล้วนะเว่ย ;^;
คือตอนนี้ต้องการความช่วยเหลือ เป็น-อย่าง-มากกกกกก !
ไม่งั้นจะถ่อสังขารพาตัวเองไปเบียดในรถไฟทำไมตั้ง 20 นาที
แถมยังต้องเดินน่องบวมเป็นตออีก
“ชูก้าาาาาาาาาาาาาา ฮวื้อออออออออ”
มัน.. ไม่ยอมเปิดอ่ะ T-T ไม่รักกันแล้วใช่มั้ย *สแปมกดกริ่งรัวๆ*
“คิม แทฮยอง ! จะกดหาอะไรนักหนาครับ ไม่เห็นหรอว่าบ้านล็อคอยู่”
เฮ้.. ล็อคอยู่ ? อ่า.. จริงด้วย .______________________.
“เอ้า แล้วยังจะยืนเซ่ออีก หลีกสิเห่ย จะได้เข้าบ้าน - -“
แล้วยุนกิก็ดันผมออกไปเบาๆ หลังจากที่ยืนขว้างประตูบ้านมันอยู่ ผมไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยนะ สาบาน “โดนไล่มาอีกแล้วอะดิ”
“รู้ได้ไง เก่งที่สุดอ่ะ –w-“
“คราวนี้อะไรอีกอ่ะ”
“เค้าทำครัวไหม้ ตอนต้มรามยอน ._____.” ผมตอบก่อนจะเดินตามคนข้างหน้าเข้าไปในบ้านแล้วตรงไปที่โซฟาพอดี
บ้านยุนกิก็เหมือนบ้านผม ทุกครั้งที่หม๊าม๊าไล่ ผมก็จะต้องมาบ้านมัน เช่นเดียวกันถ้ายุนกิโดนไล่ มันก็จะมาบ้านผม แต่ผมจะเป็นฝ่ายมาบ้านมันซะส่วนใหญ่ หม๊าม๊าก็นะ ขยันไล่ผมจัง - - “แล้วพวกคุณอาไปไหน”
“หนีไปฮันนีมูนเมื่อเช้า กว่าจะกลับก็อีกห้าวันนู้น เออ..เล่นเกมส์ป่ะ เดี๋ยวไอ่พวกนั้นก็จะมา”
มันถามก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เป็นเชิงว่าให้ผมเดินตามไป
ถ้าจะทำแบบนี้ จะถามทำไมว่ะ =_____________________= …แล้วผมก็เดินตามขึ้นไป
สนุกกันมากมั้ยพวกมริงงงงงงง -______________________________________________-
นั่งเล่นกันไม่แบ่งน้องวีเนี่ย เล่นกันสองคนตั่งแต่บ่ายสามยันหกโมง คงสนุกสินะ ใช่เส้ ~
แม่-งน่าน้อยใจอ่ะ ตอนเจอหน้ากันก็ถามทันที ว่าโดนไล่มาหรอ;____;
ใช่เส้ ไม่เคยดีในสายตานี้ ฮึกฮึก
เดี๋ยว.. นี่ดราม่าทำไม ? วายยยยยย ? =[]=
“ยุนกิไปไหน”ผมถามขึ้นหลังจากที่มองหาเจ้าของบ้านไม่เจอ
เจอแต่อิแร็พ กับอิหวัง.. คือหิว แต่ขี้เกียจเดิน แต่นี่ต้องเดินเองสินะ เออ ไดดดด้ !
ปึ๊ก
งวื้อออออออ อิฉัดด เจ็บง่ะ บันไดบ้านนี้เลวที่สุด ใจร้าย T^T
นี่สะดุดตั้งแต่ขั้นแรกเลยอะ ยังดีที่จับราวบันไดได้ทัน ไม่งั้นจะครายให้ดู
ผมค่อยๆเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ เกาะราวบันไดลงมาเหมือนเด็ก ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปอย่างเงียบๆ และพยายามหาของกินที่ทำไม่ต้องลำบากทำ = = กลัวทำบ้านยุนกิที่รักพัง..
ผมแค่กลัวไม่มีที่ซุกหัวนอน -3-
หลังจากที่เปิดตู้เย็นไปเจอพายหนึ่งถาด ผมก็ตัดสินใจคว้ามันออกมาทันที ก่อนจะเหลือบไปเห็นนมกล้วยข้างตู้เย็น แน่นอนผมไม่มีทางที่จะลืมหยิบมันขึ้นมา หลังจากที่ผมจัดการกับของที่จะกินเสร็จ ผมก็ยกไปวางที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะเหลือบไปเห็นเพื่อนกิที่รักคุยกับใครซักคนอยู่หน้าบ้าน แอบซุกกิ๊กไว้ตอนผมไม่อยู่ ผมกำลังจะโดนนอกใจ !?
สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของผมบอกว่า ต้องไปแอบดูซะหน่อยล้าวว กิ________________กิ ❤
มันเกี่ยวกับสัญชาตญาณการเอาตัวรอดยังไงวะ ??
ตอนนี้ผมกำลังเกาะอยู่ตรงหน้าต่างริมประตู เห็นยุนกิคุยกับผู้ชายคนนึง ผิวขาวสว่างทั้งทีตอนนี้เป็นตอนเย็น(อย่างกับหลอดไฟยืนคุยกัน - - ) ดวงตาใสกลมโต โครงหน้าที่ได้รูปรับกับริมฝีปากบางสีชมพูนั่นมัน.. เห้ยๆ เมื่อกี้ยิ้มด้วยอ่ะ ยิ้มจนตาปิด ฮวื้อ..
น่ารักฉิบหายเยยยยยยย ชอบอ้ะ ขอบคุณหม๊าม๊าที่ไล่ออกจากบ้านนะครับ
“อะแฮ่ม.. แอบมองอะไรอยู่หรอครับ” เสียงยุนกิถามผมที่ยังมองลอดหน้าต่างออกไป
กลับมาตอนไหนทำไมไม่บอกอ่ะ ;_____________;
“ป่าววววว” ผมรีบลุกขึ้นมาอย่างทันทีก่อนจะทำเนียนไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี แล้วยุนกิก็มองผมก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆกัน เราทั้งสองคนจ้องมองจอสี่เหลี่ยนอยู่ซักพัก จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว..
“ทีวีจะพังละ ซักช่องเถอะ - -“ ผมเหลือบสายตาไปมองคนพูดก่อนจะหันกลับมาเปลี่ยนทีวีเหมือนเดิม ไม่รู้ไม่ชี้ไม่สน เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่เริ่มนั่งขัดสมาธิ (ผมเหลือบมองเมื่อกี้) ก่อนจะหยิบจานที่ผมตัดพายจะกินแต่ลืมไว้ไปกินอย่างหน้าตาเฉย ชิ้นนั้นมันของผมนะว่อยยยย !
“จองกุก” ผมหันไปมองคนพูดที่นั่งกินพายอย่างสบายใจอย่างสงสัย และอีกฝ่ายก็ดูออก..
“เด็กคนเมื่อกี้ จอน จองกุก เพิ่งย้ายบ้านมา อยู่กับพี่ชายสองคน บ้านข้างๆกันเนี่ยแหละ”
จองกุกซินะ
“หรอ.. แล้วบอกทำไม”
“ก็เพื่อสนใจ เห็นมองตามไป”
“สนใจ ? ไม่ได้สนซะหน่อย โห่ย อย่ามั่วเด้”
“อะหรออออ” ยุนกิลากเสียงยาวจนรู้สึกหน้าหมันไส้ ก่อนจะเตรียมตัวลุกไป แต่ผมคว้าแขนไว้ก่อน -__-;;
“แล้ว.. อย่างอื่นอ่ะ”
“อย่างอื่น ? อ่อ.. หมายถึงจองกุกอะหรอ ไหนเมื่อกี้บอกไม่ได้สนใจไง ?”
ก็ไม่ได้สนใจไง.. ไม่ได้สนใจแค่นั้น สนใจมากกว่านั้นอ่ะ ! TwT
“จองกุกเด็กกว่าเราปีนึง เดี๋ยวอีกสองวันเขาก็ไปเรียนที่เดียวกับเรา ” ยุนกิพูดก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน
ผมจะได้ยินเสียงมันไล่สองคนข้างบนให้กลับบ้าน ก็นี่มันทุ่มกว่าแล้ว ยุนกิมันอนามัยจะตาย.. คงไม่ต้องบอกว่าผมโกหกนะ -_________________-
ติ๊งงงง หน่องงงงง
“เชี่ยน้องวี ไปดูให้หน่อยดิว่าใครมา”เสียงยุนกิดังลอดออกมาจากห้องน้ำบอกผมที่นอนเล่นบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ คือไม่เข้าใจหรอว่าผมขี้เกียจ -0-?
สุดท้ายผมก็พาร่างตัวเองเดินลงมาพร้อมกับชุดนอนโตโตโร่ คือมีหางด้วยไง เฮ้อะๆ - - ผมไม่ได้สมัครใจจะใส่มันจริงๆนะ แต่นาทีนี้ผมลืมเอาชุดนอนมาไง ก็ต้องใส่ชุดที่ผมเอามาทิ้งไว้ที่นี่.. โตโตโร่เนี่ยหล่ะ ดูดีๆมันก็น่ารักนะเว่ย -3- เอ่อ.. เดี๋ยวนะ ตอนนี้ผมถึงไหนแล้วนะ อ่อ..
ผมเดินลงมาถึงชึ้นล่างแล้วสูดหายใจอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเปิดประตูก้มหน้าเดินออกไป
“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ”เสียงคนที่คาดว่าจะเป็นคนที่มากดกริ่งเมื่อกี้ดังขึ้น แปลว่าผมถึงรั้วบ้านแล้วสินะ
“พี่.. ยุนกิ ?”
เขาถามออกมา ผมก็ส่ายหัวตอบไป
“งั้นผมฝากอันนี้ให้พี่ยุนกิด้วยนะครับ”
ผมพยายามจะรับมา แต่เพราะมองไม่เห็นจะทำให้ผมปัดป่ายไปมั่ว
สุดท้ายก็ต้องเงยหน้าขึ้น.. เลยเห็นใครบางคนที่ทำให้ผมรีบรับของมา
และวิ่งกลับเข้ามาในบ้านอย่างเร็ว
จอน จองกุก
ฉ่า -//////////////////////////////////-
แถม.. ยิ้มด้วยง่า..
ฉ่า -///////////////////////////////////////////////////////////////////////////-
ณ๋องวีจิไม่ทลลลลลลลล ><
ฟอลลิ่งอินเลิฟอะเกนทูไนท์ งื้ออออออ♥
to be continued.
#ฟิคพี่แทคนแมน ตอนแรก.. อัพตอนเกือบตีสาม // โดนตบ คือเมามาก เละมาก ไม่อยากจะอวดเลย55555555555555555555.
คือแก้ไขคำผิดล้าวรอบที่สอง ~ // ทำไมอยากได้คอมเมนท์ง่ะ -w-
ความคิดเห็น