คืนชีพทั้งทีกลายเป็นเทพซะงั้น

ลำดับตอนที่ #1 : ภูเขาแห่งชีวิต

ในอดีตกาลหลายพันปีก่อน มีผู้ที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่งเขาคือผู้สร้างเมล็ดพันธุ์เทพแห่งความสมบูรณ์ทั้ง 9 ดิน น้ำ ลม ไฟ สายฟ้า แสงสว่าง ชีวิต ความตาย ยมโลก เมล็ดพันธุ์ทั้ง 9 อยู่ร่วมกันจึงเกิดเป็นความสมบูรณ์ของโลกมาอย่างยาวนาน และเพื่อให้เข้าใจเหล่ามนุษย์ เมื่อถึงเวลาเมล็ดพันธุ์จะเลือกผู้ครอบครองที่จะได้รับพลังแห่งเทพ เพื่อชี้นำมนุษย์ต่อไปในทางที่ถูกต้อง แต่มี 1 ใน 9 เมล็ดพันธุ์ที่ไม่ได้เลือกผู้ครอบครองนั่นก็คือ "ชีวิต" เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตจึงถูกส่งไปฝังไว้ใต้หุบเขาลึก ที่ในปัจจุบันมีชื่อว่า "ภูเขาแห่งชีวิต"

ณ ปัจจุบัน โทมัส และผองเพื่อนพึ่งเรียนจบมัธยมปลาย พวกเขาทั้ง 5 คน เลยอยากที่จะไปเที่ยวกันสักที่ก่อนแยกย้ายกันไปตามหาความฝัน อดัมเลยนัดชวนเพื่อนทั้ง 4 มาพูดคุยกันกินข้าวกันที่ร้านไก่ทอด CFK

อดัม : เฮ้ เพื่อนๆ ไหนๆเราก็เรียนจบกันแล้ว เราไปเที่ยวกันดีไหมเพื่อนๆ…

อลิส : ดีเลย ฉันก็อยากไปเที่ยวเหมือนกัน เนาะๆ ติช่า

ติช่า : ใช่ๆ ฉันก็อยากไป ฉันจะถ่ายรูปกลุ่มเราเยอะๆเลย…เก็บไว้เป็นความทรงจำ แต่เราจะไปเที่ยวไหนกันดีล่ะ…

อดัม : นั่นสิคิดๆ เฮ้ย! ว่าไง โทมัส จอห์น พวกนายอยากไปกันป่ะเนี่ย…เงียบกันจัง

โทมัส : ฉันไม่รู้สิ…

จอห์น : ฉันได้หมดอยู่แล้ว…ฉันว่าเราไปทะเลกันดีมะ ไปดูบั้นท้ายสาวๆหน่อย เนอะ โทมัส ฮ่า ๆ ๆ 

โทมัส : ฉันไม่รู้สิ…

ติช่า : ไอ้จอห์น!!!

อดัม : (ขำอยู่)

อลิส : ไอ้บ้ากามจอห์นเอ้ย ฮ่า ๆ ๆ อืม…ส่วนฉัน ฉันอยากไปแคมป์ปิ้งบนเขาสูงๆ ไปสูดอากาศยามเช้าๆ แล้วก็ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตกน่ะ

ติช่า : พวกเธอละจะไปไหนกัน ลองเสนอมา แต่ฉันโหวตให้อลิส…ฮ่า ๆ ๆ

อดัม : เฮ้ยๆ ที่อลิสพูดมันก็น่าสนใจนะ พวกนายเอาดีๆหน่อยสิ พวกนายอยากไปไหน จอห์น โทมัส

โทมัส : ไม่รู้สิ…แต่ฉันเห็นด้วยกับอลิสนะ ฉันก็อยา..อยากไปสูดอากาศยามเช้าบนเขาเหมือนกัน

จอห์น : เฮ้ย ๆ โทมัส นายพูดยาวกว่าปกตินะเนี่ย ได้ๆ ฉันเอาด้วยละกัน…

พวกเขาก็เลยคุยกันเรื่องสถานที่ วันเวลาที่จะไป ตรวจดูสภาพอากาศของวันนั้น ของที่จำเป็นต้องใช้ แล้วก็ถึงวันเวลาที่พวกเขานัดกันออกเดินทางเพื่อไปแคมป์ปิ้งบนภูเขาสูง ที่มีชื่อว่า Mountain of life หรือ ภูเขาแห่งชีวิต ซึ่งอยู่ไกลถึง 609 กิโลเมตร 

ติช่า : อดัม นายเช็คสภาพอากาศดีแล้วใช่ไหม..

อลิส : นั่นสิ ฉันก็กลัวพายุเข้าจัง…

อดัม : ฉันคอนเฟิร์มเลย…พายุอะไร ไม่มี๊ ฝนก็ไม่ตกหรอก…

จอห์น : เฮ้ๆ พวกนายลืมของอะไรกันไหม…กลับไปเอาตอนนี้ก็ยังทันนะครับ..

อลิส : ไม่ลืมจ้าา

ติช่า : ฉันก็ไม่ลืม..

อดัม : โทมัส นายลืมของอะไรไว้ไหม เช็คดูหน่อยสิ…

โทมัส : ไม่รู้สิ...

อดัม : อะไรของเองวะ ตอบอย่างอื่นเป็นป่ะเนี่ย! 

โทมัส : ไม่ลืม..

อดัม : ก็แค่นี้…ร่าเริงหน่อยสิเพื่อน เราจะไปเที่ยวกันนะเนี่ย 

โทมัส : เย้ เย้....

อดัม : .....

จอห์น : งั้นเราออกเดินทางกัน…ไปๆๆ ขึ้นรถครับๆ

พวกเขาเดินทางโดยใช้รถตู้พ่อของจอห์น โดยให้จอห์นเป็นคนขับ แล้วเวลาก็ผ่านไป 10 ชั่วโมง จอห์นก็มองเห็นภูเขาสูงปกคลุมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ราวกับในนิยาย(เอ๊ะ..) จอห์นขับรถวนหาทางเข้า แต่ก็ไม่มีทางเข้าไปอย่างน่าแปลกใจ

จอห์น : เฮ้ เพื่อนๆ เราถึงแล้ว ตื่นๆ!

อดัม : อ้าวหรอ...นายรออะไรอยู่ล่ะทำไมนายไม่ขับเข้าไป

จอห์น : ฉันขับวนดูหลายรอบแล้ว แปลกมาก…ที่นี่มันไม่มีทางเข้าไป ต้นไม้เต็มไปหมดเลย...

อลิส : พวกเราจะเอาไงกันดีล่ะ...

ติช่า : งั้นเราเดินต่อกันดีไหมเพื่อนๆ จอดรถไว้ที่นี่แหละ...

ทุกคน : ( มองหน้าติช่า -..- )

ติช่า : อะไรเล่า... ไหนๆเราก็มาถึงแล้ว เราจะกลับกันหรอ หรือจะไปที่ใหม่ล่ะ

อดัม : เอางั้นก็ได้ พวกนายว่าไง...

จอห์น : ได้ ฉันไม่มีปัญหา..

โทมัส : ได้...

ติช่า : อลิสสส ของใช้เธอเยอะมากกว่าฉันอีกนะนิ ไม่หนักหรอออ

อลิส : ไม่หนักเท่าไหร่หรอกก นิดเดียวเองติช่า ส่วนมากก็ของกินพวกเรานี่งายยย…

ติช่า : ฉันไม่ช่วยถือหรอกนะ โทมัสสส นายเอามาแค่กระเป๋าเดียวเอง นายช่วยถือของให้อลิสทีได้ไหม…

โทมัส : ได้เล๊ย...(ยิ้มกรุ่มกริ่มพร้อมกับเดินไปหาอลิส) มา เดี๋ยวโทมัสช่วยถือ…

อลิส : (ยิ้ม) บ้า…พูดอะไรของนายเนี่ย เอ้า เอาไป นายถือกระเป๋าอาหารนะ หนักนิดนึง…

โทมัส : (ยกกระเป๋าขึ้น) สะ…สบายยยยมากกก

อดัม : น่าจะไปทางนี้นะ ทุกคน! ตามฉันมา เดี๋ยวฉันนำทางเอง…

แล้วพวกเขาก็เดินทางขึ้นเขากันต่อ โดยให้อดัมนำทางขึ้นไป ให้ผู้หญิงอยู่หลังอดัม ส่วนจอห์นกับโทมัสอยู่ท้ายสุด เพื่อที่เวลาผู้หญิงมีปัญหาจะได้ช่วยได้ทันที แล้วก็ใช้เวลาไปเกือบ 2 ชม. กว่าจะถึงจุดทางแคบๆที่เป็นเหวสูงกว่า 20 เมตรลงไปเป็นธารน้ำไหลเชี่ยว แต่ถ้าผ่านทางนี้ไปได้จะขึ้นไปจุดสูงสุดของภูเขาได้เร็ว แต่ก็มีทางขึ้นทางอื่นเหมือนกันแต่ต้องอ้อมไปไกลหลายกิโล พวกเขาเลยตัดสินใจจะไปทางแคบๆนี้ อดัมเลยเดินนำไปคนแรก

อดัม :  โอเค ฉันไปก่อนเอง…พวกนายก็ค่อยๆตามฉันมาละกัน

จอห์น : ติช่า เธอค่อยๆตามอดัมไปนะ เดี๋ยวฉันอยู่หลังเธอ โทมัส นายตามหลังอลิสนะ

โทมัส : อะ..โอเค..ได้

อลิส : สูงจังงงง ฉันกลัวว

โทมัส : ไม่เป็นไร อลิส ฉันอยู่หลังเธอ(ขาสั่น…)

อดัม : (ตะโกน) เดิน ช้าๆ นะเพื่อน ตรงนี้ค่อนข้างแคบกว่าทุกที่เลยว่ะ…

อดัม ติช่า จอห์น ผ่านไปได้อย่างปลอดภัย เหลือแค่ อลิส กับ โทมัส ที่ยังตามมาอย่างช้าๆ…อยู่ๆก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดราวกับสิ่งเหนือธรรมชาติ พายุได้ก่อตัวขึ้นกลางภูเขาอย่างรวดเร็ว ฝนตกหนักอย่างแรง ทำให้โทมัสกับอลิสเดินต่อไม่ได้ เพราะฝนตกลงมาแรงจนมองไม่ค่อยเห็นทาง อลิสก็กำลังกลัวและร้องไห้อยู่ด้วย แล้วโทมัสก็เหลือบมองเห็นดินและหินที่อยู่ข้างบนกำลังสไลด์ลงมาตรงที่อลิสยืนอยู่ โทมัสตัดสินใจอย่างไม่ลังเลเขารีบวิ่งเข้าไปข้างหลังอลิสจับแขนเธอทั้งสองข้างหวังให้เธอรู้สึกกลัวน้อยลงแล้วก็รีบวิ่งไป 

โทมัส : ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่แล้ว ฉันจะพาเธอไปเอง...

แต่ในขณะที่กำลังจะถึงนั้นหินที่เป็นทางเดินของพวกเขาก็กำลังจะสไลด์ตกลงไปในเหว โทมัสตัดสินใจผลักอลิสให้พ้นไปจากหินก้อนนี้ อดัมและจอห์นจับมือเธอไว้ได้ แต่...โทมัสวิ่งไปไม่ทันเขาตกลงไปในเหวลึกพร้อมกับหินและดินที่ร่วงลงไปพร้อมกัน......

อลิส : โทมัสสสส......

ตอนต่อไป : กำเนิดเทพแห่งชีวิต

#เป็นไงบ้างครับนิยายเรื่องแรกและตอนแรกของผม ติชมกันได้นะครับ อาจใช้คำยังไม่เก่งนะครับจะฝึกฝนหาคำเยอะๆมาใช้ครับผม

#นิยายเรื่องนี้ผมอาจลงอาทิตย์ละ 1-2 ตอนนะครับ

#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ