อวย แต่ หนังสือ

ลำดับตอนที่ #1 : [เครซี่] ==> เฮ้ย! ไอเป๋ นายมัน"เครซี่"ว่ะ

 

ชื่อ : เครซี่

ประเภท : ประสบการณ์ชีวิต

คนแต่ง : Benjamin Lebert (ชาวเยอรมัน)

คนแปล : อูน

สนพ. : IMAGE (ปจบ.เลิกกิจการแล้ว เรื่องนี้จึงกลายเป็น rare item ขึ้นมาทันที แนะนำให้ไปขุดตามร้านหนังสือเก่า)

พิมพ์ครั้งแรก : ปี 2546

เหมาะสำหรับ : วัยรุ่นลุ้นรัก เย้ยยย วัยรุ่นทุกคนตั้งหาก เพราะวัยรุ่นเป็นวัยที่อลังการที่สุดในชีวิตละ ทั้งเศร้าเหงาสุขทุกข์แม่งมั่วซั่วกันอยู่ในนี้ จะว่าเป็นวัยที่สุขที่สุดคงไม่ใช่ จะว่าเป็นวัยที่ทุกข์ที่สุดก็คงไม่เชิง แต่ถ้าบอกว่าเป็นวัยหนึ่งที่น่าจดจำมากที่สุดละก็ คงใช่

เรื่องย่อ : Benjamin Lebert เป็นนักเรียนหนุ่มวัยสิบหกผู้ไม่เคยทำอะไรได้สำเร็จ ร่างกายเขาเป็นอัมพาตบางส่วน เรียนหนังสือก็ไม่เอาไหนจนสอบตกและถูกไล่ออกจากโรงเรียนถึงสี่แห่ง เขาสนิทกับพ่อซึ่งทิ้งแม่ไปอยู่กับสาวอึ๋มอายุ 20 และชอบหนีเที่ยวกับพี่สาวที่เป็นเลสเบี้ยน

Benjamin ถูกจับส่งโรงเรียนประจำด้วยหวังว่าคะแนนของเขาจะดีขึ้น แต่เพื่อนใหม่มีทั้งพวกแปลกแยก ตะกละ เก็บกด เป็นเกย์ เป็นสาวกลับทำให้เขาสอบผ่านวิชาชีวิตแทน ผ่านประสบการณ์ sex ครั้งแรก เหล้า บุหรี่ และหนีเที่ยว

คำอวย : หนังสือในดวงใจวัยรุ่นทั่วโลกกว่า 25 ประเทศที่ทำลายสถิติการขายด้วยสัปดาห์ละ 40,000 เล่ม

             ‘นิยายเรื่องนี้เขียนโดยวัยรุ่นจริงๆ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ปลอมตัวเป็นวัยรุ่นมาเขียน มิหนำซ้ำผู้เขียนยังเป็นวัยรุ่นที่มี ‘ปมด้อย’ ชนิดหนักหนาสาหัสอีกต่างหาก ดังนั้น เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ บทสนทนาทุกบท และความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายแหล่ที่หลั่งไหลออกมาจากตัวละครใน Crazy มันจึงดู ‘แท้’ และ ‘จริง’

ในฐานะที่เป็นวัยรุ่นขอตีลังกายันว่าคำอวยไม่ได้โม้จริงๆนะเว้ยเฮ้ย ไม่เคยอ่านหนังสือเล่มไหนแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเล่มนี้มาก่อน หดหู่บางครั้งแต่ก็กินใจสุดๆ คงเป็นเพราะช่วงนั้นกำลังสับสนกับชีวิตอยู่ด้วย เลยอินกับเรื่องนี้เป็นมากเป็นพิเศษ มันรู้สึกว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ใช่แค่คนเดียวที่รู้สึกกลัว สับสน ไม่แน่ใจ ไม่มั่นคง เบื่อโรงเรียน เบื่อครอบครัว ไร้จุดหมายในชีวิต

สเน่ห์ของเรื่องนี้คือ

ภาษาที่เข้าใจง่าย จะมีนักเขียนคนไหนที่เล่าประสบการณ์ sex ครั้งแรกของตนได้เรียบง่ายขนาดนี้ ต่างจากนักเขียนส่วนใหญ่ที่พอบรรยายถึงฉากนี้ทีไรก็ช่างสรรหาแต่ศัพท์ไฮโซมาใช้ ทำซะหยั่งกับว่ามันเป็นเรื่องลึกลับน่าพิศวงมาก ทั้งๆที่ความจริงมันก็คือเรื่องธรรมดาของสัตว์โลกอย่างเราๆ  ในฉากที่ Benjamin ปลอบเพื่อนร่วมก๊วนที่ชอบเยี่ยวรดที่นอนเป็นประจำทำเอาเราน้ำตาซึม นี่ขนาดภาษาง่ายๆนะ ความรู้สึกมันยังส่งมาถึงคนอ่านได้ เจ๋งไปเลยว่ะ

และ

อารมณ์ขัน คือมันไม่ได้ฮาที่มุขนะ แต่มันฮาเพราะบทสนทนา เหมือนเวลาเราพูดกับเพื่อนอ่ะ พูดอะไรไปซักหน่อยไม่ว่าจะมาอารมณ์ไหนแม่งก็ฮาแตกกันทั้งวง อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนเราไปนั่งฟังกลุ่มเพื่อนสนิทของเราคุยกัน มันตลก เป็นกันเอง อยากพูดอะไรก็พูด  อาจจะตรงไปบ้างแต่ก็สบายใจกว่าคุยให้ผู้ใหญ่ฟังเป็นไหนๆ  คำๆนึงที่เราชอบจากหนังสือเล่มนี้คือคำว่า “เครซี่” ลองอ่านดู... แล้วคุณจะรู้ว่า”เครซี่ที่แท้จริง”  ...มันเป็นยังไง
__________________________________________________________________________________________________________________