ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5
Chapter 5
ซูยองไล่สายตาผ่านเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง ตั้งแต่ที่พนักงานหน้าใหม่ยื่นโปรเจคนี้ถึงมือเธอ แค่ได้อ่านชื่อก็สะดุดตาแล้ว ก็นี่มันโปรเจคของนักบริหารชัดๆ ไม่คิดว่าจะมีลูกน้องในแผนกคนไหนกล้าเสนองานที่ข้ามหน้าที่ของเธอได้ขนาดนี้
แต่เธอไม่ใช่คนใจแคบ แม้จะรู้สึกไม่ดีบ้างในครั้งแรก แต่พอเจ้ารุ่นน้องคนสนิทอย่างยุนอามาช่วยพูดให้ มันก็ทำให้เธอลบล้างอคติที่มีต่อเด็กใหม่คนนี้ได้ และพอยิ่งได้อ่านสิ่งที่แทยอนเขียนมายิ่งทำให้เธอพบว่านอกจากความตั้งใจและการเตรียมตัวที่ดีแล้ว แทยอนยังเป็นคนที่ฉลาดมากๆ หลากหลายประเด็นในโปรเจคนี้เป็นสิ่งที่เธอยอมรับว่าเธอนึกไม่ถึง มันไม่เหมือนเด็กที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆ แต่แทยอนหลักแหลมกว่านักบริหารระดับสูงคนเก่งหลายๆคนที่เธอรู้จัก
แทยอนรู้เรื่องราว รู้จุดอ่อน จุดแข็งของบริษัท และสามารถวิเคราะห์ออกมาได้อย่างเฉียบคม ตรงประเด็น พนักงานใหม่ที่ทำงานได้ไม่ทันจะพ้นเดือนคนนี้สามารถเขียนโปรเจคที่ลึกซึ้งกว่าเธอที่ทำงานมาเป็นปีเสียอีก!
เด็กคนนี้ฉลาดมาก มากจน.. บางทีเธอก็คิดว่ามันน่ากลัวเกินไปรึเปล่า..
"เธอคิดโปรเจคนี้คนเดียวหรอควอน แทยอน" ซูยองเงยหน้ามองลูกน้องคนใหม่อีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะเก่งขนาดนี้
"ค่ะ" แทยอนตอบพลางค้อมศีรษะลงเล็กน้อยอย่างนอบน้อม เธอไม่ต้องการทำตัวไม่มีสัมมาคารวะ หรือเป็นศัตรูกับใครในบริษัท เธอเพียงแค่ต้องการเข้าถึงตัวเจสสิก้าเพื่อทำลายคนตระกูลจองให้เจ็บปวดเหมือนที่เธอเคยได้รับเท่านั้น
"เธอคงรู้ว่าบอร์ดบริหารเข้มงวดกับโปรเจคที่เสนอไปแค่ไหน เปอร์เซ็นต์ที่โปรเจคเด็กใหม่อย่างเธอจะผ่านมันเกือบจะเป็นศูนย์ แล้วจะดันทุรังทำไม ทำแบบนี้รังแต่จะโดนคนในแผนกเกลียดขี้หน้าเอานะ" ซูยองเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา จากประสบการณ์การทำงานที่นานกว่าทำให้เธอรู้ว่าฝ่ายบริหารแทบจะไม่แตะโปรเจคงานที่ยื่นโดยพนักงานระดับล่างเลยด้วยซ้ำ
"ฉันมั่นใจว่าโปรเจคนี้จะเป็นประโยชน์ต่อบริษัทเราค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำหน้าที่บริหารแต่ก็เป็นพนักงานคนนึงที่มองเห็นปัญหาและต้องการที่จะแก้ไข หัวใจของการพัฒนามันไม่สำคัญว่าเราจะตัวเล็กตัวใหญ่แค่ไหนในองค์กร แต่มันอยู่ที่ว่าเรารักและทุ่มเทกับมันแค่ไหนไม่ใช่หรอคะพี่ซูยอง"
ถ้อยคำที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์ ถูกถ่ายทอดผ่านใบหน้าและแววตาที่มุ่งมั่นทำให้ซูยองรู้สึกชื่นชมอยู่ในใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะกับงานที่ทำอยู่ในตอนนี้จริงๆ น่าแปลกที่คนที่มีความสามารถแบบเธอจะนั่งอยู่ในสถานะแบบนี้นะควอน แทยอน..
"แค่อุดมการณ์มันไม่พอหรอก เธอไม่รู้รึไง" คำพูดตรงไปตรงมาถูกส่งผ่านไปยังคิม แทยอนอีกครั้ง
ซูยองยอมรับว่าเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะไปต่อได้สักแค่ไหน อย่าว่าแต่จะได้นำโปรเจคนี้ไปใช้เลย ลำพังแค่ให้เจสสิก้ายอมเปิดอ่านงานชิ้นนี้มันก็แทบไม่มีโอกาสอยู่แล้วด้วยซ้ำ
"ฉันเชื่อมั่นในโปรเจคนี้ว่ามันมีดีพอค่ะ ขอแค่พี่ซูยองยอมเซ็นผ่านไปถึงบอร์ดบริหารที่ดูแลแผนกเราอยู่.. ฉันเชื่อในทุกๆอย่างที่ฉันตั้งใจสื่อผ่านงานชิ้นนี้ค่ะ และฉันก็เชื่อว่าบอร์ดบริหารจะสัมผัสมันได้"
แทยอนตอบกลับอย่างฉะฉาน นั่นทำให้ซูยองต้องเลิกคิ้วมองก่อนจะระบายยิ้มออกมาในอุดมการณ์ที่เต็มเปี่ยมเหลือเกินของพนักงานใหม่ไฟแรง และยอมลงชื่อรับรองให้อย่างอดไม่ได้
ถึงจะรู้ว่ามันยาก แต่ซูยองก็รู้สึกประทับใจในตัวแทยอนไม่น้อย
ในขณะที่ซูยองคิดว่าแทยอนยังรู้จักเจสสิก้าไม่ดีพอ และคิดว่านี่อาจจะเป็นบทเรียนที่ดีให้แทยอนได้เรียนรู้และเติบโตในโลกของความจริงไม่ใช่โลกของหลักการและตำราเหมือนที่แทยอนเคยผ่านมา แต่สำหรับแทยอนแล้ว เธอมั่นใจเสียยิ่งกว่ามั่นใจเสียอีกว่าเธอน่ะ.. รู้จักเจสสิก้าดีกว่าใคร..
.
.
แค่เธอเห็นตัวอักษรเล็กๆที่แสดงชื่อของฉันบนหน้ากระดาษ เธอก็แทบจะเรียกตัวฉันขึ้นไปพบแล้วแน่ๆ.. จอง เจสสิก้า..
............
"พี่ยูลเก่งจังเลยค่ะ ขนาดพี่ฮโยยังชมเลยว่างานนี้จะเป็นงานสร้างชื่อให้บริษัทเราเลยนะ!" ซอฮยอนฉีกยิ้มกว้างกล่าวชมยูริอย่างจริงใจ ทำเอายูริต้องกระตุกยิ้มแหยๆที่มุมปาก
ก็จนถึงตอนนี้เธอยังงงอยู่เลยว่าได้งานกับยัยป้านั่นได้ยังไง พรีเซ้นต์ก็ยังไม่ทันจะได้พรีเซ้นต์ เรื่องที่จะได้มาเพราะความสามารถนี่ตัดไปได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะยัยสวยโหดอยากจะเล่นงานฉันก็คงเป็นเพราะ..
แทยอน..?!
ยูริขมวดคิ้วเป็นปมแน่นเมื่อคิดมาถึงตรงนี้.. เจสสิก้ายังไม่รู้ว่าไอ้หมาแททำงานอยู่กับบริษัทของเธองั้นหรอ? แล้วท่าทีแบบนั้นของไอ้แทตอนที่เจอเจสสิก้ามันคืออะไร?
โอ้ยยยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว.. บางทีถ้าฉันฉลาดเหมือนไอ้เจ้าน้องตัวแสบ อะไรๆมันอาจจะง่ายขึ้นกว่านี้ก็ได้
"ไม่ต้องกังวลนะคะ พี่ยูลทำได้อยู่แล้ว" ทิฟฟานี่ส่งยิ้มหวานให้กำลังใจ เมื่อคิดว่ายูริอาจจะกำลังคิดมากกับงานใหญ่ที่จะต้องทำ
แต่ถึงมันจะไม่ใช่สาเหตุของหัวคิ้วที่ย่นเป็นปม แต่มันที่ทำให้ยูริยิ้มขึ้นมาได้ในทันทีซะอย่างนั้น
โอ้ยยย มีความสุขจังโว้ย!
"แล้วนี่ปกติพี่แทกลับบ้านช้าขนาดนี้ทุกวันเลยหรอคะพี่ยูล" ซอฮยอนเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อหันมองนาฬิกาและเห็นว่ามันล่วงเลยเวลาที่ควรจะเลิกงานมาได้สักพักแล้ว
ก็เพราะตอนแรกเธอตั้งใจจะเลี้ยงแสดงความยินดีกับยูริที่ได้ทำงานโฆษณากับบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้ายักษ์ใหญ่ของเกาหลี แต่ยูริบอกว่ามันสิ้นเปลืองเปล่าๆ เธอก็เลยซื้อข้าวซื้อของมาทำให้ทานกันถึงที่บ้าน แถมยังชวนทิฟฟานี่มาอีกต่างหาก
และทิฟฟานี่นี่แหละคือเหตุผลที่เธอเฝ้าถามถึงแทยอนทุกสิบนาที
ก็แหม เธออยากให้แทยอนยอมรับความรู้สึกตัวเองเสียทีนี่นา เธอน่ะ ลุ้นจนจะเลิกลุ้นอยู่แล้วเนี่ย! ถือว่าซื้ออาหารมาทานด้วยกันคราวนี้ ได้ทั้งแสดงความยินดีกับงานของพี่ยูลคนเก่งของเธอ แถมเผลอๆยังได้เชียร์พี่แทให้กล้าๆทำอะไรตรงกับหัวใจตัวเองเสียที
"ไอ้แทมันบ้างานน่ะ กลับช้าทุกวันแบบนี้แหละ พอกลับมาก็ฝังตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ต่ออีกจนดึกนู่นแหละ"
.
.
"โหย อะไร ใครนินทาควอน แทยอนคนนี้อีกเนี่ย" ไม่ทันที่ยูริจะได้บ่นยาวอย่างใจคิด น้องสาวตัวดีก็โยนสัมภาระลงกองกับโต๊ะรับแขกก่อนจะเดินตัวปลิวมาสมทบกับคนอื่นที่โต๊ะไม้ตัวเล็กที่ใช้สำหรับทานอาหาร
แทยอนส่งยิ้มทะเล้นให้ทิฟฟานี่เป็นการทักทาย ก่อนจะกดหัวคิ้วลงเมื่อเห็นว่าพี่สาวเธอจับจองที่นั่งประจำข้างๆเพื่อนรักของเธอไปเสียแล้ว
.
.
"เอ่อ.. ไอ้แท.. แกไม่คิดจะพาฉันเข้าบ้านหน่อยหรอวะ" เสียงบุคคลที่ห้ากำลังยืนเก้งๆกังๆอยู่บริเวณประตูบ้าน ยุนอาโผล่หน้าเข้ามาเรียกแทยอนที่เป็นคนชักชวนเธอมาเยี่ยมบ้านด้วยตัวเอง แต่พอเห็นผู้หญิงเท่านั้นแหละ ไอ้เพื่อนหมาก็ทิ้งเธอยืนงงอยู่หน้าบ้านซะได้
ไอ้หมาแท! วันนี้กูจะก่อกวนทิฟฟานี่ เอาให้หึงกันไปข้างนึงเลย คอยดูเหอะ!!!
"อ้อ.. ลืมเลย! เข้ามาดิ ยืนทำไมตรงนั้นวะ" แทยอนพูดอย่างมักง่าย ทำเอายุนอาเหวอไปอีกหนึ่งที
ยุนอาเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะค้อมศีรษะทักทายทุกคน เธอส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้ทิฟฟานี่อย่างจงใจแกล้งเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอได้เห็นปฏิกิริยาอึกอักของอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆสาวเจ้าเสียแทน
คนนี้มันพี่ยูล พี่ของแทยอนนี่หว่า... ใช่.. ฉันเคยเห็นในรูปถ่ายของไอ้แทมัน..
ยุนอาขมวดคิ้วลงเล็กน้อย ผู้เชี่ยวชาญด้านความรักอย่างเธอมองปร๊าดเดียวก็พอจะรู้แล้วว่าเมื่อกี้ ยูริออกอาการที่เรียกว่า หวง!
เชรี่ยเอ้ย! ไอ้แท!!!! ความรักของแกมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนผูกปมเก้าล้านแปดแสนชั้นขนาดนี้เลยหรอวะ!!!!
"นี่ยุนอา เพื่อนฉันเอง เรียกไอ้ยุนก็ได้ ตามสบาย, ส่วนนี่พี่ยูลที่ฉันเคยบอกแกแล้ว แล้วนั่นมิยอง แกก็เคยเจอแล้ว ส่วนคนนี้.." แทยอนผู้ไม่เคยสังเกตอากัปกิริยาของใครเลย เธอไม่อาจทราบได้ว่าเพื่อนนักรักของเธออ่านเกมขาดมากกว่าเธอที่เป็นคนตกอยู่ในวังวนนี่เองเสียอีก ปากยังคงแนะนำผู้มาใหม่ตามหน้าที่ ก่อนจะมาหยุดวางมือลงที่หัวไหล่ของซอฮยอนและอมยิ้มน้อยๆ
"ซอฮยอนไง.."
ยุนอาที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เธอปรายตามองตามแทยอนที่กำลังแนะนำคนที่ชื่อซอฮยอนให้เธอได้รู้จักอย่างเร็วหนึ่งทีโดยไม่ได้สนใจนัก เพราะตอนนี้เธอได้เอาปัญหารักของเพื่อนมาเป็นปัญหาของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
เออะ.. เดี๋ยวนะ เหมือนจะสวยเลยว่ะ!
เมื่อสำนึกได้ ยุนอาก็ตัดสินใจทิ้งปัญหาของเพื่อนลงชั่วคราวทันที ก่อนจะหันกลับไปมองใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่แทยอนเพิ่งจะแนะนำให้รู้จักอีกครั้ง
โอ้ยยยยยย เชรี่ยเอ้ยยยยยยยยย!!!! น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
"น้องซอไง.. วันนั้นที่เจอที่มหาลัย.." แทยอนเดินมาใกล้ๆยุนอา ก่อนจะดึงตัวเพื่อนลงมากระซิบกระซาบข้อความที่รู้กันแค่สองคน
"ใครวะ? ซอไหน ฉันเคยรู้จักผู้หญิงน่ารักแบบนี้ด้วยหรอ" ยุนอากระซิบกลับแผ่วเบา สายตายังคงมองไปที่สาวน้อยน่ารักที่เธอคิดว่ายังไงๆเธอก็ไม่เคยเจอมาก่อนแน่ๆ
ไอ้หมาแท! สวยน่ารักขนาดนี้ ถ้าเคยเจอจริงๆฉันจะลืมลงได้ไง!!
"ก็สาวเนิร์ด.. แต่งงานกับหนังสือ เปิดห้องสมุดประชาชนของแกไงไอ้ยุน..."
"เฮ้ยยยยยย!!!" เสียงอุทานดังขึ้นอย่างคนตกตะลึงสุดขีด ยุนอาอ้าปากค้างเมื่อนึกถึงสาวน้อยกระโปรงยาวเกือบลากพื้น ผมฟูมัดเกล้า ใส่แว่นสายตาหนาเตอะ หอบสมุดเล่มยักษ์ไว้กับตัวคนนั้น
แล้ววันนี้... ไหงกลายมาเป็นแบบนี้ได้เนี่ย!!! ถึงจะไม่ใช่สาวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันอย่างที่เธอชอบ แต่ยุนอาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสวยหวานในแบบของผู้หญิงคนนั้นทำให้เธอละสายตาไปไหนไม่ได้
"หวังว่าแกคงไม่กลืนน้ำลายตัวเองนะ อิม ยุนอา..." แทยอนพูดทิ้งท้ายเบาๆ ปล่อยให้เพื่อนรักยืนอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้อยู่แบบนั้น ก่อนจะเดินกลับมาเผชิญหน้ากับทุกคนบนโต๊ะอีกครั้ง
"ให้เพื่อนพี่แทนั่งข้างซอก็ได้นะคะ" ซอฮยอนพูดพลางส่งยิ้มหวานไปทางยุนอา เล่นเอาเคลิ้มกันไปอีกรอบ
ไม่ใช่.. เธอไม่ได้พิศวาสอะไรยุนอาสักนิด แต่เธอแค่คิดว่าถ้าแทยอนนั่งข้างเธอก็จะไม่ได้นั่งข้างทิฟฟานี่อย่างที่เธอคิดไว้น่ะสิ!
ดีจังที่พี่แทพาเพื่อนมาด้วย โต๊ะเล็กขนาดสี่คนนั่งแบบนี้ ถ้าที่มันเต็ม การจะเติมเก้าอี้ข้างๆพี่ฟานี่มันก็ไม่แปลก... นี่ฉันช่วยพี่แทเต็มที่แล้วนะคะเนี่ย!
สำหรับซอฮยอนแล้ว เธอไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องความรักเหมือนยุนอา เธอไม่อาจรู้ความรู้สึกที่วุ่นวายของบรรดาพี่สาวทั้งหลายของเธอได้ เธอรู้แค่ว่าทิฟฟานี่รักแทยอน ใช่.. มันง่ายที่สุดที่จะดู และเป็นเพราะเธอรู้ถึงได้พยายามสังเกตแทยอน จนเริ่มระแคะระคายว่าแทยอนทำอะไรหลายๆอย่างที่มันพิเศษให้กับทิฟฟานี่แค่คนเดียวเสมอมา และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอเฝ้าคอยลุ้นคอยเชียร์คู่นี้จนตัวโก่ง
แต่สิ่งหนึ่งที่ซอฮยอนมองข้ามไป คือ ยูริ พี่สาวที่แสนดีที่สุดในโลกของเธอคนนี้นี่แหละ ก็เพราะยูริดีกับทุกๆคน และเป็นเพราะเธอไม่เคยสังเกต เธอไม่เคยคิดว่ายูริเองก็แอบรักทิฟฟานี่อยู่เหมือนกัน ในเมื่อกับเธอ ยูริก็แสนดีแบบนั้นเหมือนกัน แถมยังกล้าเล่นกล้าหยอก ดูจะสนิทสนมกับเธอมากกว่าทิฟฟานี่เสียอีกนี่นา
"อ้าว! แล้วพี่ล่ะซอ" แทยอนท้วงเสียงหลง
"พี่แทก็นั่งตรงนี้ไงคะ" ซอฮยอนยันตัวขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะยกเก้าอี้เสริมมาเบียดแทรกใกล้ๆทิฟฟานี่อย่างตั้งใจ เธอใช้มือตบเบาะรองนั่งสองสามที แล้วส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจให้กับแทยอน
แบบนี้ต้องเรียกว่า.. แม่ยกตัวจริง!
ยุนอามองอากัปกิริยานั้นแล้วต้องหัวเราะพรืดในทันที ไอ้หมาซึนมีคนช่วยเยอะขนาดนี้ ถ้าแกยังซึนอยู่อีก ฉันจะหันไปช่วยพี่ยูลแทนซะเลยดีมั้ยเนี่ย!
"นั่งแบบน้องซอว่าก็ดีเนอะ ไอ้แทมันตัวเล็ก เบียดๆได้ ไม่เป็นไรหรอก" จัดไปดอกแรกพร้อมส่งยิ้มกวนให้เพื่อนรักหนึ่งที
นี่เห็นว่าทิฟฟานี่ก็ชอบแกหรอกนะ ฉันถึงจะช่วยนะ! ไอ้แทยอน ไอ้ซึนเอ้ย!
.
.
"แท แกมานั่งฝั่งนี้ก็ได้ จะไปเบียดกับฟานี่ทำไม" ยูริพูดเสียงเรียบ พยายามเรียกให้แทยอนมานั่งใกล้ตัวเองแทนที่จะเป็นทิฟฟานี่ ซึ่งมันก็สร้างบรรยากาศอึมครึมเล็กๆในความคิดของยุนอา
เอาแล้วไง.. ไอ้แทเอ้ย.. กูไม่ช่วยมึงแล้วนะ .. เรื่องครอบครัวกูสอดไม่ได้แล้ว ถ้าจะซึนต่อก็จงแห้วซะนะไอ้เพื่อนรัก!
"ไม่เอาอะ ฉันจะนั่งตรงนี้ ไม่เป็นไรใช่มั้ย.. มิยอง.."
โอ้วววว เชรี่ยยยยยยย! แทยอน ไอ้เพื่อนซึนมันสู้พี่มันแล้วเว้ย!!!
ทิฟฟานี่ยิ้มแทนคำตอบ ก่อนจะขยับกายให้แทยอนเข้ามานั่งใกล้ๆอย่างเต็มใจ ถ้าจะให้นับ คนที่ไม่สัมผัสถึงบรรยากาศมาคุในโต๊ะอาหารเล็กๆนี้คงมีแค่ 2 ใน 5 หนึ่งคือ เธอ และสองคือแม่ยกอย่าง ซอฮยอน นั่นเอง
"ฟานี่ ลองนี่นะ อร่อยมากเลย" ยูริส่งยิ้มหวานให้คนข้างกาย การตักอาหารให้ทิฟฟานี่เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว แต่สำหรับแทยอนนั้นเพิ่งจะรู้สึกว่ามันไม่ปกติก็วันที่เจอยูริไปส่งทิฟฟานี่ที่บ้านวันนั้นนั่นแหละ
แทยอนรู้สึกกระวนกระวาย มันร้อนใจไปหมด เหมือนอยู่ๆเก้าอี้ที่นั่งอยู่มันก็เกิดนั่งไม่สบายขึ้นมาซะอย่างนั้น ต้องคอยขยับตัวยุกยิกเหมือนคนสมาธิสั้น ยิ่งพอเห็นทิฟฟานี่หันไปยิ้มตอบแล้วยังคุยกันกระหนุงกระหนิงแค่สองคนมันยิ่งทำให้เธอแทบบ้า
ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่ยูลก็เป็นแบบนี้ แต่พอได้รู้อะไรๆมากขึ้นแล้วมันทำให้เธออยากจะแทรกตัวเข้าไปนั่งคั่นกลางระหว่างสองคนนั้นซะเหลือเกิน
ไม่ได้.. ฉันรับไม่ได้แน่ๆถ้าต้องเรียกมิยองว่าพี่สะใภ้ !
"มิยอง! ขอกิมจิหน่อยสิ" และแล้วหมาหวงก้างอย่างคิม แทยอนก็ทนไม่ได้นาน ต้องเปิดปากขึ้นมาขัดจังหวะสองสาวที่กำลังนั่งยิ้มงุ้งงิ้งๆกันอยู่สองคนจนได้
พี่ก็พี่เหอะ! ขอโทษนะ พี่ยูล คนนี้ฉันให้พี่ไม่ได้จริงๆ!
ทิฟฟานี่เลิกคิ้วมองหน้าแทยอนอย่างแปลกใจพอสมควร ก็กิมจิที่เธอว่ามันวางอยู่ตรงหน้าเธอแค่นี้เองนะ
"เป็นง่อยแล้วหรอไอ้หมาแท" ยูริพูดติดตลก แต่นั่นยิ่งทำให้แทยอนฟึดฟัดกับตัวเองราวกับกลายเป็นหมาบ้าไปเสียแล้ว
ยุนอากระพริบตาปริบๆมองหน้าเพื่อนรักด้วยความรู้สึกมากมาย จะว่าสงสารก็สงสาร สมเพชก็สมเพช สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้าอยู่เหมือนกัน เหมือนตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องแกล้งลงมือทำให้แทยอนหึงทิฟฟานี่สักนิด เพราะมันเลยจุดนั้นมามากแล้ว..
แทยอน.. นอกจากแกจะปากแข็งไม่ยอมรับความจริงแล้ว วิธีการเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงของแกมันทุเรศมากๆ ใครสั่งใครสอนให้แกกระชากเสียงโฮกฮากกับสาวสวยแบบนั้น! ไอ้อ่อนเอ้ย! นี่ถ้าสุดท้ายทิฟฟานี่เลือกพี่ยูล ฉันจะไม่แปลกใจสักนิด!
"น้องซอ ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ พี่อยากซื้อของแต่ไม่รู้ว่าร้านสะดวกซื้ออยู่ตรงไหน ไม่เคยมาแถวนี้เลย" ยุนอาส่งยิ้มชักชวนสาวน้อยน่ารัก ขยิบตาส่งซิกให้ซอฮยอนแล้วปรายหางตาไปทางยูริเล็กน้อยเป็นการให้สัญญาณแบบลับๆว่า เธอต้องการปล่อยให้แทยอนอยู่กับทิฟฟานี่แค่สองคน
ก็รู้ว่าซอฮยอนคงเชียร์ไอ้หมาซึนนี่อยู่ไม่น้อย ไม่งั้นช็อทลากเก้าอี้คงไม่จัดเต็มขนาดนั้น ใช่แล้ว.. ฉันกำลังช่วยแกอยู่นะเว้ย! นี่ไม่ได้อยากจะม่งจะม่ออะไรน้องซอเลยนะ!
เอิ่ม.. ถึงจะแอบคิดนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นหลักนะ!!
"มีซุปเปอร์เล็กๆอยู่หน้าปากซอย ตอนฉันพาแกเข้ามาก็ผ่านมาทีนึงแล้ว ไม่ต้องทำเนียนชวนน้องซอออกไปเลยนะ นั่งนี่แหละ!" แทยอนกระตุกหัวคิ้วมองยุนอา เมื่ออยู่ๆก็เกิดสงสัยผิดเวล่ำเวลาว่าเพื่อนพันธุ์เสือของเธอจะมาชวนซอฮยอนออกไปไหน ไอ้ยุนนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ!
ยุนอาถึงกับเอือมระอา... นี่กูอุตส่าห์จะช่วยมึงนะ!!!! มึงจะมาหวงรุ่นน้องเอาอะไรตอนนี้วะ!!!!
แต่เหมือนซอฮยอนจะมีไหวพริบมากพอกับซิกเนลที่ยุนอาต้องการจะสื่อ ต้องนับว่าเป็นบุญของหมาจอมซึนตัวนี้ไม่น้อย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็มีของต้องซื้อเหมือนกัน พี่ยูล.. ไปด้วยกันนะ ฉันอยากให้พี่ยูลไปช่วยเลือกด้วย.. นะคะ.."
แล้วมีหรือที่คนแสนดีอย่างยูริจะกล้าปฏิเสธคำร้องขอแกมออดอ้อนเล็กๆแบบนั้นของซอฮยอน..
"อืม.. ไปสิ.." ยูริตอบรับคำทันที ถึงจะอยากอยู่ใกล้ๆทิฟฟานี่ แต่เธอก็ไม่ใจร้ายพอที่จะตอบปัดรุ่นน้องนิสัยดีคนนี้ และนั่นก็ทำให้ซอฮยอนระบายยิ้มอย่างอารมณ์ดี
คราวนี้เหมือนจะได้พี่ยุนมาเป็นแม่ยกเพิ่มอีกคนด้วยสิ.. ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ก็ฉันน่ะ เชียร์คู่อยู่คนเดียวมาตั้งนาน การลุ้นให้พี่แทเลิกปากแข็งนี่มันเหนื่อยนะคะ!
ยุนอาลอบถอนหายใจเบาๆ นับว่าไอ้แทมันยังมีบารมีมากพอ เมื่อกี้เธอเกือบจะทนไม่ไหว แทบจะเอาฝ่ามือขาวๆไปตบกระบาลกลวงๆเรื่องผู้หญิงของเพื่อนให้หายโง่สักทีอยู่แล้วเชียว
ไอ้แท.. ฉันเปิดทางให้เต็มที่ วางหมากให้หมดแล้ว ถึงคราวแกเดินเกมเองบ้างแล้วนะเว้ย!
...........
มาเดากันว่าอิพี่แทแกจะซึนต่อรึเปล่า แม่ยกช่วยกันขนาดนี้
สงสารพี่ยูลอยู่เล็กน้อย ด้วยความที่แสนดีจนเกินไปจนมักเน่น้อยมองว่ามันเป็นเรื่องปกติก็เลยผันตัวไปช่วยหมาซึนซะงั้น!
ส่วนพี่ยุนนักรักประจำฟิค... ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ...... 5555
;)
ซูยองไล่สายตาผ่านเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง ตั้งแต่ที่พนักงานหน้าใหม่ยื่นโปรเจคนี้ถึงมือเธอ แค่ได้อ่านชื่อก็สะดุดตาแล้ว ก็นี่มันโปรเจคของนักบริหารชัดๆ ไม่คิดว่าจะมีลูกน้องในแผนกคนไหนกล้าเสนองานที่ข้ามหน้าที่ของเธอได้ขนาดนี้
แต่เธอไม่ใช่คนใจแคบ แม้จะรู้สึกไม่ดีบ้างในครั้งแรก แต่พอเจ้ารุ่นน้องคนสนิทอย่างยุนอามาช่วยพูดให้ มันก็ทำให้เธอลบล้างอคติที่มีต่อเด็กใหม่คนนี้ได้ และพอยิ่งได้อ่านสิ่งที่แทยอนเขียนมายิ่งทำให้เธอพบว่านอกจากความตั้งใจและการเตรียมตัวที่ดีแล้ว แทยอนยังเป็นคนที่ฉลาดมากๆ หลากหลายประเด็นในโปรเจคนี้เป็นสิ่งที่เธอยอมรับว่าเธอนึกไม่ถึง มันไม่เหมือนเด็กที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆ แต่แทยอนหลักแหลมกว่านักบริหารระดับสูงคนเก่งหลายๆคนที่เธอรู้จัก
แทยอนรู้เรื่องราว รู้จุดอ่อน จุดแข็งของบริษัท และสามารถวิเคราะห์ออกมาได้อย่างเฉียบคม ตรงประเด็น พนักงานใหม่ที่ทำงานได้ไม่ทันจะพ้นเดือนคนนี้สามารถเขียนโปรเจคที่ลึกซึ้งกว่าเธอที่ทำงานมาเป็นปีเสียอีก!
เด็กคนนี้ฉลาดมาก มากจน.. บางทีเธอก็คิดว่ามันน่ากลัวเกินไปรึเปล่า..
"เธอคิดโปรเจคนี้คนเดียวหรอควอน แทยอน" ซูยองเงยหน้ามองลูกน้องคนใหม่อีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะเก่งขนาดนี้
"ค่ะ" แทยอนตอบพลางค้อมศีรษะลงเล็กน้อยอย่างนอบน้อม เธอไม่ต้องการทำตัวไม่มีสัมมาคารวะ หรือเป็นศัตรูกับใครในบริษัท เธอเพียงแค่ต้องการเข้าถึงตัวเจสสิก้าเพื่อทำลายคนตระกูลจองให้เจ็บปวดเหมือนที่เธอเคยได้รับเท่านั้น
"เธอคงรู้ว่าบอร์ดบริหารเข้มงวดกับโปรเจคที่เสนอไปแค่ไหน เปอร์เซ็นต์ที่โปรเจคเด็กใหม่อย่างเธอจะผ่านมันเกือบจะเป็นศูนย์ แล้วจะดันทุรังทำไม ทำแบบนี้รังแต่จะโดนคนในแผนกเกลียดขี้หน้าเอานะ" ซูยองเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา จากประสบการณ์การทำงานที่นานกว่าทำให้เธอรู้ว่าฝ่ายบริหารแทบจะไม่แตะโปรเจคงานที่ยื่นโดยพนักงานระดับล่างเลยด้วยซ้ำ
"ฉันมั่นใจว่าโปรเจคนี้จะเป็นประโยชน์ต่อบริษัทเราค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำหน้าที่บริหารแต่ก็เป็นพนักงานคนนึงที่มองเห็นปัญหาและต้องการที่จะแก้ไข หัวใจของการพัฒนามันไม่สำคัญว่าเราจะตัวเล็กตัวใหญ่แค่ไหนในองค์กร แต่มันอยู่ที่ว่าเรารักและทุ่มเทกับมันแค่ไหนไม่ใช่หรอคะพี่ซูยอง"
ถ้อยคำที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์ ถูกถ่ายทอดผ่านใบหน้าและแววตาที่มุ่งมั่นทำให้ซูยองรู้สึกชื่นชมอยู่ในใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะกับงานที่ทำอยู่ในตอนนี้จริงๆ น่าแปลกที่คนที่มีความสามารถแบบเธอจะนั่งอยู่ในสถานะแบบนี้นะควอน แทยอน..
"แค่อุดมการณ์มันไม่พอหรอก เธอไม่รู้รึไง" คำพูดตรงไปตรงมาถูกส่งผ่านไปยังคิม แทยอนอีกครั้ง
ซูยองยอมรับว่าเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะไปต่อได้สักแค่ไหน อย่าว่าแต่จะได้นำโปรเจคนี้ไปใช้เลย ลำพังแค่ให้เจสสิก้ายอมเปิดอ่านงานชิ้นนี้มันก็แทบไม่มีโอกาสอยู่แล้วด้วยซ้ำ
"ฉันเชื่อมั่นในโปรเจคนี้ว่ามันมีดีพอค่ะ ขอแค่พี่ซูยองยอมเซ็นผ่านไปถึงบอร์ดบริหารที่ดูแลแผนกเราอยู่.. ฉันเชื่อในทุกๆอย่างที่ฉันตั้งใจสื่อผ่านงานชิ้นนี้ค่ะ และฉันก็เชื่อว่าบอร์ดบริหารจะสัมผัสมันได้"
แทยอนตอบกลับอย่างฉะฉาน นั่นทำให้ซูยองต้องเลิกคิ้วมองก่อนจะระบายยิ้มออกมาในอุดมการณ์ที่เต็มเปี่ยมเหลือเกินของพนักงานใหม่ไฟแรง และยอมลงชื่อรับรองให้อย่างอดไม่ได้
ถึงจะรู้ว่ามันยาก แต่ซูยองก็รู้สึกประทับใจในตัวแทยอนไม่น้อย
ในขณะที่ซูยองคิดว่าแทยอนยังรู้จักเจสสิก้าไม่ดีพอ และคิดว่านี่อาจจะเป็นบทเรียนที่ดีให้แทยอนได้เรียนรู้และเติบโตในโลกของความจริงไม่ใช่โลกของหลักการและตำราเหมือนที่แทยอนเคยผ่านมา แต่สำหรับแทยอนแล้ว เธอมั่นใจเสียยิ่งกว่ามั่นใจเสียอีกว่าเธอน่ะ.. รู้จักเจสสิก้าดีกว่าใคร..
.
.
แค่เธอเห็นตัวอักษรเล็กๆที่แสดงชื่อของฉันบนหน้ากระดาษ เธอก็แทบจะเรียกตัวฉันขึ้นไปพบแล้วแน่ๆ.. จอง เจสสิก้า..
............
"พี่ยูลเก่งจังเลยค่ะ ขนาดพี่ฮโยยังชมเลยว่างานนี้จะเป็นงานสร้างชื่อให้บริษัทเราเลยนะ!" ซอฮยอนฉีกยิ้มกว้างกล่าวชมยูริอย่างจริงใจ ทำเอายูริต้องกระตุกยิ้มแหยๆที่มุมปาก
ก็จนถึงตอนนี้เธอยังงงอยู่เลยว่าได้งานกับยัยป้านั่นได้ยังไง พรีเซ้นต์ก็ยังไม่ทันจะได้พรีเซ้นต์ เรื่องที่จะได้มาเพราะความสามารถนี่ตัดไปได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะยัยสวยโหดอยากจะเล่นงานฉันก็คงเป็นเพราะ..
แทยอน..?!
ยูริขมวดคิ้วเป็นปมแน่นเมื่อคิดมาถึงตรงนี้.. เจสสิก้ายังไม่รู้ว่าไอ้หมาแททำงานอยู่กับบริษัทของเธองั้นหรอ? แล้วท่าทีแบบนั้นของไอ้แทตอนที่เจอเจสสิก้ามันคืออะไร?
โอ้ยยยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว.. บางทีถ้าฉันฉลาดเหมือนไอ้เจ้าน้องตัวแสบ อะไรๆมันอาจจะง่ายขึ้นกว่านี้ก็ได้
"ไม่ต้องกังวลนะคะ พี่ยูลทำได้อยู่แล้ว" ทิฟฟานี่ส่งยิ้มหวานให้กำลังใจ เมื่อคิดว่ายูริอาจจะกำลังคิดมากกับงานใหญ่ที่จะต้องทำ
แต่ถึงมันจะไม่ใช่สาเหตุของหัวคิ้วที่ย่นเป็นปม แต่มันที่ทำให้ยูริยิ้มขึ้นมาได้ในทันทีซะอย่างนั้น
โอ้ยยย มีความสุขจังโว้ย!
"แล้วนี่ปกติพี่แทกลับบ้านช้าขนาดนี้ทุกวันเลยหรอคะพี่ยูล" ซอฮยอนเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อหันมองนาฬิกาและเห็นว่ามันล่วงเลยเวลาที่ควรจะเลิกงานมาได้สักพักแล้ว
ก็เพราะตอนแรกเธอตั้งใจจะเลี้ยงแสดงความยินดีกับยูริที่ได้ทำงานโฆษณากับบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้ายักษ์ใหญ่ของเกาหลี แต่ยูริบอกว่ามันสิ้นเปลืองเปล่าๆ เธอก็เลยซื้อข้าวซื้อของมาทำให้ทานกันถึงที่บ้าน แถมยังชวนทิฟฟานี่มาอีกต่างหาก
และทิฟฟานี่นี่แหละคือเหตุผลที่เธอเฝ้าถามถึงแทยอนทุกสิบนาที
ก็แหม เธออยากให้แทยอนยอมรับความรู้สึกตัวเองเสียทีนี่นา เธอน่ะ ลุ้นจนจะเลิกลุ้นอยู่แล้วเนี่ย! ถือว่าซื้ออาหารมาทานด้วยกันคราวนี้ ได้ทั้งแสดงความยินดีกับงานของพี่ยูลคนเก่งของเธอ แถมเผลอๆยังได้เชียร์พี่แทให้กล้าๆทำอะไรตรงกับหัวใจตัวเองเสียที
"ไอ้แทมันบ้างานน่ะ กลับช้าทุกวันแบบนี้แหละ พอกลับมาก็ฝังตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ต่ออีกจนดึกนู่นแหละ"
.
.
"โหย อะไร ใครนินทาควอน แทยอนคนนี้อีกเนี่ย" ไม่ทันที่ยูริจะได้บ่นยาวอย่างใจคิด น้องสาวตัวดีก็โยนสัมภาระลงกองกับโต๊ะรับแขกก่อนจะเดินตัวปลิวมาสมทบกับคนอื่นที่โต๊ะไม้ตัวเล็กที่ใช้สำหรับทานอาหาร
แทยอนส่งยิ้มทะเล้นให้ทิฟฟานี่เป็นการทักทาย ก่อนจะกดหัวคิ้วลงเมื่อเห็นว่าพี่สาวเธอจับจองที่นั่งประจำข้างๆเพื่อนรักของเธอไปเสียแล้ว
.
.
"เอ่อ.. ไอ้แท.. แกไม่คิดจะพาฉันเข้าบ้านหน่อยหรอวะ" เสียงบุคคลที่ห้ากำลังยืนเก้งๆกังๆอยู่บริเวณประตูบ้าน ยุนอาโผล่หน้าเข้ามาเรียกแทยอนที่เป็นคนชักชวนเธอมาเยี่ยมบ้านด้วยตัวเอง แต่พอเห็นผู้หญิงเท่านั้นแหละ ไอ้เพื่อนหมาก็ทิ้งเธอยืนงงอยู่หน้าบ้านซะได้
ไอ้หมาแท! วันนี้กูจะก่อกวนทิฟฟานี่ เอาให้หึงกันไปข้างนึงเลย คอยดูเหอะ!!!
"อ้อ.. ลืมเลย! เข้ามาดิ ยืนทำไมตรงนั้นวะ" แทยอนพูดอย่างมักง่าย ทำเอายุนอาเหวอไปอีกหนึ่งที
ยุนอาเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะค้อมศีรษะทักทายทุกคน เธอส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้ทิฟฟานี่อย่างจงใจแกล้งเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอได้เห็นปฏิกิริยาอึกอักของอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆสาวเจ้าเสียแทน
คนนี้มันพี่ยูล พี่ของแทยอนนี่หว่า... ใช่.. ฉันเคยเห็นในรูปถ่ายของไอ้แทมัน..
ยุนอาขมวดคิ้วลงเล็กน้อย ผู้เชี่ยวชาญด้านความรักอย่างเธอมองปร๊าดเดียวก็พอจะรู้แล้วว่าเมื่อกี้ ยูริออกอาการที่เรียกว่า หวง!
เชรี่ยเอ้ย! ไอ้แท!!!! ความรักของแกมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนผูกปมเก้าล้านแปดแสนชั้นขนาดนี้เลยหรอวะ!!!!
"นี่ยุนอา เพื่อนฉันเอง เรียกไอ้ยุนก็ได้ ตามสบาย, ส่วนนี่พี่ยูลที่ฉันเคยบอกแกแล้ว แล้วนั่นมิยอง แกก็เคยเจอแล้ว ส่วนคนนี้.." แทยอนผู้ไม่เคยสังเกตอากัปกิริยาของใครเลย เธอไม่อาจทราบได้ว่าเพื่อนนักรักของเธออ่านเกมขาดมากกว่าเธอที่เป็นคนตกอยู่ในวังวนนี่เองเสียอีก ปากยังคงแนะนำผู้มาใหม่ตามหน้าที่ ก่อนจะมาหยุดวางมือลงที่หัวไหล่ของซอฮยอนและอมยิ้มน้อยๆ
"ซอฮยอนไง.."
ยุนอาที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เธอปรายตามองตามแทยอนที่กำลังแนะนำคนที่ชื่อซอฮยอนให้เธอได้รู้จักอย่างเร็วหนึ่งทีโดยไม่ได้สนใจนัก เพราะตอนนี้เธอได้เอาปัญหารักของเพื่อนมาเป็นปัญหาของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
เออะ.. เดี๋ยวนะ เหมือนจะสวยเลยว่ะ!
เมื่อสำนึกได้ ยุนอาก็ตัดสินใจทิ้งปัญหาของเพื่อนลงชั่วคราวทันที ก่อนจะหันกลับไปมองใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่แทยอนเพิ่งจะแนะนำให้รู้จักอีกครั้ง
โอ้ยยยยยย เชรี่ยเอ้ยยยยยยยยย!!!! น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
"น้องซอไง.. วันนั้นที่เจอที่มหาลัย.." แทยอนเดินมาใกล้ๆยุนอา ก่อนจะดึงตัวเพื่อนลงมากระซิบกระซาบข้อความที่รู้กันแค่สองคน
"ใครวะ? ซอไหน ฉันเคยรู้จักผู้หญิงน่ารักแบบนี้ด้วยหรอ" ยุนอากระซิบกลับแผ่วเบา สายตายังคงมองไปที่สาวน้อยน่ารักที่เธอคิดว่ายังไงๆเธอก็ไม่เคยเจอมาก่อนแน่ๆ
ไอ้หมาแท! สวยน่ารักขนาดนี้ ถ้าเคยเจอจริงๆฉันจะลืมลงได้ไง!!
"ก็สาวเนิร์ด.. แต่งงานกับหนังสือ เปิดห้องสมุดประชาชนของแกไงไอ้ยุน..."
"เฮ้ยยยยยย!!!" เสียงอุทานดังขึ้นอย่างคนตกตะลึงสุดขีด ยุนอาอ้าปากค้างเมื่อนึกถึงสาวน้อยกระโปรงยาวเกือบลากพื้น ผมฟูมัดเกล้า ใส่แว่นสายตาหนาเตอะ หอบสมุดเล่มยักษ์ไว้กับตัวคนนั้น
แล้ววันนี้... ไหงกลายมาเป็นแบบนี้ได้เนี่ย!!! ถึงจะไม่ใช่สาวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันอย่างที่เธอชอบ แต่ยุนอาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสวยหวานในแบบของผู้หญิงคนนั้นทำให้เธอละสายตาไปไหนไม่ได้
"หวังว่าแกคงไม่กลืนน้ำลายตัวเองนะ อิม ยุนอา..." แทยอนพูดทิ้งท้ายเบาๆ ปล่อยให้เพื่อนรักยืนอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้อยู่แบบนั้น ก่อนจะเดินกลับมาเผชิญหน้ากับทุกคนบนโต๊ะอีกครั้ง
"ให้เพื่อนพี่แทนั่งข้างซอก็ได้นะคะ" ซอฮยอนพูดพลางส่งยิ้มหวานไปทางยุนอา เล่นเอาเคลิ้มกันไปอีกรอบ
ไม่ใช่.. เธอไม่ได้พิศวาสอะไรยุนอาสักนิด แต่เธอแค่คิดว่าถ้าแทยอนนั่งข้างเธอก็จะไม่ได้นั่งข้างทิฟฟานี่อย่างที่เธอคิดไว้น่ะสิ!
ดีจังที่พี่แทพาเพื่อนมาด้วย โต๊ะเล็กขนาดสี่คนนั่งแบบนี้ ถ้าที่มันเต็ม การจะเติมเก้าอี้ข้างๆพี่ฟานี่มันก็ไม่แปลก... นี่ฉันช่วยพี่แทเต็มที่แล้วนะคะเนี่ย!
สำหรับซอฮยอนแล้ว เธอไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องความรักเหมือนยุนอา เธอไม่อาจรู้ความรู้สึกที่วุ่นวายของบรรดาพี่สาวทั้งหลายของเธอได้ เธอรู้แค่ว่าทิฟฟานี่รักแทยอน ใช่.. มันง่ายที่สุดที่จะดู และเป็นเพราะเธอรู้ถึงได้พยายามสังเกตแทยอน จนเริ่มระแคะระคายว่าแทยอนทำอะไรหลายๆอย่างที่มันพิเศษให้กับทิฟฟานี่แค่คนเดียวเสมอมา และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอเฝ้าคอยลุ้นคอยเชียร์คู่นี้จนตัวโก่ง
แต่สิ่งหนึ่งที่ซอฮยอนมองข้ามไป คือ ยูริ พี่สาวที่แสนดีที่สุดในโลกของเธอคนนี้นี่แหละ ก็เพราะยูริดีกับทุกๆคน และเป็นเพราะเธอไม่เคยสังเกต เธอไม่เคยคิดว่ายูริเองก็แอบรักทิฟฟานี่อยู่เหมือนกัน ในเมื่อกับเธอ ยูริก็แสนดีแบบนั้นเหมือนกัน แถมยังกล้าเล่นกล้าหยอก ดูจะสนิทสนมกับเธอมากกว่าทิฟฟานี่เสียอีกนี่นา
"อ้าว! แล้วพี่ล่ะซอ" แทยอนท้วงเสียงหลง
"พี่แทก็นั่งตรงนี้ไงคะ" ซอฮยอนยันตัวขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะยกเก้าอี้เสริมมาเบียดแทรกใกล้ๆทิฟฟานี่อย่างตั้งใจ เธอใช้มือตบเบาะรองนั่งสองสามที แล้วส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจให้กับแทยอน
แบบนี้ต้องเรียกว่า.. แม่ยกตัวจริง!
ยุนอามองอากัปกิริยานั้นแล้วต้องหัวเราะพรืดในทันที ไอ้หมาซึนมีคนช่วยเยอะขนาดนี้ ถ้าแกยังซึนอยู่อีก ฉันจะหันไปช่วยพี่ยูลแทนซะเลยดีมั้ยเนี่ย!
"นั่งแบบน้องซอว่าก็ดีเนอะ ไอ้แทมันตัวเล็ก เบียดๆได้ ไม่เป็นไรหรอก" จัดไปดอกแรกพร้อมส่งยิ้มกวนให้เพื่อนรักหนึ่งที
นี่เห็นว่าทิฟฟานี่ก็ชอบแกหรอกนะ ฉันถึงจะช่วยนะ! ไอ้แทยอน ไอ้ซึนเอ้ย!
.
.
"แท แกมานั่งฝั่งนี้ก็ได้ จะไปเบียดกับฟานี่ทำไม" ยูริพูดเสียงเรียบ พยายามเรียกให้แทยอนมานั่งใกล้ตัวเองแทนที่จะเป็นทิฟฟานี่ ซึ่งมันก็สร้างบรรยากาศอึมครึมเล็กๆในความคิดของยุนอา
เอาแล้วไง.. ไอ้แทเอ้ย.. กูไม่ช่วยมึงแล้วนะ .. เรื่องครอบครัวกูสอดไม่ได้แล้ว ถ้าจะซึนต่อก็จงแห้วซะนะไอ้เพื่อนรัก!
"ไม่เอาอะ ฉันจะนั่งตรงนี้ ไม่เป็นไรใช่มั้ย.. มิยอง.."
โอ้วววว เชรี่ยยยยยยย! แทยอน ไอ้เพื่อนซึนมันสู้พี่มันแล้วเว้ย!!!
ทิฟฟานี่ยิ้มแทนคำตอบ ก่อนจะขยับกายให้แทยอนเข้ามานั่งใกล้ๆอย่างเต็มใจ ถ้าจะให้นับ คนที่ไม่สัมผัสถึงบรรยากาศมาคุในโต๊ะอาหารเล็กๆนี้คงมีแค่ 2 ใน 5 หนึ่งคือ เธอ และสองคือแม่ยกอย่าง ซอฮยอน นั่นเอง
"ฟานี่ ลองนี่นะ อร่อยมากเลย" ยูริส่งยิ้มหวานให้คนข้างกาย การตักอาหารให้ทิฟฟานี่เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว แต่สำหรับแทยอนนั้นเพิ่งจะรู้สึกว่ามันไม่ปกติก็วันที่เจอยูริไปส่งทิฟฟานี่ที่บ้านวันนั้นนั่นแหละ
แทยอนรู้สึกกระวนกระวาย มันร้อนใจไปหมด เหมือนอยู่ๆเก้าอี้ที่นั่งอยู่มันก็เกิดนั่งไม่สบายขึ้นมาซะอย่างนั้น ต้องคอยขยับตัวยุกยิกเหมือนคนสมาธิสั้น ยิ่งพอเห็นทิฟฟานี่หันไปยิ้มตอบแล้วยังคุยกันกระหนุงกระหนิงแค่สองคนมันยิ่งทำให้เธอแทบบ้า
ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่ยูลก็เป็นแบบนี้ แต่พอได้รู้อะไรๆมากขึ้นแล้วมันทำให้เธออยากจะแทรกตัวเข้าไปนั่งคั่นกลางระหว่างสองคนนั้นซะเหลือเกิน
ไม่ได้.. ฉันรับไม่ได้แน่ๆถ้าต้องเรียกมิยองว่าพี่สะใภ้ !
"มิยอง! ขอกิมจิหน่อยสิ" และแล้วหมาหวงก้างอย่างคิม แทยอนก็ทนไม่ได้นาน ต้องเปิดปากขึ้นมาขัดจังหวะสองสาวที่กำลังนั่งยิ้มงุ้งงิ้งๆกันอยู่สองคนจนได้
พี่ก็พี่เหอะ! ขอโทษนะ พี่ยูล คนนี้ฉันให้พี่ไม่ได้จริงๆ!
ทิฟฟานี่เลิกคิ้วมองหน้าแทยอนอย่างแปลกใจพอสมควร ก็กิมจิที่เธอว่ามันวางอยู่ตรงหน้าเธอแค่นี้เองนะ
"เป็นง่อยแล้วหรอไอ้หมาแท" ยูริพูดติดตลก แต่นั่นยิ่งทำให้แทยอนฟึดฟัดกับตัวเองราวกับกลายเป็นหมาบ้าไปเสียแล้ว
ยุนอากระพริบตาปริบๆมองหน้าเพื่อนรักด้วยความรู้สึกมากมาย จะว่าสงสารก็สงสาร สมเพชก็สมเพช สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้าอยู่เหมือนกัน เหมือนตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องแกล้งลงมือทำให้แทยอนหึงทิฟฟานี่สักนิด เพราะมันเลยจุดนั้นมามากแล้ว..
แทยอน.. นอกจากแกจะปากแข็งไม่ยอมรับความจริงแล้ว วิธีการเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงของแกมันทุเรศมากๆ ใครสั่งใครสอนให้แกกระชากเสียงโฮกฮากกับสาวสวยแบบนั้น! ไอ้อ่อนเอ้ย! นี่ถ้าสุดท้ายทิฟฟานี่เลือกพี่ยูล ฉันจะไม่แปลกใจสักนิด!
"น้องซอ ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ พี่อยากซื้อของแต่ไม่รู้ว่าร้านสะดวกซื้ออยู่ตรงไหน ไม่เคยมาแถวนี้เลย" ยุนอาส่งยิ้มชักชวนสาวน้อยน่ารัก ขยิบตาส่งซิกให้ซอฮยอนแล้วปรายหางตาไปทางยูริเล็กน้อยเป็นการให้สัญญาณแบบลับๆว่า เธอต้องการปล่อยให้แทยอนอยู่กับทิฟฟานี่แค่สองคน
ก็รู้ว่าซอฮยอนคงเชียร์ไอ้หมาซึนนี่อยู่ไม่น้อย ไม่งั้นช็อทลากเก้าอี้คงไม่จัดเต็มขนาดนั้น ใช่แล้ว.. ฉันกำลังช่วยแกอยู่นะเว้ย! นี่ไม่ได้อยากจะม่งจะม่ออะไรน้องซอเลยนะ!
เอิ่ม.. ถึงจะแอบคิดนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นหลักนะ!!
"มีซุปเปอร์เล็กๆอยู่หน้าปากซอย ตอนฉันพาแกเข้ามาก็ผ่านมาทีนึงแล้ว ไม่ต้องทำเนียนชวนน้องซอออกไปเลยนะ นั่งนี่แหละ!" แทยอนกระตุกหัวคิ้วมองยุนอา เมื่ออยู่ๆก็เกิดสงสัยผิดเวล่ำเวลาว่าเพื่อนพันธุ์เสือของเธอจะมาชวนซอฮยอนออกไปไหน ไอ้ยุนนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ!
ยุนอาถึงกับเอือมระอา... นี่กูอุตส่าห์จะช่วยมึงนะ!!!! มึงจะมาหวงรุ่นน้องเอาอะไรตอนนี้วะ!!!!
แต่เหมือนซอฮยอนจะมีไหวพริบมากพอกับซิกเนลที่ยุนอาต้องการจะสื่อ ต้องนับว่าเป็นบุญของหมาจอมซึนตัวนี้ไม่น้อย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็มีของต้องซื้อเหมือนกัน พี่ยูล.. ไปด้วยกันนะ ฉันอยากให้พี่ยูลไปช่วยเลือกด้วย.. นะคะ.."
แล้วมีหรือที่คนแสนดีอย่างยูริจะกล้าปฏิเสธคำร้องขอแกมออดอ้อนเล็กๆแบบนั้นของซอฮยอน..
"อืม.. ไปสิ.." ยูริตอบรับคำทันที ถึงจะอยากอยู่ใกล้ๆทิฟฟานี่ แต่เธอก็ไม่ใจร้ายพอที่จะตอบปัดรุ่นน้องนิสัยดีคนนี้ และนั่นก็ทำให้ซอฮยอนระบายยิ้มอย่างอารมณ์ดี
คราวนี้เหมือนจะได้พี่ยุนมาเป็นแม่ยกเพิ่มอีกคนด้วยสิ.. ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ก็ฉันน่ะ เชียร์คู่อยู่คนเดียวมาตั้งนาน การลุ้นให้พี่แทเลิกปากแข็งนี่มันเหนื่อยนะคะ!
ยุนอาลอบถอนหายใจเบาๆ นับว่าไอ้แทมันยังมีบารมีมากพอ เมื่อกี้เธอเกือบจะทนไม่ไหว แทบจะเอาฝ่ามือขาวๆไปตบกระบาลกลวงๆเรื่องผู้หญิงของเพื่อนให้หายโง่สักทีอยู่แล้วเชียว
ไอ้แท.. ฉันเปิดทางให้เต็มที่ วางหมากให้หมดแล้ว ถึงคราวแกเดินเกมเองบ้างแล้วนะเว้ย!
...........
มาเดากันว่าอิพี่แทแกจะซึนต่อรึเปล่า แม่ยกช่วยกันขนาดนี้
สงสารพี่ยูลอยู่เล็กน้อย ด้วยความที่แสนดีจนเกินไปจนมักเน่น้อยมองว่ามันเป็นเรื่องปกติก็เลยผันตัวไปช่วยหมาซึนซะงั้น!
ส่วนพี่ยุนนักรักประจำฟิค... ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ...... 5555
;)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น