ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
"พ่อขอโทษนะแทยอน พ่อจำเป็นจริงๆ ขอโทษนะลูก.." ชายวัยกลางคนในชุดสีเข้มเก่าๆโอบกอดสาวน้อยน่ารักวัยเพียง 5 ขวบเศษไว้อย่างแนบแน่น ดวงตาแดงก่ำเปื้อนหยาดน้ำตา เป็นภาพที่น่าสลดใจสำหรับผู้พบเห็นมิใช่น้อย
อดีตประธานบริษัทเคเจ คอร์ปเปอเรชั่น, บริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี กำลังนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร สองมือโอบลูกสาวตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน
เมื่อถูกเพื่อนรักที่ร่วมกันก่อร่างสร้างตัวจนบริษัทห้องแถวเล็กๆเติบใหญ่จนก้าวเป็นผู้นำทางด้านธุรกิจของประเทศคดโกง ทั้งยังป้ายข้อหาหนักว่าตนเป็นฝ่ายคอรัปชั่นนำเงินบริษัทออกมาผลาญจนต้องหลุดออกจากตำแหน่งประธานบริหารร่วมภายในชั่วข้ามคืน ชีวิตที่พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือทำให้อดีตประธานผู้นี้แทบเสียสติ
ทรัพย์สินมากมายที่เคยถือกรรมสิทธิ์ถูดยึดไปจนหมด มิหนำซ้ำ ข้อหาหนักหนวงจากคนที่กลายเป็นผู้มีอิทธิพลยิ่งใหญ่ทางด้านธุรกิจเพียงคนเดียวทำให้ชายผู้นี้ไม่มีที่ยืนในประเทศอีกต่อไป เขาจำเป็นต้องทิ้งลูกน้อยที่เป็นที่รักดั่งดวงใจถึงสองคนไว้กับคนอื่น และกำลังจะหลบลี้ออกนอกประเทศพร้อมภรรยา..
"แทไม่อยากอยู่ที่นี่" เด็กน้อยเปล่งเสียงสะอื้นดังอย่างน่าสงสาร ร่างเล็กในอ้อมกอดสั่นเทา สองมือน้อยจับคอเสื้อของผู้เป็นพ่อไว้แน่นยิ่งทำให้เธอถูกโอบรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
เขาไม่ได้อยากจะทิ้งลูกไว้ที่นี่ แทยอนเป็นเหมือนนางฟ้าตัวเล็กๆของเขา เป็นความสุข เป็นครอบครัวที่เขารัก แต่ทั้งหมดเป็นความจำเป็น.. เขาไม่อาจพาลูกสาวตัวน้อยๆไปทนความลำบากที่เขาเองก็ยังไม่อาจบรรยายได้ว่ามันจะหนักหนาเพียงไร อย่างน้อยๆ.. อยู่ที่แห่งนี้มันก็คงจะดีกว่า..
หลังจากที่เขาตัดสินใจพาลูกทั้งสองคนมาที่นี่.. จีอุง ลูกชายคนโตของตระกูลได้รับการติดต่อจากสถานรับเลี้ยงเด็กทันทีว่ามีครอบครัวคุณหมอที่ขาดคนสืบสกุลจากเมืองจีนสนใจรับเด็กชายไว้ในอุปการะ ทำให้ในตอนนี้เหลือเพียงเด็กสาววัยห้าขวบคนนี้ที่ต้องอยู่ที่นี่ต่อเพียงลำพัง
"พ่อขอโทษนะแทยอน พ่อรักลูกมากที่สุด แต่มันจำเป็นจริงๆ" นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เด็กสาวได้ยิน ภาพสุดท้ายของผู้เป็นพ่อและแม่ที่แทยอนเห็นคือแผ่นหลังที่ค่อยๆก้าวเดินห่างเธอไปช้าๆ
แม้จะตะโกนเรียกอย่างไร มันก็เป็นได้เพียงแค่น้ำเสียงเบาหวิวราวกับจะลอยหายไปในอากาศ เมื่อคนทั้งคู่ไม่คิดจะหันกลับมามองเธออีกเลย..
......
"แทยอน! เก่งมากเลยน้องพี่!!" ควอน ยูริ วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับช่อดอกไม้สีชมพูสดใส และกล่องสีฟ้าเข้มขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาหยุดยืนอยู่หน้าคณะบริหารธุกิจ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงโซล
จะไม่เก่งได้ยังไง ก็น้องสาวต่างสายเลือดที่เธอแสนจะรักแสนจะหวงคนนี้น่ะ คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาครองได้แบบชนิดที่เรียกว่าครูบาอาจารย์แทบจะทั้งมหาวิทยาลัยต้องยกนิ้วให้ เท่านั้นยังไม่พอ.. ก็ไอ้น้องสาวตัวแสบของเธอเนี่ย นอกจากจะเรียนบริหารจนเก่งกาจเป็นที่เลื่องลือแล้ว ยังซุ่มเรียนวิศวะ ที่มหาวิทยาลัยเอกชนจนคว้าปริญญามาได้อีกหนึ่งใบ และแน่นอนว่าเธอทำมันได้ดีไม่แพ้กับการเรียนบริหารเลยจริงๆ
ทำไมไอ้หัวสมองดีๆแบบนี้มันถึงไม่เผื่อแผ่มาถึงฉันบ้างนะ แทยอน.. ควอน ยูริได้แต่ตัดพ้อตัวเองอยู่ในใจ แต่จะเหมือนได้อย่างไร เพราะ คิม แทยอน หรือ ควอน แทยอน ในปัจจุบันก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมที่ครอบครัวของเธอรับมาอุปการะจากสถานสงเคราะห์เท่านั้นเอง
"โห พี่ยูล มาช้าขนาดนี้ ไปป้อสาวมาอีกอะดิ!" แทยอนในชุดครุยสีเข้ม ยิ้มทักทายยูริที่มีหยาดเหงื่อผุดเต็มใบหน้า เธอรู้ดีว่าพี่สาวต่างสายเลือดคนนี้คงรีบร้อนเพราะไม่สามารถลางานมาได้นาน แต่เธอก็ขอแค่ได้เปิดปากกวนสักหน่อยจะเป็นไรไป
"ป้อสาวบ้าอะไรไอ้แท! ฉันเหนื่อยแทบตายกว่าจะวิ่งพล่านหาแกเจอเนี่ย สัญญาณมือถือก็ไม่ค่อยจะมี" ยูริพูดพลางใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าเช็ดตาที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อ
"ผ้าเช็ดหน้ามั้ยคะพี่ยูล" เสียงหวานที่ทำหัวใจยูริกระตุกทุกครั้งยามที่ได้ฟังเรียกชื่อเธอ พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนให้กันอย่างน่ารัก
ทิฟฟานี่ ฮวัง หญิงสาวหน้าตาดีพร้อมดวงตายิ้มของเธอ สามารถขโมยหัวใจควอน ยูริคนนี้ไปได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจ้าน้องตัวดีพาเธอมาแนะนำในฐานะเพื่อนร่วมคลาส
"ไม่ต้องหรอกมิยอง ปล่อยพี่ยูลไปเถอะ" กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวาน แต่ก็ถูกน้องสาวแสนรักคว้าไปต่อหน้าต่อตา แถมยกขึ้นมาซับเหงื่อตัวเองอย่างมีมารยาทสุดๆ เล่นเอาเธอต้องอ้าปากเหวอในพฤติกรรมกวนๆไม่รู้จักเวล่ำเวลา
ไอ้น้องเวร.. ไม่ช่วยแล้วยังจะขัด!
"แล้วดอกไม้นี่ของแทใช่มั้ยเนี่ย" แทยอนพูดพลางยื่นมือหมายจะคว้าดอกไม้มาอยู่ในอ้อมแขน แต่ก็ถูกยูริดึงหนีออกไปซะไกลจนเธอต้องเลิกคิ้วมองอย่างฉงน
"นี่ของแก ส่วนดอกไม้.. พี่ซื้อให้ฟานี่.." กล่องสีเหลี่ยมสีฟ้าถูกหยิบยื่นใส่มือน้องสาว ก่อนที่ยูริจะผ่อนน้ำเสียงให้อ่อนลงในประโยคสุดท้าย ใบหน้าคมขึ้นสีแดงจนสังเกตได้ เธอยื่นช่อดอกไม้สีชมพูหวานที่สู้อุตส่าห์เสียเวลาเลือกอยู่นานให้กับทิฟฟานี่ พลางยกมือยกไม้ขึ้นลูบลำคอตัวเองอย่างขัดเขิน
แค่ได้ยินคำขอบคุณ กับรอยยิ้มน้อยๆ หัวใจก็ร่ำแต่จะโบยบินไปอยู่กับสาวเจ้าซะเรื่อย
ทั้งๆที่รู้ว่าทิฟฟานี่ไม่เคยจะมีใจ แต่ในเมื่อเธอยังไม่มีใคร ฉันก็ยังมีสิทธิอยู่มิใช่หรือ
"มิยองไปเหอะ เดี๋ยวจะเข้าหอประชุมสาย บ๊ายบายนะพี่ยูล เจอกันตอนเย็น" แทยอนจับมือทิฟฟานี่ไว้แน่น พาเธอออกวิ่งเหมือนเด็กๆ ก่อนจะป้องปากตะโกนเสียงดัง โบกไม้โบกมือให้พี่สาวตัวเองที่เพิ่งจะหลุดออกจากภวังค์ได้ไม่นาน
"ไอ้หมาแทเอ้ย! วิ่งแบบนั้นเดี๋ยวฟานี่ก็ล้มหรอก ใส่ส้นสูงอยู่นะเว้ย!" ยูริตะโกนไล่หลังสองสาวไปในทันที เมื่อเห็นว่าสองคนได้ห่างไปจนลับตาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเบาๆ และระบายยิ้มบางๆให้กับความบ้าบอเหมือนเด็กๆของน้องสาวตัวเอง
ดีใจที่แทยอนเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ ก็ตอนที่ครอบครัวเธอรับเด็กน้อยวัยหกขวบเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยกันใหม่ๆ เด็กสาวแทบจะไม่พูดไม่จากับใคร วันๆเอาแต่นั่งซึมอยู่ที่มุมห้อง ไม่เล่น ไม่หัวเราะอย่างที่เด็กวัยเดียวกันควรจะเป็น
ตอนนั้นเธอเองก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนัก รู้แค่ว่าแทยอนในตอนนั้นน่าสงสารมากจริงๆ..
.
.
.
.
.
"แทแท.. อย่าหลับสิ ใกล้ถึงคิวแล้วนะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างใบหู เล่นเอาคนตัวเล็กที่กำลังเคลิ้มหลับต้องสะดุ้งตัว ผงกหัวขึ้นมาจากผนังพิงจนใบหน้าเกือบชนกับเพื่อนสาวคนสนิท
แค่ได้ชิดใกล้ หัวใจก็เต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก ทิฟฟานี่เบี่ยงหน้าหลบใบหน้าของแทยอนในทันที ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะระบายยิ้มออกมาอย่างขัดเขิน ถ้าภายในหอประชุมสว่างกว่านี้แทยอนอาจจะได้เห็นว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีเลือดไปเสียแล้ว
"อ่อ.. ห่ะๆ ขอบคุณนะมิยอง" น้ำเสียงติดๆขัดๆบ่งบอกว่าคนพูดเองก็รู้สึกแปลกอยู่ไม่น้อย แทยอนปล่อยให้ความวูบไหวในหัวใจแสดงออกมาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ใบหน้าขาวจะปรับมาเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และแน่นอนว่าทิฟฟานี่ไม่มีวันได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติเหล่านั้นเลยสักครั้ง
เป็นฉันทุกครั้งที่หวั่นไหวกับเธอสินะ แทยอน.. เธอไม่รู้บ้างรึไงว่าฉันรู้สึกยังไง หรือเธอรู้แต่แกล้งไม่รู้กันแน่.. อย่างชื่อมิยองนั่นน่ะ ฉันชอบให้ใครเรียกที่ไหนกัน นอกจากเธอแค่คนเดียว..
"แทแทลืมไปแล้วรึไงว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งต้องขึ้นรับเป็นคนแรกของคณะ"
"ก็มันง่วงนี่นา.. อีกอย่างฉันรู้ว่าเดี๋ยวมิยองก็ต้องปลุกฉันอยู่ดี" ฉันส่งยิ้มหวานให้กับทิฟฟานี่ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและหยิบกระดาษขาวขนาดเล็กขึ้นมาถือไว้..
สองตามองชื่อบริษัทด้านเครื่องใช้ไฟฟ้ายักษ์ใหญ่ในมืออย่างเคียดเค้น ก่อนจะขยำกระดาษแผ่นนั้นจนยับยู่ยี่
ที่ฉันทุ่มเทมาทั้งหมดก็เพื่อวันนี้..
'จอง คอร์ปเปอร์เรชั่น' งั้นหรอ? หึ.. ก็แค่ไอ้พวกต่ำช้าที่ถีบหัวเพื่อนจนได้ดีก็แค่นั้นล่ะ..
ถ้าพวกแกทำลายครอบครัวของฉันได้ ฉันก็จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของพวกแกลงด้วยมือของฉันเอง..
คิม แทยอนคนนี้นี่แหละจะเอาคืนพวกตระกูลจองให้มากกว่าที่มันทำไว้กับครอบครัวของฉันเสียอีก!
.......
มาแปะ intro กันให้อ่านก่อน :)
อดีตประธานบริษัทเคเจ คอร์ปเปอเรชั่น, บริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี กำลังนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร สองมือโอบลูกสาวตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน
เมื่อถูกเพื่อนรักที่ร่วมกันก่อร่างสร้างตัวจนบริษัทห้องแถวเล็กๆเติบใหญ่จนก้าวเป็นผู้นำทางด้านธุรกิจของประเทศคดโกง ทั้งยังป้ายข้อหาหนักว่าตนเป็นฝ่ายคอรัปชั่นนำเงินบริษัทออกมาผลาญจนต้องหลุดออกจากตำแหน่งประธานบริหารร่วมภายในชั่วข้ามคืน ชีวิตที่พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือทำให้อดีตประธานผู้นี้แทบเสียสติ
ทรัพย์สินมากมายที่เคยถือกรรมสิทธิ์ถูดยึดไปจนหมด มิหนำซ้ำ ข้อหาหนักหนวงจากคนที่กลายเป็นผู้มีอิทธิพลยิ่งใหญ่ทางด้านธุรกิจเพียงคนเดียวทำให้ชายผู้นี้ไม่มีที่ยืนในประเทศอีกต่อไป เขาจำเป็นต้องทิ้งลูกน้อยที่เป็นที่รักดั่งดวงใจถึงสองคนไว้กับคนอื่น และกำลังจะหลบลี้ออกนอกประเทศพร้อมภรรยา..
"แทไม่อยากอยู่ที่นี่" เด็กน้อยเปล่งเสียงสะอื้นดังอย่างน่าสงสาร ร่างเล็กในอ้อมกอดสั่นเทา สองมือน้อยจับคอเสื้อของผู้เป็นพ่อไว้แน่นยิ่งทำให้เธอถูกโอบรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
เขาไม่ได้อยากจะทิ้งลูกไว้ที่นี่ แทยอนเป็นเหมือนนางฟ้าตัวเล็กๆของเขา เป็นความสุข เป็นครอบครัวที่เขารัก แต่ทั้งหมดเป็นความจำเป็น.. เขาไม่อาจพาลูกสาวตัวน้อยๆไปทนความลำบากที่เขาเองก็ยังไม่อาจบรรยายได้ว่ามันจะหนักหนาเพียงไร อย่างน้อยๆ.. อยู่ที่แห่งนี้มันก็คงจะดีกว่า..
หลังจากที่เขาตัดสินใจพาลูกทั้งสองคนมาที่นี่.. จีอุง ลูกชายคนโตของตระกูลได้รับการติดต่อจากสถานรับเลี้ยงเด็กทันทีว่ามีครอบครัวคุณหมอที่ขาดคนสืบสกุลจากเมืองจีนสนใจรับเด็กชายไว้ในอุปการะ ทำให้ในตอนนี้เหลือเพียงเด็กสาววัยห้าขวบคนนี้ที่ต้องอยู่ที่นี่ต่อเพียงลำพัง
"พ่อขอโทษนะแทยอน พ่อรักลูกมากที่สุด แต่มันจำเป็นจริงๆ" นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เด็กสาวได้ยิน ภาพสุดท้ายของผู้เป็นพ่อและแม่ที่แทยอนเห็นคือแผ่นหลังที่ค่อยๆก้าวเดินห่างเธอไปช้าๆ
แม้จะตะโกนเรียกอย่างไร มันก็เป็นได้เพียงแค่น้ำเสียงเบาหวิวราวกับจะลอยหายไปในอากาศ เมื่อคนทั้งคู่ไม่คิดจะหันกลับมามองเธออีกเลย..
......
"แทยอน! เก่งมากเลยน้องพี่!!" ควอน ยูริ วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับช่อดอกไม้สีชมพูสดใส และกล่องสีฟ้าเข้มขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาหยุดยืนอยู่หน้าคณะบริหารธุกิจ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงโซล
จะไม่เก่งได้ยังไง ก็น้องสาวต่างสายเลือดที่เธอแสนจะรักแสนจะหวงคนนี้น่ะ คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาครองได้แบบชนิดที่เรียกว่าครูบาอาจารย์แทบจะทั้งมหาวิทยาลัยต้องยกนิ้วให้ เท่านั้นยังไม่พอ.. ก็ไอ้น้องสาวตัวแสบของเธอเนี่ย นอกจากจะเรียนบริหารจนเก่งกาจเป็นที่เลื่องลือแล้ว ยังซุ่มเรียนวิศวะ ที่มหาวิทยาลัยเอกชนจนคว้าปริญญามาได้อีกหนึ่งใบ และแน่นอนว่าเธอทำมันได้ดีไม่แพ้กับการเรียนบริหารเลยจริงๆ
ทำไมไอ้หัวสมองดีๆแบบนี้มันถึงไม่เผื่อแผ่มาถึงฉันบ้างนะ แทยอน.. ควอน ยูริได้แต่ตัดพ้อตัวเองอยู่ในใจ แต่จะเหมือนได้อย่างไร เพราะ คิม แทยอน หรือ ควอน แทยอน ในปัจจุบันก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมที่ครอบครัวของเธอรับมาอุปการะจากสถานสงเคราะห์เท่านั้นเอง
"โห พี่ยูล มาช้าขนาดนี้ ไปป้อสาวมาอีกอะดิ!" แทยอนในชุดครุยสีเข้ม ยิ้มทักทายยูริที่มีหยาดเหงื่อผุดเต็มใบหน้า เธอรู้ดีว่าพี่สาวต่างสายเลือดคนนี้คงรีบร้อนเพราะไม่สามารถลางานมาได้นาน แต่เธอก็ขอแค่ได้เปิดปากกวนสักหน่อยจะเป็นไรไป
"ป้อสาวบ้าอะไรไอ้แท! ฉันเหนื่อยแทบตายกว่าจะวิ่งพล่านหาแกเจอเนี่ย สัญญาณมือถือก็ไม่ค่อยจะมี" ยูริพูดพลางใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าเช็ดตาที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อ
"ผ้าเช็ดหน้ามั้ยคะพี่ยูล" เสียงหวานที่ทำหัวใจยูริกระตุกทุกครั้งยามที่ได้ฟังเรียกชื่อเธอ พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนให้กันอย่างน่ารัก
ทิฟฟานี่ ฮวัง หญิงสาวหน้าตาดีพร้อมดวงตายิ้มของเธอ สามารถขโมยหัวใจควอน ยูริคนนี้ไปได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจ้าน้องตัวดีพาเธอมาแนะนำในฐานะเพื่อนร่วมคลาส
"ไม่ต้องหรอกมิยอง ปล่อยพี่ยูลไปเถอะ" กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวาน แต่ก็ถูกน้องสาวแสนรักคว้าไปต่อหน้าต่อตา แถมยกขึ้นมาซับเหงื่อตัวเองอย่างมีมารยาทสุดๆ เล่นเอาเธอต้องอ้าปากเหวอในพฤติกรรมกวนๆไม่รู้จักเวล่ำเวลา
ไอ้น้องเวร.. ไม่ช่วยแล้วยังจะขัด!
"แล้วดอกไม้นี่ของแทใช่มั้ยเนี่ย" แทยอนพูดพลางยื่นมือหมายจะคว้าดอกไม้มาอยู่ในอ้อมแขน แต่ก็ถูกยูริดึงหนีออกไปซะไกลจนเธอต้องเลิกคิ้วมองอย่างฉงน
"นี่ของแก ส่วนดอกไม้.. พี่ซื้อให้ฟานี่.." กล่องสีเหลี่ยมสีฟ้าถูกหยิบยื่นใส่มือน้องสาว ก่อนที่ยูริจะผ่อนน้ำเสียงให้อ่อนลงในประโยคสุดท้าย ใบหน้าคมขึ้นสีแดงจนสังเกตได้ เธอยื่นช่อดอกไม้สีชมพูหวานที่สู้อุตส่าห์เสียเวลาเลือกอยู่นานให้กับทิฟฟานี่ พลางยกมือยกไม้ขึ้นลูบลำคอตัวเองอย่างขัดเขิน
แค่ได้ยินคำขอบคุณ กับรอยยิ้มน้อยๆ หัวใจก็ร่ำแต่จะโบยบินไปอยู่กับสาวเจ้าซะเรื่อย
ทั้งๆที่รู้ว่าทิฟฟานี่ไม่เคยจะมีใจ แต่ในเมื่อเธอยังไม่มีใคร ฉันก็ยังมีสิทธิอยู่มิใช่หรือ
"มิยองไปเหอะ เดี๋ยวจะเข้าหอประชุมสาย บ๊ายบายนะพี่ยูล เจอกันตอนเย็น" แทยอนจับมือทิฟฟานี่ไว้แน่น พาเธอออกวิ่งเหมือนเด็กๆ ก่อนจะป้องปากตะโกนเสียงดัง โบกไม้โบกมือให้พี่สาวตัวเองที่เพิ่งจะหลุดออกจากภวังค์ได้ไม่นาน
"ไอ้หมาแทเอ้ย! วิ่งแบบนั้นเดี๋ยวฟานี่ก็ล้มหรอก ใส่ส้นสูงอยู่นะเว้ย!" ยูริตะโกนไล่หลังสองสาวไปในทันที เมื่อเห็นว่าสองคนได้ห่างไปจนลับตาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเบาๆ และระบายยิ้มบางๆให้กับความบ้าบอเหมือนเด็กๆของน้องสาวตัวเอง
ดีใจที่แทยอนเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ ก็ตอนที่ครอบครัวเธอรับเด็กน้อยวัยหกขวบเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยกันใหม่ๆ เด็กสาวแทบจะไม่พูดไม่จากับใคร วันๆเอาแต่นั่งซึมอยู่ที่มุมห้อง ไม่เล่น ไม่หัวเราะอย่างที่เด็กวัยเดียวกันควรจะเป็น
ตอนนั้นเธอเองก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนัก รู้แค่ว่าแทยอนในตอนนั้นน่าสงสารมากจริงๆ..
.
.
.
.
.
"แทแท.. อย่าหลับสิ ใกล้ถึงคิวแล้วนะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างใบหู เล่นเอาคนตัวเล็กที่กำลังเคลิ้มหลับต้องสะดุ้งตัว ผงกหัวขึ้นมาจากผนังพิงจนใบหน้าเกือบชนกับเพื่อนสาวคนสนิท
แค่ได้ชิดใกล้ หัวใจก็เต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก ทิฟฟานี่เบี่ยงหน้าหลบใบหน้าของแทยอนในทันที ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะระบายยิ้มออกมาอย่างขัดเขิน ถ้าภายในหอประชุมสว่างกว่านี้แทยอนอาจจะได้เห็นว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีเลือดไปเสียแล้ว
"อ่อ.. ห่ะๆ ขอบคุณนะมิยอง" น้ำเสียงติดๆขัดๆบ่งบอกว่าคนพูดเองก็รู้สึกแปลกอยู่ไม่น้อย แทยอนปล่อยให้ความวูบไหวในหัวใจแสดงออกมาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ใบหน้าขาวจะปรับมาเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และแน่นอนว่าทิฟฟานี่ไม่มีวันได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติเหล่านั้นเลยสักครั้ง
เป็นฉันทุกครั้งที่หวั่นไหวกับเธอสินะ แทยอน.. เธอไม่รู้บ้างรึไงว่าฉันรู้สึกยังไง หรือเธอรู้แต่แกล้งไม่รู้กันแน่.. อย่างชื่อมิยองนั่นน่ะ ฉันชอบให้ใครเรียกที่ไหนกัน นอกจากเธอแค่คนเดียว..
"แทแทลืมไปแล้วรึไงว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งต้องขึ้นรับเป็นคนแรกของคณะ"
"ก็มันง่วงนี่นา.. อีกอย่างฉันรู้ว่าเดี๋ยวมิยองก็ต้องปลุกฉันอยู่ดี" ฉันส่งยิ้มหวานให้กับทิฟฟานี่ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและหยิบกระดาษขาวขนาดเล็กขึ้นมาถือไว้..
สองตามองชื่อบริษัทด้านเครื่องใช้ไฟฟ้ายักษ์ใหญ่ในมืออย่างเคียดเค้น ก่อนจะขยำกระดาษแผ่นนั้นจนยับยู่ยี่
ที่ฉันทุ่มเทมาทั้งหมดก็เพื่อวันนี้..
'จอง คอร์ปเปอร์เรชั่น' งั้นหรอ? หึ.. ก็แค่ไอ้พวกต่ำช้าที่ถีบหัวเพื่อนจนได้ดีก็แค่นั้นล่ะ..
ถ้าพวกแกทำลายครอบครัวของฉันได้ ฉันก็จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของพวกแกลงด้วยมือของฉันเอง..
คิม แทยอนคนนี้นี่แหละจะเอาคืนพวกตระกูลจองให้มากกว่าที่มันทำไว้กับครอบครัวของฉันเสียอีก!
.......
มาแปะ intro กันให้อ่านก่อน :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น