คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF411 Halloween day
HALLOWEEN DAY 1
ผม คิมเรียวอุค นักศึกษาปีสาม ที่ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ ตั้งแต่เข้ามหาลัยมาผมก็มีเพื่อนไม่กี่คน อยู่กันอย่างเงียบๆ แต่ตอนขึ้นปี 2 เนี่ยสิ ก็มีเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่พึ่งย้ายมาจากม.อื่น เค้าทำให้ชีวิตผมที่แค่ ตื่น ไปเรียน กลับบ้าน ทำรายงาน นอน ไปเที่ยวบ้างนิดหน่อยเปลี่ยนไป แทนที่ผมจะได้ใช้ชีวิตเงียบๆมันชวนผมทำกิจกรรมนู้นกิจกรรมนี่ จนตอนนี้พวกเราก็กลายเป็นที่รู้จักในฐานะตัวแทนคณะ ตัวแทนชมรม
“มึ๊งงงง เรียวอู๊คค มึงรอกูด้วย” นั่นไงพูดถึงก็โผล่มาเลย ไอ่เยซอง
“มีไร กูสนิทกับมึงขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เรียกกูว่ามึงได้แล้วหรอ ห้ะ”
ผมแกล้งๆแซวเล่นไปงั้นแหละ จริงๆเรียกอะไรผมก็ไม่ถือหรอกก็เราเป็นเพื่อนกันนี่
“แหม ขอโทษคร้าบ คุณเรียวอุค” มันขอโทษขอโพย กูรู้นะว่ามึงขอโทษแบบประชดกูน่ะ -*-
“มีไรมึง เรียกกูดังขนาดนี้” ผมถามขณะที่กำลังจะเดินเข้ารั้วมหาลัย
“ไม่มีอะ เรียกเฉยๆ อยากเดินด้วย เดินคนเดียวมันเหงา” ไอ่.... มึงเรียกกูดังจนนึกว่ามีใครตาย แต่มึงนี่แหละกำลังจะตาย มึงไม่อายหรอ คนเค้าหันมามองมึงกับกูกันทั้งมหาลัยแล้ว -*-
“มึงนี่ช่าง....”
“ช่างหล่ออะไรเช่นนี้” เอิ่มม ไร้คำบรรยายจริงๆสำหรับมัน
“กูสงสารความหล่อของมึงจริงๆเลย ไม่น่ามีเจ้าของร่างหลงตัวเอง”
“กูไม่โกรธหรอก อย่างน้อยมึงก็ชมว่ากูหล่อ
“มึงคนเค้ามุงดูไรกันวะ” ตอนนี้เราเดินเข้ามาหน้าตึกคณะและไอ่เยซองมันสกิดผมเรียกให้ผมดู เออ คนเยอะจริง คนหรือฝูงอะไรวะ มีอะไร ไหนกูขอดูบ้างดิ๊
ผมพยายามแทรกตัวเข้าไป แต่คนมันเยอะมากเข้าไปไม่ได้ เออเข้าไม่ได้ก็ไม่เข้ารอดูทีหลังก็ได้
ฟึ่บ
“เห้ย มึงทำอะไรกู” ผมตกใจสิ อยู่ดีๆมาจับเอวกูยก เห้ยยย เอากูล๊งงง
“เอ้า ก็ช่วยมึงนะเนี่ย มึงมองไม่เห็นอะ” ตีหน้าซื่อ มึงแต๊ะอั๋งกูหรอ ไอ้เย่
“เดี๋ยวกูค่อยดูก็ได้ เอากูลงนะๆ” กูเขินนะมึง -//- เอ้ยยย อายสิ ผู้ชายมาอุ้มผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ มึงทำอะไรไม่เคยอายใครเลยไงวะ คนอื่นเค้าจะคิดยังไง
ตอนนี้คนเริ่มน้อยลงและ ผมก็เพิ่งได้ดู อ๋อ มีการแข่งประกวดตัวแทนชมรมแต่งชุดผีวันฮาโลวีนนี่เอง
“เรียวอุค มึงลงคู่กับกูได้ป่ะ” นั่นไง เอาอีกแล้วมึง ชวนกูทำนู่นทำนี่ตลอด พ่อมีน้ำใจ อยากช่วยเหลือเพื่อน ช่วยเหลือชมรม
“อะไร เอาอีกแล้วหรอ มึงอยากลงมึงก็ลงดิ เอากูไปด้วยทำไม”
“ก็มันแข่งเป็นคู่อ่ะ มึงอ่านสิ” เออ เพิ่งเห็น
“อ้าว เยซอง เรียวอุค” อ่อนี่พี่ฮีชอลประธานชมรมพวกผมเองครับ
“สวัดดีครับรุ่นพี่” พวกเราทักทายรุ่นพี่ด้วยความเคารพ เกียรติศักดิ์ พี่แกเยอะครับ เกรงกลัวกันทุกคน
“อยู่ด้วยกันพอดีเลย พวกนายอ่านประกาศกันแล้วล่ะสิ”
“อ่ออ่านแล้วครับ” ผมตอบ เพราะตอนนี้ไอ่เยซองกลับไปอ่านกฎกติกาอย่างละเอียดถี่ถ้วน คือ มึงจะลงให้ได้เลยสินะ อย่านะมึง อย่ามาลากกูลงแข่งกับมึง แต่ผมแอบมีลางสังหรณ์ไม่ดีๆแฮะ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“คือว่า ชมรมเราไม่มีใครหน้าตาดีเท่าพวกนาย 2 คนแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นพี่ลงชื่อพวกนาย 2 คนไปแล้วล่ะนะ” อ่อครับ เห้ย รุ่นพี่ครับ TvvT
“จริงหรอครับพี่ ขอบคุณมากครับ ผม 2 คนอยากลงอยู่พอดีเลย” หันควับเลยนะมึงไอ่เย่ โหรุ่นพี่ฮีชอล ไม่กล้าขัด กลัวพี่แกมากครับ TvT กูไม่ได้อยากลงน๊า
“พวกนาย 2 คนนี่มีน้ำใจดีจริงๆ ช่วยเหลือคณะ ช่วยเหลือชมรมตลอด เดี๋ยวพวกชุด พวกคอนเซ็ป ทางพวกพี่จะช่วยเองไม่ต้องห่วง ^^” พูดจบพี่แกก็โบกมือแล้วเดินไป โอเค ตกลงกันเอง 2 คน ผมก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมไป โถ่ชีวิตมันเศร้ามั้ยล่ะครับ อ่อ ผมพึ่งคิดได้ พวกกลุ่มพี่ฮีชอลเนี่ย แต่ละคนธรรมดาซะที่ไหน หวังว่าชุดกับคอนเซ็ปอะไรนั่นจะออกมาไม่แปลกประหลาดอะนะ
_____________________________________________________________
ห่างหายไปนานมากจ้า ข้าน้อยยอมรับผิด TvT วันนี้เอา short fic มาฝากก่อนไม่รู้่ว่า
จะถูกใจกันรึป่าว ขอบคุณที่ยังติดตามกันน้า~
ขอบคุณธีมสวยๆจากนี่เลย
ความคิดเห็น