ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : IF YOU LOVE 2 :: ผู้ที่มาใหม่ 100%
CRY .q
IF YOU LOVE ME MORE 2 :: ผู้มาใหม่
“ไปกินฟักทองกันเถอะ น้า ฉันอยากกินมากๆๆๆ” ซองมินตะโกนลั่นขณะที่อาจารย์สาวสุดสวยกำลังเดินออกจากห้อง ซึ่งเรียวอุค กับ คยูฮยอนก็ไม่สามารถขัดอะไรได้ เนื่องจากถ้าคนน่ารักโมโหหิวคงจะต้องซื้อฟักทองเป็นโหลมาง้อก็เป็นได้ ซองมินไม่รอคำตอบแต่กลับดึงมือของผู้ถูกถามทั้งสองออกไปนอกห้องทันที
ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงทำให้เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนแห่กันมาต่อแถวซื้ออาหารกัน เมื่อซองมินเดินมาถึงร้านกับข้าวก็รีบเดินเข้าไปต่อแถวทันที
“อ้ากก ฟักทองจะหมดแล้วๆ นี่ๆๆฉันขออยู่หน้านายได้มั้ย โอ๊ะ ขอบคุณมาก ฟักทองจ๋ามินนี่มาหาแล้ว” ยังไม่ทันทีผู้ชายหน้าตาเรียบร้อยคนนั้นพูดตกลง ซองมินก็วิ่งไปอยู่หน้าแถวทันที พร้อมยังสั่งอาหารให้อีกสองคนด้วย
“เอาที่มีฟักทอง 3 จานฮะ เอาฟักทองเยอะๆๆๆเลย”
“ผมว่าวันนี้เราคงต้องอืดเพราะฟักทองแน่ๆ” คยูฮยอนพูดกับเรียวอุค
“เราก็อืดกันทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ฮ่าๆๆชักจะชินแล้วนะเนี่ย” เรียวอุคหัวเราะเก้อ ทันทีที่เห็นซองมินเดินถือจานฟักทอง 3 จานไปวางไว้ที่โต๊ะประจำที่ทั้ง 4 คนมักจะไปนั่งด้วยกัน
“ ว่าแต่ดงเฮไปไหนล่ะ?” คยูฮยอนถาม
“สงสัยจะไปกินข้าวกับ...เยซอง” ซองมินพูดเสียงเบา แต่ทำให้คนฟังอีกหนึ่งคนอย่างเรียวอุคได้ยินอย่างชัดเจน
“….”
“ เรียวอุค ขอโทษ...” ยังไม่ทันทีซองมินจะพูดจบเรียวอุคก็รีบพูดตัดหน้าทันที
“ ขอโทษหรอ? มันก็ไม่เกี่ยวกับชั้นซักหน่อย กินต่อเถอะ” เรียวอุคยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นแสดงออกชัดเจนว่าฝืนยิ้ม เพราะ ไม่อยากให้เพื่อนทั้งสองต้องเป็นห่วงตนไปมากกว่านี้ หลังจากนั้นเรียวอุคก็ก้มหน้ากินฟักทองในจานต่อไป
“ เรียวอุคครับ เอ่อ...ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม?” เสียงอันคุ้นเคยของคนที่คอยตาม เรียวอุคอยู่เรื่อยดังขึ้นทำให้ผู้ถูกเรียกชื่อรีบเงยหน้ามองพร้อมพยักหน้าเบาๆสองสามทีเป็นเชิงอนุญาต
เมื่อซีวอนนั่งลงคยูฮยอนรีบคว้าคอซีวอนมากระซิบบางอย่างทันที
“ นี่ นายมาก็ดีแล้ว ช่วยทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นหน่อยสิ มันดราม่าอยู่รู้มั้ย” ซีวอนเลิกคิ้วพร้อมมองหน้าคยูฮยอนเป็นเชิงว่า เกิดอะไรขึ้น? แต่คยูฮยอนก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆพร้อมทำตาโตใส่เหมือนบังคับว่าให้ทำตามที่ตนบอกเท่านั้น
“เอ่อ...ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีมั้ยครับ” ซีวอนเริ่มทำตามแผนที่รุ่นน้องสั่งทันที
“สบายดี” เรียวอุคตอบกลับแบบไม่สนใจทำให้ซีวอนแอบน้อยใจอยู่บ้างแต่ก็ทำใจกล้าถามคนตัวเล็กต่อไป
“ฮะๆๆ เรียวอุคน่าจะกินข้าวเยอะๆกว่านี้นะครับ ผอมเกินไปแล้ว”
“....” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตัวเล็กทำให้ทั้งสามคนที่เหลือต่างขมวดคิ้ว
“นี่ วันนี้เลิกเรียนเราไปร้องเพลงกันดีกว่า ซีวอนก็ไปกับเราด้วยเลยเนอะ” ซองมินไม่รู้จะพูดอะไรที่จะทำให้บรรยากาศตรึงเครียดนี้กลับเป็นสภาวะปกติ เพราะเหมือนยิ่งมีซีวอนเข้ามายิ่งทำให้บรรยากาศเครียดเข้าไปใหญ่ ตอนนี้คิดอะไรได้ก็พูดๆไปก่อนละกัน ซองมินนึกในใจ
“จริงหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง เรียวอุคก็ไปด้วยกันนะครับ”
“อืม”
ทันทีที่เรียวอุคพูดจบก็มีร่างทั้งสองร่างที่เรียวอุคไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้เดินถือจานข้าวผ่านมา ดงเฮยิ้มให้กับเรียวอุคพร้อมพูดขึ้นว่า
“อุคกี้ ฉันขอนั่งด้วยคนนะ ไปครับพี่เยซอง” พูดจบดงเฮก็หย่อนก้นลงบนเก้าอี้ข้างๆ เรียวอุค ซึ่งเยซองเองก็นั่งตรงข้ามกับดงเฮเช่นกัน ภาพที่เรียวอุคไม่อยากเห็นที่สุด...แต่ฟ้าก็ลิขิตให้เขามาเจอเหตุการณ์แบบนี้อยู่เรื่อย...ทำไมต้องให้ผมเห็นภาพแบบนี้ด้วย ทำไม
ตอนนี้คยูฮยอน กับ ซองมิน นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ ทำไมต้องมากันตอนนี้ด้วยนะ ถึงแม้ว่าดงเฮจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ แต่นับตั้งแต่ที่ดงเฮคบกับเยซอง ดงเฮก็เริ่มมาคุยเล่นน้อยลง จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แต่ตอนนี้ดงเฮกับใช้เวลานั้นกับเยซองทั้งหมด จนทำให้ความห่างเหินเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่คุยกันได้แบบสบายๆแต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรจะพูด แล้วยิ่งไปคบกับคนที่เรียวอุคแอบชอบมานาน ยิ่งทำให้รู้สึกแย่เข้าไปอีก
“ ฉันอิ่มแล้ว ไปก่อนนะ ” พูดจบตนก็หันหลังเดินจากไปทันที
“ฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกัน คยู ซีวอน ไปกันเถอะ” ซองมินรีบเดินตามเรียวอุคที่เดินนำไปก่อนแล้วทันที ตอนนี้เขาเห็นน้ำตามากมายที่ไหลรินลงมาอาบแก้มเนียนๆของเรียวอุคทำให้อดรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้ ทำไมต้องเป็นเรียวอุคด้วย แค่ครอบครัวของเขายังไม่พออีกหรอ ทำไมต้องให้เรียวอุคเจ็บไปมากกว่านี้ด้วย ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ซองมิน ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ ฮึก” เรียวอุคปล่อยโฮออกมาทำให้คนที่เดินตามมาทีหลังอย่างคยูฮยอน และ ซีวอนตกใจไม่น้อย
“ไม่เป็นไรนะเรียวอุค ไม่เป็นไร” ซองมินก็ได้แต่ลูบหลังให้เรียวอุค ส่วนซีวอนก็ได้แต่แค้น ไม่ได้แค้นที่เยซองทำให้เรียวอุคเจ็บ แต่แค้นที่ตัวเองไม่สามารถทำให้คนที่ตัวเอง ‘แอบรัก’ มีความสุขได้ เขาไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าคนตรงหน้ามีความสุขกับคนที่เขารัก ถึงแม้จะไม่ใช่ตัวผมก็ตาม ผมก็ยอม...เพื่อคนตรงหน้าเขาก็ยอม
---------------------------------------------- 50 % -------------------------------------------------
“ทำไม ทำไมพี่เยซองใจร้ายกับชั้นขนาดนี้ ฉันควรจะหนีไปไกลๆจากที่นี่ซักที หรือฉันจะไปบอกความจริงกับพี่เยซอง ฉันควรจะทำยังไง ซองมิน คยูฮยอน ฉันจะต้องทำยังไง”
“....” ไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้กับเรียวอุคได้ ทำให้เรียวอุคร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ ผมว่าวันนี้เรียวอุคกลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
“มะ..ไม่ได้ กลับไปบ้านไม่ได้ ” คำตอบนี้ทำให้ซีวอนสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่ก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามอะไรต่อไป
“งั้นเดี๋ยวไปบ้านฉันก็ได้ ขอบคุณมากนะซีวอน แต่นายกลับไปเรียนเถอะ” ซองมินพูดก่อนจะลากคยูฮยอนให้มาช่วยขับรถไปบ้านของตน
“ สัญญา...” พูดจบคนตัวเล็กก็พลอยหลับเข้าสู่ห้วงนิทราเพราะความเหนื่อยล้าไปในที่สุด
“ ผมไม่รู้หรอก มันขึ้นอยู่กับว่าพี่เรียวอุคเค้าจะเลือกเดินไปทางไหนกันแน่ แล้วทางไหนเป็นทางที่ถูกต้อง เหนื่อยจังไปนอนดีกว่า” คยูฮยอนหันหลังออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ
“ เฮ้อ เพราะความรักแท้ๆทำให้คนเราต้องเจ็บมากขนาดนี้ หาว ชักง่วงแล้วสิ ไปนอนด้วยดีกว่า” แล้วซองมินก็เดินเข้าห้องนอนของตนเองไปในที่สุด (ไม่ใช่ห้องคยูนะ อะคึๆ -..- )
“คยูมิน เล่นสตาร์คาร์ฟกันอีกแล้วหรอ” ผมเดินไปนั่งข้างๆเจ้าเพื่อนตัวดีทั้งสองคน
“ อ้าวพี่ตื่นแล้วหรอ นึกว่าจะนอนไปอีกซักสองปี โอ้ย” ยังไม่ทันทีรุ่นน้องอย่างคยูฮยอนจะพูดจบก็เจอมือหนักๆของซองมินว่าที่ภรรยาในอนาคตเขกเข้าให้
“ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ หกโมงเย็นแล้ว”
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันกลับบ้านดีกว่า ไปนะ” ผมหันหลังเตรียมจะออกไป แต่...
“ รถ? รถฉันล่ะ”
“ อยู่ที่โรงเรียนนี่ ตอนมาบ้านฉันเรานั่งรถคยูมากันนี่”
“ ถ้าพี่อยากกลับเดี๋ยวผมไปส่งก็ได้นะ แต่ผมขอตานี้จบก่อนแปปนึง” คยูฮยอนรีบเล่นสตาร์คาร์ฟอย่างรวดเร็วจนแปปเดียวก็จบเกมแล้ว
“รบกวนด้วยนะ”
“ขอบคุณมากนะคยูฮยอน”
“ พี่เรียวอุคครับ เมื่อเช้านี้ผมต้องขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ผมช่วยพี่ไม่ได้ ” ฮยอกแจก้มหน้ามองพื้น
“ ไม่เป็นไรหรอกนายไม่ผิดซักหน่อย แล้วเมื่อเช้าพี่ก็ต้องขอโทษด้วยที่ทิ้งนายไว้น่ะ…” ยังไม่ทันทีเรียวอุคจะพูดจบก็มีเสียงของคนที่เป็นต้นเหตุดังมาจากห้องครัว
“เหอะ ชั้นนึกว่าแกจะไปนอนบ้านผู้ชายซะอีก โดนเค้าไล่มาเพราะมันหลวมแล้วล่ะสิ” เสียงแหลมปรี๊ดของใครก็คงรู้ๆกันอยู่ ทำให้ฮยอกแจรีบหันกลับไปมองทันที
“ สงสัยหัวสมองของคุณคงคิดแต่เรื่องต่ำๆแบบเมื่อเช้าล่ะมั้งครับ ถึงไม่เคยคิดเรื่องดีๆกับเค้าเป็นซักที ฮยอกแจนี่น่าสงสารนะครับที่มีแม่เสียงแหลมๆ วันๆเอาแต่ด่าคนอื่นเค้าเป็นอย่างเดียวไม่เคยคิดที่จะดูตัวเองน่ะ” ฮยอกแจหันกลับมามองผมตาโต เมื่อนึกได้ก็ฉุดมือผมวิ่งขึ้นไปที่ห้องของผมชั้นบนทันที เพราะกลัวผู้เป็นแม่อีกเช่นเดิม
“ พี่เรียวอุค ผมเข้าใจพี่นะฮะ ผมไม่โกรธพี่หรอก ไปก่อนนะฮะ” พูดจบฮยอกแจก็เดินหันหลังออกไป ทิ้งไว้เพียงร่างของเรียวอุคที่เกิดความสับสนขึ้นในใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------
TALK :: กลับมาอัพต่อให้หลังจากห่างหายไปนาน รู้สึกคนเม้นจะน้อย ใครเป็นไรเตอร์แอบมากระซิบบ้างก็ได้นะว่าโปรโมทยังไงให้คนอ่านเยอะ เม้นเยอะ - w- แต่ไม่เป็นไรแค่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่ก็พอเรื่องนี้แต่งแล้วเครียดมากจะบอกให้... ดราม่าสุดๆแต่ก็ยังปั่นต่อไปในขณะที่สูดเส้นมาม่าไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อย (ไม่เกี่ยวและ) ยังไงก็ติดตามกันต่อด้วยนะ...
เม้นวันละนิด จิตเเจ่มใสนะ !!!!
แถมๆ อะคึๆ
เย่อุคเบาๆ แต่สะดิ้งสุดหัวใจ กรี๊ดๆ -..-
IF YOU LOVE ME MORE 2 :: ผู้มาใหม่
“ไปกินฟักทองกันเถอะ น้า ฉันอยากกินมากๆๆๆ” ซองมินตะโกนลั่นขณะที่อาจารย์สาวสุดสวยกำลังเดินออกจากห้อง ซึ่งเรียวอุค กับ คยูฮยอนก็ไม่สามารถขัดอะไรได้ เนื่องจากถ้าคนน่ารักโมโหหิวคงจะต้องซื้อฟักทองเป็นโหลมาง้อก็เป็นได้ ซองมินไม่รอคำตอบแต่กลับดึงมือของผู้ถูกถามทั้งสองออกไปนอกห้องทันที
ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงทำให้เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนแห่กันมาต่อแถวซื้ออาหารกัน เมื่อซองมินเดินมาถึงร้านกับข้าวก็รีบเดินเข้าไปต่อแถวทันที
“อ้ากก ฟักทองจะหมดแล้วๆ นี่ๆๆฉันขออยู่หน้านายได้มั้ย โอ๊ะ ขอบคุณมาก ฟักทองจ๋ามินนี่มาหาแล้ว” ยังไม่ทันทีผู้ชายหน้าตาเรียบร้อยคนนั้นพูดตกลง ซองมินก็วิ่งไปอยู่หน้าแถวทันที พร้อมยังสั่งอาหารให้อีกสองคนด้วย
“เอาที่มีฟักทอง 3 จานฮะ เอาฟักทองเยอะๆๆๆเลย”
“ผมว่าวันนี้เราคงต้องอืดเพราะฟักทองแน่ๆ” คยูฮยอนพูดกับเรียวอุค
“เราก็อืดกันทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ฮ่าๆๆชักจะชินแล้วนะเนี่ย” เรียวอุคหัวเราะเก้อ ทันทีที่เห็นซองมินเดินถือจานฟักทอง 3 จานไปวางไว้ที่โต๊ะประจำที่ทั้ง 4 คนมักจะไปนั่งด้วยกัน
“ ว่าแต่ดงเฮไปไหนล่ะ?” คยูฮยอนถาม
“สงสัยจะไปกินข้าวกับ...เยซอง” ซองมินพูดเสียงเบา แต่ทำให้คนฟังอีกหนึ่งคนอย่างเรียวอุคได้ยินอย่างชัดเจน
“….”
“ เรียวอุค ขอโทษ...” ยังไม่ทันทีซองมินจะพูดจบเรียวอุคก็รีบพูดตัดหน้าทันที
“ ขอโทษหรอ? มันก็ไม่เกี่ยวกับชั้นซักหน่อย กินต่อเถอะ” เรียวอุคยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นแสดงออกชัดเจนว่าฝืนยิ้ม เพราะ ไม่อยากให้เพื่อนทั้งสองต้องเป็นห่วงตนไปมากกว่านี้ หลังจากนั้นเรียวอุคก็ก้มหน้ากินฟักทองในจานต่อไป
“ เรียวอุคครับ เอ่อ...ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม?” เสียงอันคุ้นเคยของคนที่คอยตาม เรียวอุคอยู่เรื่อยดังขึ้นทำให้ผู้ถูกเรียกชื่อรีบเงยหน้ามองพร้อมพยักหน้าเบาๆสองสามทีเป็นเชิงอนุญาต
เมื่อซีวอนนั่งลงคยูฮยอนรีบคว้าคอซีวอนมากระซิบบางอย่างทันที
“ นี่ นายมาก็ดีแล้ว ช่วยทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นหน่อยสิ มันดราม่าอยู่รู้มั้ย” ซีวอนเลิกคิ้วพร้อมมองหน้าคยูฮยอนเป็นเชิงว่า เกิดอะไรขึ้น? แต่คยูฮยอนก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆพร้อมทำตาโตใส่เหมือนบังคับว่าให้ทำตามที่ตนบอกเท่านั้น
“เอ่อ...ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีมั้ยครับ” ซีวอนเริ่มทำตามแผนที่รุ่นน้องสั่งทันที
“สบายดี” เรียวอุคตอบกลับแบบไม่สนใจทำให้ซีวอนแอบน้อยใจอยู่บ้างแต่ก็ทำใจกล้าถามคนตัวเล็กต่อไป
“ฮะๆๆ เรียวอุคน่าจะกินข้าวเยอะๆกว่านี้นะครับ ผอมเกินไปแล้ว”
“....” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตัวเล็กทำให้ทั้งสามคนที่เหลือต่างขมวดคิ้ว
“นี่ วันนี้เลิกเรียนเราไปร้องเพลงกันดีกว่า ซีวอนก็ไปกับเราด้วยเลยเนอะ” ซองมินไม่รู้จะพูดอะไรที่จะทำให้บรรยากาศตรึงเครียดนี้กลับเป็นสภาวะปกติ เพราะเหมือนยิ่งมีซีวอนเข้ามายิ่งทำให้บรรยากาศเครียดเข้าไปใหญ่ ตอนนี้คิดอะไรได้ก็พูดๆไปก่อนละกัน ซองมินนึกในใจ
“จริงหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง เรียวอุคก็ไปด้วยกันนะครับ”
“อืม”
ทันทีที่เรียวอุคพูดจบก็มีร่างทั้งสองร่างที่เรียวอุคไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้เดินถือจานข้าวผ่านมา ดงเฮยิ้มให้กับเรียวอุคพร้อมพูดขึ้นว่า
“อุคกี้ ฉันขอนั่งด้วยคนนะ ไปครับพี่เยซอง” พูดจบดงเฮก็หย่อนก้นลงบนเก้าอี้ข้างๆ เรียวอุค ซึ่งเยซองเองก็นั่งตรงข้ามกับดงเฮเช่นกัน ภาพที่เรียวอุคไม่อยากเห็นที่สุด...แต่ฟ้าก็ลิขิตให้เขามาเจอเหตุการณ์แบบนี้อยู่เรื่อย...ทำไมต้องให้ผมเห็นภาพแบบนี้ด้วย ทำไม
ตอนนี้คยูฮยอน กับ ซองมิน นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ ทำไมต้องมากันตอนนี้ด้วยนะ ถึงแม้ว่าดงเฮจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ แต่นับตั้งแต่ที่ดงเฮคบกับเยซอง ดงเฮก็เริ่มมาคุยเล่นน้อยลง จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แต่ตอนนี้ดงเฮกับใช้เวลานั้นกับเยซองทั้งหมด จนทำให้ความห่างเหินเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่คุยกันได้แบบสบายๆแต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรจะพูด แล้วยิ่งไปคบกับคนที่เรียวอุคแอบชอบมานาน ยิ่งทำให้รู้สึกแย่เข้าไปอีก
“ ฉันอิ่มแล้ว ไปก่อนนะ ” พูดจบตนก็หันหลังเดินจากไปทันที
“ฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกัน คยู ซีวอน ไปกันเถอะ” ซองมินรีบเดินตามเรียวอุคที่เดินนำไปก่อนแล้วทันที ตอนนี้เขาเห็นน้ำตามากมายที่ไหลรินลงมาอาบแก้มเนียนๆของเรียวอุคทำให้อดรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้ ทำไมต้องเป็นเรียวอุคด้วย แค่ครอบครัวของเขายังไม่พออีกหรอ ทำไมต้องให้เรียวอุคเจ็บไปมากกว่านี้ด้วย ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ซองมิน ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ ฮึก” เรียวอุคปล่อยโฮออกมาทำให้คนที่เดินตามมาทีหลังอย่างคยูฮยอน และ ซีวอนตกใจไม่น้อย
“ไม่เป็นไรนะเรียวอุค ไม่เป็นไร” ซองมินก็ได้แต่ลูบหลังให้เรียวอุค ส่วนซีวอนก็ได้แต่แค้น ไม่ได้แค้นที่เยซองทำให้เรียวอุคเจ็บ แต่แค้นที่ตัวเองไม่สามารถทำให้คนที่ตัวเอง ‘แอบรัก’ มีความสุขได้ เขาไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าคนตรงหน้ามีความสุขกับคนที่เขารัก ถึงแม้จะไม่ใช่ตัวผมก็ตาม ผมก็ยอม...เพื่อคนตรงหน้าเขาก็ยอม
---------------------------------------------- 50 % -------------------------------------------------
“ทำไม ทำไมพี่เยซองใจร้ายกับชั้นขนาดนี้ ฉันควรจะหนีไปไกลๆจากที่นี่ซักที หรือฉันจะไปบอกความจริงกับพี่เยซอง ฉันควรจะทำยังไง ซองมิน คยูฮยอน ฉันจะต้องทำยังไง”
“....” ไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้กับเรียวอุคได้ ทำให้เรียวอุคร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ ผมว่าวันนี้เรียวอุคกลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
“มะ..ไม่ได้ กลับไปบ้านไม่ได้ ” คำตอบนี้ทำให้ซีวอนสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่ก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามอะไรต่อไป
“งั้นเดี๋ยวไปบ้านฉันก็ได้ ขอบคุณมากนะซีวอน แต่นายกลับไปเรียนเถอะ” ซองมินพูดก่อนจะลากคยูฮยอนให้มาช่วยขับรถไปบ้านของตน
- บ้านซองมิน -
“เรียวอุค นายพักผ่อนเถอะ แต่นายต้องสัญญานะว่าตื่นมาแล้วจะร่าเริงเหมือนเดิมน่ะ ฉันไม่สบายใจเลยที่นายเป็นอย่างนี้ นายยังมีฉัน คยู ..... แล้วก็ซีวอนอยู่นะ”
“ สัญญา...” พูดจบคนตัวเล็กก็พลอยหลับเข้าสู่ห้วงนิทราเพราะความเหนื่อยล้าไปในที่สุด
“คยู..นายคิดว่าตอนจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไง” ซองมินถามขณะที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงที่ เพื่อนของตนนอนอยู่ ซึ่งคยูฮยอนก็เดินมานั่งข้างๆทีหลัง
“ ผมไม่รู้หรอก มันขึ้นอยู่กับว่าพี่เรียวอุคเค้าจะเลือกเดินไปทางไหนกันแน่ แล้วทางไหนเป็นทางที่ถูกต้อง เหนื่อยจังไปนอนดีกว่า” คยูฮยอนหันหลังออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ
“ เฮ้อ เพราะความรักแท้ๆทำให้คนเราต้องเจ็บมากขนาดนี้ หาว ชักง่วงแล้วสิ ไปนอนด้วยดีกว่า” แล้วซองมินก็เดินเข้าห้องนอนของตนเองไปในที่สุด (ไม่ใช่ห้องคยูนะ อะคึๆ -..- )
6:00 PM.
เปลือกตาบางกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาหลังจากหลับไปได้ซักพักหนึ่ง ผมยันตัวให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมขยี้ผมตัวเองให้จัดทรงเหมือนเดิม หกโมงเย็นแล้วหรอ
เรียวอุคลุกขึ้นจากเตียงพร้อมเดินไปเปิดประตู และเดินไปตามทางเดินทอดยาว ซักพักหนึ่งก็เจอซองมิน กับ คยูฮยอน นั่งเล่นเกมส์ สตาร์คาร์ฟกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่
“คยูมิน เล่นสตาร์คาร์ฟกันอีกแล้วหรอ” ผมเดินไปนั่งข้างๆเจ้าเพื่อนตัวดีทั้งสองคน
“ อ้าวพี่ตื่นแล้วหรอ นึกว่าจะนอนไปอีกซักสองปี โอ้ย” ยังไม่ทันทีรุ่นน้องอย่างคยูฮยอนจะพูดจบก็เจอมือหนักๆของซองมินว่าที่ภรรยาในอนาคตเขกเข้าให้
“ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ หกโมงเย็นแล้ว”
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันกลับบ้านดีกว่า ไปนะ” ผมหันหลังเตรียมจะออกไป แต่...
“ รถ? รถฉันล่ะ”
“ อยู่ที่โรงเรียนนี่ ตอนมาบ้านฉันเรานั่งรถคยูมากันนี่”
“ ถ้าพี่อยากกลับเดี๋ยวผมไปส่งก็ได้นะ แต่ผมขอตานี้จบก่อนแปปนึง” คยูฮยอนรีบเล่นสตาร์คาร์ฟอย่างรวดเร็วจนแปปเดียวก็จบเกมแล้ว
“รบกวนด้วยนะ”
- ณ คฤหาสน์ของเรียวอุค –
“ขอบคุณมากนะคยูฮยอน”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับพี่ไปนะ บ้ายบาย” คยูฮยอนยิ้มแฉ่งให้ ก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
เรียวอุคเดินเข้าไปในบ้านของตนก็พบกับฮยอกแจที่นั่งดูทีวีอยู่ เมื่อฮยอกแจเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาหาเรียวอุคทันที พร้อมกับคว้ามือเล็กๆของเรียวอุคไป
“ พี่เรียวอุคครับ เมื่อเช้านี้ผมต้องขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ผมช่วยพี่ไม่ได้ ” ฮยอกแจก้มหน้ามองพื้น
“ ไม่เป็นไรหรอกนายไม่ผิดซักหน่อย แล้วเมื่อเช้าพี่ก็ต้องขอโทษด้วยที่ทิ้งนายไว้น่ะ…” ยังไม่ทันทีเรียวอุคจะพูดจบก็มีเสียงของคนที่เป็นต้นเหตุดังมาจากห้องครัว
“เหอะ ชั้นนึกว่าแกจะไปนอนบ้านผู้ชายซะอีก โดนเค้าไล่มาเพราะมันหลวมแล้วล่ะสิ” เสียงแหลมปรี๊ดของใครก็คงรู้ๆกันอยู่ ทำให้ฮยอกแจรีบหันกลับไปมองทันที
“ สงสัยหัวสมองของคุณคงคิดแต่เรื่องต่ำๆแบบเมื่อเช้าล่ะมั้งครับ ถึงไม่เคยคิดเรื่องดีๆกับเค้าเป็นซักที ฮยอกแจนี่น่าสงสารนะครับที่มีแม่เสียงแหลมๆ วันๆเอาแต่ด่าคนอื่นเค้าเป็นอย่างเดียวไม่เคยคิดที่จะดูตัวเองน่ะ” ฮยอกแจหันกลับมามองผมตาโต เมื่อนึกได้ก็ฉุดมือผมวิ่งขึ้นไปที่ห้องของผมชั้นบนทันที เพราะกลัวผู้เป็นแม่อีกเช่นเดิม
“ พี่เรียวอุค ผมเข้าใจพี่นะฮะ ผมไม่โกรธพี่หรอก ไปก่อนนะฮะ” พูดจบฮยอกแจก็เดินหันหลังออกไป ทิ้งไว้เพียงร่างของเรียวอุคที่เกิดความสับสนขึ้นในใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------
TALK :: กลับมาอัพต่อให้หลังจากห่างหายไปนาน รู้สึกคนเม้นจะน้อย ใครเป็นไรเตอร์แอบมากระซิบบ้างก็ได้นะว่าโปรโมทยังไงให้คนอ่านเยอะ เม้นเยอะ - w- แต่ไม่เป็นไรแค่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่ก็พอเรื่องนี้แต่งแล้วเครียดมากจะบอกให้... ดราม่าสุดๆแต่ก็ยังปั่นต่อไปในขณะที่สูดเส้นมาม่าไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อย (ไม่เกี่ยวและ) ยังไงก็ติดตามกันต่อด้วยนะ...
เม้นวันละนิด จิตเเจ่มใสนะ !!!!
แถมๆ อะคึๆ
เย่อุคเบาๆ แต่สะดิ้งสุดหัวใจ กรี๊ดๆ -..-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น