คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : IF YOU LOVE 1 :: เพื่อน กับ คนรัก
IF YOU LOVE :: เพื่อน กับ คนรัก
แสงแดดยามเช้าส่องกระทบหน้า ทำให้ร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตรงหน้าตื่น และ ลุกขึ้นมางัวเงียอยู่บนเตียง เช้าแล้วหรอ?
“นี่ เรียวอุคตื่นได้แล้ว แกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเสียงดังขึ้นมาจากชั้นล่างของคฤหาสน์ ทำให้เรียวอุคต้องตะโกนตอบกลับไป
“ผมรู้แล้วน่า” พูดจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ผ่านมาซักพักเรียวอุคก็ออกมาแต่งชุดเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ถ้าขืนชักช้าคงโดนป้าแกดุตาย เสียงป้าแกยิ่งแหลมๆแสบหูอยู่ด้วย เมื่อทำภารกิจต่างๆเสร็จแล้วเขาก็รีบลงไปกินข้าวทันที แต่เมื่อเรียวอุคมองไปที่โต๊ะกับข้าวขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องก็ต้องขมวดคิ้ว
“แล้วข้าวผมล่ะ”
“ก็บะหมี่ตรงหน้าแกไง หรือว่าถ้าแกกินไม่ได้ แกก็รอเศษเนื้อที่เหลือๆของฮยอกแจก็ได้นะ โฮะๆๆๆ ” ผมกำมือแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงตรงหน้า เขาอาจจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับครอบครัวเหมือนคนอื่นๆ เพราะคนๆนี้ ทำให้แม่ของเขาต้องทรมาน...
“แม่ครับ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ....” ฮยอกแจร้องประท้วงขึ้นมา
“แกก็เงียบๆไปเลยลีฮยอกแจ ถ้าไม่อยากโดนฉันฝาด” เมื่อป้าแกพูดจบฮยอกแจก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองต่อไปอย่างเงียบๆ
“ขอโทษนะ พอดีว่าชั้นไม่ใช่หมาขี้เรื้อนที่จะมารอเศษอาหารของพวกคุณ แล้วถ้าจะไปฟ้องคุณสามีสุดที่รักก็ฝากบอกเค้าด้วยว่า ทิ้งแม่ชั้นไปแล้ว กะอีแค่จะทิ้งเด็กอย่างชั้นไปอีกซักคนคงไม่เดือดร้อนอะไรหรอก ปล่อยชั้นไปซะยังจะดีซะกว่าเอามาทรมานกับคนต่ำๆอย่างพวกคุณ...ถ้าทำได้นะครับ” ผมแสยะยิ้มแล้วเดินหันหลังมาหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกไปขึ้นรถส่วนตัวทันที
“กรี๊ดดดดดด ไอ้เด็กปีศาจ แล้วฮยอกแจล่ะ กรี๊ด”
ผมสตาร์ทรถแล้วหันไปยิ้มเยาะเย้ยให้ยัยป้านั่นที่กำลังวิ่งฉุดมือฮยอกแจ ก่อนที่จะขับรถออกไป ปล่อยให้ยัยป้านั่นกรี๊ดด้วยความแค้นอยู่ข้างหลัง เห้อ จบเรื่องวุ่นวายซักที แต่มันก็คงแค่ตอนนี้เท่านั้น
ทุกคนคงจะสงสัยว่า ฮยอกแจ เขาคนนี้คือใคร ฮยอกแจเป็นลูกชายสุดที่รักของยัยป้านั่น แต่เขาเป็นเด็กดี เรียบร้อย น่ารัก ต่างจากผู้เป็นแม่สุดขั้ว ฮยอกแจอายุห่างจากผมเพียงแค่ 1 ปี ผมอายุ 17 ส่วนฮยอกแจอายุ 16 แต่...ผมทิ้งเขาไว้แบบนั้นจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย คนขับรถคงจะรับมาทีหลังล่ะนะ
ผ่านมา 15 นาที เรียวอุคก็ขับรถมาถึงโรงเรียน ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนชื่อดังของ เกาหลี มีเด็กนักเรียนมากมายแห่มาเรียนกันที่นี่ แต่เนื่องจากค่าเทอมนั้นแพงมากขนาดเก็บเงินกันวันละ 1000 ยังไม่พอ คงต้องกินแกลบกันไปหลายปี ทำให้มีแต่พวกผู้ดี มีชาติตระกูล มาเรียนเท่านั้น
เมื่อเรียวอุคก้าวลงมาจากรถ เสียงพูดคุยของเด็กนักเรียนที่ปกติดังสนั่น ก็เงียบลงทันที แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ในเมื่อมันกลายเป็นเรื่องปกติของทุกเช้า ที่ทันทีเขามาถึงโรงเรียน
เมื่อเรียวอุคเดินผ่านเด็กนักเรียนไป ก็เริ่มมีเสียงซุบซิบนินทากันมากมาย
“ลูกประธานาธิบดีล่ะเธอ”
“อุ้ย จริงหรอ ท่าทางจะหยิ่งไม่น้อยเลยนะ”
“ได้ข่าวมาว่าไม่มีคนคบล่ะ สมน้ำหน้า หยิ่งดีนัก”
และอีกมากมาย แต่ความจริงคือผมไม่ได้เป็นแบบนั้นซักหน่อย อาจจะเป็นเพราะว่าทุกคนคิดในแง่เดียวกันว่าผมเป็น ‘ลูกประธานาธิบดี’ เลยไม่มีใครกล้ามายุ่งกับผม แต่ผมก็ยังมีเพื่อนตั้ง 3 คน ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนแบบที่พวกผู้หญิงนั่นพูด
“เรียวอุคคคคคคค” พอพูดถึงก็มาเลย ‘เพื่อนคนที่ 1’ ของผม
“ตายยากนะเนี่ย ‘ซองมิน’ ”
“อะไรของนาย แช่งฉันอยู่หรือไง งอนแล้ว ชิ” พูดจบเจ้าตัวก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“งอนแล้วเดี๋ยวคยูฮยอนไม่รักนะ” อยู่ดีๆก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้มายืนแทรกกลางระหว่างผม และ ซองมิน ทำให้ซองมินรีบหันหน้ามาทำตาโตใส่ ‘คยูฮยอน’ คยูฮยอนเป็น ‘เพื่อนคนที่ 2’ ของผม ถึงแม้จะเป็นรุ่นน้องก็เถอะ
“งั้นฉันไม่ขัดพวกนายแล้วดีกว่า จะทำอะไรก็อย่ารุนแรงกันมากนัก อ้อ แล้วก็อย่าเกินเวลาเข้าเรียนล่ะ” ผมอดที่จะแซวไม่ได้ แต่เนื่องจากมีออร่าสีดำที่เริ่มจะออกมาจากตัวของ ซองมินเหมือนในการ์ตูนผมก็รีบวิ่งหนีทันที
‘ พี่เยซอง กับ ดงเฮ ’
ผมเห็นทั้งสองคนนั่งจับมือ พร้อมคุยเล่นอย่างสนุกสนาน อยู่ดีๆหัวใจของผมก็เหมือนจะหยุดเต้น
‘ จูบ... ’
นายเห็นภาพแบบนี้อยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ ผมชินชาแล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไม...ผมไม่เคยทนเห็นภาพแบบนี้ได้เลย ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว น้ำตาที่ผมมักจะกักเก็บเอาไว้ แต่ตอนนี้..ผมไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้อีกแล้ว ผมปล่อยให้มันไหลออกมา...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ผมเริ่มแอบมองพี่ ที่ผมเริ่มแอบเอาของขวัญไปให้พี่ และ...ที่ผมเริ่มที่จะรักพี่ เมื่อไหร่กัน...ภาพวันแรกที่ผมเห็นพี่เยซองกับดงเฮคบกันเริ่มเข้ามาในหัวสมอง
2 เดือนก่อน...
“ผม เยซอง ขอเรียกทุกคนให้มารวมตัวกันที่หอประชุมใหญ่ในเวลานี้ด้วยครับ” ในขณะที่เหล่าเด็กนักเรียนเริ่มทยอยมาโรงเรียน อยู่ดีๆก็มีเสียงประกาศดังขึ้น เมื่อทุกคนได้ยินชื่อของเจ้าของเสียงประกาศก็รีบวิ่งไปทางหอประชุมใหญ่ทันที
เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนวิ่งมารวมตัวกันที่หอประชุมใหญ่ใจกลางโรงเรียนแห่งหนึ่งทำให้อาจารย์ทุกคนต้องวิ่งมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนเรียวอุค ซองมิน และคยูฮยอนก็วิ่งตามมาทีหลัง เมื่อแทรกมาอยู่ด้านหน้าได้ ทำให้ทั้งสามได้เห็นภาพอย่างชัดเจน...
‘ เยซอง กับ ดงเฮ ยืนอยู่กลางวงล้อมของเหล่านักเรียนและอาจารย์ ‘
“ เมื่อกี้นี้ผมได้ประกาศไปว่าให้ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ เพราะอยากให้ทุกคนเป็นพยานว่า....” เมื่อพูดจบเยซองก็คุกเข่าลงต่อหน้าดงเฮทันที ทำให้เรียวอุค ซองมิน และ คยูฮยอนต้องเบิกตากว้าง
“ ผมชอบดงเฮ เพราะฉะนั้น... เป็นแฟนกันนะครับ ” เมื่อได้ยินดังนั้น จากที่ทั้งสามเบิกตากว้างอยู่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเข้าไปอีก ส่วนเรียวอุคนั้นเหมือนโดนหนามทิ่มที่กลางหัวใจ ความหวังที่คิดว่าพี่เยซองจะชอบเขานั้นพังทลายลงไปทันที พี่จะให้ความหวังกับผมไม่ได้เลยหรอ พี่เยซอง
ส่วนดงเฮนั้นก็เบิกตากว้าง ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆสองสามทีก่อนจะพูดว่า
“ ผะ..ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน ตกลงฮะ ” หลังจากนั้นเยซองก็ลุกขึ้นคว้าดงเฮมากอดเอาไว้ เสียงปรบมือเป็นพยานจากทั่วทุกทิศดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้เรียวอุคต้องยอมแพ้เดินหนีออกไปจากวงล้อมแห่งนี้ทันที ส่วนคยูฮยอนกับซองมินที่รู้ความจริงทุกอย่างก็รีบวิ่งตามเรียวอุคออกไปทันที
“ เรียวอุค เรียวอุค รอก่อนสิ... ”
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากเรียวอุค และเหมือนเรียวอุคจะวิ่งให้เร็วกว่าเดิมด้วย ทำให้ คยูฮยอนกับซองมินก็ต้องเร่งความเร็วเข้าไปอีก
“ เรียวอุค นายไม่เป็นไรใช่มั้ย... ”
“ฉัน...ไม่เป็นไร ฮึก..” ในที่สุดเรียวอุคก็ยอมหยุดวิ่ง ทำให้คยูฮยอนกับซองมินที่วิ่งตามมาข้างหลังต้องรีบหยุดวิ่งทันที
“ พี่เรียวอุค ทำไมพี่ถึงไม่เลือก ‘พี่ซีวอน’ ล่ะ ในเมื่อพี่เค้าก็ตามจีบพี่มาตั้งนานแล้วนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย เป็นสุภาพบุรุษ จิตใจดี ทำไมพี่ไม่รับรักเค้าล่ะ” คยูฮยอนพูด ทำให้ซองมินมองค้อนทันที
“นายพูดขนาดนั้นทำไมนายไม่ไปเป็นแฟนเค้าเองเลยล่ะ” ซองมินกระซิบ
“ก็ชั้น..ไม่ได้รักเค้า ฮึก ถ้าเป็นแฟนกับคนที่ไม่ได้รัก แล้วจะเป็นแฟนกันไปทำไมล่ะ”
“ งั้นพี่ก็ต้องทนอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ?”
“ แค่ฉันเห็นเค้ามีความสุขฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ฮึก ฉันไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจพวกนายมากนะ ไปเรียนกันเถอะ ” เมื่อพูดจบเรียวอุคก็เดินขึ้นตึกเรียนไปทันที
“ ฉันเข้าใจนายเสมอนะเรียวอุค ไปกันเถอะคยู” พูดจบซองมินก็เดินขึ้นตึกไปอีกคน
“ ถ้าเป็นผมๆก็ไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรเหมือนกัน...ความรักเป็นสิ่งที่เข้าใจยากจริงๆเห้อ” และ คยูฮยอนก็รีบวิ่งตามซองมินไปทันที
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ย้อนกลับมาปัจจุบัน...
ผมเดินออกมาถึงหน้าตึกเรียนของเช้านี้ ตอนนี้เด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันเดินขึ้นตึกกันหมดแล้ว ทำให้ผมเดินเข้าไปข้างในได้สบาย เมื่อถึงห้องเรียนผมก็เลือกที่จะนั่งข้างหลังสุดริมหน้าต่างทันที ซองมิน กับ คยูฮยอนที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เดินเข้ามานั่งข้างๆผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“คยู ยิ้มเข้าไว้ๆ เดี๋ยวอุคกี้ก็ยิ้มตามเองแหละ” พูดจบซองมินก็ฉีกยิ้มหวานทันที คยูฮยอนก็ได้แต่พยักหน้าและยิ้มตามไปเรื่อยๆถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ได้ผลก็ตาม
(คยูกี้เป็นเด็กอัจฉริยะก็เลยได้เลื่อนชั้นมาอยู่ห้องเดียวกันกับอุคกี้และซองมิ้นจ้า :: ไรเตอร์)
ผ่านมาซักพักอาจารย์ก็เดินเข้าห้องเรียนมา เรียวอุคก็ไม่ได้สนใจอะไรก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
แสงอาทิตย์…แสงอาทิตย์เป็นเหมือนแสงที่ทำให้โลกนั้นสดใสอยู่ตลอดเวลา เหมือนเป็นทางชี้นำให้ทุกๆคนเดินหน้าต่อไปด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจ
แล้วตัวผมตอนนี้ล่ะ...มันเหมือนเมฆฝนสีดำที่มีแต่ความเศร้าโศก เสียใจ ผิดหวังเหมือนตัวผมตอนนี้ ส่วนน้ำฝนก็เหมือนกับน้ำตาของผมที่ออกมาจากความเศร้าโศกเสียใจ...ผมควรที่จะลืมพี่ดีกว่าไหม? หรือว่าผมจะรอ..รอจนกว่าพี่จะเปลี่ยนใจมารักผม...ถึงแม้มันอาจจะไม่มีวันนั้นก็ตาม...
‘ ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกอะไร? ระหว่างเพื่อน..กับคนที่เรารัก คุณจะเลือกอะไร ถ้าคุณเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แล้วอีกสิ่งหนึ่งจะ หาย ไป....อะไรสำคัญกว่ากัน’
ใช่แล้ว...ดงเฮ เป็นเพื่อนคนที่ 3 ของผม เพื่อน...ที่ทำให้ผมเจ็บอยู่ทุกวันนี้
เพื่อน....สามารถหาใหม่ได้
คนรัก....ก็สามารถหาใหม่ได้......
แต่มันไม่เหมือนกัน...
……
….
…
เพราะฉะนั้นผมเลือกพี่.....พี่เยซอง
.......................................................................................................
ปล.ยังไงถ้าอยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไง ก็ติดตามต่อได้ในตอนหน้าจ้า ><
เม้นวันละนิด จิตแจ่มใสนะ !!!!
CRY .q
ความคิดเห็น