ลูกแก้วแห่งมันเดียร์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 ฮาร์ป ดาเลีย (โลกแห่งระเบียบ)

ณ บ้านหลังหนึ่งแถวชานเมืองอันแสนไกลที่ไม่น่าจะมีใคริดจะมาเยี่ยมเยียม เพราะ ความห่างไกลและยังอยู่ลึกเข้าไปในป่า แต่กลับมีบุรุษผู้หนึ่งยืนมาหยุดอยู่หน้าประตูพร้อมกลับมองเข้าไปในหน้าต่าง เขาก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นเด็กสาววัย15-16ปีกำลังมีตาที่แสเงความมุ่งมั่นมือของเธอกำลังถือปืนสไนเปอร์ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธออยู่หน่วยรบกองหลัง หน้าตาที่คมสวยได้รูปสีตาสีมรกตเขียวอ่อนๆ กับเส้นผมที่ตอนนี้ถักเปียก้างปลาแล้วมัดรวบสีฟ้าอ่อนที่ตอนนี้ถูกแสงแดดที่ทะลุผ่านหน้าต่างๆเล็กตรงห้องของเธอที่ยาวประมาณ17เมตร แต่น่าเสียดายที่เธอคนนั้นเตี้ยไปหน่อย ไม่งั้นถูกสเปก แต่ถือยังไงก็สามารถหยุดการกระทำของบุรุษผู้นี้ได้

“เออ ขอโทษครับคุณเป็นใครและมาทำอะไรที่นี่” เสียงผู้ชายผู้หนึ่งที่กลับมาจากไหนซะแห่ง เตือนให้สติของบุรุษผู้นี้กลับมา

“ อ๋อผมมาหาสองพี่น้อง ดาเลียได้ยินว่าทั้งสองคนอยู่ไกลจากตัวเมืองและเดินทางลำบากเลยมารับไปอยู่ที่ตัวเมืองเพื่อที่จะสะดวกต่อการเดินทาง เป็นคำสั่งมาจากรัฐบาล” บุรุษกล่าวขึ้นมาพร้อมกับก้มตัว

“อ๋อมาหาพวกผมหรอครับ งั้นเชิญข้างในก่อนเลย” ผู้ชายคนนั้นพูดซึ่งจะเป็นใครไม่ได้เลย นอกจากเจ้าของบ้านหลังนี้ ‘ฮาร์ป ดาเลีย’

…..หลังจากทั้งคู่เข้าบ้าน.....

“ขอโทษนะครับ ต้องชาหรือกาแฟซะแก้วระหว่างรอคุยน้องสาวได้ไหมครับ คือเธอไม่ชอบเวลาใครมารบกวนเวลาเธอฝึก แม้แต่พี่ของตัวเองยังฆ่าได้เลยครับ” ฮาร์ปพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ขัน

“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้และอีกอย่างที่นี่ก็อากาศดีด้วย นานๆทีผมจะได้ออกมาข้างนอกแบบต่างจังหวัดทำนองนี้ครับ” บุรุษผู้เป็นแขกพูดขึ้น

‘นี่ เขาหาว่าบ้านเราบ้านนอกรึเปล่านะ? เราอยู่ในเมืองนะแค่ติดกับเส้นแบ่งจังหวัด’ นี่คือสิ่งที่ฮาร์ปคิด

........50นาทีผ่านไป.....

ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งสองกำลังนั่งคุยกันอะไรนิดหน่อย(ไม่และ) ระหว่างรอเด็กสาวที่บุรุษได้แอบมองระหว่างเธอฝึก ซึ่งก็คือ ลีนน่า ดาเลีย น้องสาวคนเดียวของ ฮาร์ป ดาเลีย

“เออ ผมว่ามันนานไปรึเปล่าครับ มันรู้สึกจะไม่แปปแล้วนะครับ” บุรุษพูดขึ้นตัดบทสนธนาแบบเกรงใจกลัวเสียมารยาท ซึ่งตอนนี้เขากินชาไป10กว่าแก้วแล้วในการรอ

“ผมขอโทษจริงๆนะครับ ผมไม่คิดว่าน้องสาวสุดที่รักของผมจะฝึกนานอะไรขณะนี้ แต่ผมไม่กล้าไปรบกวนเธอ คุณช่วยไปเรียกเธอจะได้ไหมครับ” ฮาร์ปบอกด้วยความกลัวเมื่อเขานึกถึงภาพในอดีตที่เขาได้พบเจอตอนไปเรียกน้องระหว่างฝึก

...........ฮาร์ป นายเป็นเจ้าของบ้านไม่ใช่เรอะ! แล้วคนที่นายคุยด้วยเป็นแขก แล้วไม่ใช่แขกธรรมดาเป็นถึงระดับกระทรวงใหญ่เลยรู้ไหม แต่นาย นายกลับไปให้เขาเสี่ยงตายกับเด็กสาวที่เคยได้รับฉายาจากเพื่อนว่า‘มารแห่งพิโรธผู้กลับชาติมาเกิด’ เนี่ยนะ..............

“เหอะๆ ได้ครับ” แขกตอบอย่างหวาดกลัวนิดๆ นี่คือสิ่งที่อยู่ในใจเขาตอนนี้ ‘คนๆนี้มันอะไรกัน ฉันเป็นแขกนะ แล้วไอที่น่ากลัวเนี่ยมันน่ากลัวขนาดไหน ถ้าฉันเกิดถูกเด็กสาวแสนสวยคนนั้นที่แม้แต่พี่ตัวเองยังกลัวแล้วชักปืนใส่จะฆ่าพี่ชายตัวเองได้ลงคอเนี่ย มันอัปยศสุดๆ มีหวังโดนปลดตำแหน่งแหงๆ’

ในระหว่างที่บุรุษผู้เป็นแขกของบ้านกำลังทำใจและเดินไปยังห้องซ้อม(นอกบ้าน) ฮาร์ปมองเขาด้วยตาที่หวาดกลัวและเชียร์แขกผู้มาเยือนใจจะขาด

“จะเป็นไรไหมนะ” ฮาร์ปพึมพำออกมา

........................................................................................................................................
 

สวัสดีท่านผู้อ่าน ผม ฮาร์ป ดาเลีย เป็นพี่ชายของ ลีนน่า ดาเลีย บทนี้ผมได้เป็นตัวเด่น จากเนื้อเรื่องข้างต้นนั้นทำให้ท่านสงสัยไหมว่าทำไมผมถึงได้หวาดกลัวขนาดนั้น แล้วเหตุใดผมถึงให้บุรุษที่ถูกส่งตัวมาจากรัฐบาลไปเรียกเธอเพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะว่า

‘ผมไม่อยากตาย’ ใช่ครับคุณฟังไม่ผิดหรอก เอ้ยไม่ใช่ คุณคนอ่านอ่านไม่ผิดหรอก ย้ำใหม่
                                               
                                               ผม-กลัว-ตาย

เห็นงี้ถ้าดูจากภายนอกผมเป็นนักวางแผน ชอบคอมพิวเตอร์ และยังเป็นที่ฮอตของหมู่สาวๆ แผมไม่สนพวกนั้นหรอก เพราะพวกนั้นส่วนใหญ่ที่มาลุมผมแอบถ่ายรูปต่างต่าง นานา นั้น สาววายทั้งนั้นครับ ผมรู้ว่าพวกคุณต้องมีความฉลาดและไม่ใสซื่อบริสุทธ์เกินไปที่จะไม่รู้จักสาววาย! ผมเคยได้ยินพวกเธอตอนผมเดินหันไปมองว่า  
‘อุ๊ย ชายคนนั้นน่าเคะอ่า หันมามองด้วยกรี๊ดดดดดด’ ผมไม่เข้าใจผมขอชมหล่อได้ไหม แต่ท่านบางคนอาจจะคิดว่าไมผมพูดมากจัง ผมนะอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็โหดๆเคร่งๆ พูดแรงๆห้วนๆ เสียอย่างเดียวหน้าเคะไปหน่อย(ผมลองส่งกระจกดูหลังจากได้ยินพกเธอพูด) แต่ขอบอกเลยครับ ความเกรียน+พูดมากไม่เคยแพ้ใคร ผมเป็นถึงผู้สืบเชื้อสายตระกูลดาเลียเลยนะครับ
พูดถึงตระกุลอธิบายให้ฟังนะครับ (ให้อ่าน)

ทวดของทวดของทวด นั้นได้ทำการชำระบทวิธีการพูดแบบกวนมาจากเทวดาทั้ง5ที่สืบทอดมาจากท่านทวดของทวดของทวดของทวดของทวดของทวดของทวดของทวด จึงทำให้มีการอ่านที่ง่ายขึ้นเหมาะสำหรับเด็กฝึกหัด แล้วจะมีการเขียนกฎระเบียบของตระกูลที่เคร่งครัด แล้วผมก็ได้มันมาอ่านแล้ว แล้วเมื่อน้องผมอายุ18ปีเมื่อไรผมตัดสินใจจะส่งมอบให้กับมัน ไม่อยากบอกแต่อยากแชร์ว่า
ทวดทั้งสองของผมเคยได้ฉายาว่า  คู่หูตาแก่ปากหนัง
ย่าของผมก็มีฉายานะ เจ๊ปลาบู่ทอง
ปู่ก็ถ้าจำไม่ผิด ปากหนอนบ่อนไส้ ยายก็ ยักษ์ปากเท้า(ตีน) 
ตา เอิ่ม เอิ่ม ไม่ไม่แต่ท่านเคยได้รางวัลจากรัฐบาลด้วยนะ ขออวดแทนท่านปู่นะ พลเมืองกวนบาทาระดับชาติรางวัลที่หนึ่ง
ฮ่าๆๆเป้นไงตระกูลผมเจ๋งไหมละ
พ่อกับแม่ของผมกำลังจะไปสร้างฉายาที่ประเทศมีล่า
ผมกับน้องเลยต้องอยู่กันสองคน แต่ผมสาบานเลยว่าซะวัน ผมจะต้องมีฉายาและสร้างวีรกรรมแบบพวกท่านเอาไว้ให้จนได้ พวกท่านผู้อ่านต้องจับตาดูผมให้ดีๆละ แต่น้องนี่สิต่างจากคนอื่น เพราะ น้องได้ฉายาที่ต่างจากคนอื่นในตระกูลว่า มารแห่งพิโรธผู้กลับชาติมาเกิด ดูจากฉายาก็รู้แล้วใช่ไหมละว่า น้องผมจะโหดแค่ไหนไม่งั้นเธอคงไม่ฉายาแบบนี้หรอกซึ่งก็ขอพูเรื่องฉายานืทีหลังเพราะผมได้ค่าจ้างอธิบายมาแค่500 พูดเยอะกว่านี้มันไม่คุ้มเท่าไร แล้วเจอกันถึงผมจะไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกเมื่อไร

........................................................................................................................................
 

เออ พบกันใหม่อีกครั้งผม ฮาร์ป ดาเลีย กลับมาอีกครั้ง ทำไมเจออีกและ จุดตัดตอนมันขึ้นหนิ ง่ายมากครับผมถูกนักเขียนไล่มาครับ เขาบอกว่าผหมพูดแต่น้ำไม่พูดเนื้อเลยให้มาพูดใหม่ ที่จริงเขาให้มาแนะนำตัวแบบระเอียดครับแต่ผมดันไปเล่าประวัติอันดีงามของตระกูลดาเลียของผมซะแล้ว ไม่เป็นไรครับ ผมจะพูดใหม่ก็ได้ ขอแนะนำแบบเป็นทางกลางใหม่อีกครั้งหนึ่ง

ผม ฮาร์ป ดาเลีย  ผมเป็นหนึ่งในตระกูลดาเลีย จากต้นตอนแรกที่เล่าถึงประวัติอันสูงส่งของตระกูลคงรู้กันแล้ว ผมขอเล่าเกี่ยวกับตัวเองหลังถูกผู้เขียนบังคับมา ผมเป็นหนึ่งในทพที่ชื่อว่าทัพวางผน ทุกๆวันผมจะต้องรีบเดินทางไปยังที่อยู่ของรัฐบาลเพื่อประชุมวางแผน ซึ่งหน่วยนี้มีอยู่ไม่ถึง100คน แต่แต่ละคนกว่าจะได้มาทัพนี้ลำบากมาก ต้องมาอธิบายแนวคิดวิธีการ แล้วผมได้เป็นถึงผู้นำวางแผนเลยนะครับเพราะแนวคิดผมนั้นถูกยอมรับเฉยโดยที่จริงผมแอบหลับแล้วก็ด้นสด มันทำให้ผมรู้อีกว่าผมก็อัจฉริยะนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ

ต่อหน้าน้องสาวผมจะทำเป็นพี่ที่ดีของเธอมากๆ ผมเรื่องทำอาหารไม่แพ้ใครครับ รู้แน่ๆว่าอร่อยขนาดน้องตัวเองยอมรับพอกินได้ เพราะจำได้เลยตอนเด็กๆเธอใช้ผมเยี่ยงทาส แถมยังถูกปืนจ่อหัวอีกต่างหากตอนเธอหิว ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลยต้องมาลดตัวจากฐานะพี่ชายเป็นทาส
ผู้ซื่อสัตย์(สัตว์) เยี่ยงการ์ตูนของพวกฮาเล็มเริ่มต้นเรื่องทำนองนั้น แล้วอีกอย่างเรื่องความฉลาดไม่แพ้ใครแบบนี้คงจะคิดประมาณนี้รึเปล่าเอ่ย

หล่อ(หน้าเคะ) เรียนเก่ง ฉลาด ใจดี มาดเข้ม กีฬาเด่น พี่ชายแสนดี

กากบาดเลยครับ ผมนะ หล่อ(หน้าเคะ) เตี้ย เรียนเก่ง ฉลาด เถิ่อน กีฬาไข่ต้ม ทาสน้องสาว ครับ ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วไปนะครับ

เจ้าของเรื่องจะได้จบตอนซะทีค่าแรงเพิ่มมา 50ตังก์ไม่คุ่มเลยโถ่ ขี้งกชะ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!