คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สุดปลายฟ้า...#08_ต้องโทษดาว
สุปลายฟ้า...#08_้อโทษาว
“ือว่าเราอบพัน่ะ”
ำๆนี้ออาปาอนนท์
เธอรู้สึราวับโลหยุหมุน ทุๆอย่าเียบสั
เธอเห็นนนท์พู่อมาเรื่อยๆ
แ่เธอลับไม่ไ้ยินอะไร และไม่อยาะไ้ยินอะไรเลยอีเลย
เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ
เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ เราอบพัน่ะ
ทำไมมีเพียแ่ำๆนี้ที่้ออยู่ในหัวเธอเรื่อยๆ
นนท์อบผู้หินนั้น
เธอรู้สึหมแรไม่มีำลัะทำอะไร่อไปแล้ว
สายไปแล้วใ่ไหม
เธอปล่อยให้ทุอย่ามันสายเินไปแล้ว
อนนี้เธอวระทำยัไี ยัมีทาไหนเหลืออยู่อีไหม
าวบนฟ้า่วยให้ำอบับเธอหน่อยไ้ไหม
ท้อฟ้ามืรึ้ม เ็มไป้วยเม้อนให่ระายไปทั่ว บบัาวทั้ท้อฟ้า
หมหวัแล้วสินะ นาท้อฟ้ายัอย้ำถึวามิอเธอ
เธอไ้แ่ทำใเ็บวามรู้สึที่มีให้เาเอาไว้ มันสายเินว่าะบอแล้วล่ะ
นนท์มีเธอนนั้นแล้ว เรื่ออเราไม่มีวันเป็นริไ้
หาพูไปวามเป็นเพื่อนที่มีมานานอาาสะบั้นลไ้
และเธออาะเสียนนท์ไปลอาล
ันวระทำอย่านี้ใ่ไหมวาว
เธอมอึ้นไปบนท้อฟ้าอีรั้
เมที่บบัท้อฟ้าเริ่มาหายไป วาวเริ่มปราึ้น
ไม่สิ ันะทำแบบนั้นไม่ไ้ ันะยอมแพ้่ายๆแ่นี้ไม่ไ้
เธอมั่นใว่าวามรู้สึอเธอที่มีให้นนท์ไม่ไ้น้อยไปว่าใรๆ
แน่นอน ไม่มีทาน้อยว่าผู้หินนั้น
อย่าน้อยเธอ็วรบอให้เาไ้รับรู้วามรู้สึนี้เอาไว้
ส่วนผลที่ามมาะเป็นยัไ เธอ้อทำใยอมรับมัน
“นนท์เรามีเรื่อะบอนายน่ะ” เธอพูััหวะนนท์
“เอ่อๆ ไ้สิ มีอะไร็ว่ามาเลย”
“ือว่าเราอบ...”
'ริ๊ ริ๊ ริ๊...'
เสียโทรศัพท์อนนท์ัึ้นทำให้เธอหยุพู
“แป๊บนึนะอีฟ” เาเอ่ย
นนท์ปุ่มรับโทรศัพท์
“้า พั นี่เรายัอยู่บ้านเพื่อนอยู่เลยน่ะ มีอะไรหรอ”
“มีเรื่อะบอเราหรอ เรา็มีเรื่อะบอพัเหมือนัน”
“เอ่อ แ่เี๋ยวรอเราลับบ้าน่อนนะ อนนีุ้ยับเพื่อนอยู่”
นนท์พูหลัามอหน้าเธอ
“้าๆ ไ้เี๋ยวเราะรีบลับ บ๊ายบาย๊ะ”
นนท์วาสายโทรศัพท์
“อืม มีอะไรล่ะ ว่า่อสิอีฟ” นนท์ถามเธอ
“เอ่ออ ไม่มีอะไรหรอ่ามันเถอะ” เธออบลับไปทันที
“เอ้า ไหเป็นี้ล่ะ”
แย่แล้ว วามล้าในอนเมื่อี้หายไปไหนหมนะ
แ่เธอมอหน้านนท์เธอ็รู้สึลัวนไม่ล้าพูอะไร่อแล้ว
เธอะปล่อยให้มันบลแ่นี้หรอ
“อืมมม ถ้าไม่มีอะไรเราอลับบ้าน่อนนะ บาย้า” นนท์เอ่ยำลา
นนท์หันหลั ่อยๆเินไปทาประู
นนท์ำลัะไปแล้ว นนท์ำลัห่าเธอไปอีแล้ว
เธอวรทำยัไี
ไว้บอนนท์วันหลั็ไ้มั้
ไม่สิ ไม่ไ้ นี่เธอำลัะหนีอีแล้วใ้ไหม เธอะไม่ยอมพูออไปอีแล้ว
เธอหนีวาม้อารอัวเอมาลอ เธอไม่เยพูวามรู้สึออไปเลย
ไม่มีวันพรุ่นี้อีแล้ว ยัไวันนี้เธอ้อบอนนท์ เธอหนีมามาพอแล้ว
าวบนฟ้า่วยเป็นพลัให้ับเธอ้วย
“นนท์ เราอบแ”
เธอพูออไปแล้ว เธอพูมันออไปแล้ว
“หา ว่าไนะ” นนท์หันหลัลับมาพูอย่ารวเร็ว
“เราอบแ เราอบแ เราอบแ เราบอว่าเราอบแ”
เธอะโนออไป
เธอรีบวิ่ผ่านนนท์ไป นนท์ยืนนิ่ไม่ทำอะไร
เธอเ้านอนอเธอ ปิประู ล็อห้อ
เธอล้มัวนอนบนเีย ห่มผ้าห่มลุมโปทั้ัว
เธอพูออไปไ้ เธอทำมันไ้สำเร็ เธอบอให้เาไ้รับรู้แล้ว
ที่เหลือึ้นอยู่ับเาเท่านั้น
ถึเธอะรู้ว่าเาอบผู้หินนั้นแล้ว แ่ไม่เป็นไร เธอะไม่มีวันท้อใ
เธอะไม่มีวันยอมแพ้ แม้วามหวัะมีเพียเล็น้อยนแทบไม่มี็าม
ที่ใมีรั ที่นั่นย่อมมีวามหวัเสมอ
....................................................................................................
“เราอบแ เราอบแ เราอบแ เราบอว่าเราอบแ”
ำๆนี้ยั้ออยู่ในหัวผม เป็นไปไ้ยัไ อีฟอบผม
เธอวิ่ผ่านัวผมไป ผมอยาะว้ามือเธอเอาไว้ แ่ผมลับนิ่เย
ผมลมา้าล่า ไปยัห้อนอนอีฟแล้วเาะประู
“อีฟ ออมาุยันหน่อยสิ”
“ไม่นนท์ ถ้าะอบเรื่อนั้น ไว้วันหลัเถอะ” เสียอีฟัลอออมาาห้อ
“อืมม ็ไ้ ั้นเราไปแล้ว บ๊ายบาย”
ผมเินลับบ้าน
ทำไมอีฟอบผมนะ อีฟอบผมั้แ่เมื่อไร เป็นไปไ้ยัไัน เราเป็นเพื่อนันไม่ใ่หรอ
แล้วทำไมเธอพึ่มาบอผมอนนี้
ไม่สิ เธอพยายามแสออให้ผมไ้รับรู้มาั้นานแล้ว
ทั้สายา และารระทำที่เธอมีให้ผม มันบ่บอว่าเธออบผม
ทำไมผมไม่รู้สึัว่อนหน้านี้นะ
ทำไมผมไม่เยเ้าใอะไรเลย
ทำไมผมเป็นนที่โ่นานี้
แล้ว่อไปผมวรทำยัไ อีฟอบผม แล้วเราะมอหน้าันิไหม
'ริ๊ ริ๊ ริ๊...'
เสียโทรศัพท์ัึ้น พัโทรเ้ามา
....................................................................................................
อน่อไป สุปลายฟ้า...#09_โทรมา...ว่ารั (หวัว่า)เร็วๆนี้
ความคิดเห็น