Love. Mom วันเเม่ที่บนเก้าอี้ มีเพียงความว่างเปล่า

เนื่องในวันนี้เป็นวันเเม่เราจึงเเต่งนิยายเกี่ยวกับเเม่ เป็นเพียงเรื่องที่เเต่งขึ้นโดยที่ไม่มีบุคคลจริงในเรื่อง 'โปรดเปิดเพลงวันเเม่เพื่อให้เกิดฟิลลิ่งซึ้งๆ ผู้เเต่งก็เปิดเพลงตอนเเต่งเหมื่อนกัน ' __________________________________________ การที่เราไม่มีคนที่คอยดูเเลเรา บ่นเรา. สอนอะไรเรา. มันก็ทำไห้เราอิจฉาคนอื่น. เพราะคนๆนั้นคือ. " เเม่" ที่คอยสั่งสอน ค่อยดูเเล. สำหรับคนที่ไม่มีเเม่มันเป็นสิ่งที่น่าอิจฉา. เเต่สำหรับคนมีเเม่ควรจะให้ความสำคัญกับท่าน. ลองคิดดูว่าถ้าคุณไม่มีคนที่คอยบ่น คอยดูเเล. คุณจะรู้สึกอย่างไร เดือนนี้คือเดือนสิงหา เดือนทุกคนจะตื่นเต้นกับวันเเม่ เเต่สำหรับฉันมันไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด "นี้ยัยเด็กกำพร้า มานั่งดราม่าอะไรที่โต๊ะประจำของพวกเรา ไปไกลๆเลยไป" เด็กกำพร้าอย่างนั้นเหรอ ฉันชินเเล้วละกับพวกนี้เพราะฉันไม่มีเเม่ พ่อก็ไม่มี ฉันใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด ตั้งเเต่7ขวบ เเม่ฉันท้องไม่พร้อมพอฉันเกิดท่านก็เอาฉันไปทิ้ง พ่อฉันก็ไม่มีตอนที่ฉันถูกทิ้งมีคุณยายคนหนึ่งมาเอาฉันไปเลี้ยงพอฉันได้ 7ขวบ ท่านก็ตายจากฉันไป "เฮ้ย!! พวกนายวันเเม่ปีนี้เซอร์ไพรส์เเม่กันมั้ยวะ" นธีเพื่อนร่วมห้องของฉัน คุยกับเพื่อนๆของเขา เรื่องเเม่ ฉันอิจฉาพวกเขาจริงๆ ฉันก็อยากเซอร์ไพรส์เเม่เหมื่อนกัน. เเต่ฉันไม่มีท่าน ถึงท่านจะไม่อยากเลี้ยงฉันเเต่ท่านก็ตั้งท้องฉันมาตั้ง9เดือนต้องขอบคุณท่านที่ไม่ทิ้งฉันตอนนั้น ไม่งั้นฉันคงมานั่ฝตรงนี้ไม่ได้ "นี้ชิม วันเเม่ปีนี้เธอจะเซอร์ไพรส์เเม่เธออย่างไงหรอ" นธีถามฉัน "เฮ้ย!!ไอ้ธี " ริวเรียกเพื่อเตือนนธีเรื่องเเม่ของฉัน "ค...คือ...ข....โทษนะพอดีฉันลืม ขอโทษด้วยจริงๆนะชิม" นธีขอโทษฉันเป็นชุดเเต่ฉันไม่เป็นไรหรอกฉันชินเเล้วละ "ไม่เป็นไร ฉันชินเเล้ว" ฉันตอบนธี "เพื่อนๆทุกคนวันนี้เราต้องเขียนเรียงความเรื่องเเม่เพื่อประกวดกันนะ" หัวหน้าห้องประกาศเรื่องเขียนเรียงความพรุ้งนี้เป็นวันเเม่วันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงเพราะมันให้ฉันรู้สึกอ้างว้าง ฉันบรรจงเขียนเรียงความลงในกระดาษที่หัวหน้าเเจกมา เรียงความเรื่องเเม่ เเม่เป็นคนที่ค่อยดูเเลเราตั้งเเต่เกิดคอย เป็นห่วงตลอดเวลา คอยช่วยเรา ลำบากเพื่อเรา ทำงานเพื่อเรา การที่มีเเม่เป็นอะไรที่พิเศษ. พิเศษกว่าสิ่งอื่นใด เเต่การที่ไม่มีอะไรเเบบนี้มันทำไห้ เรารู้สึกเสียใจ อิจฉา ไปพร้อมๆกัน เพราะไม่มีคนบ่น ไม่มีคนดูเเล ไม่เคยได้ความอบอุ่น ไม่เคยโดนบอกรัก ไม่เคยพูดคำว่า "เเม่" ในวันเเม่ทุกปีต้องนั่งกราบเพียงเก้าอี้เปล่าไร้ซึ่งคนที่เรียกว่า"เเม่"นั่งอยู่ ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวตลอดเวลา ต้องรู้สึกเสียใจ ต้องรู้เศร้า ต้องรู้สึกเดียวดาย เพราะไม่มีคนที่ชื่อว่าเเม่ อยู่กับเรา เเม่เป็นอะไรที่มหัสจรรย์เพราะท่านทำอะไรได้หลายอย่าง ทำให้คนคนนี้คิดถึงด้วย ทำไห้คนคนนี้รู้สึกอยากเจอบ้าง ทำไห้คนคนนี้อยากได้รับความอบอุ่นบ้าง คนที่มีเเม่ควรจะให้ความสำคัญกับท่านให้มากๆ ถ้าท่านไม่อยู่กับคุณเเล้วคุณจะต้องมาเสียใจทีหลัง เสียใจกับสิ่งที่คุณทำ เสียใจกับสิ่งที่คุณยังไม่ได้ทำไห้ท่าน เเล้วนึกถึงคนที่เขาไม่มีเเม่เอาไว้ถ้านั้นเป็นเรา จะรู้สึกเเบบไหน ฉันเขียนเรียงความลงบนกระดาษจนเต็มฉันใส้ความรู้สึกของฉันที่มีลงไปทุกตัวอักษร วันต่อมา 12 สิงหา ตอนนี้ฉันนั่งอยู่หน้าเก้าอี้อันว่าเปล่าไรซึ่งคนที่ชื่อว่าเเม่ อีกปี ฉันยอมรับความจริงเเล้วละเเล้วฉันก็ทำใจได้นานเเล้วละ พอพิธีเริ่ม อาจารย์ก็ กล่าวเรื่องเเม่ไปเรื่อยๆจนฉันฟังเเล้วน้ำตาก็ไหลอะไรกันไกนทำไจได้เเล้วไง ฉันบอกกับตัวเองทุกปี มันก็เป็นเเบบนี้ทุกปีเลย พอเริ่มพิธีไหว้เเม่ ทุกคนก็ก้มลงกราบเเม่ของตัวเอง เเล้วกอดเเม่ มีเพียงฉันที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเก้าอี้ ที่เเสนว่าเปล่า ฉันหน้าพลางน้ำตาไกลออกมาสีกครู่หนึ่งก็มีเท้าคู่หนึ่งมาหยุดตรงหน้าฉันเเล้วคนคนนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับผู้หญิงคนนึง พอฉันเห็นเธอเเล้วฉันก็น้ำตาไหลหนักกว่าเดิม ใบหน้า ดวงตา จมูก ปาก ทุกอย่างเหมื่อนกับฉันหมด "หวัดดีจ๊ะลูกสาวเเม่กลับมาเเล้วขอโทษที่ทิ้งลูก ไป พอเเม่คิดได้เเม่ก็พยายามตามหาลูกตามหามาสิบกว่าปี ก็เจอสักทีลูกรักของเเม่ " ผู้หญองตรงหน้าพูดกับฉันน้ำตาก็ไหลหนักกว่าครั้งไหนๆ ฉันก้มลงกราบเท้าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่ว่า "เเม่" เเล้วฉันก็กอดเเม่ "อยากเจอมานานเเล้ว. เเล้วก็ได้เจอกันสักทีคุณเเม่หนูรักคุณเเม่นะค่ะ" คุณควรจะดีใจที่มีเเม่เพราะเเม่พิเศษกว่าสิ่งอื่นใด เเละสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด สำคัญกว่าเงิน สำคัญกว่าชีวิต รักท่านให้มากๆ ก่อนจะไม่มีท่านไห้รัก __________________________________________ คำออกเเนวจะซ่ำกันไปหน่อยเพราะไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับการไม่มีเเม่ เเต่เราทุกคนควรจะรักให้มากๆนะค่ะ เเม่เป็นอะไรที่วิเศษสุด Happy. Mother. day สุขสันต์วันเเม่ค่ะ มีความสุขกับคุณเเม่มากๆนะค่ะ. ((╥﹏╥)(ซึ้ง) ??’?love. Mom??’?