โพรน

ลำดับตอนที่ #3 : นตท. ไมเคิล ฟาร์ธิงเวิร์ธ

              บานประตูควบคุมด้วยเซลล์ไฟฟ้าของที่ทำการแม่ทัพกองกำลังอวกาศส่วนหน้าเลื่อนเปิดออกจากกัน ร้อยโท บราวน์ ทส.แม่ทัพ ตบเท้าและวันทยหัตถ์ขึงขัง บานประตูเลื่อนปิดเงียบเชียบ
              "มีอะไรหรือ ? " อันเดอร์วู้ด คำรามเข้าใส่
              "นตท. ไมเคิล ฟาร์ธิงเวิร์ธมารายงานตัวครับผม "
              "ส่งเขาเข้ามาได้เลย เออ เดี๋ยวก่อน ผู้หมวดบราวน์ คุณรู้สึกยังไงตอนที่พบเขา ? "
              "รู้สึก ? ผมรู้สึกสบายดี ครับผม " ผู้หมวดเหลือกตามองผู้บังคับบัญชา
              "ก็แปลกดีเหมือนกัน เอาละ ส่งเขาเข้ามาได้เลย "
              ผู้หมวดหมุนตัวกลับหันหลัง เดินตรงไปที่ประตูซึ่งเลื่อนเปิดออก หมวดหนุ่มร้องเรียกเสียงเครียด "นตท. ไมเคิล ฟาร์ธิงเวิร์ธเข้ามาได้"
              เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะแม่ทัพ อันเดอร์วู้ด จ้องมองเด็กหนุ่มอย่างพินิจพิเคราะห์ แม้จะอยู่ในเครื่องแบบเตรียมทหาร เจ้าหนุ่มคนนี้มีหุ่นเหมือนนักศึกษามากกว่าจะเป็นทหาร ตาสีฟ้าเศร้าสร้อยกระพริบถี่อยู่หลังเลนส์ 
               "มีเท่านั้นเหละ ผู้หมวด " แม่ทัพหันไปสั่ง ทส.
               "ครับผม" ผู้หมวดตบเท้าวันทยหัตถ์รับคำบัญชา กลับหลังหันเดินตรงไปที่ประตูซึ่งเลื่อนเปิดอ้ารับ แต่กลับเลื่อนปิดกระแทกเข้าหากัน หนีบร่างผู้หมวดเสียงดังสนั่น
               แม่ทัพอันเดอร์วู้ด คอย่นเมื่อได้ยินเสียงกระดูกหัก จากนั้นหันมาสั่งการหุ่นยนต์เลขานุการ "จัดการทำเรื่องขอเหรียญกล้าหาญกลางดวงจันทร์ให้หมวดบราวน์ด้วย ในฐานะได้รับบาดเจ็บในการปฏิบัติหน้าที่"
                แม่ทัพหันกลับมาหานักเรียนเตรียมทหาร พูดเข้าเป้าโดยไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา "นตท.ฟาร์ธิงเวิร์ธ รู้ความหมายของแอกซิเดนต์ โพรน หรือเปล่า?"
                มิตซี่ตอบรับเบาๆ "ครับผม"
                "รู้จริงๆหรือ?" พลเอกอันเดอร์วู้ดประหลาดใจจนเห็นได้ชัด
                "ครับผม ตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมไม่เชื่อว่าการที่ไฟไหม้โรงเรียนหมดทั้งหลัง
จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวผม แต่เมื่อโตขึ้น เรื่องที่เกิดขึ้นยิ่งเลวร้ายหนักขึ้น หลังจากที่เกิดเรื่องกับแฟนผม ผมเลยสืบสวนหาความจริง "
               "เกิดอะไรขึ้นกับแฟนของเธอ"               
               ไมเคิล หน้าแดงวูบ "ผมพาเธอไปงานเต้นรำ แต่แล้วกลับต้องไปส่งเธอที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าเธอขาหักทั้งสองข้าง"   
              แม่ทัพกระแอมกระไอก่อนที่จะถามต่อ "เธอก็เลยตัดสินใจสืบสาวหาความจริง ? "
              "ครับผม ผมค้นพบว่า ผมเป็นพวกแอกซิเดนต์  โพรน และยิ่งทวีคูณความรุนแรงเพิ่มตามจำนวนปี ผมดีใจครับท่าน ที่ท่านทราบเรื่องราวโดยตลอด ผมไม่รู้ว่า จะจัดการอย่างไรดี เรื่องทั้งหมดฝากไว้ในอุ้งมือของท่าน ครับผม "
              แม่ทัพอันเดอร์วู้ดหายใจยาวด้วยความโล่งใจ บางที อาจจะมีหนทางจัดการเรื่องยุ่งยากทั้งหมดได้อย่างไม่ยากเย็นนัก "เธอรู้ไหม มิตซี่ เอ้อ..."
             "เรียกผมว่า มิตซี่ ก็ได้ครับผม ใครก็เรียกผมว่าอย่างนั้น"
             "เธอรู้ไหม มิตซี่ เธอก่อความเสียหายให้กองทัพมากกว่าการโจมตีจากพวกดาวอังคารเสียอีก"
             "ทราบ ครับผม ท่านน่าจะจับผมยิงเป้า"
             "หา อะไรนะ ? "
             "ผมพูดจริงๆครับผม " เสียงของมิตซี่ ฟังเหมือนเสียงครวญคราง "จะว่ากันไปตามจริงแล้ว ผมเป็นเพียงทหารตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่กองทัพ สละได้ตลอดชีวีตของผม ผมต้องการจะเป็นนักบินอวกาศ และสละได้แม้ชีวิต เพื่อปกป้องโลกให้พ้นจากผู้รุกรานชาวดาวอังคาร " ประกายตาหลังเลนส์แวววาว
             แต่แล้วเสียงเครียดกร้าว กลับเศร้าสร้อยลงเช่นเดิม "แต่จะมีประโยชน์อะไร ? ผมเป็นเพียงแต่ตัวเคราะห์ร้าย เป็นพวก แอกซิเดนต์ โพรน  หนทางเดียวที่จะทำได้คือกำจัดผมเสีย " นตท. ฟาร์ธิงเวิร์ธ พยายามเค้นเสียงหัวเราะแต่เสียงกลับแตกพร่า
             พลเอก บูล อันเดอร์วู้ด ได้ยินเสียงกระจกหน้าต่างในห้องทำงานแตกดังเปรี้ยงโดยไม่มีใครไปแตะ เขากะพริบตาถี่คอย่น แต่ไม่ได้เหลียวกลับไปดู
             "ขออภัย ครับผม ก็เป็นเสียอย่างนี้หนทางเดียวคือ ยิงเป้าผมให้สิ้นเรื่องสิ้นราว "
             "เดี๋ยวก่อน เอางี้ " แม่ทัพละลำละลักสั่งการ "ถอยไปให้ห่างฉันไปยืนที่มุมห้องฟากโน้น " แม่ทัพกระแอมในคออีกครั้งก่อนที่จะพูดต่อ "ข้อเสนอของเธอนั้น เราพิจารณากันมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว แต่เนื่องจากตำแหน่งหน้าที่การงานของบิดาเธอ ข้อเสนอก็ตกลงไปด้วยเสียงเอกฉันท์ "
              หุ่นยนต์เลขานุการกรีดเสียงแทรกขึ้นมากลางคัน "...ยือ...ยือ...ยือ"
              พลเอก อันเดอร์วู้ด หลับตาแน่น เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ "อะไรนะ ? "
              "ยือ...ยือ...ยือ..." หุ่นยนต์ครางตอบจากนั้นหุบปากนิ่ง
              มิตซี่ หันไปมองหุ่นยนต์ "เฟืองหลุด แผงอิเล็กทรอนิกส์ไหม่หมดแล้วครับ เป็นธรรมดา ครับผม อะไรที่อยู่ใกล้ผม ไม่ช้าก็เร็ว "
              "แต่นั่นเป็นหน่วยความจำที่มีประสิทธิภาพที่สุดนะ แย่แล้ว" แม่ทัพประท้วง
              "แย่จริงๆ ครับผม" เสียงของ มิตซี่ ปลอบประโลม "ผมแนะนำว่าไม่ควรส่งซ่อม เพราะช่าง"ไฟฟ้าสามคนถูกไฟดูด ในตอนที่..."
              "ยือ...ยือ...ยือ..."
              "...ผมเดินผ่านหน้าพวกเขา"
              "โว้ย..." แม่ทัพกองกำลังอวกาศส่วนหน้าตะเบ็งเสียงคับห้อง "ฉันเหลือทนแล้วว่ะ ลูกชายวุฒิสมาชิกหรือไม่ก็ตาม คณะกรรมาธิการห่ะนั่นก็ช่าง ฉันจะใช้มือเปล่าทั้งสองข้างนี่..."
               แม่ทัพผลุดลุกขึ้นยืน แต่รู้สึกว่าพรมใต้เท้าเลือนหนีออกไป นายพลเอื้อมมือไขว่คว้าหาที่ยึด มือกระแทกขอบโต๊ะ ทั้งขวดหมึกและเหยือกน้ำล้มระเนระนาด
               มิตซี่ตั้งท่าจะปราดเข้ามาช่วย
               "หยุดอยู่ตรงนั้น " อันเดอร์วู้ดร้องเสียงหลง มือข้างหนึ่งกุมข้อเท้า มืออีกข้างกุมเป็นกำปั้นชูร่อน "ไสหัวออกไปให้พ้นให้ตายซิวะ " นำหมึกไหลหยาดเป็นทางราดรดบนหัวโล้นเกลี้ยงเกลา นำหมึกไม่ได้ทำให้หนังหัวเย็นลงแม้แต่น้อยนิด "ฉันว่าถ้าจะกำจัดแก ก็คงไม่ปลอดภัยอยู่ดี แกคงจะทำรายล้างหมวดพลปืนตอนที่เขาเอาแกไปผูกกับหลักประหาร ...เฮ้ย..." เสียงของแม่ทัพสะดุดลงกลางคัน สายตาเขม้นมองเหมือนเหยือจ้องเหยื่อ
                "นตท. ฟาร์ธิงเวิร์ธ หลังจากที่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ฉันขอเลือกเธอให้ปฏิบัติภารกิจเสี่ยงภัยที่สุดเท่าที่กองกำลังอวกาศส่วนหน้าได้เผชิญมาในระยะเวลาเกือบร้อยปี ถ้าเธอทำงานได้สำเร็จลุล่วง สงครามยืดเยื้อจะสิ้นสุดลงในทันที "
                "ผมหรือครับ ? " มิตซี่ถามประหลาดใจเป็นที่สุด
                "ไม่มีใครอื่นที่จะเหมาะสมกว่านี้.." แม่ทัพคำรามตอบ "สงครามดำเนินมายาวนานเหลือเกิน ไม่มีฝ่ายไหนได้เปรียบ ไม่มีฝ่ายไหนเพลี้ยงพล้ำ การได้เปรียบแม้แต่เพียงเล็กน้อย จะตัดสินชัยชนะได้เด็ดขาด นตท. ฟาร์ธิงเวิร์ธ เธอได้รับเลือกให้ปฏิบัติภารกิจเสี่ยงตาย เพื่อช่วยให้กองกำลังโลกสามารถทำลายดาวอังคารได้เป็นผลสำเร็จ"
                "ยินดีครับผม ภารกิจของผมคืออะไรครับ ? "
                พลเอกบูล อันเดอร์วู้ด จ้องหน้าหนักเรียนเตรียมทหารด้วยความเลื่อมใส "สมกับเป็นวีรบุรุษโดยแท้ ที่ท่าอวกาศหลังอาคาร มียานจารกรรมอยู่ลำหนึ่ง ขอให้เธอไปขึ้นยานลำนั้น และมุ่งหน้าตรงไปยังดาวอังคาร เมื่อร่อนลงที่นั่นแล้ว ขอให้ซ่อนยานเอาไว้ จากนั้นเดินทางต่อไปยังเมืองหลวงของดาวอังคาร "
                 "ครับผม จะให้ผมทำอย่างไรบ้าง เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว ? "
                 "ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น" แม่ทัพตะโกนก้อง "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่แฝงตัวเข้าไปอยู่ในเมืองหลวงก็เหลือพอแล้ว ฉันประมาณว่าการที่เธอไปอยู่ในเมืองหลวงของดาวอังคารจะช่วยให้สงครามสิ้นสุดไปในเวลาไม่ถึงสองปี"
                 นตท. ไมเคิล ฟาร์ธิงเวิร์ธ ตบเท้าวันทยหัตถ์แข็งขัน
                 วินาทีเดียวกันนั้น ถังทิ้งผมก็ระเบิดตูม ไฟลุกพรึ่บขึ้นในทันใด