โพรน

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง

          แม่ทัพกองกำลังอวกาศส่วนหน้า พลเอก บูล อันเดอร์วู้ด กล่าวขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นปลอบประโลม "ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า เราพูดวกไปวนมาไม่ได้เรื่องได้ความอะไรเลย ลองบอกฉันใหม่ซิท่านนายพลว่า คุณหมายความว่ายังไงที่ว่า เกิดเหตุร้ายๆ รอบตัวเขา?" 
          
          "ยกตัวอย่างก็ได้ครับ เอาตั้งแต่วันแรกเลย วันแรกที่ มิตซี่ เดินเข้าไปในโรงเรียนเตรียมทหาร ปืนใหญ่ระเบิดตูมตามขึ้นมาเป็นประเดิมทีเดียว"
          
          "ปืนใหญ่อะไรกัน? เรายังมีปืนใหญ่อยู่อีกหรือ?"
          
          "จรวจตั้งทิศทางน่ะครับ" พลตรีผู้บัญชาการโรงเรียนเตรียมทหารราบอวกาศกล่าวแก้ "ก็พวกจรวจทรงกระบอกที่ขับเคลื่อนด้วยดินปืนน่ะครับ เราเอาอาวุธโบราณพวกนี้มาสาธิตให้ชมในชั้นเรียน ชั่วโมงประวัติศาสตร์ คราวนั้น นักเรียนสี่คนได้รับบาดเจ็บ วันต่อมานักเรียนอีกสิบหกคนได้รับบาดเจ็บในการซ้อมรบภาคพื้นดิน"
          
          พลเอก อันเดอร์วู้ด มองหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยความเลื่อมใส "สนามฝึกคงจะโหดเอาเรื่อง คุณคงจะฝึกเด็กให้เกือบเหมือนจริงสิท่า"
           
          พลตรี เบนต์ลี่ย์ ยกผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นซับเหงื่อบนหน้าผาก ส่ายศีรษะไปมา "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับท่าน นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องที่สนามฝึก ผมกล้ายืนยันได้เต็มที่ว่า นับแต่ มิตซี่ ฟาร์ธิงเวิร์ธ เดินเข้ามาในโรงเรียนของเรา ทุกสิ่งทุกอย่างในโรงเรียนปั่นป่วนยุ่งเหยิงไปหมด ไฟลุกท่วมหอพักนักเรียน กระสุนระเบิดมือแตกตูมตาม นักเรียนคนอื่นๆ ทั้งซ้ายทั้งขวา ที่อยู่รอบข้าง มิตซี่ ต้องมีอันเข้าโรงพยาบาล คำตอบมีเพียงประการเดียวคือ ต้องขับ มิตซี่ ออกจากโรงเรียน"
          
          "อย่าบ้าไปหน่อยเลย" อันเดอร์วู้ด ตวาดตอบเสียงกร้าว "เจ้าหนูนั้นเป็นลูกหัวแก้วหัวแหวนของท่านวุฒิสมาชิก เราไม่มีทางเลือกเป็นอื่น นอกจากจะสร้างเขาให้เป็นวีรบุรุษ แม้ว่าจะต้องเสียทหารไปทั้งกองพล แต่ที่ฉันยังไม่เข้าใจคือ คุณหมายความว่าเจ้าหนู ฟาร์ธิงเวิร์ธ คนนี้ก่อวินาศกรรมอย่างนั้นหรือ?" 
           
            "ไม่ใช่อย่างนั้นครับท่าน เราสอบสวนเรื่องนี้แล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจทำอะไรทั้งนั้น เรื่องพิลึกพิลั่นเกิดขึ้นรอบตัวเขาเอง มิตซี่ เองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่อง"
            
            "ให้ตายสิวะ เลิกเรียกชื่อเล่นเขาได้ไหม?"อันเดอร์วู้ด ตะคอกกลับ "แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นตัวการ ถ้าเขาไม่ได้เป็นผู้ลงมือก่อเหตุ เป็นไปได้ไหมว่า เป็นเรื่องบังเอิญที่โรงเรียนของคุณเคราะห์ร้ายไปเอง?"
            
            "ผมก็เคยคิดอย่างนั้นเหมือนกันครับ" พลตรี เบนต์ลี่ย์ ถอนหายใจยาว "จนกระทั่งผมพบพลตรี ลอเรนซ์ ผู้บัญชาการโรงเรียนเตรียมนาวิกโยธินอวกาศ เขาเล่าเรื่องพิลึกพิลั่นให้ผมฟัง นับแต่วันแรกที่ มิตซี่ ขออภัยด้วยครับ นับแต่ ไมเคิล ฟาร์ธิงเวิร์ธ ก้าวเขาไปในโรงเรียนที่ นูโว ซานดิเอโก เกิดเรื่องร้ายซำแล้วซำอีก ในที่สุด ลอเรนซ์ หาทางย้ายเขาออกมาอยู่ที่โรงเรียนของผมได้สำเร็จ เรื่องร้ายๆก็พลอยหายไปด้วย"
             
            เวลาและโอกาศเช่นนี้นี่เองที่ พลเอก อันเดอร์วู้ด รู้สึกเสียใจที่ไปโกนหัวจนเกลี้ยงเกลา หากยังมีเส้นผมติดหนังหัว เขาก็คงพอดึงทึ้งแก้กลุ้มได้บ้าง "จะต้องเป็นการก่อวินาศกรรมอย่างแน่นอน ถ้าเรื่องร้ายหายไป เมื่อเขาย้ายออกจากที่นั่น"
              
           "ผมไม่คิดเช่นนั้น ครับผม"
               
           แม่ทัพกองกำลังอวกาศส่วนหน้า สูดลมหายใจยาวเข้าเต็มปอด หันไปสั่งหุ่นยนต์เลขานุการ "หารายละเอียดประวัติของ นายเตรียมทหาร ไมเคิล ฟาร์ธิงเวิร์ธ ค้นไปจนถึงชีวิตวัยเด็กเลยนะ" ในขณะที่เขารอคอยแฟ้มประวัติ อันเดอร์วู้ด พึมพำกับตนเอง "ไหนจะต้องรับมือกับสงครามกับชาวอังคารยืดเยื้อมาเกือบร้อยปีแล้ว ทำไมฉันจะต้องปวดหัวกับเรื่องนี้ด้วย?" 
          
          เวลาผ่านไปไม่ถึงนาทีหุ่นยนต์เลขานุการส่งเสียงเจื้อยแจ้ว "บุตรชายของวุฒิสมาชิก วอร์เรน ฟาร์ธิงเวิร์ธ ประธานกรรมาธิการอำนวยการรบ อายุยี่สิบสอง สูงห้าฟุตหกนิ้ว หนักหนึ่งร้อยสามสิบปอนด์ ผมสีนำตาลเหยียดตรง เกิดและใช้ชีวิตในวัยเด็กในบริเวณที่เคยเป็นสหรัฐอเมริกา มารดาเป็นผู้ให้การศึกษาระยะต้น เมื่ออายุได้สิบแปดปีเข้าเรียนที่  ฮาร์เวิร์ด แต่ประสบอุปสรรค เมื่อหลังคาห้องประชุมใหญ่ยุบลงมาทับคณาจารย์เสียชีวิตทั้งคณะ ปีถัดมา เข้าเรียนที่เยล แต่สองเดือนต่อมาก็ต้องออกจากที่นั่น เนื่องจาก 90% ของหอพัก ถูกไฟเผาผลาญเนื่องจากไฟไหม้ครั้งใหญ่ในปี'85 ต่อมาได้เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย แต่ไม่จบการศึกษาเพราะเกิดเหตุแผ่นดินไหว จนกระทั่ง....
           
          "พอ...พอแล้ว" อันเดอร์วู้ด ร้องสั่งหุ่นยนต์ จากนั้นหันจ้องหน้าพลตรี เบนต์ลี่ย์ อยู่เป็นนาน "นี่มันอะไรกัน ? ถึงเจ้าหนูคนนี้จะเป็นนักก่อวินาศกรรมพลังจิต เขาก็ไม่น่าจะทำลายได้มากมายขนาดนี้"
            
          ผู้บัญชาการโรงเรียนเตรียมทหารราบสั่นศีรษะไปมา "เท่าที่ผมรู้ก็คือ นับแต่ก้าวแรกที่เขาเดินเข้ามาในโรงเรียน ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด มีคนได้รับบาดเจ็บ มีการระเบิดไม่เว้นแต่ละวัน และยิ่งเขาอยู่นานวันก็ยิ่งยำแย่หนักหนาสาหัสไปกว่าเดิม ดูเหมือนว่า เรื่องจะรุนแรงเป้นสองเท่า ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ" พลตรี เบนต์ลี่ย์ ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า "ผมขอมอบทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในมือของท่าน ท่านจะได้รับใบลาออกจากผมภายในบ่ายวันนี้ จะว่ากันตามจริงแล้วนะครับท่าน ผมไม่อยากจะไปโรงเรียนนั่นอีกแล้ว ผมกลัวว่าถ้าผมอยู่ที่นั่นนานวันไป วันดีคืนดี ผมอาจจะหลังเดาะคอหัก ถ้าเผื่อก้มตัวลงไปผูกเชือกรองเท้า...มีเจ้าหนูคนนี้อยู่ที่นั่น ไม่มีใครปลอดภัยหายใจคล่องได้อีกแล้ว"