นิทานตำนานโดนัท : ทำไม...โดนัทถึงมีรู?

ข้อมูลเบื้องต้น

เพื่อนๆคงจะรู้จักเจ้าขนมปังทอดชิ้นกลมๆแป้งหนาๆมีรูตรงกลาง 
รสชาติหวานมันกลิ่นหอมยั่วใจกันใช่ไหมล่ะ
(นึกภาพตามนะ โดนัททอดใหม่ๆ หอมกรุ่น เหลืองทอง หนานุ่ม ฮ้า~~~~) 
แต่ให้พลังงานเยอะใช่ย่อยเลยนะเจ้าโดนัทนี่ วงนึง(?) 
ลักษณะนาม โดนัทเรียกเป็นอะไรน่ะ? วงนี่แปลกๆเนอะ 
เอาเป็น ชิ้นก็แล้วกัน เอ้า! ชิ้นนึงน่ะ 
ให้พลังงานสูงถึง 200-300 กว่าๆ กิโลแคลอรี่เลยเนอะเออ 

(ไม่ให้สูงยังไงไหว ทั้ง แป้ง เนย ไข่ นำตาล น้ำมันทอด 
และอีกสารพัดส่วนผสมพาตุ้ยนุ้ย ไหนจะท็อปปิ้งหน้าเพิ่มอีก โอยๆ)

ยิ่งกินคู่กับลาเต้หรือ โกโก้เพิ่มวิปครีมถ้วยโปรดแล้วล่ะก็ เธอจ๋า....
หนานุ่มแน่ๆ.... หุ่นเราอะนะได้หนานุ่มพองตามเจ้าโดนัทแน่ 
เพราะงั้น ทานแต่พอดีๆนะจ๊ะ!สัปดาห์ละ 2-3 ชิ้นพอ เชฟหุ่น เชฟตัง 
ดีจังเลย ฮา

อ่า...เกริ่นนอกเรื่องไปเยอะเลยแฮะข้างบน =w="
เข้าเรื่องๆจะเล่าตำนานนิทานโดนัทให้ฟังนะ
เป็นนิทานที่เราได้ยินได้ฟังมากจาก แม่มุกมณี (นามสมมติ)เพื่อนของเราเอง
มีอยู่วันนึงเธอได้ไปอ่านเกี่ยวกับเรื่องราวตำนานที่มาของรูโดนัทในนิตยาสาร
ประกอบกับความคิดอันฟุ้งซ่าน เอ้ย บรรเจิดสุดๆของเธอ 
จึงได้เล่าตำนานโดนัทที่เธอเรียบเรียงขึ้นมาใหม่
และจบท้ายด้วยของเดิมในหนังสือนั้นให้เราฟัง
เราฟังแล้วประทับใจมาก เลยอยากจะมาแบ่งปันให้ทุกคนด้วยน่ะ 
พร้อมแล้วนะ! ไปกันเลย~

เนื้อเรื่อง

                              วันที่บรรยากาศชวนฟุ้งซ่านวันหนึ่ง

ดารารัศมีฯ: ....นี่ทำไมโดนัทมันถึงมีรูล่ะแก(จับโดนัทขึ้นมาใส่นิ้วควงสวิงเล่น)
แม่มุกมณี: นี่หล่อนของกิน เดี๊ยะ เอามาเล่นเหรอ -*- 
เอ้าวันนี้ใจดีจะเล่านิทานตำนานโดนัทให้แล้วกันฟัง ตั้งหูแล้วฟังดีๆนะ  ^^  
ดารารัศมีฯ: นี่!คนนะไม่ใช่กระต่ายยยย
แม่มุกมณี:(แหมซะน่ารักเชียวนะหล่อน..) เอ้าเริ่มล่ะ

    กาลครั้งหนึ่งแม่ของเด็กน้อยให้เด็กน้อยเอาขนมไปให้คุณยาย 
ขณะเดินทางเด็กน้อยก็ไปพบกับคุณปลาตกน้ำ จึงช่วยชีวิตคุณปลาเอาไว้ คุณปลาก็ขอบคุณ เด็กน้อยจึงเอาขนมปังให้กินและจากไป เด็กน้อยไปเจอคุณหมีกำหลังวิ่งหนีผึ้งน้อย จึงช่วยคุณหมีเอาไว้ โดยบอกให้หนีไปลงน้ำ แล้วเด็กน้อยก็ระเบิดรังผึ้ง บึ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

ดารารัศมีฯ:รังผึ้งมันคงจะแหลกเละน้ำผึ้งสาดกระจายเลยสินะแก? 
แม่มุกมณี: เดี๋ยวสิยะ! อยากฟังต่อไหม? นิ่งซะแล้วฟังต่อ!! 
ดารารัศมีฯ:....ฟังต่อ ก็ ก็ต่อดิ่ -3-

แล้วเด็กน้อยก็ให้หมีกินขนมปังและจากไป เด็กน้อยไปเจอคุณงูกำลังนอนขดตัวอยู่ข้างก้อนหินริมน้ำ ท้องของคุณงูป่องมาก เด็กน้อยจึงช่วยคุณงูไว้ โดยรีดก้อนอะไรก็ไม่รู้ออกจากท้องคุณงู เมื่อรีดออกมาแล้วเด็กน้อยก็รู้ว่าก้อนอะไรก็ไม่รู้นั้น คือลูกวัวนั่นเอง เด็กน้องจึงตีลูกวัวตาย โทษฐานทำให้คุณงูทรมานโดยการมุดเข้าไปในท้องคุณงู แล้วเด็กน้อยก็เอาขนมปังให้งูกิน...

ดารารัศมีฯ: เฮ้ยยยย แกเดี๋ยวๆๆๆ ไอ้เด็กนั่นมันรีดลูกวัวออกมาจากท้องงู
 แล้ว? แล้วไอ้งูนั่นมันยังไม่ม่องเท่งเนี่ยนะ โหยอีแบบนี้......(ชะงักกลางคัน เมื่อได้รับรังสีอำมหิต)
แม่มุกมณี:  *ชิ้ง*  - -*  ( เสียงสายตาคมกริบ หรือเสียงลับมีดวะ ถูกส่งมาจากแม่มุกมณีพร้อมจะบาดคอ นังคนเขียน....)
 ดารารัศมีฯ: อ่า...ต่อๆๆๆ -3-

จากนั้นเด็กน้อยก็เดินไปถึงบ้านคุณยาย จึงเปิดตระกร้าดูข้างใน ปรากฏว่า...ขนมปังหมด!!! แต่คุณยายบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวมากินขนมปังของยายก็ได้ เด็กน้อยและคุณยายของเธอก็กิบขนมปังกับน้ำชายามบ่ายอย่างมีความสุข...


ดารารัศมีฯ: ....
แม่มุกมณี: ......
ดารารัศมีฯ: ............
แม่มุกมณี: .................
ดารารัศมีฯ: ........................
แม่มุกมณี: ...............................มีหรอกต่อย่ะ ดูทำหน้าเข้าสิ ยังกับคนท้องผูกมาร่วมอาทิตย์


 
...คงสงสัยสินะ ว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับขนมปังมีรูอย่างโดนัท แล้วโดนัทมีรูได้อย่างไร คำตอบก็คือ ไม่รู้อ้ะ ไม่รู้จริงๆ ทำไมโดนัทมันถึงมีรูก็ไม่รู้เหมือนกัน มันคงมีรูเอาไว้ให้คนที่ไม่มีอะไรทำตั้งคำถามให้คนไม่มีอะไรทำตอบล่ะมั้ง ส่วนตัวฉันขอเอาเวลาไปกินโดนัทอร่อยๆดีกว่า จบ.

ดารารัศมีฯ: จบ?
แม่มุกมณี: อืม จบ
ดารารัศมีฯ: จบ???
แม่มุกมณี: เออ จบ
ดารารัศมีฯ: ........................
แม่มุกมณี: ...............................
ดารารัศมีฯ: .....................................
แม่มุกมณี: ............................................
ดารารัศมีฯ: จ๊บ!!!
แม่มุกมณี: ก็จบน่ะสิ!!! จบแล้ว!!!
ดารารัศมีฯ: ........................
แม่มุกมณี: ...............................
ดารารัศมีฯ: .....................................
แม่มุกมณี: ..........................................
ดารารัศมีฯ: ................................................
แม่มุกมณี: อะไรของแก ยิ่งกว่าเดิมอีกพอเล่าจบแล้วนี่แกทำหน้าเหมือนคนท้องผูกมาเป็นเดือนเลยนะ ฮ่าๆๆ
ดารารัศมีฯ: กะรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นังมุกกกกกกกกกก

//ส่วนที่ระบายสิเป็นบทความเดิมในหนังสือที่แม่มุกมณีอ่านมาค่ะ