คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : SF - SWEET CREAM [7]
# PART 7 #
“ชา พรุ่งนี้มากี่โมง?”
“...คชาก็ไม่แน่ใจ แต่น่าจะเช้าแหละ”
“แล้ววันนี้กลับกี่โมง”
“คชาก็ไม่รู้ แต่น่าจะดึกๆอ่ะ”
“คชา...ไม่ชอบอยู่บ้านเหรอ?”
หลังจากที่เต๋าและคชาเดินออกจากโรงเรียนมาด้วยกันแล้ว ทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อ ตอนแรกเต๋าก็นึกว่าคชาจะกลับคอนโดเลยซะอีก เพราะเจ้าตัวบอกว่าจะไปแกะคอร์ดเพลง
แต่คชากลับขนโน้ตเพลงและกีตาร์มานั่งแกะที่ร้านเค้กเจ้าประจำซะงั้น เต๋าเลยแปลกใจ ที่นี่คนก็เยอะ เสียงก็ดัง
คชามีสมาธิได้ยังไง?
อยากจะบอก คชาไม่สั่งเค้กตามที่บอกเต๋าไว้จริงๆด้วยเหอะ พอถามก็บอกเดี๋ยวเสียสมาธิ แต่เต๋าว่าบรรยากาศรอบข้างตอนนี้มันชวนสมาธิกระเจิงจะตาย ทั้งเสียงคนในร้าน เสียงชงกาแฟ เสียงเพลงที่ทางร้านเปิด ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆของเค้กหลากหลายชนิด รวมไปถึงภาพเค้กสีสันสดใสที่ถูกถือผ่านหน้าไปหลายต่อหลายอัน
เต๋าแอบเห็น...คชาเหล่มองเค้กหลายครั้งทีเดียว
เพราะฉะนั้นเต๋าว่ายังไงคชาก็ไม่มีทางรวบรวมสมาธิมาแกะคอร์ดเพลงท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ได้หรอกว่ะ นอกจากคชาจะตาบอด หูหนวก และจมูกไม่รับกลิ่นอ่ะนะ -___-
แต่พอถามไปถามมา เต๋าดันมีความรู้สึกว่าที่คชามาโรงเรียนเร็วและกลับช้าเกือบทุกวันก็เพราะไม่อยากอยู่ที่คอนโด และเต๋าก็เริ่มสงสัย...
คอนโดคชา...มีอะไร?
...ผีป่ะวะ?
คอนโดคชามีคนตายมาก่อนป่ะ? แล้วแบบคชามีเซนต์ไรงี้ และพอเห็นมากๆเข้าก็หลอน แล้วก็ไม่อยากกลับคอนโด สรุปคอนโดคชามีผีเหรอวะ???
=[]=? #ถ้ามึงจะคิดเองเออเองขนาดนี้ -_-
เต๋าจ้องตาคชา เป็นการบังคับกลายๆว่าให้ตอบ คชานิ่งคิดอยู่ซักพักก็ยอมอ้อมแอ้มออกมา
“คชา...กลัวความมืด”
“ห๊ะ?”
“คชากลัวความมืด เลยกลับดึกๆ แล้วก็ออกมาเช้าๆ”
“กลัวความมืด...แล้วทำไมกลับดึกอ่ะ?”
“ก็คชาต้องเปิดไฟนอนอ่ะ คชาไม่อยากให้มันเปลือง...เลยกลับดึกๆ”
“เฮ้ย ดึกๆก็มืดแล้ว”
“...คชากลัวความมืด...ในเวลาที่มีแค่คชาคนเดียว”
เต๋ามองคชา นิ่งประมวลผลอยู่แปปนึงก็สรุปได้ว่าคชากลัวการอยู่คนเดียวในความมืด?
“คชาอยู่คนเดียว?”
“ปกติคชาอยู่กับแม่ แต่ช่วงนี้แม่คชาทำงานหนักมากๆ แถมยังติดงานที่ต่างประเทศด้วย คชาเลยต้องอยู่คนเดียว”
“แล้วก็เลยเปิดไฟนอน? แต่ไม่อยากเปลือง เลยกลับให้มันดึกๆ แล้วก็ตื่นให้มันเช้าๆ?”
“อื้อ...เต๋า! ยิ้มไร!”
“เปล่า...แค่เอ็นดูเด็กน้อยเบาๆ”
“ใครเด็กห๊ะ! เราอายุเท่ากันนะต๋าวววว~”
“เด็กน้อยชัดๆอ่ะคชา โกงอายุมาเปล่าเนี่ย หน้าตาอย่างงี้ถ้าไม่บอกนี่ก็ไม่รู้เลยนะว่าม.5 แล้วอ่ะ นึกว่ายังม.ต้นอยู่ซะอีก เด็กเป็ดเอ๊ย!”
“ต๋าวววววว! คชาโตแล้ว ไม่เป็ดด้วย!”
คชายู่หน้าอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ ลากเสียงยานๆยาวๆเรียกชื่อเต๋าแบบเพี้ยนๆอย่างน่ารัก เต๋าว่าถ้าเป็นคนอื่นมาเรียกเขาอย่างนี้เขาคงชนลุกตายชัก แต่นี่เป็นคชาไง...และเพราะเป็นคชา ทุกอย่างที่คชาทำ ยังไงมันก็น่ารักอยู่ดี
เต๋านั่งมองเพลงในกระดาษตรงหน้าคชา งงว่ามันก็มีโน้ตมาให้อยู่แล้ว คชาจะแกะอีกทำไม
“คอร์ดเบสให้เต๋าอ่ะแหละ ก่อนขึ้นเพลงมันจะมีโซโล่กับเปลี่ยนคีย์อีกนิดหน่อย”
พอเต๋าได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะลูบหัวคชาเบาๆ ก็เด็ก(?)มันน่ารักอ่ะ เต๋าอดใจไม่ไหวหรอกครับ
>w< #อีโมมึงแบ๊วอีกแล้วครับเต๋า -____-
ส่วนคชาพอถูกเต๋าลูบหัวก็ทำเอาเคลิ้มไปตามๆกัน จากที่หมายมั่นเอาไว้ว่าจะตัดขาดจากโลกภายนอกมาตั้งใจแกะคอร์ดเพลงให้เต๋าก็กลายเป็นว่ามานั่งหลับตาเคลิ้มปล่อยให้เต๋าเล่นหัวไปเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์
อย่างที่เคยบอกเอาไว้ คชาชอบให้คนอื่นลูบหัว แต่คำว่า ‘คนอื่น’ ของคชาน่ะ อาจจะมีแค่เต๋าคนเดียวก็ได้...
เพราะถึงจะชอบให้ลูบหัว แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวง่ายๆอยู่ดี
คชาเป็นคนเข้าใจยาก หรืออาจจะเรียกง่ายๆว่าติสส์ตัวพ่อเลยก็ว่าได้ ชอบทำอะไรสวนทางกับคนอื่น ความคิดก็ไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาซักเท่าไหร่ แถมยังไม่แสดงอารมณ์บนสีหน้าอีก เลยยิ่งเดาใจยากเข้าไปกันใหญ่
แต่ตอนนี้ รู้สึกว่าคชาจะเจอแล้วล่ะ คนที่เข้าใจคชาในทุกๆการกระทำ
ไม่ว่าคชาจะเก็บอะไรเอาไว้แค่ไหน เต๋าก็ยังคงเดาใจคชาออกอยู่ดี
ถึงคชาจะไม่พูด แต่เต๋าก็เข้าใจ
และถึงคชาจะไม่อยากบอกสักแค่ไหน แต่พอเจอกับสายตาอบอุ่นแกมขอร้องของเต๋า รู้ตัวอีกที คชาก็เผลอบอกทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในใจไปจนหมดซะแล้ว
ถึงได้บอกไง...ว่าเต๋าเป็นตัวยุ่งยาก
และเพราะเต๋าดันรู้ทันไปหมดซะทุกเรื่อง คชาถึงได้โดนแกล้งบ่อยๆไง! L
---------------------------> TAOKACHA <----------------------------
ตอนนี้สองทุ่มกว่าๆแล้ว...
แน่นอนว่าร้านเค้กแสนอร่อยร้านนี้ยังไม่ปิด เพราะดันมีแขกกิตมศักดิ์ถึงสองคนจับจองพื้นที่ภายในร้านอยู่อย่างกับเป็นบ้านของตัวเอง
คนหนึ่งกำลังนั่งเล่นกีตาร์ตัวใหญ่อย่างสบายอารมณ์อยู่ที่พื้น กระดาษคอร์ดเพลงวางเกะกะไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง และเพราะเจ้าตัวทำภารกิจของวันนี้เสร็จแล้วนั่นแหละ ถึงได้มีอารมณ์ศิลป์มานั่งเกากีตาร์อยู่นี่ไง
ส่วนอีกคนตอนนี้ก็กำลังพยายามแกล้งหลับให้เนียนที่สุด นอนหนุนหมอนที่ไปหน้าด้านขอพี่ไทด์มาอย่างกับคนไม่เคยนอน เต๋าก็ไม่ได้อยากจะรออะไรหรอกนะ...
แค่มีแผนนิดๆอ่ะ! #ยิ้มเจ้าเล่ห์ -_-+
ไทด์เจ้าของร้านเดินออกมาจากข้างหลังเคาน์เตอร์ ยืนมองคนสองคนที่ยึดร้านเค้กอันเป็นที่ทำมาหากินของเขาอย่างละเหี่ยใจ ปกติร้านเขาทุ่มกว่าก็ปิดแล้ว แต่นี่มันจะสองทุ่มครึ่งล่ะนะเฮ้ย เขายังไม่ได้กลับบ้านไปนอนกอดหมอนข้างเลยให้ตายสิ!
“คชา จะกลับหรือยังฮึ?”
“...คุณจะปิดร้านเมื่อไหร่ล่ะ”
“จะปิดแล้วเนี่ย”
“โอเค เดี๋ยวคชาปลุกเต๋าก่อน”
คชาหยุดเล่นกีตาร์ก่อนจะเขยิบเข้าไปหาเต๋า ขณะที่กำลังจะเอากีตาร์จิ้ม(?)เต๋าเพื่อปลุกนั้น ไทด์ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ร้อยวันพันปีเพิ่งจะเห็นคนที่คชาจะเอาใจใส่ขนาดนี้นะเนี่ย”
“หมายความว่าไงฮะ?”
“อย่างที่ฉันเคยบอก คชาเอาคนอื่นมานั่งกินเค้กด้วยที่ไหนเล่า”
“วันนี้ก็ไม่ได้กินเค้กซะหน่อย”
“นั่นยิ่งเข้าไปใหญ่ แถมยังยอมให้ลูบหัวด้วยนะ”
“...ก็มันเพลินนี่นา”
“หึ คงไม่ใช่แค่สตอเบอร์รี่เค้กครีมแล้วมั้ง J?”
---------------------------> TAOKACHA <----------------------------
“หึ คงไม่ใช่แค่สตอเบอร์รี่เค้กครีมแล้วมั้ง J?”
...ถ้าพี่จะถามคำถามถูกใจเต๋าแบบนี้!!
เต๋าพอได้ยินคำถามก็แทบจะกลิ้งเข้ามาฟังคำตอบใกล้ๆ อยากรู้ใจจะขาดว่าตอนนี้ตัวเองอัพเกรดขึ้นไปบ้างหรือยัง เป็นแค่เค้กสตรอเบอร์รี่น่ะยังไม่พอหรอกนะ เพราะยังไงสำหรับคชาแล้ว เค้กบัตเตอร์คาราเมลก็อร่อยที่สุดอยู่ดี
...และเต๋าก็แค่อยาก
...อยากจะเป็นเค้กที่อร่อยที่สุดของคชา
...แค่นั้นเอง
“ว่าไง ตอนนี้ถึงไหนแล้วล่ะ”
“บัตเตอร์....”
บัตเตอร์คาราเมลลลลลลลล!!
“บัตเตอร์เค้กครีมฮะ”
.....
เศร้า... #ร่างกายเหี่ยวหดลงทันใด
เต๋าแทบจะเอาหัวโขกกีตาร์พอได้ยิน อะไรกันวะ ขยับขึ้นมาอันดับเดียวเอง แล้วเมื่อไหร่เขาถึงจะได้เป็นบัตเตอร์คาราเมลซะทีวะเนี่ย TT
เต๋าแกล้งขยี้ตา ลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจพลางทำหน้ามึนๆหันไปมองคชา ทำเสมือนตัวเองเพิ่งจะตื่นนอนจริงๆ คชาพอเห็นเต๋าตื่นแล้วก็เก็บกระดาษที่วางอยู่ตามพื้นให้สะอาด เอากีตาร์ใส่กระเป๋าประจำ แล้วก็ลุกเตรียมจะกลับคอนโด
“เต๋า ไปเร็ว”
คชาเร่ง แต่เต๋ายังคงนั่งอยู่อย่างนั้น
...ที่นั่งไม่ยอมลุกก็ไม่ใช่เพราะอะไร ยังช็อคไม่หายต่างหากล่ะ!
เต๋าเงยหน้ามองคชา ในหัวมีแต่คำว่า ‘บัตเตอร์เค้กครีม’ เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าจะจริงจังอะไรนักหนา แต่เขาก็ไม่ชอบเลยจริงๆ
คชาเอียงคอก้มลงมามองเต๋าที่ยังคงนั่งไม่ยอมลุก ก่อนที่จะลงไปนั่งยองๆตรงหน้าเต๋า เอามือลูบผมที่ยุ่งมาจากการนอนนั้นให้เข้าที่ ส่วนไทด์พอเห็นแบบนั้นก็แทบช็อคตามเต๋าไปอีกคน ร้อยวันพันปีคชาไม่เคยให้ใครแตะตัวง่ายๆ แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปแตะคนอื่นเลย ขนาดเขายังต้องใช้เวลาตั้งหลายเดือนกว่าจะแตะตัวน้องมันได้!
แต่นี่อะไร เต๋าทั้งลูบหัวคชาได้ คชาพามากินเค้ก พูดคุยได้เหมือนรู้จักกันมาเป็นปี แถมยังได้เป็นถึงบัตเตอร์เค้กครีมอีกด้วย!
เต๋าเอ้ยยย ถ้าคิดจะจีบล่ะก็ อย่างด่วน!!
---------------------------> TAOKACHA <----------------------------
“เต๋า”
“...จ๋า”
“...เป็นอะไรเต๋า เหม่ออะไร”
เต๋าเดินเหม่อมาตลอดทางจนคชาสังเกตได้ ความจริงก็รู้สึกตั้งแต่ในร้านแล้วล่ะว่าเต๋าดูเงียบๆ ไป แต่ตอนนั้นคชายังไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะนึกว่าเต๋าคงกำลังมึนๆเพราะเพิ่งตื่นอยู่
แต่นี่เดินออกมาจนจวนจะถึงบีทีเอสอยู่แล้ว เต๋าก็ยังคงเหม่ออยู่เหมือนเดิม จนคชาที่เดินมาข้างกันทนไม่ไหว เลยเอ่ยปากถามออกไป
“ชา...คืนนี้นอนไหน”
“ก็นอนคอนโดดิ”
“...เต๋าไปส่งนะ”
“เฮ้ยไม่เอาอ่ะเต๋า เปลืองเงิน เปลืองเวลาเต๋า”
“ไม่เป็นไร นะ คชา ให้เต๋าไปส่งนะ”
“...ก็...ตามใจเต๋าดิ”
.......
เคยดูการ์ตูนมั้ย? ที่แบบว่าผิดหวังอะไรซักอย่าง แล้วพอมีคนมาบอกอะไรที่น่าดีใจ ตัวการ์ตูนมันก็จะตาลุกวาว ประหนึ่งซอมบี้กลับมามีชีวิตอีกครั้งน่ะ
แบ็คกราวน์ของเต๋าจากตอนแรกที่เป็นสีเทาหม่นและมีฝนตกมาตลอดทาง ตอนนี้กลายสภาพเป็นภาพหัวใจวิ้งค์ๆสีชมพูลอยเต็มไปหมด มีพระอาทิตย์ฉายแสงจ้า หัวใจประหนึ่งเหมือนได้รับการปลอบประโลม
...ในที่สุดก็ได้ไปคอนโดคชา!
ดีใจเหมือนกูจะได้ปล้ำเค้า...บ้าแล้ว!
ไปครั้งนี้เต๋าขอยืนยันว่าไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงทั้งสิ้น ขอภาพลักษณ์เต๋าดูเป็นคนดีซักวันเหอะ
แล้วแน่นอนว่าจากที่เดินเป็นผีไร้ญาติมานาน ตอนนี้เต๋าสดใสขึ้นแล้วว่ะ ไม่อยากจะบอกว่าร่างกายฟื้นสภาพแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ลั้ลลาที่สุดในชีวิตตั้งแต่ประสบพบเจอมา
...อันตัวกูก็เวอร์ไป
คชาเดินนำเต๋าไปขึ้นบีทีเอส คอนโดคชาอยู่แถวๆอารีย์(โรงเรียนอยู่แถวสยาม) หลังจากยืนรอรถซักพักก็มา ตอนเย็นๆคนเยอะมาก ยิ่งเป็นสถานีสยามก็ยิ่งเยอะ ยิ่งคชาที่สะพายกระเป๋าใส่กีต้าร์มาด้วยก็ยิ่งลำบาก กว่าจะเดินเบียดแทรกกายเข้ามาในรถได้เต๋าก็แทบแบน ไม่ต้องพูดถึงคชา รายนั้นยืนหอบแฮกไปแล้ว
“ชาไหวเปล่า”
“อือ ไม่เป็นไร”
เต๋าเลยได้แต่พยักหน้า เหลือบมองคชาอย่างห่วงๆเป็นระยะ เพราะนอกจากจะไม่มีคนลงแล้ว รถยังแน่นขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย จะหาที่จับที่ยืนอะไรก็ลำบาก คนตัวสูงอย่างเต๋าน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ตัวเล็กๆ(เตี้ย)อย่างคชาก็ลำบากอยู่ เพราะต้องเอื้อมมือขึ้นไปจับห่วงแขวน แล้วยังต้องพยายามทรงตัวไม่ให้ไปเบียดกับคนอื่นๆอีก
เมื่อทนมองไม่ไหว เต๋าเลยดึงคชาเข้ามาหาตัว จับคนตัวเล็กให้ยืนหันหน้าพิงอกตัวเองไว้ ร่างสูงเอื้อมมือขึ้นไปจับราวห่วงอย่างมั่นคง ส่วนอีกมือก็ใช้โอบเอวคชาแน่น ทำเอาคชาหน้าแดงเห่อไปจนถึงใบหู รู้สึกเขินคนรอบข้างขึ้นมาซะอย่างงั้น
แต่พออยู่ในอ้อมกอดของเต๋า ก็ดูเหมือนที่หายใจจะมีมากขึ้น กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกคชา คนตัวเล็กยึดเสื้อของเต๋าไว้แน่นเวลารถไฟฟ้าเลี้ยวโค้ง เมื่อเลยผ่านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิมาแล้ว คนในรถก็ดูจะโล่งขึ้นทันตาเห็น เต๋าปล่อยตัวคชาให้เป็นอิสระ ก่อนจะดันคนตัวเล็กให้ไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่าง
ความจริงเก้าอี้มันว่างสองตัว แต่เขาเสียสละที่ว่างข้างคชาให้หญิงสาวคนหนึ่งแทน ดูจากเครื่องแต่งกายแล้วน่าจะเป็นเด็กโรงเรียนหญิงล้วนที่อยู่ใกล้ๆกันกับโรงเรียนเขานั่นแหละ ถ้าเป็นปกติเขาคงทำไม่รู้ไม่ชี้ไป แต่นี่มากับคชาอ่ะ ยังไงก็ต้องทำให้ตัวเองดูดีไว้ก่อน
...เออ กูสร้างภาพ
“เต๋า เอากระเป๋ามา”
คชาขยับตัวนั่งให้สบาย ยื่นมือออกมาขอกระเป๋าสะพายสีดำของเต๋าไปถือให้ แต่คนตัวโตกลับส่ายหน้า ส่งสีหน้าประมานเดี๋ยวก็ถึงแล้วมาให้
“สถานีต่อไป...อารีย์ Next station…”
“เต๋า กี่โมงแล้ว”
“สามทุ่มแล้วครับ”
“...หิวเปล่า”
“หืม ไม่อ่ะ คชาหิวเหรอ”
“เปล่าครับ”
บทสนทนาราบเรียบถูกหยุดลงเมื่อเสียงผู้หญิงประกาศถึงที่หมายอีกครั้ง พวกเขาสองคนตกลงใจที่จะไม่หาอะไรกิน คชาเดินนำเต๋าออกจากสถานีเพื่อไปคอนโด
คอนโดของคชามีทั้งหมด 16 ชั้น มันไม่ได้หรูหราอะไรมากมาย แต่ก็ดูมีระดับกว่าคอนโดทั่วไปอยู่มาก เต๋ามองซ้ายมองขวาจดจำทางเข้าออกไว้อย่างแม่นยำ เผื่อถ้ามีโอกาส เขาอาจจะมาหาคชาด้วยตัวเองไง (ชักจะมากเข้าไปทุกที =_=)
คชาพยักหน้ารับพี่ยามที่ส่งยิ้มทักทายมาให้ แต่ก่อนที่จะได้เข้าไปสำรวจห้องของคชาอย่างที่ใครบางคนตั้งความหวังเอาไว้ ก็ถูกเรียกเข้าเสียก่อน
“คุณคชา ข้างหลังใครน่ะครับ?”
พี่ยามที่ส่งยิ้มทักทายคชาในตอนแรกเอ่ยปากถามขึ้นมาจนทั้งสองคนต้องหยุดเดิน คชาหันหน้ามามองเต๋าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปตอบพี่ยามด้วยโทนเสียงราบเรียบสไตล์คชา
“เพื่อนครับ” พอได้ยินคำตอนนี้ คนถามก็อ้าปากค้างไปนานหลายวินาที รู้สึกว่าเรื่องที่คชามีเพื่อนจะยิ่งใหญ่มากเลยแฮะ ทั้งพี่ไทด์ทั้งพี่ยามยังอึ้ง เต๋าแอบภูมิใจอยู่ลึกๆ แต่ถ้าจะให้ว่ากันจริงๆเขาก็ไม่ได้อยากจะเป็นแค่เพื่อนซักเท่าไหร่หรอกนะ
“ค้างรึเปล่าครับ?” พี่ยามถามขึ้นมาอีกหนหลังจากตั้งสติได้ เต๋าพยักหน้ารัวๆในขณะที่คชาอ้างปากค้าง มือเล็กดึงแขนเต๋าให้หันมาคุยกัน แต่เต๋าก็ไม่ได้สนใจ ตีหน้ามึนยิ้มให้พี่ยามจนคชาถอนหายใจอย่างปลงตก ส่วนพี่ยามเมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการก็ปฏิบัติหน้าที่ต่อทันที “ถ้าค้างก็ต้องแลกบัตรประชาชนไว้นะครับ”
เต๋าทำตามอย่างว่าง่าย เจ้าตัวยื่นบัตรประชาชนไปให้พี่ยาม ก่อนที่จะได้รับบัตรเคลือบแข็งสีส้มมา ไว้เป็นหลักฐานว่าเขาสามารถเข้าออกคอนโดนี้ได้เรื่อยๆ จนกว่าจะไปแลกบัตรคืน
เมื่อเสร็จเรื่องยุ่งยากแล้วคชาก็นำเต๋าขึ้นมาที่ห้อง 333 ข้างในห้องของคชาราบเรียบตกแต่งด้วยโทนสีขาวอมเทาตามที่เต๋าจินตนาการเอาไว้ จะผิดจากที่คิดไปหน่อยก็ตรงที่มีคีย์บอร์ดและกีตาร์ไฟฟ้าวางอยู่ตรงมุมห้องนี่แหละ และถ้าเอามานับรวมกับกีต้าร์โปร่งที่คชาเพิ่งแบกมาด้วยแล้ว ก็พูดได้เต็มปากเลยว่าคชาสามารถตั้งวงดนตรีย่อมๆคนเดียวได้เลย
ทั้งๆที่เขาบอกกันมาว่าคนที่เล่นดนตรีจะต้องร่าเริงแจ่มใสแท้ๆ
แต่ทำไมคชาถึงได่ผ่าเหล่าผ่าก่ออย่างนี้นะ ?
หน้าตาท่าทางและสายตาที่จริงจังไม่มีแววล้อเล่นของคชาในห้องประชุมเต๋ายังจำได้ดี ต่างกันลิบลับกับคนตัวเล็กๆที่กำลังจัดการจัดการโน้ตเพลงที่จะไปซ้อมกันในวันพรุ่งนี้อย่างขยันขันแข็ง เท่าที่เต๋าจำได้ เขาต้องเล่นทั้งหมดสามเพลงด้วยกัน เริ่มด้วยเพลงมันส์ๆอย่างแสงสุดท้าย ผ่อนจังหวะให้โยกได้สบายๆกับเพลงหยุด และปิดท้ายด้วยเพลงเศร้าเหงาๆอย่างเปลี่ยนของวงอีทีซี
เพลงเปลี่ยนกับหยุดน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่แสงสุดท้ายนี่สิที่เต๋าคิดหนัก มันไม่ใช่ว่าจะเดินเบสได้ง่ายๆเลยนะเพลงนี้ แถมกลองยังตีแบบบ้าพลังอีก คชาจะไหวหรือเปล่า เฟรมล่ะ ตอนโซโล่มันยากมากเลยนะ แล้วคนร้องอย่างต้นกับอ้นจะไม่แย่เอาเหรอ อยากจะคัดค้านคชาแต่พอเห็นเจ้าตัวเขาตั้งใจแกะคอร์ดเบสมาให้แบบนั้นแล้วก็ทำไม่ลง
“เต๋า เข้าไปอาบน้ำก่อนเลย ผ้าขนหนูอยู่ในตู้ชั้นบนนะ เดี๋ยวคชาขอทำตรงนี้อีกนิดหน่อย”
“ครับ”
เต๋าตอบรับเสียงเบา มองคชาอย่างเป็นห่วง
ถ้าหากคชาตีกลองจนเจ็บขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ...
(ห่วงตัวเองก่อนเถอะเต๋า...)
---------------------------> TAOKACHA <----------------------------
คชาได้รับโทรศัพท์จากอ้นว่าวันเสาร์ให้ไปเจอกันที่ห้องซ้อมแถวๆหมอชิต เห็นเจ้าตัวบอกว่าโทรนัดพวกต้นกับเฟรมไปเรียบร้อยแล้ว แต่ดันโทรหาเต๋าไม่ติด เลยโทรมาบอกคชาก่อน
ก็ไม่เข้าใจว่าจะโทรมาบอกก่อนทำไมตั้งหนึ่งวัน ค่อยบอกพรุ่งนี้ที่โรงเรียนก็ยังไม่สาย ไม่ค่อยจะเข้าใจความคิดของอ้นซักเท่าไหร่
ส่วนเต๋าถ้าโทรหาติดก็คงแปลก ในเมื่อเต๋าเพิ่งเข้าไปอาบน้ำเมื่อกี้ โทรศัพท์ก็สั่นครืดๆอยู่ตรงหน้าคชานี่แหละ เพียงแต่คชาก็ขี้เกียจที่จะสนใจ ในเมื่อเขายังมีอะไรๆให้ต้องทำมากกว่านั้นอีกเยอะ ค่อยบอกให้เต๋าโทรกลับก็คงไม่เป็นอะไร เพราะถึงคชาจะรับไปยังไงเต๋าก็อาบน้ำอยู่ ออกมาคุยกับปลายสายไม่ได้อยู่ดี
พอฟังที่อ้นพูดคชาเลยอาสาจะไปบอกเต๋าให้เอง ก็ในเมื่อเดี๋ยวเต๋าก็ออกมาแล้ว จะให้อ้นโทรมาอีกทำไมให้เปลืองเงินกันล่ะ แต่อ้นดันไม่ยอมซะนี่ คุยกันไปคุยกันมาเลยหลุดปากบอกอ้นไปว่าเต๋ามานอนด้วยที่คอนโด เลยกลายเป็นว่าโดนตัดสายทิ้งไปเสียอย่างงั้น คชาขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์อยู่ซักพักก่อนจะหันไปสนใจกับเสียงเปิดประตู้ห้องน้ำแทน
เต๋าออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวที่หมิ่นเหม่อยู่ตรงเอวขาว รูปร่างสมส่วนของชายหนุ่มอายุ 17 เป็นสิ่งที่คชารู้สึกอิจฉา หยดน้ำเกาะพราวเป็นภาพที่ดูเซ็กซี่ทีเดียว
แต่คิดเหรอว่าคนอย่างคชาจะหน้าแดงหรือเขินอายไปกับอะไรพวกนี้น่ะ คนตัวเล็กขมวดคิ้วพลางส่งสายตาดุๆไปให้เต๋าจนไอ้คนที่วางแผนร้ายอยู่ในใจได้แต่หันรีหันขวางเพราะปฏิกิริยาของคชาไม่เป็นไปตามที่คิด
“เต๋า จะยืนตากแอร์ให้หยดน้ำร่วงโดนพื้นอีกนานไหม ไปหาเสื้อผ้าใส่แล้วก็เอาผ้ามาเช็ดพื้นด้วย แล้วก่อนออกมาทำไมไม่เช็ดตัวให้เรียบร้อย ออกมายืนตากแอร์เดี๋ยวก็ไม่สบายไปจะทำยังไง”
นับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่ที่คชาเคยคุยกับเต๋ามาเลยล่ะมั้ง คนตัวสูงอ้าปากค้างก่อนจะทำตามคำสั่งเจ้าของห้องด้วยหน้าเหมือนหมาหงอย มองตามคชาเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบๆ ถ้าคนอย่างเต๋าจะไม่มีเสน่ห์ทางด้านร่างกายจนคชาเฉยได้ขนาดนี้ แผนที่จะอัพตัวเองไปเป็นบัตเตอร์คาราเมลคงไม่ได้ผลในเร็วๆนี้แน่...
ใครบอกว่าเต๋าไม่จริงจังวะ นี่เขาเริ่มจีบคชาอย่างจริงจังแล้วนะเว่ย!!
-----------------------------> TAOKACHA <---------------------------
เมื่อกี้ใครบอกว่าคชาจะไม่หน้าแดงไปกับอะไรพวกนี้นะ...?
มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ...
ถ้าไอ้ ‘อะไรพวกนี้’ ที่ว่าเนี่ย...
...ไม่ใช่ของคนที่ชื่อว่าเต๋าน่ะนะ
คนตัวเล็กพอเดินเข้าห้องน้ำมาได้ก็หน้าแดงจัดจนร้อนไปถึงใบหูและลำคอ คชาหันหลังพิงประตูห้องน้ำเอาไว้อย่างหมดแรง ในขณะที่มือข้างขวาถูกยกขึ้นมาปิดไว้ที่ริมฝีปากบาง ส่วนมือข้างซ้ายก็กำหัวใจที่เต้นตุบๆอย่างรวดเร็วไว้แน่น เลือดสูบฉีดจนรู้สึกว่าร้อนไปหมด ที่เมื่อกี้ยังเก็กขรึมอยู่ได้มันเป็นเพราะอะไรกันนะ
นี่เป็นครั้งแรกที่คชาเกิดความรู้สึกแบบนี้
อยู่ดีๆก็คิดว่าเต๋า…
...เซ็กซี่
ให้ตายสิ!!
คชาสะบัดหัวไล่ภาพน่าอายที่พาให้หน้าแดงตรงหน้าออกไปก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ น้ำอุ่นๆทำให้ร่างกายและสมองค่อยๆผ่อนคลายจากเรื่องเครียดๆในวันนี้ ก่อนที่ในหัวจะคิดไปถึงเรื่องที่จะต้องทำในวันพรุ่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นการหานักกีฬา จัดการกับวงโยธวาทิต หรือแม้แต่เรื่องเล็กๆที่หลายๆคนมองข้ามไปก็เป็นหน้าที่ของเขาทั้งสิ้น
พรุ่งนี้คงจะเป็นอีกวันที่ยุ่งมากแน่ๆ และต่อไปมันก็คงจะยุ่งไปเรื่อยๆทั้งอาทิตย์ แต่ความเหนื่อยทั้งหมดมันจะระเบิดหายไปก็ตอนที่งานกีฬาเริ่มนี่แหละ
เอาเข้าจริงๆนี่เป็นงานใหญ่ครั้งสุดท้ายสำหรับคชาในฐานะประธานนักเรียนแล้ว ตลอดเทอมหนึ่งเขาจัดการงานใหญ่ๆของโรงเรียนไปมากมาย ตอนนี้เป็นเทอมสองในสถานะนักเรียนม.5 งานนี้เป็นงานใหญ่งานสุดท้าย แน่นอนว่าเขาต้องการให้ทุกอย่างออกมาดี
ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
คชาหยุดความคิดลงเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จและกำลังจะก้าวออกจากห้องน้ำ พอออกมาก็เห็นเต๋านอนเหยียดตัวอยู่บนโซฟา ดวงตาคมหลับพริ้ม ลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าคนตัวสูงเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
คชายกยิ้มนิดๆมองเต๋า คนตรงหน้านี้อยู่ดีๆก็โผล่เข้ามาในชีวิต ทำให้เขาปั่นป่วนไม่พอยังจะมานอนก่อนเจ้าของห้องอย่างเขาอีก คชาห่มผ้าห่มให้เต๋า เอาโพสอิทมาเขียนอะไรบางอย่างแล้วก็แปะไว้บนหน้าผากของคนที่นอนหลับอยู่ตรงหน้า
“ฝันดีนะ”
เอ่ยบอกเบาๆก่อนจะเดินไปปิดไฟและล้มตัวลงบนเตียงนอนของตัวเอง พักร่างกายจิตใจและสมองให้พร้อมรับกับเรื่องยุ่งๆที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ หน้าของเต๋าลอยผ่านเข้ามาในห้วงความคิดสุดท้ายของสติที่เหลืออยู่น้อยนิด ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะนำพาตัวเองให้เข้าสู่นิทราไปอย่างรวดเร็ว
น่าแปลกที่ครั้งนี้...คชาไม่มีความรู้สึกกลัวเลยซักนิด
อาจจะเป็นเพราะ....มีใครอีกคน...
ล่ะมั้ง ?
มาอัพตัดมาม่า #เปล่าหรอกแค่เวลามันได้เฉยๆ55555555555555555
เรื่องนี้ตอนแรกกะจะซัก12ตอน ปรากฏเจอมาม่าเข้าไป ตัดเหลือ9ตอนแล้วกัน - -
ใครจะว่ายังไงเราไม่สน เพราะเราเป็น 'คน' ของคชา มิใช่ 'ควาย' ของใคร
กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านให้สนุกนะจ้ะ เม้นเป็นที่พอใจแล้วเจอกัน #เปล่าความจริงยังไม่ได้เริ่ม
จุ๊บๆ >3<
ป.ล. เมนเดี๋ยวนี้เวิ่นจริง แต่ชอบ เวิ่นอีกเยอะๆเลย อิอิ
#โนดราม่าอินดิสแอเรีย ซิทดาวน์พลีส!!!!
01/10/2012
ความคิดเห็น