คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SF - แค่ของเลียนแบบ lENDl
#แค่ของเลียนแบบ (JUST ONLY IMITATE)
24/09/2012
.....................................
.........
.
.
.
.
อาจเป็นเพียงลมพัดเบาๆ ให้เธอคลายร้อนแล้วก็ไป
อาจเป็นต้นไม้ให้เธอใช้ บังแดดเอาไว้แล้วเธอก็จาก
“คชา มึงเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลยรู้ตัวรึเปล่า”
“อะไรของมึง อารมณ์ไหนเนี่ย”
“เอ้า! นี่กูพูดจริงๆนะเว่ย!”
...
....................
แค่อยากให้เธอยิ้มเรื่อยไป ไม่อยากจะเห็นแม้น้ำตา
ต้องการเมื่อไรจะไปหา เป็นที่ปรึกษาให้เธอระบาย
“คชา!!!”
เอาอีกแล้ว...เสียงนี้อีกแล้ว
เสียงที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกมากมายขนาดนี้...
“กูมีข่าวดีมาบอกเว่ย!”
ข่าวดีเหรอ...
ข่าวดีสำหรับใครกันล่ะ
คชาละสายตาจากหนังสือเล่มหนาในมือ เงยหน้าไปมองเพื่อนตัวขาวที่วิ่งหอบเข้ามาหาถึงคณะของเขา ใจมันกระตุกแปลกๆ ความรู้สึกมันเหมือนกำลังจะสูญเสีย
...สูญเสียสิ่งสำคัญ
“อะไรเต๋า รีบร้อนอะไร”
คชาได้แต่เก็บความคิดเอาไว้ข้างใน หันไปปั้นหน้าสงสัยใส่อีกคนที่เพิ่งนั่งลงข้างตัวเองแทน เต๋าหอบหน่อยๆก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด ยิ้มกว้างเสียจนคชาใจกระตุบวูบ
ทำไมต้องยิ้มกว้างขนาดนี้
อิจฉา...
อิจฉาต้นเหตุที่ทำให้มันยิ้มกว้าง
ต้นเหตุที่คงจะมีอิทธิพลกับมันมาก...
“เลิกยิ้มใส่กูแล้วตอบคำถามซักที ขนลุก”
“โหแม่ง ขัดอารมณ์กูทุกทีอ่ะมึง”
รู้มั้ยทำไมต้องโกหก
รู้มั้ยทำไมต้องห้ามใจ
ก็มันเป็นเพราะใครกันล่ะ
...ตัวปัญหาที่มีอิทธิพลกับหัวใจมากมายขนาดนี้
“พี่ที่กูตามจีบอยู่อ่ะ เขายอมเป็นแฟนกับกูแล้วนะเว่ย!!”
.............
..
.
หัวใจมันโหวง...เหมือนก้อนเนื้อที่เคยเต้นตุบๆมันหายไปจากตรงนั้น
แค่ได้ฟังและได้เห็นว่ามันมีความสุขมากขนาดไหน
หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นแล้วตายจากไปทั้งเป็น
“เหรอ ดีใจด้วยนะมึง”
แต่เพราะทำไม่ได้
เพราะต้องเป็น 'เพื่อน’ ที่ดี
จึงจำต้องลากตัวเองออกมาจากความเจ็บปวด ฝังกลบมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด
แล้วทำหน้าที่ของสิ่งที่เป็นอยู่ รักษาความสัมพันธ์ของสิ่งที่มันมอบให้
แค่ ‘เพื่อน’ ก็คงจะพอแล้วสำหรับเรา...
“ไร้อารมณ์ชิบหายคชา ร่าเริงสดใสหน่อยเด้!”
เต๋าหัวเราะขำก่อนจะโยกหัวเพื่อนที่หน้าตายตลอดเวลาไปซ้ายทีขวาที คชาก้มหน้าลงยอมให้อีกคนเล่นหัวเหมือนปกติ ความรู้สึกอุ่นวาบมันเคลือบเข้ามาในหัวใจ รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลจนต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อขับไล่ความอ่อนแอ ก่อนจะแทบปล่อยเสียงสะอื้นเมื่อเต๋าดึงเข้าไปกอด
“คชา!! พี่เขาส่งข้อความมาชวนกูไปกินข้าวเย็น!!!!”
เต๋ากอดคชาอย่างดีใจเมื่ออ่านข้อความเสร็จ เขากดหัวคชาไว้กับไหล่ก่อนจะลงมือขยี้อย่างคนกำลังมีความสุข
มันคงไม่รู้ ว่าไอ้คนที่กำลังกำชายเสื้อของตัวเองแน่นคนนี้...มันรู้สึกอะไรอยู่
เจ็บจะตายอยู่แล้ว
ความอบอุ่นบ้าบออะไร นี่มันน้ำแข็งชัดๆ
ใจคอมึงจะแช่แข็งกูให้ตายเลยใช่ไหม มึงจะทำให้กูตายทั้งเป็นให้ได้ใช่ไหม
ขอความอบอุ่นมาให้กูบ้างได้หรือเปล่า
แบ่งความรักของมึงมาให้กูบ้าง
ให้กูสัมผัสมันบ้าง...สักนิดก็ยังดี
สูญเสียสิ่งสำคัญอะไรกัน
กูไม่เคยมีอยู่เลยต่างหาก ไอ้ ‘สิ่งสำคัญ’ น่ะ
‘มึงๆแล้วทีนี้พี่เขากินเลอะตรงแก้มไง’
“...”
‘แล้วกูทำอะไรรู้ป่ะ’
“...”
‘ไอ้เหี้ยเขินว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ’
“...”
‘เฮ้ย...คชา มึงฟังกูอยู่รึเปล่าเนี่ย’
“...”
‘อ้าวแม่ง...หลับคาโทรศัพท์แน่เลย ขี้เซาเอ้ยยยย’
“...”
‘ฝันดีเว้ยคชา’
มันวางไปแล้ว...
แล้วทำไม...ความเสียใจยังไม่หายไปกันนะ
น้ำตานี่ก็เลิกไหลเสียทีเถอะ จะแสดงความอ่อนแอออกมาทำไม
เจ็บจะตายอยู่แล้ว ใจมันเหมือนโดนบีบอย่างแรง
ให้ตายสิ ยิ่งรักยิ่งทำร้ายตัวเอง
ทรมานชะมัด...
........
..
แต่ถ้าจะให้เลิกรัก ...มันก็ลำบากเหลือเกิน
เธอจะรักเขาก็ไม่เป็นไร แค่เธอยังจดจำ
ว่ายังมีฉัน ก็ดีพอแล้วมากมาย
“เมื่อคืนหลับคาโทรศัพท์นะมึง”
“ก็กูง่วง มันดึกแล้ว”
“ดึกห่าอะไร แค่สี่ทุ่มเอง เดี๋ยวนี้หัดเป็นเด็กอนามัยนอนเร็วเหรอเฮ้ย”
คชาส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเถียงพลางเดินไปที่โต๊ะม้าหินตัวเดิมแล้วนั่งลง มือบางกางหนังสือที่ติดมือมาด้วยแล้วเริ่มเปิดอ่านหน้าที่ค้างไว้
เต๋ามองตามคนตัวเล็กอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจเสียเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คชามันก็เข้าใจยากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เดี๋ยวดีเดี๋ยวเงียบเขาก็เดาไม่ค่อยถูก รู้แต่คชาเป็นที่ปรึกษาที่ดี เพราะตลอดระยะเวลาที่เขาตามจีบพี่คนนั้น เขาก็ได้คชานี่แหละที่คอยรับฟังและพูดคุย
กูเข้าใจยาก...
หรือมึงไม่คิดจะทำความเข้าใจตั้งแต่แรกกันแน่
“มึงเป็นคนแรกเลยนะเว้ยที่กูนึกถึงพอกลับบ้านถึงอ่ะ”
เอาอีกแล้ว
เพราะมันชอบพูดให้ความหวังกันขนาดนี้
แล้วจะไม่ให้หวังได้อย่างไร...
แต่ก็ทำได้แค่หวังในมุมเล็กๆ
แอบดีใจที่มันยังคงนึกถึงกันอยู่
...ถึงจะเป็นตอนที่มันห่างจากเธอคนนั้นก็เถอะ
อย่างน้อยเขาก็ยังมีตัวตน
แค่นี้ก็ดีพอแล้วมากมาย...
“นึกถึงกูทำไม”
“เล่าให้มึงฟังไง! ไหนมึงบอกพร้อมจะฟังทุกเรื่องของกู”
“เออ...กูพร้อม พร้อมทุกเรื่องเลยเต๋า"
ทุกเรื่องที่มึงอยากบอก
กูพร้อมจะรอฟังเสมอ...
ทุกเรื่องที่มึงมีความสุข
ทุกเรื่องที่มึงรู้สึกทุกข์
กูพร้อมจะก้าวเดินไปกับมึงทุกเมื่อ...
เพียงแต่ตอนนี้มึงเดินเร็วไปเต๋า มึงเดินเคียงคู่ไปกับ ‘คนคนนั้น’ ของมึง
แล้วตัวปลอมอย่างกู...ก็ได้แต่เดินตามหลังไปช้าๆ
รอเวลาหากมึงล้ม กูจะคอยดันหลังให้
ไม่ต้องกลัว กูยอมเป็นเงาให้มึงเอง
เพราะของปลอมๆอย่างฉัน ใช้ทดแทนเท่านั้น
แววตาของเธอบอกฉัน
รู้...ว่าคนสำคัญที่สุดคือใคร
ต่อให้ยังไงก็ยังคงเป็นเขา
“คชา...กูจะทำยังไงดีวะ”
“เรื่องแค่นี้เอง มึงไปคุยกับเขาดีๆสิเต๋า มึงคบเขามาจะสามเดือนแล้วนะเว้ย อย่ามาผิดใจกันเพราะเรื่องเล็กๆสิวะ”
“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะเว่ย!!! มึงมันไม่รู้อะไรก็พูดได้สิวะ!!!”
เอาอีกแล้ว...
มึงทำกูเจ็บอีกแล้วเต๋า
แต่ไม่เป็นไร...แค่นี้มันยังพอทน
“กูขอโทษเต๋า แต่มึงอย่าทำร้ายตัวเอง ถ้ากูเข้ามาไม่ทันมึงไม่แย่ไปแล้วเหรอวะ!”
คชามองมีดปอกผลไม้ที่ตกอยู่ข้างกายตัวเองแล้วก็รู้สึกโกรธไอ้คนที่มันนั่งฟูมฟายอยู่จนแทบทำอะไรไม่ถูก มันเกือบจะฆ่าตัวตายไปแล้วถ้าเขาเข้ามาช้ากว่านี้ไปแค่เสี้ยววินาที
เกือบไปแล้ว...
หัวใจของเขา...เกือบไป...
“เขาไม่รักมึง...แล้วมึงก็เลยทำร้ายตัวเองหรือไง!!”
มึงไม่รักตัวเอง...แต่อย่างน้อยๆ
ก็เห็นแก่กูบ้าง...เห็นแก่คนที่รักมึงบ้าง
“อย่าทำร้ายตัวเองเต๋า ทุกอย่างมันมีทางออก”
“ตอนนี้มีกูอยู่ตรงนี้ มองแค่กู อย่าเพิ่งคิดอะไร”
“อย่าให้ความเสียใจ ทำร้ายตัวมึงเอง”
ถึงจะบอกว่าให้มึงมองแต่กูในตอนนี้
มันก็ได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ
...ดวงตาของมึงมันฉายชัดแต่ภาพเธอคนนั้น
มีที่ให้กูสักนิดไหมเต๋า
เศษเสี้ยวหนึ่งในดวงตามึงตอนนี้...
มีกูอยู่ในนั้นบ้างไหม........
วันใดที่เธอไม่เหงา ฉันต้องถอยออกไป
แม้รักเธอสักเท่าไร รู้ตัวเองว่าเป็นเพียงเงา
“ขอบใจนะเว่ยคชา”
“ถ้ามึงไม่มาหากูที่ห้อง กูคงตายห่าไปล่ะ”
“มีมึงเป็นเพื่อนนี่กูโชคดีที่สุดในโลกเลย”
“กูไปล่ะมึง พี่เขาข้อความมาตามแล้ว”
“เดี๋ยวว่างๆไปหาอะไรกินกัน กูเลี้ยงเอง ตอบแทนมึงไง”
“ไปนะเว่ย!”
ทำไมมึงถึงกลับมาสดใสร่าเริงได้เร็วจังนะ...
อ้อ...เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม
เพราะเขาเป็นแสงสว่างของมึง...ใช่ไหม
แล้วแสงสว่างของกูอย่างมึง
ก็ค่อยๆเดินห่างกูไปเรื่อยๆ...
กูเคยบอกว่ากูจะเป็นเงาของมึงนี่...
ไม่ต้องห่วงนะ...
กูยังอยู่ตรงนี้แหละ ที่เดิมไม่ไปไหน
ถึงจะไม่ใช่คนที่มึงรัก ถึงจะไม่ใช่คนที่มึงรอ
แต่ถ้าหากมึงต้องการ กูก็พร้อมจะเป็นให้.......
เป็นได้แค่เพียงของที่ทำเลียนแบบของจริง
กูรู้ว่ากูมันก็แค่เพื่อน
ในสายตามึงกูเป็นเพียงเพื่อน
เพื่อนรัก.....เพื่อนสนิท
แต่ถึงมึงจะเติมคำว่าดีที่สุดในโลกเข้าไปยังไง
ความจริงที่ว่ากูเป็นแค่เพื่อน มันก็ยังคงอยู่...
ไม่เป็นไร
ยินดีที่จะเป็นแบบนี้
ถึงจะทรมาน
ถึงมันจะเกือบขาดใจบ้างในบางครั้ง
กูไม่เรียกร้องอะไรหรอก
กูไม่โวยวายอะไรหรอก
...ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหนแล้ว
ความรักมันห้ามกันไม่ได้
เหมือนที่มึงรักเขา
และกู...
รักมึง.
เพื่อนเท่านั้น ต้องจำคำนี้ไว้ในใจ
อยู่มุมเล็กๆนี้ต่อไป จะไม่เรียกร้องให้เธอรำคาญ
‘คชา...กูขอโทษที่ผิดนัดนะ’
From : TAO 19:08 24/09/2555
‘พี่เขาชวนไปกินข้าวว่ะ’
From : TAO 19:15 24/09/2555
‘ขอบใจที่เข้าใจนะเว่ย’
From : TAO 19:23 24/09/2555
-------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแบบมึนๆ
ทำลายสถิติมาก ปั่นวันเดียวจบ
#แค่ของเลียนแบบ เพราะมาก คุ้มกับที่รอคอยมานาน
อย่าลืมช่วยกันโหลดของจริงนะฮะ อย่าไปโหลดของเลียนแบบล่ะ :)
เจอกันใหม่เมื่อสวีทครีมจบนะฮะ แต่งไม่ออก Orz
(จุดนี้ฟัง #แค่ของเลียนแบบ นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว -*-)
24/09/2012
21:18 (@USA)
ความคิดเห็น